ေနာက္ေန႔မနက္ေရာက္ေသာအခါ fanxingသည္ အခ်ိန္ပိုင္းအလုပ္သြားရန္ ေစာေစာထြက္သြားေလသည္။
တံခါးပိတ္သံၾကားသည္ႏွင့္ Yubinသည္ အလန္႔တ
ၾကားႏိုးလာသည္။ Yubinသည္ မ်က္လံုးမပြင့္ေသးဘဲ
မ်က္ႏွာဆူပုတ္ရင္း
"အေစာႀကီးထြက္သြားျပန္ၿပီး...ငါ့ကိုတစ္ေယာက္တည္းထားသြားျပန္ၿပီးကြာ....မနက္မိုးလင္းတာ
ေတာင္..သူ႔မ်က္ႏွာေလးကို မေတြ႔ရေတာ့ဘူး.."
ပြစိပြစိေျပာရင္း အိပ္ယာထလာခဲ့သည္။ ေရခ်ိဳးခန္းထဲ
သို႔ဝင္ရန္ လက္လွမ္းလိုက္ရာ တံခါးထက္၌ စာကပ္ထားသည္ကိုေတြ႕ေလသည္။ မ်က္လံုးပြတ္ကာ ေသခ်ာဖတ္ရသည္။ေရးထားသည္မွာ
"ဦး..အိပ္ယာထရင္ အိပ္ယာကိုေခါက္သိမ္း
ထားေနာ္...မျဖဲထားနဲ႔..."
Yubinသည္ ထိုစာကိုၾကၫ့္ႁပီး
"သူ..ငါအိပ္ယာမသိမ္းတာဘယ္လိုသိလဲ..မသိ.."
ေရရြန္ေနရင္း.ေရခ်ိဳးခန္းထဲသို႔ဝင္သြားခဲ့သည္။ အ
လုပ္သြားရန္ ျပင္ဆင္ၿပီး မီးဖိုေခ်ာင္ထဲ၌ ျပင္ဆင္ထား
ေသာ မနက္စာႏွင့္ေနလည္စာေပါင္းထုပ္ထားေသာ ထ
မင္းဘူးႏွစ္ဘူး ထပ္ထားသည္ကိုေတြ႔ရာ
"ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းလိုက္တဲ့ ငါ့ကေလး..ဟီးဟီး.."
Yubinသည္ ျပံဳးစိျပံဳးစိႏွင့္ ထမင္းဘူးယူကာ အလုပ္
သို႔သြားရန္ လာႀကိဳေသာ ကားေပၚတတ္ၿပီး အလုပ္သို္
ေရာက္လာခဲ့သည္။ ထမင္းဘူးကိုင္ၿပီး ဝင္လာေသာ
Yubinအား ဝန္ထမ္းမ်ားက ထူးထူးဆန္းဆန္းဝိုင္း
ၾကည့္ေနၾကသည္။ ဝန္ထမ္းမ်ားက
"အရင္က ငါတို႔သူေဌးထမင္းဘူးယူခဲ့လို႔လား.."
"မယူခဲ့ပါဘူး...သူေဌးကအရင္နဲ႔ လံုးဝမတူေတာ့ဘူး
ေနာ္...အရင္က ေရခဲ႐ိုက္တဲ့အျပံဳးနဲ႔ ႏႈတ္ဆက္ရတဲ့ ငါ
တို႔ေတာင္ ေၾကာက္တယ္..အခုေတာ့..ေရခဲတံုးႀကီး..
အရည္ေပ်ာ္သြားၿပီးထင္ပါရဲ႕...."
"အင္းေနာ္....ငါတို႔သူေဌးေလးေတာက္ အခုေတာ့
ခ်စ္တတ္ေနၿပီးကိုး..ငါတို႔ေတာ့..မၾကာခင္ ဖိတ္စာရ
ေတာ့မယ္ထင္တယ္..."
"အဲ့ဒီအတိုင္းသာဆိုရင္ ငါတို႔မဂၤလာလက္ဖြဲ႔အတြက္
ေငြစုရေတာ့မွာဘဲ..ဟူး..."
