#LikeMe op vakantie

Deel 13

Kyona schreeuwde en schreeuwde alleen maar. Ze probeerde zich nog meer los te wringen van de geheimzinnige man dat haar vast had, maar hij zat haar handen vast te binden. Ook haar benen waren vastgebonden. "Ik heb niet voor niets de winkel gesloten en de bewakingscamera's uitgedaan.  Ik heb medelijden met je hoor. Je staat hier helemaal alleen voor" zei een geheimzinnige stem. "En wat ga je dan doen?" vroeg Kyona. Haar stem klonk schor van het schreeuwen en roepen. Ze liet de moed in haar schoenen zakken.Ze voelde zich voor de eerste keer zo hopeloos.

De onbekende man had haar vastgebonden, meegenomen naar de auto, in de koffer gestoken en gooide meteen de kofferdeur dicht. Kyona was stiekem doodsbang en hopeloos maar wou dat niet laten blijken. De man starte de auto en begon stilletjes te rijden. Kyona probeerde zich nog los te krijgen maar het lukte niet, ookal deed ze alle moeite.

Ondertussen:

"Zou Kyona niet al lang moeten terug zijn?" begon Yemi. "Ze komt vast wel." antwoordde Camille. "Oh, mist Yemiboy haar vriendinnetje?" lachte Vince. "Ja... maar 't zou ook erg zijn hoor, moest Caro weg zijn..." zei Yemi. "Ja..." Caro lachte even naar Vince en voor ze het wist had Vince haar vast. Ze schrok een beetje. "Zeg, je hebt me wel laten schrikken hé." lachte ze. "Oh, oeps..." lachte Vince.

Bij Kyona:

Kyona zat nog steeds in de auto, in de koffer, vastgebonden... Ze begon het stilaan beu te worden. "Zeg, wie denk je wel niet dat je bent? Hoe durf je zomaar een onbekende uit de winkel te sleuren en te ontvoeren?" riep ze. Ze had er snel spijt van dat ze zo hard riep. Misschien had dat wel gevolgen. Ze was zelfs geschrokken van zichzelf dat ze zo hard tegen een onbekende had geropen, want ze wist dat ze nogal een verlegen persoon is. "En jij?" reageerde de onbekende man. "Wie denk jij wel niet dat je bent? Zo hard schreeuwen tegen mij?" "Schreeuwen?" riep ze. "Ik roep maar een beetje tegen je. Als je later naar de oorarts moet, is het maar dat. Ik kan later nog trauma's van je ontvoering hebben." "Later? Laat me niet lachen, je zult er nooit uitraken. Ik sluit je op in één van mijn mooie kelders. Zonder deken, zonder verwarming, niks. Alleen een paar van mijn kattenkorrels kan ik je geven. Da's eetbaar hoor."

De auto stopte langs de kant van de weg. De ontvoerder stapte uit de auto en deed de koffer open. Ze kreeg het koud, want het was al laat in de avond en het was ook niet echt warm in een koffer. "Wat ga je doen?" vroeg ze.