#LikeMe op vakantie

Deel 25

Na een halfuurtje keerde de ontvoerder terug. Kyona zat op een oude stoel die heel veel kraakte met een handdoek rond haar. De ontvoerder deed de deur op een kier en stak een zak met kleren uit zonder te kijken. 'Kyona, ik hoop dat je al uit de douche bent', zei hij. 'Ja, creep', antwoordde ze boos. De 'creep' deed de deur dicht en Kyona kleedde zich zwijgend aan. Ze dacht heel veel na terwijl ze in de douche stond. Ze deed de deur open en staarde hem aan. De ontvoerder kwam een stap dichter staan. 'Je ziet er ondertussen al veel beter uit.' 'Is dit het moment om complimentjes te geven?' riep ze. 'Is dit je trucje? Complimentjes geven en zogezegd voor me zorgen terwijl je me in een kelder hebt geduwd zonder reden en me weglaat van al m'n vrienden?' Je kon een druppel water zien verschijnen onder haar ogen en nog één, en nog één. Eerder een traan. De ontvoerder deed z'n vinger op haar wang en ving een traan op. Hij haalde een pakje zakdoekjes uit en gaf het aan haar. Hun handen raakten elkaar even. Hij had nog steeds haar hand vast. 'Ik huil nu niet om medelijden. En stop met zo te doen!' riep ze en ze duwde zijn hand van de hare. Zo snel als ze kon probeerde ze zijn masker af te trekken maar hij deed een stap naar achteren en keek haar met zijn ijzige ogen aan. 'Waag het niet, meisje!' 'Weet je wat jij niet mocht 'wagen'? Mij ontvoeren! Zomaar, ineens, zonder reden en je zult er later nog spijt van hebben. Hoe durf je?' vroeg ze. Hij wandelde naar haar en hief haar op, hij droeg haar en zette haar neer op de grond van de kelder. Hij zweeg en deed de deur dicht. 'Wacht... ik hoorde het slot niet', dacht Kyona. Na zo'n vijf minuten besloot ze te kijken of de deur open was. Ze deed een deur open, en daar waren nog trappen. Ze ging de trappen op en er was nog een deur. 'Nu nog hopen dat deze ook open is', dacht ze. En de deur was open! Kyona was echt opgelucht! Nu moest ze proberen zo snel mogelijk te ontsnappen. Haar hart sloeg sneller en ze voelde zich blij, maar ook heel gestrest. Ze was blij van eens naar buiten te kunnen en de buitenwereld weer te zien, want ze zat al dagen opgesloten in een kelder. Ze zag dat het bos er nogal verlaten uitzag. Ze liep zo snel als ze kon. Na even stopte ze en zag ze twee mensen. 'Wow! Ben jij dat... Ik moet zo snel mogelijk de politie bellen!' 'Euh wat?' vroeg Kyona. 'Ja, er hangen op alle openbare plaatsen in de Ardennen affiches rond met de boodschap dat ze een meisje zoals jou zoeken! En je lijkt er zo hard op! Jij bent het gewoon!' zei de vrouw. 'Ja, ik ben Kyona Wen, maar als jullie me ergens mee kunnen helpen, ik ben ontvoert en ik ben aan het wegvluchten!' zei ze hijgend. 'Moeten we je naar ons huis brengen om onder te duiken voor de ontvoerder?' vroeg de vrouw. 'Nee, mag ik alsjeblieft één van jullie fietsen lenen?' vroeg ze en ze wees naar de fiets die de vrouw vast had. 'Euh, ik ga wel te voet naar huis. Deze fiets ging ik toch al verkopen want ik rij er eigenlijk niet meer zo gemakkelijk op. Neem maar', zei ze en ze lachte. 'Moeten we naar de politie gaan?' vroeg de man die naast de vrouw stond. 'Vermoedelijk zijn ze een koppel', dacht Kyona. 'Euh, nee, euh, ja, euh... Ik weet het niet!' zei Kyona. 'Ik moet weg, nu, naar m'n vrienden! Doei!' zei Kyona en ze stapte op de fiets en reed er zo snel mogelijk mee weg.

Bij Yemi:

Yemi stapte binnen in de supermarkt. Hij ging terug, in de hoop dat hij de vrouw nog eens zou kunnen spreken dat meer wist. Zij die de nummerplaat van het busje had opgeschreven en voelde dat er iets verdacht was daaraan. Hij keek rond en zag haar niet, maar ging ondertussen wat boodschappen doen.

Bij Kyona

Na een halfuur heel snel fietsen zag Kyona een bordje die wees naar de Ardennen. De kelder waar Kyona werd ontvoert was dus redelijk ver van de Ardennen. Ze zag twee mensen uitstappen uit een auto aan de andere kant van de straat. Kyona stak met de fiets over en sprak hen aan. 'Euh, ik ben...' 'Dat meisje dat ze zochten! We hebben je gevonden!' juichten de beiden in koor. 'Ja, Kyona Wen. Ik heb dringend een lift nodig.' 'Naar waar?' 'De Ardennen, ik toon het wel. Ik heb haast, ik ben aan het vluchten want ik werd ontvoert en de ontvoerder kan me ieder moment vinden', zei ze. 'Oké, we brengen je', zeiden de beiden in koor. Ze stapte in de auto. Ze vond het wel eng om met vreemden mee in de auto te gaan, maar ze had goede hoop, want hoop doet leven. Na een halfuur was ze aangekomen aan het vakantiehuisje waar de vrienden verbleven. De auto stond wel nog een paar meters ervandaan en bevond zich nu in een bos. 'Bedankt', zei ze en de auto reed weg. Een beetje verderop zag ze Caro, Vince en Camille wandelen. Kyona zette een paar stappen dichter en ze zag dat de vrienden haar aan het zoeken waren. Caro keek een kant op. Kyona en Caro keken drie seconden naar elkaar en Kyona staarde Caro ongelovig aan. 'Daar!' zei Caro. 'Daar is Kyona!'