ဝန္းထမ္းမ်ားသည္ ရံုးကန္တင္း၌ ထိုင္ၾကရင္း မဂၤလာ
လက္ဖြဲ႔အေၾကာင္း စဥ္းစားရင္း ရင္ေမာေနၾကေတာ့
သည္။ ရံုးခန္းထဲသို႔ေရာက္သည့္အခါ Yubinသည္ Fanxing ထည့္ေပးလိုက္ေသာ ထမင္းဘူးကို ဖြင့္ကာ
"ဝိုး..ေမႊးလိုက္တာ...မဆာတဲ့ဗိုက္ေတာက္ ဆာလာ
ၿပီး..."
စားရန္ပါးစပ္အနားသို႔ ေရာက္ခါနီး ေ႐ွာင္ရင္းတစ္
ေယာက္ တံခါးကို ေဆာက္ဖြင့္ရာ တူႏွင့္ညႇပ္ထားေသာ
အသားလံုးျပဳတ္က်သြားေလသည္။ ေ႐ွာင္ရင္းက
"Yubin....ငါတို႔Dလုပ္ငန္းရဲ႕ ႐ွယ္ယာ 7%ဝယ္ႏိုင္ခဲ့
ၿပီး...အာ...Yubin...Yu...Yubin..."
ပါးစပ္ထဲေရာက္ခါနီးျဖစ္ေနေသာ အသားလံုးျပဳတ္က်
သြားခဲ့ရာ Yubinဆီမွ ေဒါသထြက္သည့္ အေငြ႔ေတြတ
ေထာင္းေထာင္းထြက္လာခဲ့သည္။ Yubinက
"ရံုးခန္းထဲမဝင္ခင္ တံခါးေခါက္ရမယ္..ဆိုတာမသိဘူးလား...."
"Yu...Yubin....အရင္ကလည္း အဲ့လိုဝင္ေနၾကကို"
ေ႐ွာင္ရင္းသည္ တံေတြးမ်ိဳးခ်ရင္း တစ္ျဖည္းျဖည္းအေနာက္ ဆုတ္သြားသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ လက္ေထာက္
လည္း အခန္းထဲသို႔ ဝင္လာရင္း
"သူေဌး...ဒီေန႔အခ်ိန္စာရင္းလုပ္ထား..အဲ..ဘာျဖစ္
ေနတာလဲ..."
ဘာမွမသိဘဲ အူေၾကာင္ၾကားျဖစ္ေနေသာ လက္
ေထာက္ကို ဒိုင္းကာလုပ္ကာ ေ႐ွာင္ရင္းသည္ အ
ေနာက္၌ ပုန္းေနသည္။ Yubinက ေဒါသထြက္ကာ
"ေ႐ွာင္ရင္း....လက္ေထာက္လီ...မင္းတို႔ဘယ္တုန္း
က အဲ့ေလာက္ရင္းႏွီးသြားၾကတာလဲ..."
"ငါတို့္က အရင္ကတည္းက ရင္းႏွီးပါတယ္ေနာ္.."
ေ႐ွာင္ရင္းက လက္ေထာက္လီအေနာက္တြင္ ပုန္းရင္း
မွ ေခါင္းထြက္ကာ ထြက္ေျပာေလသည္။ Yubinတစ္
ေယာက္ေဒါသပုန္ထေနခ်ိန္ သူ႔ဆီဖုန္ဝင္လာေလသည္။ ထိုဖုန္းေကာကို ျမင္ၿပီး Yubinရဲ႕ ေဒါသထြက္ေန
ေသာ မ်က္ႏွာမွ ပန္းပြင့္ေသာမ်က္ႏွာသို႔ ခ်က္ခ်င္းျပန္
ေျပာင္းသြားၿပီး
"Fanxing..."
"ဦး..မနက္စာယူသြားရဲ႕လား.."
"အင္း..ယူသြားတာေပါ့..စားေတာင္စားေတာ့မွာ.."
"ဟုတ္...ညေနက်ရင္ ကြၽန္ေတာ္အိမ္ျပန္ေနာက္က်မွာ..."
"ဟမ္...ဘာလို႔လဲ..."
