Kidnapped

Deel. 27

Pov. Josh

Wanneer ze alweer rustig is gaat ze weer liggen.
Ze legt haar hoofd op mijn borst en ik doe een arm om haar heen en hou haar stevig vast.

"Josh? Waarom laat je me niet gewoon gaan. Ik had daar ook een leven en die pak je zo van me af." Vraagt ze ineens zacht.

Niet weer..

"Had" Livia, dit is nu je leven."
"Maar-
"Stop. Je weet dat dit gesprek geen zin heeft. Probeer te slapen."

Ze zucht en gaat van me af en gaat aan de andere kant van het bed liggen.

Nu ben ik degene die zucht.
"Livia kom gewo-
" Nee ik wil niet, laat me met rust."
Zegt ze half snikkend.

"Oke."
Ik ga comfortabel liggen. Ik probeer in slaap te komen maar het lukt niet zo goed. Na ongeveer een uur wakker gelegen te hebben val ik toch in slaap.

~

Ik word wakker en rek me uit. Ik kijk op mijn telefoon.
Het is half 10.

Ik draai me om en zie Livia niet naast me liggen.
Verdomme!

Ik spring uit het bed en ren naar de deur. Tot het geluid van een douche mij laat stoppen.

Ik draai me om en luister. Het geluid komt uit de badkamer.
Ik zucht opgelucht.
De deur had ik zoizo op slot gedaan dus ze zou niet weg kunnen.

Ik ga weer op het bed zitten.

Pov. Livia

Ik sta nu onder de douche te genieten van de warme stralen die op me vallen.

Ik wist niet hoe laat het was maar ik was uitgeslapen dus ik ging maar douchen.

Ik stap onder de douche vandaan, droog me af en kleed me aan.
Ik borstel mijn haren en loop de badkamer uit.

Ik zie Josh geïrriteerd op het bed zitten. Hij kijkt me aan.

"Wat?" Vraag ik wanneer hij niet stopt met kijken.

"Wil je niet zomaar gaan douchen zonder mijn toestemming."

"Ha, waarom niet. Dacht je dat ik weg was gelopen?" Zeg ik een sarcastisch zielig toontje.

"Misschien." Zegt hij bijna onverstaanbaar.

"De deur zat zat zoizo op slot. Ik zou niet eens weg kunnen."
"Heb je de deur open proberen te maken dan?"

"Ja duhh, welk ontvoerde meisje zou dat niet ff checken. Dit is altijd een ontsnappingspoging waard." Zeg ik op een duhh toontje.

Hij kijkt me nu boos een geïrriteerd aan.
Ik rol mijn ogen en loop de inloopkast in doe mijn kleren in de wasmand.
En loop weer terug.

Wanneer ik er uit ben word ik ineens keihard tegen de muur aan geduwd.
Ik kreun zachtjes en kijk op.

Josh kijkt me grijnzend aan.
Ik negeer zijn irritante blik. Ik probeer onder zijn greep vandaan te komen maar hij is (zoals gewoonlijk) weer te sterk.

"Josh kan je me los laten." Vraag ik zuchtend.
"Hoezo? Ik sta hier wel lekker."
"Dan ben jij de enige."

Zijn grijns verdwijnt en hij kijkt me weer geïrriteerd aan.

"Ik heb een paar regeltjes bedacht."
"Nou nu ik hier toch sta kom maar op."

"Je krijgt 3 waarschuwingen.
Als je me uitschelt me niet gehoorzaamd of of niet luistert naar wat ik of een van de andere jongens zegt gaat er een waarschuwing van af. Als ze alle 3 op zijn..... Dat maak je iets mee wat je niet wil meemaken begrepen."

"Prima, wanneer beginnen we?"
"Als ik de kamer uit ben."
"Oke, wat jij wilt. Kan je me nu los laten?" Zeg ik zo emotieloos mogelijk.

Hij zucht maar gaat toch van me weg.
Ik loop richting het bed tot dat Josh zijn armen om me heen slaat en me dicht tegen hem aan drukt.

"Blijf van me af klootzak."
Ineens voel ik mijn wang branden. ik grijp naar de plak waar hij geslagen heeft.

Ik draai me om en kijk hem boos aan. "Waar was dat voor!?" Roep ik.
"Je Schelde me uit." Roept hij terug.

"Maar we waren toch nog niet begonnen met de regels?"

"We waren ook nog niet begonnen met de waarschuwingen." Zegt hij grijnzend.
"Dus noem me niet zo." Zegt hij nu dreigend."

Ik kijk naar de grond.
"Als je niet zo'n klootzak was dan hoef ik je ook niet zo te noemen"
Mompel ik. Blijkbaar heeft hij mij gehoord.

Hij pakt me kin vast en tilt mijn hoofd op zodat ik hem aankijk.
Zijn ogen staan op vuur.
Ik slik.

"Had je nou een grote mond tegen mij?" Vraagt hij.
Ik schrik van de opmerking.

Flashback*

Hij grijnst. En maakt een gebaar dat ik stil moet zijn. Hij haalt voorzichtig zijn hand voor me mond weg.
"Dus.... Had je nou een grote mond tegen mij..." Zegt hij zacht en dreigend.

Ik begin in paniek te raken en begin zwaarder te ademen.

Einde flashback*

Ik begin ook ineens zwaarder te ademen en ik probeer me tranen in te houden.

Waarom maakt Micheal me steeds zo bang ook al is hij er niet?

Volgens mij ziet Josh de paniek op mijn gezicht want hij laat me los.

Ik loop naar de deur en open het.
"Waar ga jij naartoe prinses?"
Ik verstijfd even maar loop dan de kamer uit.

De tranen stromen over mijn wangen.

"Hé kom terug, ik ben nog niet klaar met jou." Roept Josh.

Ik negeer het en loop verder.

"Hey prinses."
Hoor ik de akelige stem van Micheal.
Ik kijk op en hij zit op de bank me grijnzend aan te kijken.

Ik veeg snel me tranen weg en wil me omdraaien en weg lopen.
"Kom eens hier."
"N...nee."
"Heeft Josh nog niet de regels aan je uitgelegd."
"nee." zeg ik snel en loop de woon kamer weer uit.

Ik loop weer naar boven en ik zie Rafael zijn kamer. Ik klop op de deur.
"Binnen." Hoor ik de enthousiaste stem van Raf.

Ik open de deur.
"Hee Livia!"
Hij kijkt me ineens heel bezorgd aan.
"Wat is er aan de hand?"
Zegt hij terwijl hij naar me toe komt lopen.

Ik veeg snel weer een paar tranen weg.
"N..niks ,Josh.. hij heeft me geslagen."
"Oh.." zegt Rafael niet weten wat hij moet zeggen.
"Ik wou vragen of ik misschien vandaag hier kon spenderen?"

"Ja tuurlijk."
"Da..dankje"

~

Hoofdstuk 27!!
Hope you liked it!!😘

Ik ga nu op vaste dagen uploaden.
1 op dinsdag 1 op donderdag en 1 op zaterdag of zondag!!

Okiii

STEM

FOLLOW

COMMENT!!

BYEE⚡🌈❤️