Aşk-ı Harekat

13- Rütbe -

"Sen" dedim. aslında siz demem gerekiyordu ama düzeltemedim. "Ben?" dedi Kerem sırıtarak. Burada ne işi vardı? Kalbimi deli gibi atıyordu. O kadar heyecanlanmıştım ki onu asker kıyafeti dışında gördüğüm pek söylenemezdi ve o böyle gündelik salaş kıyafetlerle bile nasıl bu kadar yakışıklı olabilirdi. "Esra iyi misin sen?" dedi Kerem beni bırakırken.

Zor olsa da dengemi sağladım ve gözlerinin içine baktım. "Sen neden buradasın?" omuz silkti "tarih tekerrür eder Esra" dedi. Kaşlarımı çattım ne demek istiyordu? Yoksa önceden tanışıyor muyduk? "Hiçbir şey anlamıyorum binbaşım birazcık açık konuşun" dedim. Hafiften sinirlenmeye başlamıştım. Neyden bahsediyorsa açık açık söylemesi gerekmez miydi?

"Önemli birşey değil Esra boşver" dedi ve yanımdan geçip markete girdi, bende peşinden girdim ve yumurta reyonuna gittim ben bir paket alırken o yalnızca bir tane almıştı. "Ne o koskoca aile bir yumurtayla mı doyuyor" dedim Kerem'e bakarak. Şuan askerde değildik ikimizde sivil olduğumuza göre onunla normal konuşabilirdik bence. "Yanlız yaşıyorum" dedi ve kasaya doğru ilerledi sadece bir yumurta için mi gelmişti yani markete? Elinden yumurtayı kaptım ve reyona geri bıraktım. Kerem bana ters ters bakarken yumurtaya tekrar uzanmıştı ki kolunu tutarak engelledim. "Hastasın sen güzel bir kahvaltı yapman gerek, benimle gel hem ailem seninle tanışınca çok mutlu olacaktır" dedim ve onu peşimde sürüklemeye çalıştım. Tabi ki o kocaman cüssesi hareket etmiyordu. Durdum ve dikdik suratına baktım. Sırıtıyordu.

"Bunun için çok erken değil mi?" dedi bana göz kırptı ve elimdeki yumurta paketini alıp kasaya doğru ilerledi, birkaç saniye öylece kalakaldım. Yani o... Yanlış mı anladı?

Kendime gelince peşinden ilerledim çoktan ödeyip marketten çıkmıştık. "Neden sen ödedin ki?" diye çıkıştım. Omuz silkti, sanki onca acıyı çeken o değilmiş gibi fazlasıyla rahattı. "Elim boş gelmemiş olayım istedim" dedi. Sonrasında sessizce yürümeye devam ettik. Benden bir iki adım önce gidiyor yolu sorma gereği duymadan biliyormuş gibi ilerliyordu. Bu aklımı daha çok karıştırıyordu.

Eve geldiğimizde Ensar abimle Kerem yine ters ters baktılar birbirlerine aralarındaki husumet neydi bunu çok merak ediyordum ama soramıyordum da. İçeri girdik. Ben hemen anneme yardım etmeye koştum. Normalde pek uğraşmazdım mutfak işleriyle ama hoşlandığım kişi benim evimdeydi.

Annem yandan kolumu dürttü. "Kızım baban adama öldürecek gibi bakıyor hiç haber vermeden, bir açıklama yapmadan eve adam mı getirilir kim bu?" dedi. Kerem duymasın diye oldukça sessiz söylemişti. "Bizim binbaşımız anne buralarda oturuyormuş. Yanlız yaşıyormuş, bende hasta olduğu için buraya gelip bizimle kahvaltı etmesini istedim" dedim. Annem "bu kız deli" der gibi baktı ve kahvaltıyı hazırlamaya devam etti.

Sonunda herşey hazır olup sofraya geçtiğimiz de başka yer olmadığı için Kerem'in yanına oturdum. Bu iki abimin ve babamın sert bakışlarının üzerime sabitlenmesine sebep olmuştu. Bunu umursamamaya çalışarak kahvaltımı etmeye çalıştım. Ama fazla gergindim yanımda sevdiğim adam vardı karşımdaysa iki abim ve babam. Elimin titrediğini fark ettiğimde çatalı elimden bıraktım. Kerem çatalıma bakıyordu. Başımı ona çevirdim ve "ne oldu?" diye fısıldadım. "Yemeğini ye yoksa giderim" diye fısıldadı. Onun yüzünden yemediğimi düşünmüştü. Başımı olumlu anlamda salladım ve yeniden yemeğe koyuldum.

Yemek bitipte Kerem gittiğinde babam beni yanına çağırdı. Avuçlarımın içi terliyordu. İçimden umarım çok büyük bir tepki almam dedim ve babamın yanına gittim. "Buyur baba" dedim. Hiç olmadığı kadar saygılı davranıyordum ona. "O adamı bu eve getirme sebebin tam olarak ne dürüst ol" düşünmeye başladım tam olarak ne olduğunu bende anlamamıştım ki. "Bilmiyorum baba sadece hasta olduğunu bildiğim için tek başına kahvaltasını etmesine gönlüm razı olmadı" dedim. Babam dolan gözleriyle bana baktı. "Peki kızım gidebilirsin" dedi. Anlamıştı Kerem'e duygularım olduğunu o zaten herşeyimi anlıyordu. Ve benim asla birini sevmeyeceğimi düşündüğü için rahattı. Muhtemelen bu yüzden gözleri dolmuştu.