"ဒီညက..barက မန္ေနဂ်ာေပးနားထားတဲ့ ရက္ျပၫ့္
သြားၿပီးေလ...ညေနစာေတာ့ အျပင္မွာဘဲစားလိုက္
ေနာ္..."
"မင္းက ဘယ္ခ်ိန္ျပန္လာမို႔လဲ..."
"ညလယ္ေလာက္မွ ျပန္ေရာက္မယ္ထင္တယ္.."
"ဟမ္...အဲ့ေလာက္ေတာင္လား..."
မ်က္ႏွာခ်ိဳခ်ိဳ အသံခ်ိဳခ်ိဳႏွင့္ ေျပာေနေသာ Yubinအား ၾကၫ့္ၿပီး ေ႐ွာင္ရင္းႏွင့္ လက္ေထာက္လီ
တို႔ ပါးစပ္အေဟာင္းသားႏွင့္ ၾကည့္ေနၾကရင္း ေ႐ွာင္
ရင္းက
"ခုနက ေဒါသႀကီးေနတဲ့ သူေဌးဘယ္ေရာက္သြားတာ
လဲ..."
"မသိပါဘူးဗ်ာ..."
"သူလည္း အခ်စ္ႏြံက်သြားေတာ့ ငါတို႔လည္း အခ်စ္ႏြံ
ထဲတူတူဆင္းရေအာင္ေလ..."
"ဟုတ္....ဟမ္...ဘာေျပာတာ..."
လက္ေထာက္လီလည္း ေ႐ွာင္စကားေၾကာင့္ အံ့ဪ
သြားရာ အေနာက္သိူ႔လွည့္ၿပီး ေ႐ွာင္ရင္းႏွင့္ ၃လွမ္း
ေလာက္ကြာေအာင္ ဆုတ္သြားသည္။ ေ႐ွာင္ရင္းက တစ္ျဖည္းျဖည္း သူ႔အနားတိုးလာၿပီး လက္ေထာက္လီ
ရဲ႕ နက္ကတိုင္ေလးကို တင္းတင္းဆြဲၿပီး
"Li bowan...ဒီညေနရံုးဆင္းရင္ ေတြ႔ရေအာင္.."
"ကြၽန္ေတာ္မအားဘူးဗ်...ဒီညအခ်ိန္ပိုဆင္းရမယ္"
"ဘာ...ေနအံုး.."
ေ႐ွာင္ရင္းသည္ အခ်ိန္ပိုဆင္းရမည္ေျပာလို႔ Yubinဆီ
သြားကာ စားပြဲကို လက္ႏွင့္ ထုၿပီး
"Yubin...bowanကို အခ်ိန္ပိုဆင္းခိုင္းတယ္ဆို.."
Yubinသည္ ဖုန္းေျပာေနသည္ကို အေႏွာင့္အယွက္
ျဖစ္ကာ
"လုပ္ခ်င္သလိုလုပ္..."
ေလသံျဖင့္ ေျပာလိုက္သည္။ ေ႐ွာင္ရင္းသည္ ခ်က္
ခ်င္းေပ်ာ္သြားကာ
"ဒီည အခ်ိန္ပိုဆင္းစရာမလိုဘူး..ငါေစာင့္ေနမယ္..
ဆက္ဆက္လာခဲ့ေနာ္..မလာရင္ မင္းအိမ္ထိငါလိုက္ခဲ့
မယ္...႐ွင္းတယ္ေနာ္.."
ႏွစ္ေယာက္သားစကားမ်ားေနတုန္း ဖုန္းေျပာၿပီးေသာ
Yubinက
"မင္းတို႔ႏွစ္ေယာက္႐ွိေနတုန္းဘဲလား...လက္ေထာက္
လီ...ဒီေန႔အခ်ိန္ဇယားေတြ ေပးပါ..."
"ဟုတ္..ဟုတ္ကဲ့.. "
လက္ေထာက္လီသည္ ေ႐ွာက္ရင္းအနားက ႐ုန္းထြက္လာၿပီး Yubinအား အခ်ိန္ဇယားေတြ ေျပာျပေနသည္။ တစ္ဖက္၌ စာသင္ေနတဲ့ Fanxing တစ္ေယာက္
ေပ်ာ္ေနသည္ကို ၾကၫ့္ၿပီး songjiက
"Fanxing...မင္းဒီေန႔ေပ်ာ္ေနပါလား..."
