Kidnapped

Deel 14.

"Je hoeft je niet in te houden hoor Joey. Deze straf heeft ze verdient."

Joey knikt en we lopen de gang op.

~

Na een tijdje lopen stoppen we bij een deur. Hij doet hem open en duwt me de kamer in. Ik kijk om me heen. Het is een donkere kamer. Er hangt een klein lampje aan de muur. Er staat ook nog een tafeltje met wat spullen erop. Maar ik kan het niet goed zien.

Ik hoor dat Joey de deur dicht en op slot doet.
Ik draai me om en ik kijk recht in zijn ogen.

Hij zet een stap naar voor en ik automatisch een stap naar achter.
Hij ziet mijn angst en daarvan moet hij grijnzen. "Is prinsesje bang?"
Zegt hij lachend.
Ik kijk hem boos aan.

Ineens staat zijn gezicht op sirieus. "Trek je trui uit." Beveelt hij.
"Je..je gaat me toch niet verkrachten toch?" Vraag ik bang voor wat het antwoord is.

Hij zet een paar grote stappen richting mij. Ik wil naar achter stappen maar daar zit een muur.

Met zijn vingers schuift hij mijn haar achter mijn oor. Hij brengt zijn gezicht bij mijn oor. Ik voel zijn warme adem in mijn nek wat me laat huiveren.
"Ik zou het heel graag willen maar het mag helaas niet." Verluistert hij in mijn oor.

Hij zet weer een stap naar achter.
Ik zucht van opluchting.
"Oh denk maar niet dat je daarmee beter af ben prinses." Zegt hij met een grijns.

Een rilling gaat door mijn lijf.
"Trek je trui uit." Zegt hij weer sirieus.
Ik blijf stokstijf staan.
"Je hebt er toch een hemd onder aan dus doe niet zo moeilijk."

Dat is waar.

Ik twijfel maar trek hem toch uit.
Hij trekt het uit mijn handen en legt hem op het tafeltje.
"Draai je om."
"M..maar-"

"Draai je om verdomme! Als je nu niet luistert dan word de straf nog erger."
Zegt hij nu heel boos.

Ik wil blijven staan maar mijn angst neemt over dus ik draai me toch om.
"Good girl"

Ik kijk over mijn schouder en zie hem iets van de tafel af pakken.
Als hij zich weer terug keert kijk ik meteen weer terug naar de grond.

"Oke, dan gaan we beginnen."
"W..wat-"
Ik gil wanneer er een pijnscheut door me heen gaat door een harde klap van een stok op mijn arm.

Ik zak wat in mekaar en doe mijn armen voor mijn hoofd en knijp mijn ogen dicht.

Nog een klap. Nu op mijn bovenbeen. Ik kreun van de pijn en zak op de grond.
Ik wacht op nog een klap maar die komt niet.

"Zo. Dit was het voorproefje."
Ik open mijn ogen en ik zie hem weer naar de tafel. De tranen lopen inmiddels al over mijn wangen.

Als hij zich omdraait loopt hij terug met volgens mij een riem in zijn hand.
Ik begin te hyperventileren.
"Joey please doe dit niet." Sneek ik hem.

Hij grijnst en geeft me een harde klap met Dat ding.
Ik kreun en lig inmiddels op de grond in een bolletje met mijn armen die mijn hoofd beschermen.

"Oke hier zijn de regels. Je mag niet gillen of schreeuwen. Niet tegenspreken en je moet mee tellen.
Als je dat niet doet krijg je een nog hardere klap met de gesp kant. En geloof me, dat wil je niet."

"O..oke"zeg ik zacht.

Een pijnscheut schiet weer door mijn lichaam. Een zachte pijnlijke kreun verlaat mijn lippen. "....een..."
Nog een klap. "T..twee" zeg ik zacht.
3....4....5...6.....
Nog een klap. Ik krijg er geen woord meer uit.
"Prinses....wat niets je doen!" Zegt hij dreigend.

Ik probeer het echt maar het lukt niet.
Ik gil wanneer ik een veel hardere klap kreeg als de vorige.
Nog zo'n harde. Omdat ik gilde.
"...negen.." zeg ik zacht.

Ik wacht op nog een klap maar hij komt niet.
"Omdat je eerste keer is laat ik het hier bij."

Ik open mijn ogen.
"Geef me je arm." Ik kijk hem aan. En doe niks
"Geef. Me. Je. Arm."
Ik steek voorzichtig mijn arm uit. Hij pakt hem stevig vast.

Hij tovert een mesje uit zijn zak.
Angst giert door me heen.
Ik probeer hem terug te trekken maar ik ben daar te zwak voor.

Hij grijnst en zet het mesje op mijn pols.
Hij druk hem er diep in.
Ik gil van de pijn.
"Stop stop!" Schreeuw ik.
Op dat moment haalt hij het mesje uit mijn arm.

"Zo. Nu heb je altijd een herinnering van mij op je lichaam."
Ik kijk naar de snee die ik bijna niet kan zien vanwege het bloed wat er uit stroomt. Ik trek mijn arm terug.

Hij staat op en loopt naar de deur.
"Iemand komt je straks wel halen."
En hij loopt de deur uit.

Hij is niet op slot. Maar ik ben te zwak om op te staan en alles doet pijn bij elke beweging.

Ik word een beetje duizelig vanwege het bloedverlies.

Ik sluit mijn ogen. Maar val niet in slaap. Hier lig ik dan. Hopeloos op de vloer.

Kijk wat angst met me heeft gedaan.

Ik hoor voetstappen op de gang.

...

Hey mensjes,

Weer een hoofdstukkie!😊
Ik vond dit een best wel spannend hoofdstuk om te schrijven.
Ik leef zo erg met haar mee😥.

Oki, binnenkort weer een nieuw hoofdstuk......
Byeeeeee ❤️