Kidnapped

Deel 36.

Ik kreun pijnlijk en strompel naar het matrasje dat in de hoek ligt. Ik ga er op zitten en leun tegen de muur.
Het is stil. Heel stil. En heel donker. Ik ben echt alleen.

~

Ik lig op het matras, ik heb geen energie om op te staan.
Ik denk dat het al dag is want ik zie het ligt branden op de gang. Ik zit hier al 3 en een halve dag in deze donkere kamer. Ik heb geen besef van tijd. Het enige waaraan ik kan zien of het dag of nacht is, is aan het ligt op de gang.
Ik krijg elke ochtend een flesje water, verder niks. Ik voel me misselijk van het te weinig eten. Ik ga rechtop zitten en sla mijn armen om me benen heen. Ik haat het, zo opgesloten zitten. Nu heb ik te veel tijd om na te denken. Hoe erg ik mijn familie mis, en hoe erg graag ik hier weg wil.

Ik hoor voetstappen naar de deur komen. Ik hoor de deur van het slot. Ik kijk op en de deur gaat open. Er wordt een flesje naar binnen gegooid en de gaat weer dicht en weer op slot. Ik zucht en kruip overeind en ik loop naar het flesje. Ik pak het op en draai de dop van het flesje. En neem een paar gulzige slokken. Ik draai het dopje er weer op om te bewaren voor later, omdat ik weet dat ik niet meer krijg voor vandaag.

Ik ga zitten weer op het matras zitten en zet het flesje naast me neer. Ik verveel me. Er valt weinig te doen in een kamer van 3 bij 4 zonder inhoud.

Na ongeveer een uurtje gaat de deur open. Ik knipper van het felle licht die naar binnen schijnt. Joey staat in de deuropening. "Sta op." Beveelt hij op een rustige toon.

Ik sta op en loop naar hem toe. Hij pakt me arm vast en sleurt me mee. Wanneer we bij de wc zijn aan gekomen stopt hij. Hij laat me arm los.

"Je hebt 2 minuten."
Ik knik en loop de wc in en sluit de deur achter me. Ik doe mijn ding. Ik was mijn handen en gooi ook een plens water in mijn gezicht vervolgens hang ik met mijn mond onder de kraan en het voelt alsof ik hem helemaal leeg drink. Ik droog mijn gezicht af aan het handdoekje die daar hangt en draai de deur van het slot en loop er weer uit.

Ik zie Joey heel geconcentreerd naar zijn telefoon kijken. "Mag alsjeblieft wat te eten? Alsjeblieft?." Vraag ik smekend.

Hij reageert niet, stopt zijn telefoon weg en pakt me arm vast en sleurt me weer mee.

"Klootzak" sis ik.
Hij stop per direct met lopen en duwt me hard tegen de muur. "Zo praat je niet tegen mij prinses." Zegt boos. Ik probeer hem zo boos mogelijk aan te staren. Wat hem nog meer pist maakt.

Hij geeft me een stomp in me maag en ik klap voorover hoestend en happend naar adem. Hij duwt me omver en trapt me hard op die pijnlijke plek in me zij. Ik kreun pijnlijk. En ik hou mijn ogen dicht.

"Stop." Hoor ik achter me. Ik kijk op en zie Rafael. "Zo is het wel genoeg vindt je niet." Joey snuift boos naar hem en loopt weg.

Joey kijkt me aan. "Je weet je altijd weer in de problemen te werken." Hij houd een hand uit en ik pak hem vast en hij trekt me overeind en sla me armen om hem heen en hij bij mij. We staan daar voor een minuut en het voelt fijn.

Ik trek me terug en kijk hem aan. "Ik wil niet meer terug Raf, echt niet." Zeg ik zuchtend. "Sorry Livia, maar ik bepaal dit niet. Kom ik breng je terug." Ik knik en we lopen terug naar de kamer. Ik steun op zijn arm. Ik ga de kamer weer in. "Sorry, hou nog even vol, oke?" "Oke." Zeg ik zacht en hij sluit de deur weer.

Ik ga naar het matrasje toe en ga er op liggen. Na een tijdje Dommel ik in slaap.

...

Hst. 36❤️❤️💕💕💕

VOTE

COMMENT

FOLLOW

BYEEEEEE ❤️🌈⚡