"ေပ်ာ္တာေပါ့ကြ...ငါမေန႔က ေမြးေန႔ရသြားၿပီးေလ"
"ေမြးေန႔?"
"ဟုတ္တယ္...မေန႔က ဦးငါ့အတြက္ ေမြးေန႔လုပ္ေပး
တယ္...မေန႔က ငါ့ေမြးေနေပါ့..."
"ေအာ္..Fanxingေရ...ေန႔လည္ထမင္းစားခ်ိန္က်ရင္
ငါနဲ႔တစ္ခ်က္လိုက္ခဲ့ေပးပါလား.."
"ဘယ္ကိုလဲ..."
"မင္းအတြက္ ေမြးေန႔လက္ေဆာင္ေပးဖို႔.."
"အဲ..မလိုပါဘူးကြာ.."
"လိုပါတယ္...ငါမင္းရဲ႕ေမြးေန႔ကို သိခ်င္ေပမဲ့ မင္းမ
ေျပာျပဘူးေလ..မေန႔က မင္းေမြးေန႔ရသြားေတာ့ ငါ
လည္း မင္းကို ပထမဆံုးေမြးေန႔လက္ေဆာင္ ေပးခ်င္
လို္ပါ..ေနာ္ေနာ္..."
"မင္းကေတာ့ေလ..မင္းစိတ္ႀကိဳက္ေနတာဘဲ.."
"လိုက္မယ္ဟုတ္.."
"အင္း..."
Songjiတို႔ ေန႔လည္စာစားခ်ိန္တြင္ အျပင္သို႔ ထြက္
သြားရန္သေဘာတူေလသည္။ ရံုး၌အလုပ္လုပ္ေန Yubin သည္ Fanxingရဲ႕ မ်က္ႏွာ မေတြ႔ရ၍ ေနမ
ထိုင္မရျဖစ္ကာ
"ေန႔လည္ဘာအစီအစဥ္႐ွိလဲ.."
"မ႐ွိပါဘူး...ေန႔လည္၂နာရီေလာက္မွာ မိတ္ဆံုစားပြဲဘဲ
႐ွ္္ိပါတယ္.."
"အင္း..ဒါဆို..ငါေန႔လည္အျပင္ခဏထြက္မယ္.."
"ဟုတ္ကဲ့..သူေဌး..."
Yubinလည္း ေန႔လည္စာစားခ်ိန္တြင္ Fanxingဆီသြားရန္ စီစဥိေလသည္။ ေက်ာင္းတြင္ songji ႏွင့္
Yubinတို႔ႏွစ္ေယာက္ၾကား Fanxing တစ္ေယာက္
ဗ်ာမ်ားပါေတာ့မည္။ ေန႔လည္ထမင္းစားခ်ိန္တြင့ Fanxing ႏွင့္ songjiတို႔ စကားေျပာရင္း ရယ္ေမာရငး္
အျပင္သို႔ ထြက္လာၾကသည္။.ထိုအခ်ိန္မွာဘဲ Yubin
လည္း ေရာက္လာၿပီး fanxing တို႔ႏွစ္ေယာက္႐ွိေနသည္
ကို ျမင္ေတာ့ ႏႈတ္ခမ္းေထာ္သြားရာ
"Fanxing...."
"ဦး..ဒီကိုဘယ္လိုေရာက္လာတာလဲ..."
"ေအာ္..ဒီေန႔တစ္ေယာက္တစ္ေယာက္ကို လာဖမ္းတာ"
"အမ္..."
Yubinသည္ ထိုစကားေျပာၿပီးသည္ႏွင့္ songjiအား စူး႐ွ
ေသာအၾကည့္ႏွင့္ တိုက္ခိုက္ေလသည္။ songjiရဲ႕ စိတ္ထဲ၌
"သူငါ့ကို စိန္ေခၚတာလား..ဟဟ..ေတြ႔ၿပီးေပါ့...တျခား
ဟာေတြ ဘယ္ဟာမဆိုေပးႏိုင္ေပမဲ့ Fanxingကိုေတာ့ လံုး
ဝအပါမခံႏိုင္ဘူး..."
