Aşk-ı Harekat

15- Belge

Kerem kollarını yavaşça bedenimden uzaklaştırdı ve bir iki adım geri çıktı, o an boşluğa düştüm sanki. Başımı hafifçe kaldırdım ve gözlerinin içine baktım. Mutlu olmasını bekliyordum. Ama hayır o daha çok sinirliydi. "Kerem?" ses tonum hayli tedirgin çıkmıştı, ondan korkmuyordum ama incinmekten korkuyordum, iki dudağı arasından çıkıcak sözler kalbimi yaralarsa düşüncesi bedenimi sarmıştı. "Bu hiç iyi olmadı Esra" dedi. Kaşlarımı çattım iyi olmayan neydi? Aşkına karşılık bulan herkes buna sevinirdi peki ya o neden sevinmiyordu? "Senin yüzünden adamı kaçırdık"

Bu söz benim için dönüm noktası oldu, kararsız korkak aşık kimliğinden tamamen sıyrıldım, sinirlendim ve düşünmeden harekete geçtim. İki küçük adımla Kerem'in dibine girdim, parmak ucumda yükseldim ve Kerem'in yakasına yapıştım. "Ben hiçbir şeye sebep olmadım ne olduysa senin yüzünden oldu, kendi suçunu bana yük..." Kerem konuşmalarımı hiç duymamış gibi bir anda dudaklarını anlıma bastırdığında şok etkisiyle sustum ve ellerimi yakasından çektim. Ama sinirim hâlâ diri bir şekilde duruyordu. "Seni kıskandığım için" diye fısıldadı ve benden uzaklaştı, hızla giderken peşinden koşmadım. Ben kimsenin peşinden koşmam o kişi sevdiğim adam bile olsa.

Bir iki kişi Sarp'ı arabaya bindirirken Sinan'ın yanına gittim. "Nereye gitti Kerem?" diye sordum arabayı alıp ortadan kaybolmuştu."Nereye olucak o adamı bulup öldürmeye " o adam aklıma gelince sinirle soludum. "Ne olurdu beni de götürseydi, biraz hırpalardım adamı" Sinan yanağımdan makas aldı ve gülerek konuştu. "Bu kıskançlıkla asla yapmaz bunu" tam ona çıkışıcaktım ki abim yanımıza geldi

Bakışlarımı abimden kaçırıyordum çünkü az önceki olayı görmüştü ne açıklama yapacağımı bilmiyordum. ilk defa birini seviyordum, ilk defa biri anlımdan öpmüştü. ve abim bunu görmüştü. "İyi misin sen Esra birşey olmadı di mi bir yerine?" başımı olumlu anlamda salladım ve hızla konuştum. "Hadi gidelim Sarp'ı hastaneye götürmemiz lazım" dedim ve arabaya bindim.

####

Sinan'a iyice sokuldum ve fısıldayarak sordum "Neden hastaneye gitmek yerine buraya geldik?" oda bana yaklaştı ve fısıldayarak "deşifre mi olalım isterdin?" dedi. Ona hak verdim ve geçip bir sandalyeye oturdum. Bir tane doktor bir tane se hemşire vardı bu geldiğimiz yerde ama lüks bir yerdi. Belli ki sadece bizim özel harekatın bildiği bir yerdi burası.

Biraz etrafa göz gezdirdikten sonra can sıkıntısıyla telefonumu çıkardım ve Kerem'den haber var mı diye baktım, yoktu. Bir anda çekip gittiği için aklım onda kalmıştı. Tek başına o adama ne yapıcaktı da bizsiz gitmeyi tercih etmişti ki? İçimden "sana zarar vermelerine izin verme aptal binbaşı" dedim ve gözlerimi kapattım sanırım biraz dinlensem iyi olacaktı.

"Esra" Kerem'in sesiyle gözlerimi açtım ilk gördüğüm görüntü kaşı gözü dağılmış bir kerem oldu hızla kalktım "ne oldu sana?" elimi yarasına doğru götürünce geri çekildi. "Aptalın tekisin böyle olucağını bile bile ne diye gidiyorsun ki? Ap.." Kerem bir anda bana öyle bir sarıldı ki dünya dönmeyi bıraktı sanki. O an orada bizden başka hiçbir şey kalmadı. Kollarımı beline doladım ve kokusunu içime çektim. "Korktum Esra seni benden alacak diye çok korktum" ağzımı açmış "Kerem" demiştim ki Kerem işaret parmağını dudaklarıma bastırdı. "Bu düşünceyi aklından geçirebilmesine bile sinirlendim. O adamın ölmesi gerekiyordu Esra karargahı bombalattı, seni kaçırmaya çalıştı." başımı olumsuz anlamda salladım. "O değildi onun arkasında başka biri var, onu öldürmeyip konuşturabilirdik Kerem" diye bağırdım rolleri değiştirmiştik sanki ben bağırıyordum oda suçlu çocuklar gibi başını eğiyordu "sakin ol Esram adamı öldürmedim" dediğinde oflayarak başımı omzuna koydum ve çaktırmadan gülümsedim

Bir öksürük sesiyle birbirimizden ayrıldık abim böyle durumlarda hep ortalıkta olmak zorunda mıydı cidden? Abim bana "konuşucaz seninle" bakışı attıktan sonra Kerem'e döndü. "Sarp ayılmadan gitmemiz lazım binbaşım" dedi abim. Doğru ya Sarp bizi bilmiyordu. Bunu nasıl unuturum. "O zaman toplanın gidelim" dedi Kerem. Ve hepimiz arabalara yerleşmek üzere mini hastaneden çıktık.