#LikeMe op vakantie

Deel 23

'ijskoud. Zo is het hier, zo voel ik me nu en zo wil ik me niet meer voelen. Kyona... denk na... hoe kan ik uit deze stinkende, donkere en enge ruimte raken? Hoe kan ik zelfs nadenken? Ik heb de laatste dagen alleen maar overgekookte lauwe aardappelen gegeten van een creep die me opsluit. En geloof me, of geloof me niet, maar ze zijn niet te eten', dacht Kyona. Het enige dat er in de donkere, oude kelder te zien was, was een streepje licht van buiten. Helemaal bovenaan was er een raam en het is bijna onmogelijk om het raam te openen of zelfs te breken. Het is veel te hoog en het glas is dubbel beschermd. Hoop is weg dus. Yemi zei dat je steeds moet blijven hopen, maar hij verloor de hoop stilaan ook. Kyona wou ook geen minuut langer meer opgesloten zitten. 'HEEELP!' riep ze. 'HEEEEEEELP!' De deur ging met een piepend geluid open en de ontvoerder deed zo snel mogelijk zijn hand voor haar mond. 'Zwijg! Denk je echt dat iemand je hier kan horen?' De ontvoerder deed z'n hand weg van Kyona's mond.

'Denk je echt dat je zomaar iemand kunt opsluiten? Dit is onmenselijk! Maar weet je wat, als je ongeveer hetzelfde wilt meemaken zoals ik nu meemaak, dan ben je goed bezig! In de gevangenis, dus.' 'Ik zal niet in de gevangenis belanden, en JIJ zal me daarmee helpen!' 'Ah ja, en wat moet ik doen dan? Je zal me vrijlaten en ik zal doen alsof ik even vakantie heb genomen van een vakantie die ik eigenlijk al nam met mijn vrienden?'

'Nee. Ik zal gewoon niet in de gevangenis belanden. Ik zal wel een... advocaat betalen. Of...'

'Je maskers verkopen?' vroeg Kyona geërgerd. 'Als je me zo helpt, zou een samenwerking wel kunnen werken Kyona!' 'Wat ben je van plan met mij? Ik ben je spelletjes kotsbeu! Dit doe je een mens niet aan! Wil je hetzelfde meemaken? Ja? Nee dus. Dit doe je niet! Een mens opsluiten in een donkere kamer waar er amper licht is, overgekookte lauwe aardappelen, een deken van stro en een onvriendelijke ontvoerder? NEE! Doe je dat jouw familie ook al aan? Jij hebt geen hart! Het is alleen donker binnen jou! Precies zoals je eruit ziet!' Het was één van de eerste keren dat Kyona zo durfde te zeggen wat ze dacht. De man plakte een plakker op Kyona's mond. Hij zweeg een minuut.

'Ten eerste, ik zou dit mijn familie nooit aandoen. Ze steunen me altijd. Ten tweede, ik dacht dat m'n aardappelen lekker waren en ten derde...' Hij rook aan Kyona. 'Je stinkt naar stro en meststof.' 'Wat denk je zelf? Als je je nooit kunt wassen?'

Bij Caro, Vince, Camille, Merel Nona, Eline, Julie en Yemi

'Een appel?' vroeg Vince. 'Vang!' Ze ving het. 'Ik heb hem goed gevangen hé!' zei Caro. 'Ja!'

Yemi zuchtte. 'Misschien kan een detective helpen?' 'Een detective? Zoals in de films?' lachte Vince. 'Neem jij deze situatie eigenlijk serieus? Met appeltjes gooien en lachen om een detective? 't Is serieus hoor, en niet om mee te lachen. Maar wacht? Heb je liever dat Kyona vermist is?' Vince slikte. Hij ging aan de tafel zitten. 'Luister... Dat heb ik helemaal niet graag. Ik wil gewoon dat we wat positiever op deze situatie kijken. En Yemi, het zal ons lukken. We moeten samenwerken. We zoeken, tot we vinden. En Kyona...' 'Er kan zoveel met haar zijn. In een rivier gevallen, in een put, ontvoerd, vrijwillig weggegaan maar dat is maar 1 procent kans, euh...' Yemi begon in paniek te raken. 'Yemi, adem in en uit. Alles komt goed. Alles komt goed. Rustig blijven Yemi', zei Caro. Ze legde haar hand op de zijne.