ႏွစ္ေယာက္သား အၾကည့္ခ်င္းတိုက္ခိုက္ေနသည့္ၾကားက
ေန fanxingကေတာ့
"ဒီေန႔ေတာ့ ေန႔ေကာင္းေလးျဖစ္ေတာ့မွာဘဲေနာ္..."
စိတ္ပူပန္ေနရင္း ျပံဳးေနလိုက္သည္။
Unicode
နောက်နေ့မနက်ရောက်သောအခါ fanxingသည်အချိန်ပိုင်းအလုပ်သွားရန်စောစောထွက်သွားလေသည်။
တံခါးပိတ်သံကြားသည်နှင့်Yubinသည်အလန့်တ
ကြားနိုးလာသည်။ Yubinသည်မျက်လုံးမပွင့်သေးဘဲ
မျက်နှာဆူပုတ်ရင်း
"အစောကြီးထွက်သွားပြန်ပြီး...ငါ့ကိုတစ်ယောက်တည်းထားသွားပြန်ပြီးကွာ....မနက်မိုးလင်းတာ
တောင်..သူ့မျက်နှာလေးကို မတွေ့ရတော့ဘူး.."
ပွစိပွစိပြောရင်း အိပ်ယာထလာခဲ့သည်။ရေချိုးခန်းထဲ
သို့ဝင်ရန်လက်လှမ်းလိုက်ရာ တံခါးထက်၌ စာကပ်ထားသည်ကိုတွေ့လေသည်။ မျက်လုံးပွတ်ကာသေချာဖတ်ရသည်။ရေးထားသည်မှာ
"ဦး..အိပ်ယာထရင်အိပ်ယာကိုခေါက်သိမ်း
ထားနော်...မဖြဲထားနဲ့..."
Yubinသည်ထိုစာကိုကြည့်ပြီး
"သူ..ငါအိပ်ယာမသိမ်းတာဘယ်လိုသိလဲ..မသိ.."
ရေရွန်နေရင်း.ရေချိုးခန်းထဲသို့ဝင်သွားခဲ့သည်။ အ
လုပ်သွားရန်ပြင်ဆင်ပြီး မီးဖိုချောင်ထဲ၌ ပြင်ဆင်ထား
သော မနက်စာနှင့်နေလည်စာပေါင်းထုပ်ထားသော ထ
မင်းဘူးနှစ်ဘူး ထပ်ထားသည်ကိုတွေ့ရာ
"ချစ်ဖို့ကောင်းလိုက်တဲ့ ငါ့ကလေး..ဟီးဟီး.."
Yubinသည်ပြုံးစိပြုံးစိနှင့်ထမင်းဘူးယူကာ အလုပ်
သို့သွားရန်လာကြိုသော ကားပေါ်တတ်ပြီး အလုပ်သို
ရောက်လာခဲ့သည်။ ထမင်းဘူးကိုင်ပြီး ဝင်လာသော
Yubinအား ဝန်ထမ်းများက ထူးထူးဆန်းဆန်းဝိုင်း
ကြည့်နေကြသည်။ ဝန်ထမ်းများက
"အရင်က ငါတို့သူဌေးထမင်းဘူးယူခဲ့လို့လား.."
"မယူခဲ့ပါဘူး...သူဌေးကအရင်နဲ့ လုံးဝမတူတော့ဘူး
နော်...အရင်ကရေခဲရိုက်တဲ့အပြုံးနဲ့ နှုတ်ဆက်ရတဲ့ ငါ
တို့တောင်ကြောက်တယ်..အခုတော့..ရေခဲတုံးကြီး..
အရည်ပျော်သွားပြီးထင်ပါရဲ့...."
"အင်းနော်....ငါတို့သူဌေးလေးတောက်အခုတော့
ချစ်တတ်နေပြီးကိုး..ငါတို့တော့..မကြာခင်ဖိတ်စာရ
တော့မယ်ထင်တယ်..."
"အဲ့ဒီအတိုင်းသာဆိုရင်ငါတို့မင်္ဂလာလက်ဖွဲ့အတွက်
ငွေစုရတော့မှာဘဲ..ဟူး..."
