#LikeMe op vakantie

Deel 20

1 dag later:

De ontvoerder kwam binnen met een bord eten. Kyona hoorde al iemand aankomen dus stond ze recht. Ze had last van haar rug, want ze lag vannacht niet echt comfortabel. 'Hier je ontbijt. Smakelijk!' De ontvoerder gaf het bord snel aan Kyona en wou net vertrekken. 'Wanneer laat je me gaan!' riep Kyona. 'Wanneer ik zin heb', lachte hij met een gemene lach. 'Grapje? Ik weet het nog niet', en hij liep de deur uit.

Ondertussen bij Yemi en co:

'Camille wanneer komen de meisjes?' vroeg Caro. 'Ze gingen iets laten weten, ze zijn wel al vertrokken. Maar ja het is wel een eindje hé', antwoordde Camille die een slokje van haar thee dronk. Ook Yemi kwam de trap af. 'Goedemorgen', zei hij niet al te blij. 'Goedemorgen!' riepen Caro en Vince tegelijk. 'Goedemorgen', zei ook Camille. 'Goed geslapen Yemi?' vroeg Caro. 'Bwa niet echt, ik heb een hele nacht liggen piekeren over Kyona. Heb wel enkele uren van de wekker gezien...'

'Omg!' riep Camille ineens. 'Wat is er?' vroeg Vince. 'Door heel deze toestand ben ik helemaal vergeten om Cas iets te sturen of te bellen. Hij zal zich vast zorgen maken, ik heb hem ook niets vertelt over Kyona. Ik ga hem meteen iets laten weten. 'Oké is goed', antwoordde Caro. Camille liep de trap op en tikte het nummer in. 'Hey Camille!' riep Cas vrolijk. 'Hey lieverdje, sorry dat het zo lang is geleden maar ik had het zo druk', zei Camille. 'Ben blij dat ik je weer hoor', vertelde Cas. 'Ik jou ook! Maar ik moet eigenlijk slecht nieuws vertellen', zei Camille. 'Oei wat is er dan?' vroeg Cas bezorgd. 'Kyona is al even verdwenen, van gisteren, ze is waarschijnlijk ontvoert. 'Wat? Ontvoert? Oh my god! Hoe erg! Wat is er dan juist gebeurt?' 'Ze was gaan winkelen en niet thuis gekomen. We gaan straks beginnen aan de zoekactie. Hopelijk levert het wat op...' zuchtte Camille.

'Omg ja dat hoop ik ook. Is het goed dat ik mee help zoeken?' 'Tuurlijk. Maar heb jij wel tijd?' 'Natuurlijk schat ik maak tijd één van je beste vrienden is weg, elke seconde telt!'

'Dat is waar, bedankt', zei Camille en begon te snikken.