My Teacher || Park Jimin || [ZAWIESZONE]

• 26 •

*Mina POV*
*17:00*

Minął już tydzień od mojego wypadku. Dzisiaj wychodzę z tego durnego szpitala. Nawet nie wiecie jak bardzo czekałam na ten dzień.
Pakowałam do torby swoje rzeczy które przywiózł mi kilka dni temu chłopak. A jeżeli chodzi o mnie i Jimina... Pogodziliśmy się. Uznaliśmy, że oboje nie możemy bez siebie dłużej wytrzymać.

Gdy skończyłam się pakować podeszłam do dużego okna. Ponieważ sala, w której dotychczas leżałam znajdowała się na dość wysokim piętrze, mogłam podziwiać centrum Seul'u z góry. Gdy robiło się ciemno widoki były przepiękne. Oświetlone budynki, bilbordy, światła jadących aut... To wszystko dodawało uroku.
Teraz czekając na przyjście Jimina z moim wypisem, przyglądałam się panoramie miasta. Nagle poczułam, że ktoś obejmuje mnie w talii.

- Mam już wypis. Gotowa?- powiedział niskim głosem Jimin, po czym położył brodę na moim ramieniu. Gdy chłopak zobaczył moje ramie zawsze się o nie opierał. Moim zdaniem jest to słodkie z jego strony.

- Tak. Czekałam na ten dzień chyba wieczność! - powiedziałam podekscytowana, na co chłopak się cicho zaśmiał.

- Przed dotarciem do domu musimy wejść jeszcze do Lilly, bo masz u niej kilka rzeczy...

- No tak... Zapomniałam! Ale ja głupia...

- Dopiero teraz to zauważyłaś?

- Jimin? Przyjebał ci ktoś kiedyś w łeb? - odwróciłam się w jego stronę i uśmiechnęłam się.

- Nawet nie wiesz ile razy... - zaśmiał się.

- A chcesz jeszcze raz?

- Hmm... Ciekawa propozycja, ale tym razem podziękuję... - zrobił krok do tyłu spoglądając na mnie przerażonym wzrokiem. Jego mina była komiczna, ale próbowałam powstrzymać się od śmiechu.

- No dobrze. A teraz chodźmy, bo dłużej nie wytrzymam w tym szpitalu.

- No to chodź. - splótł nasze dłonie w "koszyczek", zarzucił moją torbę na ramię i razem skierowaliśmy się w stronę wyjścia.

- Jimin... Daj tą torbę.

- Nie dam. Nie możesz dźwigać.

- Kto tak ci niby powiedział?

- Nikt...

- No właśnie! Ta torba nawet półtora kilograma nie waży!

- Mina... Ja wiem, że chcesz mi pokazać jak bardzo silna jesteś i jakie ty masz bicepsy, ale nie oszukujmy się... Ciężko ci nawet udźwignąć kilogram ziemniaków...

- Pierdolne cię zaraz...

- Też cię kocham! - zaśmiał się, a ja wykorzystując to, że szłam za nim, uderzyłam go w plecy, na co chłopak syknął.

- To bolało! - odwrócił się w moją stronę.

- Masz problem, a teraz chodź, bo nie mogę się doczekać momentu, gdy będę mogła rzucić się na wygodne łóżko. - złapałam go za rękę i ruszyłam w stronę wyjścia.

Po dwóch godzinach od wyjścia ze szpitala byliśmy już pod domem. Przez ten czas pojechaliśmy do Lilly, aby zabrać moje rzeczy. Oczywiście nie obyło się bez "krótkich pogadanek". W domu dziewczyny był jeszcze Jungkook. Gdy go zobaczyłam od razu wiedziałam, że "w czymś" im przeszkodziliśmy.

Gdy Jimin zaparkował auto, wyszliśmy z niego razem i poszliśmy w stronę drzwi. Chłopak wyjął klucze i otworzył je. Gestem ręki pokazał mi abym weszła pierwsza, więc zrobiłam to. Przed oczami zobaczyłam płatki róży, którymi posypana była podłoga. Odwróciłam się do chłopaka, który właśnie zamykał drzwi.