ဝန်းထမ်းများသည်ရုံးကန်တင်း၌ ထိုင်ကြရင်း မင်္ဂလာ
လက်ဖွဲ့အကြောင်း စဉ်းစားရင်း ရင်မောနေကြတော့
သည်။ ရုံးခန်းထဲသို့ရောက်သည့်အခါ Yubinသည်Fanxing ထည့်ပေးလိုက်သော ထမင်းဘူးကို ဖွင့်ကာ
"ဝိုး..မွှေးလိုက်တာ...မဆာတဲ့ဗိုက်တောက်ဆာလာ
ပြီး..."
စားရန်ပါးစပ်အနားသို့ရောက်ခါနီးရှောင်ရင်းတစ်
ယောက်တံခါးကိုဆောက်ဖွင့်ရာ တူနှင့်ညှပ်ထားသော
အသားလုံးပြုတ်ကျသွားလေသည်။ရှောင်ရင်းက
"Yubin....ငါတို့Dလုပ်ငန်းရဲ့ ရှယ်ယာ 7%ဝယ်နိုင်ခဲ့
ပြီး...အာ...Yubin...Yu...Yubin..."
ပါးစပ်ထဲရောက်ခါနီးဖြစ်နေသော အသားလုံးပြုတ်ကျ
သွားခဲ့ရာ Yubinဆီမှဒေါသထွက်သည့်အငွေ့တွေတ
ထောင်းထောင်းထွက်လာခဲ့သည်။Yubinက
"ရုံးခန်းထဲမဝင်ခင်တံခါးခေါက်ရမယ်..ဆိုတာမသိဘူးလား...."
"Yu...Yubin....အရင်ကလည်း အဲ့လိုဝင်နေကြကို"
ရှောင်ရင်းသည်တံတွေးမျိုးချရင်း တစ်ဖြည်းဖြည်းအနောက်ဆုတ်သွားသည်။ ထိုအချိန်တွင်လက်ထောက်
လည်း အခန်းထဲသို့ ဝင်လာရင်း
"သူဌေး...ဒီနေ့အချိန်စာရင်းလုပ်ထား..အဲ..ဘာဖြစ်
နေတာလဲ..."
ဘာမှမသိဘဲ အူကြောင်ကြားဖြစ်နေသော လက်
ထောက်ကို ဒိုင်းကာလုပ်ကာရှောင်ရင်းသည်အ
နောက်၌ ပုန်းနေသည်။ Yubinကဒေါသထွက်ကာ
"ရှောင်ရင်း....လက်ထောက်လီ...မင်းတို့ဘယ်တုန်း
က အဲ့လောက်ရင်းနှီးသွားကြတာလဲ..."
"ငါတို့်က အရင်ကတည်းက ရင်းနှီးပါတယ်နော်.."
ရှောင်ရင်းက လက်ထောက်လီအနောက်တွင်ပုန်းရင်း
မှခေါင်းထွက်ကာထွက်ပြောလေသည်။ Yubinတစ်
ယောက်ဒေါသပုန်ထနေချိန်သူ့ဆီဖုန်ဝင်လာလေသည်။ ထိုဖုန်းကောကို မြင်ပြီး Yubinရဲ့ဒေါသထွက်နေ
သော မျက်နှာမှ ပန်းပွင့်သောမျက်နှာသို့ ချက်ချင်းပြန်
ပြောင်းသွားပြီး
"Fanxing..."
"ဦး..မနက်စာယူသွားရဲ့လား.."
"အင်း..ယူသွားတာပေါ့..စားတောင်စားတော့မှာ.."
"ဟုတ်...ညနေကျရင်ကျွန်တော်အိမ်ပြန်နောက်ကျမှာ..."
"ဟမ်...ဘာလို့လဲ..."
"ဒီညက..barက မန်နေဂျာပေးနားထားတဲ့ ရက်ပြည့်
သွားပြီးလေ...ညနေစာတော့ အပြင်မှာဘဲစားလိုက်
နော်..."
"မင်းက ဘယ်ချိန်ပြန်လာမို့လဲ..."
