Kidnapped

Deel 40!

Ach meisje toch." Zegt hij terwijl hij me een knuffel geeft. Ik hou hem stevig vast.

~

Ik laat los en hij kijkt me aan.
"Sorry Livia, maar ik kan Josh zijn gedachten niet veranderen."

"Kan je het het niet proberen?"
Hij schud nee.
Ik zucht en loop weg.
"Livia!" Roept Rafael. Ik negeer hem en loop weg, naar boven. Josh zijn kamer in en ik sluit mezelf op in de badkamer. Ik ga op de grond tegen de muur zitten. Ik sla mijn armen om me benen en ik rust mijn hoofd.

Na een tijdje hoor ik voetstappen in de kamer. "Livia!...Livia!" Hoor ik Josh roepen. Ik zie de deur link naar beneden. Wanneer hij door heeft dat de deur niet opengaat begint hij er op te rammen.

"Livia! Doe de deur open! Nu!"
"Nee! Laat me met rust!" Roep ik terug.
Hij gromt en ramt nog een keer hard op de deur.
Ik hoor voetstappen. Ik dacht dat hij het opgaf maar het is niet hem. Er komt iemand anders naar de deur. Ik hoor gepraat maar ik kan het niet verstaan.
Dan is het stil.

"Livia." Hoor ik een kalme stem.
Ik krijg een rillen door mijn lichaam.
Het is Micheal.
Ik reageer niet.
"Livia, doe de deur open. We moeten gaan."
" Nee! Ik ga niet mee! Laat me met rust."

"Je wilt toch niet dat je staf erger wordt." Zegt hij met al iets meer woede in zijn stem. "N..nee." zeg ik en ik slik.
"Nou dan. Maak de deur open en je staf wordt niet erger."
Ik sta op en loop naar de deur.

Ik wil het slot omdraaien maar ik stop. "W..wat ga je doen als ik niet doe?"
"Dan trap ik die verdomme deur in en zorg ik dat de komende weken niet kan lopen." Zegt hij boos.

Ik schrik van zijn antwoord. Ik zucht en draai de deur van het slot. De deur zwaait meteen open. Ik zie een bode Josh en een grijnzende Micheal.

Ik kijk naar de grond. Micheal pakt me ruw bij mijn arm vast en trekt me naar zich toe. "Brave meid." Ik kijk hem boos aan. Hij lacht. Vervolgens sleurt hij me de kamer uit. Ik dribbel niet tegen en loop met hem mee.

We lopen door de gangen en dan een onbekende kamer in. Hij laat me los. Ik kijk rond. Wacht.. dit is zijn kamer!

Hij loopt naar een nachtkastje. "Wat doen we h..hier. ik dacht dat ik mee ging naar je werk ofzo." "Klopt." Zegt hij kort af. Hij draait zich naar me om.

"Ik moest ff wat pakken" zegt hij grijnzend terwijl hij naar me toe loopt. Ik probeer geen angst te tonen. En ik kijk hem.

Hij loopt om me heen en gaat achter me staan. Hij staat heel dicht bij me. Hij haalt een pluk haar uit mijn gezicht. Ik krijg een rilling van zijn aanraking. Ik voel zijn adem tegen zijn nek. Hij gaat met zijn hand door mijn haar.
Dan voel ik een prik in mijn nek. "Auw" roep ik. Ik draai me om en loop van hem weg.

"Wat was dat?" Vraag ik terwijl ik mijn hand grijp naar de plek.
"Oh gewoon iets om je te laten slapen."

Ik loop weg uit de kamer. Ik voel me steeds duizeliger worden. Hij loopt achter me aan. Ik probeer mijn pas te versnellen maar het lukt niet. Ik loop naar de muur en stop met lopen en leun me er tegen aan.

Ik zie alles wazig worden en op het moment dat ik door mijn benen zak wordt ik opgevangen. Hij tilt me op.
"Vecht er nou niet tegen. Ga maar slapen." Hoor ik Micheal. Ik probeer mijn ogen open te houden maar het lukt niet. Ik sluit ze en leun mijn hoofd tegen zijn borst.  En ik val weg.

...

Hoofdstuk 40!!!🎉🎊🎊

COMMENT

VOTE

FOLLOW!!!!

BYEEEEEE ⚡😘🌈💚