Kidnapped

Deel 48.

"ze slaapt." zegt rafael die de woonkamer in komt lopen. het is twee uur geleden sinds micheal is vertrokken, maar mijn woede is bijna niet gezakt.

~

"Stop!" Roep ik terwijl ik overeind schiet, ik heb het warm en het zweet staat op mijn voorhoofd.

"Hé, hé rustig, het is oké." Ik zie Rafael mijn richting op lopen. Ik realiseer me dat het een droom was. Ik wil niet meer.
Rafael wilt naast me komen zitten. "Nee, nee Raf, ik kan dit niet, ik wil niet meer." Ik schuif van hem weg. Mijn ademhaling gaat sneller. "Ik kan hier niet meer zijn."

Hij pakt mijn hand "Livia, haal even diep adem oké."

Pov. Rafael

"Nee!" Ze trekt haar hand weg en schuift nog een stuk verder. "Alles doet pijn! Alles. En een beetje ademhalen zal niet helpen, want ik zal hier nog steeds zijn."

Ik haat het om haar zo te zien. "Livia-"

"Nee! Luister naar mij, ze doen me allemaal pijn, en jij laat het allemaal toe. En troost me om het allemaal weer goed te maken, nou Rafael, jij bent net zo slecht als hun." 

Ze heeft gelijk. "Ik weet het Livia, ik weet het oké." Ik voel tranen opkomen. "Ik weet dat mijn acties net zo slecht zijn en het spijt me, het spijt me echt. Ik heb dit nooit zo gewild."

Livia kijkt wat verbaasd naar me. Ik zie een conflict in haar ogen.

"Dat.. dat zijn gewoon woorden, wat meen je daar nou van, als je dit niet wilde zo had je me alang geholpen en-"

"Josh is mijn broer."

"Wat!"

"En sinds onze ouders dood waren, heeft hij alles voor mij gedaan. Hij wilde dit, hij wilde dit.... Als ik hem niet help zou hij mij nooit meer willen zien. En.. ik heb alleen hem nog."

Ze kijkt me met shok aan. Ik veeg de tranen onder mijn ogen vandaan. God ik heb in jaren niet meer gehuild.

Ik zie dat Livia niet weet hoe ze moet reageren. De tranen blijven komen. Ik kijk naar beneden. Wat heb ik het verpest.

Na eventjes pakt Livia mijn hand vast.

"mm mag ik een knuffel?" Vraagt ze onzeker.

Ik knik en doe mijn armen open en ontvang haar in een knuffel. Het voelt fijn,  Ik vind het fijn om haar te knuffelen, ik merk nu pas ik dat ik ze ook nodig heb van haar.

Het is een tijdje stil, we laten elkaar verdrietig zijn.  terwijl ik haar een beetje heen en weer wieg, merk ik dat we beiden wat rustiger worden.

"Hij is geen goed persoon... Josh." Zegt Livia  zachtjes terwijl ze naar me opkijkt.

"Weet ik." Fluister ik. "Maar ik heb al die tijd naar hem opgekeken, en hij is zo veranderd deze jaren en ik heb me moeten aanpassen aan hem, want hij is mijn broer. En ik voel alsof ik hem iets schuldig ben omdat, ik weet het niet."

"Omdat hij al die tijd voor je gezorgd heeft."

"Ja..ja ik denk het."

"Sorry.."

"Wat? Waarvoor?"

"Van je ouders, ik wist het niet."
"Oh, maak je geen zorgen. Het was al heel lang geleden."

"Ik vind wel dat je meer moet opstaan tot Josh hoor. Ookal is hij er altijd voor je geweest. Het betekend echt niet dat je hem iets schuldig bent. Als hij dat wel vindt, is het zijn probleem."

Ik zucht
Het klopt allemaal wat ze zegt, en ik weet het ook.

"Het is heel laat Livia, probeer nog wat te slapen. Ik ben ook heel moe."

"Maar-"

Ik laat haar los en sta op. "We praten morgen verder oké."

Ze zucht. Ik zie haar twijfelen of ze een weerwoord moet geven, maar volgens mij is ze ook wel heel moe.
Ze knikt.

"Oké."
Ik loop naar de deur "slaap zacht." Zeg ik terwijl ik de deur open doe.

Ze gaat onder haar denkens liggen. Ik doe de lamp uit en doe de deur achter me dicht.

Ze heeft gelijk. Ik maak mijn weg door de gang richting mijn kamer.

Fuck! De gedachte van Micheal die haar aanraakt maakt me ziek.

Ik loop door mijn kamer recht naar mijn bad kamer.

Livia, zo'n lief en onschuldige meid, zij heeft het niet verdiend om zo behandeld te worden.

Ik zet de kraan van de wasbak aan.

En Josh, ik ben hem niks schuldig. Waarom doe ik dit. Ik kijk mezelf aan in de spiegel.

Dit ben ik niet. Ik splash wat water in mijn gezicht.

Word wakker en doe iets!