"ညလယ်လောက်မှ ပြန်ရောက်မယ်ထင်တယ်.."
"ဟမ်...အဲ့လောက်တောင်လား..."
မျက်နှာချိုချို အသံချိုချိုနှင့်ပြောနေသော Yubinအား ကြည့်ပြီးရှောင်ရင်းနှင့်လက်ထောက်လီ
တို့ ပါးစပ်အဟောင်းသားနှင့်ကြည့်နေကြရင်းရှောင်
ရင်းက
"ခုနကဒေါသကြီးနေတဲ့ သူဌေးဘယ်ရောက်သွားတာ
လဲ..."
"မသိပါဘူးဗျာ..."
"သူလည်း အချစ်နွံကျသွားတော့ ငါတို့လည်း အချစ်နွံ
ထဲတူတူဆင်းရအောင်လေ..."
"ဟုတ်....ဟမ်...ဘာပြောတာ..."
လက်ထောက်လီလည်းရှောင်စကားကြောင့်အံ့ဪ
သွားရာ အနောက်သိူ့လှည့်ပြီးရှောင်ရင်းနှင့်၃လှမ်း
လောက်ကွာအောင်ဆုတ်သွားသည်။ရှောင်ရင်းက တစ်ဖြည်းဖြည်း သူ့အနားတိုးလာပြီး လက်ထောက်လီ
ရဲ့ နက်ကတိုင်လေးကို တင်းတင်းဆွဲပြီး
"Li bowan...ဒီညနေရုံးဆင်းရင်တွေ့ရအောင်.."
"ကျွန်တော်မအားဘူးဗျ...ဒီညအချိန်ပိုဆင်းရမယ်"
"ဘာ...နေအုံး.."
ရှောင်ရင်းသည်အချိန်ပိုဆင်းရမည်ပြောလို့ Yubinဆီ
သွားကာ စားပွဲကို လက်နှင့်ထုပြီး
"Yubin...bowanကို အချိန်ပိုဆင်းခိုင်းတယ်ဆို.."
Yubinသည်ဖုန်းပြောနေသည်ကို အနှောင့်အယှက်
ဖြစ်ကာ
"လုပ်ချင်သလိုလုပ်..."
လေသံဖြင့်ပြောလိုက်သည်။ရှောင်ရင်းသည်ချက်
ချင်းပျော်သွားကာ
"ဒီည အချိန်ပိုဆင်းစရာမလိုဘူး..ငါစောင့်နေမယ်..
ဆက်ဆက်လာခဲ့နော်..မလာရင်မင်းအိမ်ထိငါလိုက်ခဲ့
မယ်...ရှင်းတယ်နော်.."
နှစ်ယောက်သားစကားများနေတုန်း ဖုန်းပြောပြီးသော
Yubinက
"မင်းတို့နှစ်ယောက်ရှိနေတုန်းဘဲလား...လက်ထောက်
လီ...ဒီနေ့အချိန်ဇယားတွေပေးပါ..."
"ဟုတ်..ဟုတ်ကဲ့.. "
လက်ထောက်လီသည်ရှောက်ရင်းအနားက ရုန်းထွက်လာပြီး Yubinအား အချိန်ဇယားတွေပြောပြနေသည်။ တစ်ဖက်၌ စာသင်နေတဲ့ Fanxing တစ်ယောက်
ပျော်နေသည်ကို ကြည့်ပြီး songjiက
"Fanxing...မင်းဒီနေ့ပျော်နေပါလား..."
"ပျော်တာပေါ့ကွ...ငါမနေ့ကမွေးနေ့ရသွားပြီးလေ"
"မွေးနေ့?"
"ဟုတ်တယ်...မနေ့က ဦးငါ့အတွက်မွေးနေ့လုပ်ပေး
တယ်...မနေ့က ငါ့မွေးနေပေါ့..."
"အော်..Fanxingရေ...နေ့လည်ထမင်းစားချိန်ကျရင်
ငါနဲ့တစ်ချက်လိုက်ခဲ့ပေးပါလား.."
"ဘယ်ကိုလဲ..."
"မင်းအတွက်မွေးနေ့လက်ဆောင်ပေးဖို့.."
