BEY SERİSİ ~ TAMAMLANDI

Korhan Bey

BÖLÜM 1

Kapı açıldığında tereddütle başımı kaldırdım. Uzun boylu zayıf bir adam kaşları çatık vaziyette bana bakıyordu. Beni baştan aşağıya süzerken ne diyeceğimi bilmeden ona bakmaya devam ettim. "Kimsin?" Güzel soruyordu ben kimdim? Önümde birleştirdiğim ellerimi sıkarak ellerine baktım. "Alev... Alev Hanım gönderdi." Diyivermiştim. Bana nasıl baktığını görmemek için kendimle savaş içindeydim. "Neden o gelmedi de yerine çocuk gönderdi?" Çocuk mu, ben on dokuz yaşındaydım. Elbette küçüktüm ama çocukta sayılmazdım.  

"Neyse ne bana ne işimi gör yeter..." Öyle bir söylemişti ki kalbim acıdı. Yoksa geri dönemli miydim? Bu adamın bana yardım edeceğine inanmıyordum. "İçeri gir kaybedecek zamanım yok." Bu kadar aceleci davranmasında ki sebep neydi? Yine de sözlerine boyun eğerek içeriye girmiştim. Ardım sıra kapıyı kapattığında yürü diyerek yüksekten konuşmuştu. Onu takiben salona benzer küçük bir yere girdiğimizde etrafıma baktım. Alev Ablanın söylediğine polisti ve bir tek o yardım edebilirdi. "Baştan uyarıyorum benim kurallarıma göre hareket edeceksin. Haddini aşarsan paranı alamadan gidersin. Şimdi gel yanımda ve diz çök..." İçimden bir şeyler akıp giderken koltuğa oturup gerim gerilen adama baktım... "Ne o neden öyle bakıyorsun? Bu ilk seferin olduğunu söyleme..."

Ellerimi sıkmaktan eklem yerlerim bembeyaz olmuştu. "Beni Alev Hanım gönderdi." Dediğinde anladık be kadın diye çıkıştığında son bir çare konuşmaya başladı. "Alev Hanım sizin polis olduğunu ve bana yardım edebileceğini söyledi. Bakın sizinde söylediğiniz gibi bu ilk kez olacak... Ben korkuyorum ve istemiyorum. Neden... Neden geldin derseniz söylediğim gibi birinin yardımına ihtiyacım var lütfen aban yardım edin."

Bu sözüme gülmemiş kahkaha atmıştı. "Seni zavallı beni zannediyorsun ahlak bekçisi falan mı? Madem bu kadar korkak birisin polise gidip yardım iste bana neden geliyorsun? Beynin bu kadar mı işlevsiz çalışıyor?"

"Beni küçümsemeniz için değil gerçekten bana yardım edebileceğinize inandığım için buraya geldim. Ve evet ben küçük beyinliyim öyle olmasam buralara düşmezdim. Ama bir konuda haklı değilsiniz buraya tek başıma gelmiyorum. Evlere her zaman için birilerinin gözetimi altında gidilir. Alev abla bana acımasaydı hasta rolü yapıp beni göndermezdi... Şimdi bana yardım edecek misiniz?" Bana tiksinerek baktığı aşikardı. Hatta sözlerime inanmadığı da besbelliydi. Etrafıma baktığım sırada silahı dikkatimi çekti. Polisti ve bana yardım etmiyordu. Bu denli vicdansız olduklarına asla inanmazdım. "Bak kızım gece gece benim başımı belaya sokma paranı istiyorsan işini yap al paranı yok dersen de def ol git asabımı da daha fazla bozma..."

Bana öyle yüksekten nutuk atınca gözüm dönmüştü. Madem bir kurtuluş yoktu benden kendi kurtuluşumu kendim bulurdum. Öne atılıp silahı elime aldığımda silahı başıma dayadım. O ise hiç istifini bozmadan bana bakıyordu. Bu kadar duyarsız olamazdı değil mi? "Son kez soruyorum bana yardım edecek misin?"

"Evime bir yabancı alacağım ve silahın içi dolu olacak ha... Sen sandığımda daha da aptal çıktın..." İnanamayarak silaha baktım. Oysa elime alınca e ağır gelmişti. Silahı hemen yanına koltuğa attığımda gözyaşlarımı sildim. Onun karşısında daha fazla küçülmeyecektim. "Allah sizin gibi erkeklerin belasını versin. Dilerim ki iki cihanda da gün yüzü görmeyin." Nefretimi üstüne kustuğumda ardımı bile bakmadan geldiğimi yöne doğru koştum. Kapıyı açıp çıktığımda ağlayarak etrafıma bakmıştım. Yukarıya çıkan merdivenleri görünce burnumu çekiştirerek birer ikişer çıkmaya başladım. Nefes nefes çatıya geldiğimde hava buz gibiydi. Titreyerek çatıda ilerlerken daha yüksek binalardan birilerinin varlığını görmüştüm. İnsanlar hemen beni fark etmiş olmalıydı ki balkonlarına çıkanlar bağırmaya başladı.