#LikeMe op vakantie

Deel 17

Kyona zat al een halfuur tegen een boom. Ze vond het best eng, zo voor een boom zitten, helemaal in het duistere avondlicht. De maan scheen boven de bomen en ze zat daar, uitgeput. Haar ogen waren nat van het huilen, het leek wel of ze al het water dat ooit in haar lichaam heeft gezeten eruit heeft gehuild. Ze was te uitgeput om nog ergens naartoe te gaan en tenslotte was het ook te donker. Angstig leunde ze tegen een boom vanuit het bos.

Ondertussen bij de vrienden van Kyona

De politie was juist weg gegaan en ze gingen een zoekactie starten. Kyona's vrienden zaten angstig aan de keukentafel. "Ik ben zo ongerust over Kyona. Waar zou ze toch zijn? En wee hebben nu nog steeds niet gegeten. We moeten wel iets eten. Ik haal wel een paar appels uit de koelkast", zei Caro. "Waar is Kyona toch? Mijn jasmijnbloempje... mijn Kyona. Ik mis haar", zei Yemi met tranen in zijn ogen. "Yemi, je hoeft je nu niet te schamen. Ik weet dat de tranen in je ogen staan. Als je wilt huilen, huil dan. We steunen je", zei Caro toen ze bij de koelkast stond. Ze legde de appels op de keukentafel. "Hier, appels", zei Caro. "Het is bijna het enige dat we nog hebben." Caro ging naast Yemi zitten en legde een hand op zijn schouder. "We steunen je", zei Vince. "Wij allemaal, we moeten elkaar steunen." "Dankje", antwoordde Yemi. Maar ik geloof dat jullie het er ook moeilijk mee hebben." "Ja", antwoordde Camille. "Oké, ik had misschien laatst niet de meest goede band met Kyona, maar vroeger waren we beste vriendinnen. En ik had het gevoel, dat we de vriendschap van vroeger weer konden opbouwen..." "Komaan, ik weet... dat het moeilijk is, maar wij gaan alles geven. We willen Kyona terugvinden en snel ook!"zei Caro. Ze hoopte toch nog een beetje hoop te geven. "Hoop doet leven, toch?" "Ik heb een idee!" opperde Camille. "Morgen, dan gaan we overal affiches hangen van Kyona en we zullen meehelpen zoeken! We kunnen al onze kennissen mee laten helpen zoeken!" zei Camille. "Goed idee!" reageerde Caro. "Heb er vertrouwen in", fluisterde ze Yemi nog moed in. Zijn gezicht was nat van het huilen. "Ik kan niet meer, ik ga slapen, tot morgen", antwoordde Yemi en stond op, ging naar zijn kamer en deed de deur dicht. Caro en haar vrienden waren ongerust over Yemi en Caro ging eens kijken.

Ze klopte zachtjes op de deur van Yemi. "Yemi, sorry dat ik je niet alleen laat, maar euh... we... weten niet goed hoe euh... We weten niet goed hoe we je kunnen troosten." "Dat jullie er zijn, is al een grote hulp, Caro. Geloof me", antwoordde Yemi snikkend. "Wat denk je? Niet negatief denken", zei Caro. "Ik heb positiviteit leren kennen door jou. Ik wil het nu geven aan jou." "Kyona... Is het eerste meisje waar ik verliefd op geworden ben. Ik ben hier kapot van. Ik dacht dat ik nooit de ware ging vinden, maar nu ik ze heb gevonden... Ik zou Kyona gewoon willen knuffelen. Ze is al veel te lang weg, laat niks weten, ik weet gewoon niet wat er is... Zo laat 's avonds..." zei Yemi.

Bij Kyona in het bos

"Pff...", zuchtte Kyona. "Wat moet ik doen? Toch een stukje verder lopen? Of hier blijven zitten tot morgen? Proberen te slapen, of steeds de wacht houden?"

Opeens schrok ze.

"Wat was dat?"

Ze hoorde geritsel in het bos...

Blaadjes dat werden vertrapt en een schaduw dat langzaamaan naar haar toekwam...

"Wat... is... dit..."