"အဲ..မလိုပါဘူးကွာ.."
"လိုပါတယ်...ငါမင်းရဲ့မွေးနေ့ကို သိချင်ပေမဲ့ မင်းမ
ပြောပြဘူးလေ..မနေ့က မင်းမွေးနေ့ရသွားတော့ ငါ
လည်း မင်းကို ပထမဆုံးမွေးနေ့လက်ဆောင်ပေးချင်
လိုပါ..နော်နော်..."
"မင်းကတော့လေ..မင်းစိတ်ကြိုက်နေတာဘဲ.."
"လိုက်မယ်ဟုတ်.."
"အင်း..."
Songjiတို့နေ့လည်စာစားချိန်တွင်အပြင်သို့ ထွက်
သွားရန်သဘောတူလေသည်။ ရုံး၌အလုပ်လုပ်နေ Yubin သည်Fanxingရဲ့ မျက်နှာ မတွေ့ရ၍နေမ
ထိုင်မရဖြစ်ကာ
"နေ့လည်ဘာအစီအစဉ်ရှိလဲ.."
"မရှိပါဘူး...နေ့လည်၂နာရီလောက်မှာ မိတ်ဆုံစားပွဲဘဲ
ရှ်ိပါတယ်.."
"အင်း..ဒါဆို..ငါနေ့လည်အပြင်ခဏထွက်မယ်.."
"ဟုတ်ကဲ့..သူဌေး..."
Yubinလည်းနေ့လည်စာစားချိန်တွင်Fanxingဆီသွားရန်စီစဥိလေသည်။ကျောင်းတွင်songji နှင့်
Yubinတို့နှစ်ယောက်ကြား Fanxing တစ်ယောက်
ဗျာများပါတော့မည်။နေ့လည်ထမင်းစားချိန်တွင့ Fanxing နှင့်songjiတို့ စကားပြောရင်း ရယ်မောရင်း
အပြင်သို့ ထွက်လာကြသည်။.ထိုအချိန်မှာဘဲ Yubin
လည်းရောက်လာပြီး fanxing တို့နှစ်ယောက်ရှိနေသည်
ကို မြင်တော့ နှုတ်ခမ်းထော်သွားရာ
"Fanxing...."
"ဦး..ဒီကိုဘယ်လိုရောက်လာတာလဲ..."
"အော်..ဒီနေ့တစ်ယောက်တစ်ယောက်ကို လာဖမ်းတာ"
"အမ်..."
Yubinသည်ထိုစကားပြောပြီးသည်နှင့်songjiအား စူးရှ
သောအကြည့်နှင့်တိုက်ခိုက်လေသည်။ songjiရဲ့ စိတ်ထဲ၌
"သူငါ့ကို စိန်ခေါ်တာလား..ဟဟ..တွေ့ပြီးပေါ့...တခြား
ဟာတွေ ဘယ်ဟာမဆိုပေးနိုင်ပေမဲ့ Fanxingကိုတော့ လုံး
ဝအပါမခံနိုင်ဘူး..."
နှစ်ယောက်သား အကြည့်ချင်းတိုက်ခိုက်နေသည့်ကြားက
နေ fanxingကတော့
"ဒီနေ့တော့နေ့ကောင်းလေးဖြစ်တော့မှာဘဲနော်..."
စိတ်ပူပန်နေရင်း ပြုံးနေလိုက်သည်။
YOU ARE READING
ခ်စ္ရတဲ့ဦး
RomanceCompany တစ္ခုရဲ႕သူေဌး Yubinနဲ႔ Bar တစ္ခုမွာ အခ်ိန္ပို္င္းလုပ္ေနတ႔ဲေက်ာင္းသားေလ Fanxingတို႔ရဲ႕ ေတြ႕ဆံုမႈ Yubinက Fanxingန႔ဲဆံုဖို႔ ဘယ္လိုေတြ႕ဖို႔ ႀကိဳးစားသလဲဆိုတာ.... ဦးန႔ဲကေလးၾကားက ဆက္ဆံေရးေလး ကိုပံုေဖာ္ထားတ့ဲ romanceဇာတ္လမ္းတစ္ပုဒ္