Kidnapped

deel 45.

Hij probeert me mee te sleuren maar ik werk echt niet mee. Als die er klaar mee is duwt hij me tegen de muur en geeft die schreeuwend een harde vuist tegen mijn hoofd.

Ik val op de grond en alles word al gauw vlekkerig en uiteindelijk helemaal zwart.

~

Pov. Micheal

Ik schrik wakker door een hoop geschreeuw. "Mmmmm Livia." Zeg ik met een schorre stem terwijl ik in me ogen wrijf. Ik kijk naast me maar ze is er niet meer. Het geschreeuw is van Livia. Ik spring van het bed. En trek wat kleren aan.

Ik ren naar de plek waar het geschreeuw vandaan komt. Het is bij de voordeur. Ik zie haar hopeloos tegen de deur slaan en hem proberen open te trekken.

"Jemig Livia stop eens met schreeuwen." Zeg ik terwijl ik naar haar toe ren. Ik doe mijn armen om haar heupen en probeer haar mee te trekken maar ze schopt en slaat en blijft maar schreeuwen.

"Stop! Livia stop gewoon!"
Roep ik geïrriteerd wanneer ik haar bijna niet mee krijg. Nu boos duw ik haar hard tegen de muur en ze zakt op de grond. Ik geeft een harde klap met de vlakke hand op haar gezicht. Ze grijpt met haar hand naar haar wang die langzaam rood gloeid.

"Jemig ik ben bijna doof van je geschreeuw." Zeg ik zuchtend. Ze kijkt me geschrokken en verbaasd aan. Ze stribbelt omhoog en wilt langs me lopen maar ik houd haar tegen door haar arm vast te pakken.

"Laat me gaan. Laat me met rust." Zegt ze met een rilling in haar stem proberend zichzelf te stoppen van huilen.

Ik vind het zo schattig als ze dat doet.

"Jij volgt mijn bevelen op." Zeg ik geïrriteerd wanneer ze haar zelf meer probeert los te krijgen. Ik verstevig mijn grip. Ze is best wel sterk voor zo'n zielig meisje.
Ik grom geïrriteerd.
"Doe nou niet zo moeilijk."

Ik pak haar andere arm en probeer haar mee te trekken maar ze werkt echt niet mee. Heel boos nu duw ik haar weer tegen de muur en sla ik met al mijn agressie een vuist tegen haar hoofd.
Onbewust schreeuw ik er ook bij.

Haar hoofd beweegt mee met de klap. Ze doet haar hand bij haar oog en knippert snel en doet dan haar ogen dicht terwijl ze op de grond zakt.

Ik doe een arm onder haar rug en benen en til haar op. Haar hoofd leunt op mijn borst. Ik loop naar haar kamer waar ik haar vervolgens in haar bed leg. Ik doe een deken om haar heen.
Ik kijk haar kamer door en zie haar open gescheurde schirt liggen.

Ik loop er naar toe pak het op en kijk er trots met een grijns naar. Niet wetend wat ik er mee moet stop ik het onder Livia haar matras van het bed. Ik kijk nog even naar haar en dan loop ik de kamer uit en doe de deur zachtjes dicht. Ik loop naar mijn eigen kamer en ga zuchtend op mijn bed liggen. Na een tijd val ik weer in slaap.

Pov. Livia

Ik werd wakker in de ochtend met een knallende hoofdpijn. Micheal is me komen vertellen dat de jongens later thuis komen, maar heeft me verder gelukkig met rust gelaten. De rest van de dag heb ik hem ontweken.

Ik zit op mijn kamer op mijn bed onrustig te zijn. Ik weet niet wat ik moet doen. Of ik het nou moet vertellen of niet. Ik wil het wel maar ik ben heel bang voor Micheal. Ik zit nu al de hele dag met dit dillema.

Zuchtend laat ik me achterover vallen. Ik ga weer rechtop zitten wanneer ik geluiden hoor. "We zijn thuis!!" Hoor ik de bekende stem van Josh roepen. Ik sta meteen op.

Ik moet het ze vertellen.

Ik loop de kamer uit en ren de hal door maar wordt dan tegen gehouden door een hand die me vast pakt en mee sleurt terug de kamer in.