Aşk-ı Harekat

32-Final

Esra'dan##

Kulağıma sesler sadece çınlama olarak geliyordu gürültü çok yüksekti, gözümün önünde bir kargaşa vardı, gözümün önünde yıkılmış insanlar, bağırıp çağıranlar vardı bense donuk bir şekilde bakıyordum kapıdan çıkıp yanımıza doğru ağır adımlarla gelen doktora, herkes neden ağlamadığımı merak ediyordu ama hani bir söz vardır "içine ağlamak" diye işte ben tam olarak bunu yapıyordum, içimden bağırmak çağırmak doktora onu kurtar diye yalvarmak geliyordu yine de yapamıyordum çünkü bedenim kaskatı kesilmişti, ağırlaşmıştı kendi bedenim olmaktan çıkıp bir yük olmuştu sanki bana

Doktor başını önüne eğdi kötü haber verirken yaparlardı bunu genelde, kabul etmek istemesem de her halinden belliydi kötü durumdaydı o, yanına gitmeli destek olmalıydım ona gerçi beni ister miydi yanında? ona güç verebilir miydim? Bunu bilmiyordum işte

"Hayati tehlikesi devam ediyor ama elimizden geleni yapıyoruz" doktorun dudakları arasından dökülen kelimelerle bir anda bedenim sinirle doldu, o her an ölebilirdi ama doktor onu bırakıp çıkmıştı ameliyathaneden, yanımızdan geçip gidecekti öylece, hiçbir şey demeden ve de ne kadar kahr olduğumuzu bilmeden buna izin veremezdim.

Gitmesin diye kolunu tuttuğumda duraksadı ve yan dönerek bana baktı "o hayat mücadelesi verirken ameliyatı bırakıp çıkamazsınız her an ölebilir" diye çıkıştım doktor hafifçe tebessüm etti ve elini omzuma atıp hafif sıktı "endişelenme kızım diğer doktorlar devam ediyorlar benim içerideki görevim bitti" dedi ve çekip gitti o an nefret ettim o doktordan o gülüşü için destek için bile olsa ben bu haldeyken bana gülümsediği için nefret ettim.

Ameliyat saatler sürdü, canım yanıyordu o kan kaybettikçe ben de kanıyordum, benim yaram görünmezdi ama kanıyordu işte

Sinan,Nasthya,Ensar,Enes abim,Erdem abim,Alev,annem,babam,onun anne-babası hepsi gelmişti hepimiz toplanmış bir haber bekliyorduk Alev bana destek olmaya çalışıyordu ama bir işe yaramıyordu göz yaşlarımı silerken aklıma takılan şeyle ona döndüm

"Yiğenim nerede? Onu tek mi bıraktın?"
"Hayır Aybüke de gelmişti çocuklara ben bakarım dedi, bizim evde o da şimdi" başımı anladığımı belli edercesine salladım ve yerimden kalkıp yürümeye dua etmeye başladım, korkuyordum ona bir şey olacak diye o kadar korkuyordum ki bu korkumu kelimeler ifade bile edemezdi

Saatler sonra bir doktor geldi yanımıza, öncekinden farksız boynu bükük mahcup mahcup bakıyor bize, o an anladım işte, o an sanki içimden bir parça koptu ya da yüreğime kocaman bir taş oturdu demeliyim yine de bir umut baktım gözlerinin içine "ne olur" dedim "ne olur o iyi de bana" bakışlarımla ama hayır o beni mahvedecek o kelimeleri söylemekten hiç çekinmedi "maalesef hastayı kaybettik" dedi ve çekip gitti, o an hayatım boyunca ilk defa yere çöktüm ben hayatım boyunca ilk defa o kadar sesli ağladım,ama uzun süremedi bir süre sonra başımın döndüğünü hissettim, beynimin içinde doktorun sesi çınlıyor hiç durmadan defalarca "maalesef hastayı kaybettik" diyordu, sonrası ise karanlık

Ayıldığımda hastane de bir odaya yatırılmıştım bir an bile düşünmedim onun cansız bedenine koştum bir şeye yetişmek ister gibi koşuyordum sanki onu benden alıp götüreceklermiş gibi geliyordu oysaki o çoktan gitmişti zaten

Onun cansız bedenine sarıldım yüzü solmuş buz kesmişti adeta o kokusunda kaybolduğum adam artık ölüm kokuyordu

Yazar'dan##

"Kerem, Esra halanı çok sevmiş onun için asker bile olmuştu sonra bir görev sırasında şehit düştü halan bilmiyordu onun o gün ne için orada olduğunu düşmanın tarafına geçti zannediyordu, bu onun açısından iyi olmuştu çünkü acısını böyle dindirmeye çalışıyordu ondan nefret etmeye çalışıyor duygularını yok sayıyordu, kendini tamamen işine vermişti ama yine de onu özlüyordu içi yanıyordu hani derler ya insan birini kaybettiğinde içinde kırk mum yanarmış sonra her gün biri söner sona bir tane kalırmış diye onun için durum pek de öyle değildi o söndüremiyordu mumlarının bir tanesini bile"