BEY SERİSİ ~ TAMAMLANDI

BARAN BEY ❇

BU HİKAYE TEK BÖLÜMLÜK OLUP BÜTÜN BİR KİTAP OLARAK DÜŞÜNÜN.

BU PASAJA BAŞLAMA TARİHİNİZ ATIN...

UNUTMAYIN TEK BÖLÜMLÜK HİÇ YAZILMAYAN BİR HİKAYEDİR.

AFFET

"Boş ol, boş ol, boş ol!"

Ayaklarımın altından yer kayınca dizlerimin üstüne düşüvermiştim. Öyle ki avuç içlerim yerle temas edince hissettiğim toprak parçaları canımı yakmıştı da kalbim kadar acımamıştı. Ben idrak yetimi kaybetmişken Kocam denilen adam avazı çıktığı kadar bağırmaya devam etmişti.

"Herkes duysun. Rüya'dan boşanıyorum. Bundan sonra tek bir karım var o da Ayşe'den başkası değildir." Başımı kaldırmaya gücüm olsaydı. Konaktan içeriye girerken elinden sımsıkı tutuğu kadına bir kez daha bakacaktım.

Hani daha başıma ne gelebilirin son leveliydim. Başıma bundan daha kötüsü ne gelebilirdi diyişimin üstünden bir hafta geçmiş kendime hapis bildiğim odamdan o gün boşanma günü çıkabilmiştim. Yaşadığım şokun etkisini üstümden atabilseydim. Zaten ikisini de öldürmüştüm. Yumruk yaptığım ellerimden gözlerimi alınca hakime baktım. O anı her an her saniye yaşarken bütün hücrelerim titriyordu. Günlerdir sol yüzümde hissettiğim karıncalanma uyuşukluk her an felç geçirebileceğime işaretti.

Hakim son bir kez daha boşanmak istiyor musun, diye sorduğunda gözlerinin içinin kan bağlamış kocam denilen adama baktım. Onu deli gibi sevmekle birlikte ondan on katta nefret ediyordum. Sevgi bazen hiç yetmiyordu. Bundan sonra yapılacak tek şey yanan yüreğimin buz kesmesiydi. "Evet." Dedim. Herkese en önemlisi de sevdama inat evet, dedim.

Ben onu aklımı erdi ereli seviyordum. O benim çocukluğum ilk aşkımdı. O benim her şeyimdi de bir adama körü körüne bağlanmanın ne illet bir şey olduğunu ezberletmişti. Hakim Bey bizi resmen boşayınca teyzem kolumdan tutup hadi gidelim, demişti. Bende onun beni sürüklemesiyle dışarıya adar çıktım çıkmasına da dışarıda kıvırcık karısı bekliyordu. Yeni karısı, küçük karısı masum görünen karısı...

Yeminim olsun ki şu yüreğim buz kesmedikçe o evi terki diyar etmeyeceğim. "Yenge, evimize gidelim."derken Baran yeni karısının elinden tutarken sözümle birlikte bana bakmıştı. Bana öyle bakmaya hakkı yoktu. Ben o konağın kızıydım. Boşansam da soyadım hala aynıydı. Ben hala Hendek'lerin biricik kızıydım.

"Gidelim kızım yürürken kendine dikkat et rengin solmuş..." Rengim değil yüreğim solmuştu. Eski kocamı ve yeni imam nikahlı karısını ardımızda bırakarak konağa gelmiştim. Artık o esaret günü bitmişti. Başımı konağa kaldırıp baktığımda odama çekilip ağlamayacağıma dair söz vermiştim. Keşke yengem otoriter bir kadın olsaydı da olanlara dur diyebilseydi. Şimdi iş bana düşmüştü.

Konağın kapısı açılınca el ele tutuşmuş çifte baktım. Allah'ım ne kadar masum görünüyorlar. Yaşadıklarımı bilmesem ne çok yakışıyorsunuz diyerek mübalağalar yağdırırdım. Ama karşımda buran Baran Ağa benimle evliyken gitmiş şu kıza düğün yapıp imam nikahı kıymış... Yüzüm yine sinirden uyuşmaya başlayınca odama çekilmek için Yengemden izin istedim.

Odama ulaştığımda ilk iş Annemi arayıp bilgi vermem olmuştu. Tabi bir de planlarım... Buralarda bir söz vardı. Canın yanarsa can yakacaksın kısasa kısas derler ben aynısını yapıp tıpkı onun gibi yoluma bakacaktım. Bu haberi vermek için akşam yemeğini bekledim. Aşağıdan yemek hazır denilene kadar da aşağıya inmedim. Taki beni adım seslenene kadar... Merdivenlerden inerken başım dönse de dişlerimi sıktım. Ne yüzsüzlük bir kadın demez mi? Bu adam evli neden kuma gidiyorum... Belki de kız hamile... Tabi ya...