#LikeMe op vakantie

Deel 19

Het was ondertussen al nacht. Caro, Vince, Camille en Yemi hadden al hun vrienden opgebeld. Iedereen ging gaan slapen. "Caro?" "Wat is er Vince?" "Weet dat m'n vrienden heel sterk zijn, net zoals ik. We hebben heel veel gesport. Als we de ontvoerder ooit vinden, dan zal het z'n beste dag niet zijn!" "Het zal zeker ook niet de beste nacht van Kyona zijn..." antwoordde Caro, met haar hoofd naar beneden. Vince ging op het bed naast Caro zitten. Hij legde zijn arm op haar schouders. "Vlinder... Ik weet dat je nu heel verdrietig bent, maar... Als je niet kunt slapen, ben ik er voor je. Ik ben er altijd voor je. Ik hou je vast en laat je nooit meer los. Nooit meer!" "Dat helpt een klein beetje", lachte Caro. Vince kuste Caro. "Zo, nog een verhaaltje voor het slapengaan of..." "Liever een knuffel van jou!" lachte ze. 

"Ik zal nooit kunnen slapen!" zuchtte Yemi. "Rustig, Yemi!" Camille ging voorzichtig op z'n bed zitten. "Yemi, je weet toch dat ieder sprookje een goed eind heeft?" "Dit is dus een sprookje? Nee, ik noem dit geen sprookje, dit is het gruwelijkste verhaal dat we ooit meemaken!" "Ik weet het Yemi. Maar... ze is één dag verdwenen. Dat wilt niet zeggen dat we haar nooit meer terug zullen zien. Caro heeft me verteld dat jij degene was dat hoop gaf aan haar. Jouw energie en blijdschap gaf haar hoop. En nu ben jij zo hopeloos... Ik weet dat je nu niet in één twee drie blij kan worden, zeker niet. Het blijft moeilijk. Maar hoop is het laatste wat je kunt verliezen." "Mooie speech, bedankt Camille." antwoordde Yemi. "Goed, wil je dat ik je een verhaaltje voorlees?" "Goed Camille." "Ik zal je in je bedje stoppen zoals je mama." "Goed, ik heb hier nog een mooi gedicht gevonden" Camille begon voor te lezen...

Fantaserend over wat je echt wil bereiken
hetgeen in de praktijk nog zou moeten blijken
deelden we samen vele wensende gedachten
waardoor we jouw hoop verder brachten

We zochten naar ieder aanknopingspunt 

zou het lukken, is het je zowaar gegund

iedere stap vooruit gaf je vertrouwen
resultaten om verder op te bouwen

"Hoe saai is dit?" vroeg Yemi zuchtend. "Dit is poëzie", antwoordde Camille. "En het is de bedoeling dat je een belangrijke boodschap hieruit haalt en uit deze haal je hoop."

"Oké, lees maar verder", zei Yemi.

En toen kwam opeens die bittere pil...

Bij Kyona, in de donkere kelder.

"Hier", zei de ontvoerder. "Een deken en een kussen, meer geef ik je niet. Morgen krijg je ook niet veel hoor, dus je zal het moeten doen met wat je hebt", zei hij. "Ah ja? Weet jij niet hoe je m'n leven hebt verwoest? Nu moest ik in een lekker zacht-" De ontvoerder lag z'n hand op haar mond. "Geen commentaar, als je punten wilt scoren, dan moet je doen wat ik vraag." "Punten wilt scoren?" vroeg ze. "Als je iets goeds doet, krijg je iets fatsoenlijker eten. Ik neem aan dat je geen kattenkorrels wilt eten." "Maar-"  piepte ze. "Niks te maren, nu ga je slapen en morgen zie ik je weer. Dit verdien je zelfs niet, maar goed, het moet toch nog een beetje menselijk zijn. Tenzij je mijn kattenkorrels moet eten, door je brutale gedrag. Nu ben ik weg." 

Kyona zuchtte. Ze had het nog steeds koud. Het deken hielp niet veel, want erg zacht was het nu ook niet. Het kussen voelde zo hard als stro. Ze voelde de tranen in haar ogen. Ze moest denken aan haar vrienden en haar vriend, Yemi. "Yemi... hij zei altijd... hoop doet leven", dacht ze...