Genç kadın sevdasının yüzünden her geçen gün daha da yanıyor, kül oluyordu.
Biliyordu sevdasının karşılıksız olduğunu...
Belki de hep karşılıksız olacaktı. Kim bilir?
O uzun sokaktan tekrar geçtiğimde aynı manzara ile karşı karşıyaydım. Tek fark gündüz olmasıydı. Kendimi çaresiz, zavallı gibi hissederken Berkin'in duvara yaslanmış, bir ayağını duvara yaslamış şekilde gördükten sonra gözlerimiz buluştu.
Bana doğru gelirken konuşmayı da ihmal etmiyordu.
"Pişşt! Gidiyon herhalde?"
Önümde durmasıyla bende duraksadım. "Önümüzde ki günlerde de burada kalacağımı mı düşündün?"
"Ne alakası var lan... Sadece manit senle tanışmak istiyordu da."
Sevgilisi olmasına mı şaşırayım, yoksa sevgilisinin benimle tanışmak istemesine mi?
"Sevgilin? Sevgilin mi var senin?" Yüzümde histerik bir gülüş olduğunda o da ciddi bir kıvam aldı.
"Benim mi! Hadi lan ordan!" Kaşlarımı çattığımda tekrar ciddi bir kıvam aldı ve konuşmaya başladı.
"Köpeğim. Manit. İsmi yani."
"Haaa anladım. Nerede?" İstifimi bozmadan cevabını bekliyordum. Merak ediyordum çünkü. Bu sokakta hiç köpek görmemiştim.
Arkasına dönüp, hafif bir ıslık çaldığında irice, siyah ama çok tatlı bir köpek ayaklarına geldi.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Yaa çok tatlısın sen Ama!" Çantamı geriye atarak Manit'e doğru eğildiğimde kendini yanıma yaklaştırarak elimin altına girdi.
Yavaşça ayağa kalktığımda bu sefer Berkine döndüm.
"Sahibi az dostuna çekseymiş keşke!" Berkinin yüzüne baktığımda bozulduğu her yerden belli oluyordu. Tekrar Manit'e eğildiğimde ;
"Beni unutma olur mu?"dedikten sonra kafasını okşadım. ayağa kalkıp, hafif ilerledim.
"Herşey için teşekkür ederim."
Berkin bana döndüğünde, sadece köpeğine eğilip, onu sevmeye başladı. Sahiden köpeğine benzeseydi daha da iyi olabilirdik.
Bu aralar da iyice saçmaladığımın farkındaydım. Düzelmem gerektiğininde farkındaydım. Ama belkide böyle daha iyiydi.
"NEFES!"
Ben hızlı adımlarla yürürken adım seslendiğinde durmuştum. Bana mı sesleniliyordu?
Yavaşça arkama döndüğümde Gözüm Ceylana, Selime daha sonra onların yakınında olmayan Tahirle gözlerimiz buluştuğunda kalbim tekrar atmaya başladı. Afallamıştım. Şaşırmamıştım aslında. Eninde sonunda karşılaşacaktık.
Ama bu kadar çabuk bulması canımı sıkmıştı resmen. Daha iyi olup karşına emin bir Nefes olarak çıkabilirdim. Dokunsa ağlayacak durumdaydım.
Bulmuştu ki beni zaten artık. Bırakmayacaktı belki de. Ne olursa olsun onu affedemiyordumki ben.
Şimdi ne yapacaktım! Yine mi kaçacaktım? Yine mi onu unutmaya çalışacaktım? Ben onu her gördüğümde zihnimdeki herşey yok oluyordu...
