ခ်စ္ရတဲ့ဦး

အပိုင္း ၁၇

Fanxingသည္​ ႏွလံုးခုန္​သံမ်ားျမန္​လာသျဖင္​့ ထရန္​လႈပ္​႐ွား​ေလသည္​။ Yubin fanxingရဲ႕ခါးပို အတင္​းဖိၿပီး
"မလႈပ္​နဲ႔..မီးျပန္​လာမွထရ​ေအာင္​..​ေနာ္​..ၿငိမ္​ၿငိမ္​​ေလး​ေန​ေနာ္​..."
Fanxingသည္​ လႈပ္​​ေနရာမွရပ္​တန္​႔ၿပီး Yubinရဲ႕ရင္​ခြင္​ထဲ၌ ​အိပ္​ခ်လိုက္​သည္​။ တစ္​​ေယာက္​နဲ႔တစ္​​ေယာက္​ဖက္​ထားၾကၿပီး ၿငိမ္​​ေနၾကသည္​။ Yubinရဲ႕ရင္​ခုန္​သံမွာ ၾကမ္​းလာသျဖင္​့ fanxingသည္​ Yibinရဲ႕ ရင္​ခုန္​သံကို ၾကား​ေနရသည္​။ Fanxingရဲ႕စိတ္​ထဲ​၌
"သူ စိတ္​လႈပ္​႐ွား​ေနတာလား...ႏွလံုးခုန္​သံ​ေတြ ဆူညံ​ေနတာဘဲ..."
Fanxingသည္​ ​ေတြး​ေနရင္​းနဲ႔ပင္​ မ်က္​လံုးမ်ားတစ္​ျဖည္​းျဖည္​းဆင္​းက်လာကာ အိပ္​​ေပ်ာ္​သြားခဲ့သည္​။ နာရီဝက္​​ေလာက္​ၾကာ​ေသာအခါ မီးျပန္​လင္​းလာသည္​။ Yubinရဲ႕မ်က္​ႏွာသည္​ ခရမ္​းခ်ဥ္​ကဲ့သို႔ နီရဲ​ေနသည္​။ Yubinသည္​Fanxingကို လႈပ္​ႏိႈးရာ မႏိုးသျဖင္​့ Yubinသည္​ အသာ​ေလးထကာ Fanxingကို အခန္​းထဲသို္႔ခ်ီဝင္​သြား​ခဲ့သည္​။ကုတင္​​ေပၚတြင္​ ညင္​သာစြာ ခ်​ေပးၿပီး ​ေစာင္​ျခံဳ​ေပးလိုက္​သည္​။ Yubinသည္​ fanxingနားတြင္​ ဝင္​ထိုင္​ရင္​း ကိုယ္​ကိုကိုင္​းၫြတ္​ကာ fanxingရဲ႕ ႏႈတ္​ခမ္​းကို ႏူးညံ့စြာ နမ္​းလိုက္​သည္​။ Yubinက ကိုယ္​ကိုျပန္​မက္ၿပီး မ်က္​ႏွာ​ေလးကို ပြတ္​သပ္​ရင္​း
"​ေကာင္​း​ေကာင္​းအိပ္​ပါ...ကိုယ္​့ရဲ႕ခ်စ္​ရတဲ့က​ေလး...အလုပ္​​ေတြလုပ္​ၿပီး ပင္​ပန္​း​ေနတာဘဲ....ဘာလို႔အလုပ္​ကို ဒီ​ေလာက္​လုပ္​ရတာလဲ..ဟင္​..."
ျပံဳးကာ​ေျပာရင္​း အခန္​းထဲမွ ထြက္​သြား​ေတာ့သည္​။ Fanxing​ေလးက​ေတာ့ဘႏွစ္​ၿခိဳက္​စြာ အိပ္​​ေပ်ာ္​​ေန​ေလသည္​။ မနက္​​ေရာက္​​ေသာအခါ ထမင္းစားၾကရင္​းFanxingက
"မ​ေန႔က ကြၽန္​႔​ေတာ္​ကို ဦးခ်ီသြင္​း​ေပးတာလား.."
"အင္​း...ႏိုးမွမႏိုးတာ...ႏွစ္​ႏွစ္​ၿခိဳက္​ၿခိဳက္​အိပ္​ေ​ပ်ာ္​​ေနလို႔မႏိုး​ေတာ့ဘဲ ခ်ီသြားခဲ့တာ..."
"​ေအာ္​...ဒါနဲ႔..ဦးသိလား...အိမ္​မက္​ထဲမွာ တစ္​​ေယာက္​​ေယာက္​ကြၽန္​​ေတာ့ကို လာနမ္​းတယ္​..."
"ဟုတ္လား..."
