#LikeMe op vakantie

Deel 24

De dag verliep traag en iedereen bleef zoeken, zonder veel resultaat. Na een nacht goed slapen kwam iedereen weer samen om Kyona verder te gaan zoeken. Hoewel, 'goed slapen', Yemi had geen oog dicht gedaan. 'Yemi, moet jij niet nog even gaan rusten, wij gaan wel verder zoeken. En we bellen meteen als we meer weten', zei Caro. 'Nee, ik ga meezoeken', antwoordde Yemi. 'Misschien moet je dan even naar de winkel gaan?' vroeg Vince. 'Vince?' vroeg Camille ineens. 'Wat heb ik nu weer verkeerd gezegd?' vroeg Vince. 'Ja, daar is Kyona toch ontvoert, al vergeten?' vroeg Camille plots. 'Oh euh, sorry Yemi. Ik bedoelde het niet zo', zei Vince ongemakkelijk. 'Nee, het is oké, misschien kan ik toch even naar de winkel gaan. We moesten toch eten hebben?'

Bij Kyona:

De ontvoerder kwam aangewandeld met een bord eten. 'Goedemorgen prinses', lachte hij vals. 'Wanneer mag ik me eindelijk nog eens douchen krijg ik propere kleren. Ik heb me al kei lang niet meer gewassen en ik stink', zei Kyona met een boze blik. 'Euh ja, ik heb hier een douche staan hoor', lachte hij. 'Dan moet je maar een oplossing zoeken. Ik moet me douchen', zei Kyona nog bozer. 'Alstublieft?' vroeg Kyona nog lief in de hoop dat ze zich dan wel mocht wassen. 'Euh, goed. Dan bedenk ik wel een oplossing. Smakelijk.'

Ondertussen:

Yemi had inkopen gedaan en stond aan te schuiven aan de kassa. 'Goedendag jongeman, mag ik jou iets vragen?', klonk een vrouwenstem. 'Euh, ja natuurlijk', zei Yemi beleefd. 'Ben jij niet het vriendje of een vriend van dat meisje dat is ontvoerd?' 'Ja dat klopt, hoe weet u dat?' vroeg Yemi aan de mevrouw. 'Er hangen overal affiches in de buurt', antwoordde de vrouw. 'En ik had jullie al eens in deze buurt gezien. Ik woon hier dus ik kom hier best vaak. En vandaar herkende ik jou.' 'Ah zo', antwoordde Yemi. 'Dat klopt, ik ben haar vriendje. Ik ben hier met Kyona en nog een aantal vrienden op vakantie. Maar als jij hier vaak komt, heb jij toevallig niks gezien?'

'Nee, eigenlijk niet echt. Hier komen wel vaker mensen langs maar... Nu je het zegt... Ik heb wel een busje gezien...' 'Wat voor busje?' vroeg Yemi nieuwsgierig. 'Een zwart busje als ik het goed heb...' 'Heeft u toevallig een nummerplaat gezien?' 'Euh... ja, ik heb niet zo'n goed geheugen dus had het eens opgeschreven. 'Even kijken of ik het nog vind...' 'Bedankt!' zei Yemi enthousiast. 'Gevonden?' 'Alstublieft', zei de mevrouw vriendelijk. 'Dankje!' riep Yemi vrolijk. Hij hoopte op een aanwijzing naar de ontvoerder. Yemi rekende alles af. 'Ik moet nu gaan. Dag mevrouw en bedankt!' 'Geen probleem. Als ik nog kan helpen zeg je het maar.' Yemi liep richting de deur. 'Wacht! Ik zal mijn nummer geven!' riep ze nog. Yemi draaide zich snel om en nam het aan. 'Bedankt, doei!'

Bij Kyona een aantal uurtjes later:

De ontvoerder stapte binnen. 'Goed, naast deze kamer is een oude waskamer, nog van in de Middeleeuwen', lachte hij. 'Ik heb extra water bij plus handdoeken, zeep en een washandje. Kyona ging in de oude douche staan en deed de deur dicht. De ontvoerder kon haar niet zien. 'Geef je kleren maar hier', zei de ontvoerder. Kyona duwde ze onder de kleine opening van de douche. 'Ik zal ze thuis even snel wassen en dan pak ik ook je avond eten mee.' 'Oké, bedankt', zei Kyona verlegen. 'Waarom zit ik eigenlijk hier en wat wilt u?' 'Ik heb nog niet één ding voor je gedaan en er komen weer een heleboel vragen. Ten eerste, je zit hier omdat het hier verlaten is en er hier dus niemand komt. Dat zijn wel genoeg vragen voor nu zeker?' 'Ik ga, ik moet je kleren wassen en je avond eten verder klaarmaken. Zorg dat je tegen straks gewassen bent.' 'En wat moet ik ondertussen aandoen?' 'Doe een handdoek over je. Ik ben niet lang weg, doei. 'Ik doe de deur van de waskamer even op slot hé...'