Kidnapped

Deel 7.

Pov. Livia

Ik open me ogen en zie niks want het is pikken donker.

Oh ja. Ik zit hier.

Ik zucht.

Hoe laat zou het zijn. Ik voel me uitgerust dus ik denk dat het wel al ochtend is.

Ik kijk nog eens goed om me heen nu ik aan het donker gewend ben.
Er staat letterlijk niks in deze kamer.
Alleen een matras waar ik nu op lig.

Ik moet naar het toilet.

Ik sta rustig op en loop naar de deur.
Natuurlijk. hij zit op slot.
Ik klop op de deur.
"Josh? .... Rafael?... Kan iemand de deur open doen? Hallo?"

Ik hoor voetstappen naar de deur toe komen. De deur gaat van het slot.
Ik stap een paar stappen naar achteren en de deur gaat open.

Er stapt een jongen binnen.
"Bedankt m.. Michael..toch?" Vraag ik twijfelend.
Hij knikt. " Maar jij mag me mike noemen." Zegt hij met een vieze grijns. Ik krijg gelijk een rilling.
Hij zet een stap naar me toe. En ik een stap achteruit.

" Ben je bang prinses?".
"N..nee. en noem me niet zo. Mijn naam is Livia." Zeg ik half stotterend.

Hij zet nog een stap vooruit en ik een stap achteruit. Ik raak de muur.
"Niet zo brutaal meisje."
Hij zet nog een stap naar voren.
Ik kan geen kant meer op.

Ik voel zijn adem in mijn nek.
"W..wat wil j..je van m..me?" Vraag ik bang.
Hij gaat met zijn gezicht naar de mijne." Ik wil jou." Zegt hij zacht en creepy.

Hij begint me te zoenen. Ondertussen rollen de tranen over mijn wangen.
Ik hou me lippen stijf op elkaar.
Hij legt zijn handen op mijn heupen.

"St..top alstublieft." Zeg ik zacht.
"Kom op schatje. Werk een beetje mee."

Hij zoent me weer maar nu ruwer.
Hij pint ondertussen mijn handen boven mijn hoofd.
Ik probeer los te komen uit zijn greep.
Maar hij is te sterk.

Één hand gaat weer naar me heupen.
Hij knijpt me en ik open me mond een beetje. En hij zoent nog ruwer.
Hij begint nu mijn nek te kussen.
"Stop. Stop." Verluister ik.
"Mond dicht!" Zegt hij zacht maar deigend.
Ik ben zo bang.
Ik voel een hand onder mijn shirt gaan. Ik probeer los te komen maar het lukt niet.

Dit gaat veel te ver.

"Josh!!! ... Rafael!!! Help!!! Roep ik zo hard als ik kan.
Hij haalt zijn hand onder mijn shirt vandaan. En houd het voor me mond.

"Ik zei dat je je kop moest dichthouden!" Zegt hij op een dreigende toon.

Ik voel een vuist tegen mijn slaap.
Ik kreun van de pijn.
Hij laat mijn handen los en ik zal meteen door me benen.

Alles is wazig en mijn hoofd doet super veel pijn.
Ik zie vaag dat Michael op zijn hurken tegenover me gaat zitten.
"Heeft ons kleine meisje pijn." Zegt hij met een grijns.
Ik zwijg. En bam! Nog een klap.

"S..stop." zeg ik huilend.
Ik hoor de deur open vliegen.
"He!! Blijf met je tengels van haar af."
Roept Josh.

"Sorry hoor. Ik wist niet dat je boos zou worden." Zegt hij lachend.
Hij staat op en loopt de kamer uit.

Ik sta met moetje op en kijk Josh bang aan.
Hij kijkt me bezorgd aan en hij wilt naar me toe lopen.
"N..nee g..ga w..eg." Zeg ik bang.

"Rustig maar liefje, ik doe je niks."
Hij zet nog een stap vooruit.

"G...ga weg..G..ga weg!" Roep ik huilend.

"Oke. Oke. Rustig ik ga al." Hij loopt geïrriteerd de kamer uit.

Ik zak door mijn benen.
Ik leg mijn hoofd in mijn knieën en huil.

Ik...ik ...ben bijna verkracht...
Ik Wil naar huis. Ik wil naar mijn ouders. Ik wil naar mijn vrienden.
Ik wil hier weg.

Ik hoor iemand naar binnen lopen. Ik kijk op en zie dat het Rafael is. Hij komt naast me zitten.
Hij slaat een arm om me heen.
Ik leg mijn hoofd op zijn schouder.

"Ik..ik wil hier w..weg. Ik..ik ben bang."
"Seat het is al goed. Het is al goed." Zegt hij troostend. Wanneer ik tot rust ben gekomen. Haal ik mijn hoofd van zijn schouder en kijk hem aan.

"Waarom ben je zo aardig tegen mij?"
"Nu je hier leeft. Moet het wel een beetje leuk zijn." Zij hem een glimlach.
Ik lach zwakjes...

Heyy mensjes,
Hoe vonden jullie dit hoofdstuk?
Ik vond dit hoofdstuk het heel leuk om te schrijven.
Stem vooral en vertel wat je er van vond.
Byee❤️❤️❤️