"အင္​း...သူ႔အနမ္​း​ေတြက အရမ္​းခ်ိဳတာ....​ေနအံုး..သူအနမ္​းက မ​ေန႔ကကြၽန္​​ေတာ္​တို႔စားတဲ့ ​ေရခဲမုန္႔အရသာ...မဟုတ္​မွလြဲ​ေရာ....ဦး..."
Fanxingသည္​.​ေျပာရင္​း သံသယဝင္​ကာ Yubinဘက္​သို္​လွည္​့ၿပီးၾကည္​့​ေလသည္​။ Yubinသည္​ မသိခ်င္ေယာင္​​ေဆာင္​ကာ
"ဘာလဲ...ကိုယ္​မဟုတ္​ဘူး​ေနာ္​...မင္​းကို ခ်ီသြင္​းၿပီး ခ်က္​ခ်င္​းျပန္​ထြက္​လာတာ...ၿပီး​ေတာ့ မင္​းလည္​း ​ေရခဲမုန္႔စားထားတာဘဲ..သူနမ္​း​ေတာ့ မင္​းရဲ႕အရသာက္​ုိ ျပန္​ရတာ​ေပါ့..."
"အင္​း...ဟုသား..ထားပါ​ေတာ့..ကြၽန္​​ေတာ့ဘဝရဲ႕ ပထမဆံုးအနမ္​း​ေလး​ေတာ့ ပါသြားၿပီး..."
"ပ..ထမဆံုး..အနမ္​း...ဒါဆို ဒီမတိုင္​ခင္​က ဘယ္သူ႔ကိုမွမနမ္​းဖူးဘူး​ေပါ့.."
"ဟုတ္​တယ္​​ေလ...ျမန္​ျမန္​စား...ကြၽန္​​ေတာ္​​ေက်ာင္​းသြားရမယ္​...ၿပီး​ေတာ့ ဦးအတြက္​ ေန႔လည္စာထမင္းဘူးထုတ္​ထား​ေပးတယ္​..ယူသြား​ေနာ္​.."
"အင္​း..."
စားၿပီးသည္​ႏွင္​့ Fanxingသည္​ လြယ္​အိတ္​ယူကာ ​ေက်ာင္​းသြား​ေလသည္​။ အိမ္​တြင္​ရံုးသြားရန္​ ျပင္​​ေန​ေသာ Yubinက သူ႔လက္​​ေထာက္​အား.ဖုန္​းဆက္​ၿပီး
"ကြန္​ပ်ဴတာတစ္​လံုးဝယ္​ထား​ေပး...​"
"ဟုတ္​ကဲ့..သူ​ေဌး....ကား​ေရာက္​​ေနပါၿပီး.."
အင္​း..အခုဘဲ ဆင္​းလာခဲ့မယ္​..."
Yubinသည္​ အိမ္​တံခါးကို ​ေသာ့ခက္​ကာ ရံုးသို႔ ထြက္​ခြာလာ​ေတာ့သည္​။ အစည္​းအ​ေဝးတြင္​ Yubinသည္​ ျပံဳး​ေပ်ာ္​​ေန​ေလရာ တျခားသူမ်ားက
"သူ​ေဌးဒီ​ေန႔​ေပ်ာ္​​ေနသလိုဘဲ​ေနာ္​...."
"ဟုတ္​တယ္​...​ေတာ္​​ေတာ္​​ေလး​ေပ်ာ္​​ေနတာ....ၾကည္​့ပါလား..ပန္​း​ေတြ​ေဝဆာၿပီး.ဖုန္​းနဲ႔မတ္​​ေဆ့ခ်္​ပို႔​ေနတာ.."
တစ္​​ေယာက္​နဲ႔တစ္​​ေယာက္​တီးတိုး​ေျပာ​ေနၾက​ေလသည္​။Yubinသည္​ အစည္​းအ​ေဝးတြင္​ ​ေျပာေနသည္မ်ားကို နား​ေထာင္​​ေန​ေပမဲ့ ျပန္​မ​ေျပာဘဲ fanxingနဲ႔ chat​ေနေလသည္​။
  Me                "စားၿပီးလား..."
က​ေလး           "အခုမွ အတန္​းၿပီးလို႔ ​
                        ေန႔လည္စာစားဖို႔
                        သြား​ေနတာ..ဦး​ေရာ စားၿပီးလား.."
Me.                "မစားရ​ေသးဘူး...
                      အစည္းအေဝးလုပ္​​ေနတုန္​းမို႔.."
က​ေလး          "အဲ..အစည္​းအ​ေဝးမွာဘဲ     
                      အာရံုစိုက္ေလ..
                     ဒါဘဲ စာထပ္​မပို႔နဲ႔​ေတာ့.."
Me.              "ဟုတ္​ပါၿပီး..."
Yubinသည္​ fanxingနဲ႔ စာ​ေတြပို႔ၿပီး ျပံဳး​ေပ်ာ္​​ေနသည္​ကိုတျခားသူ​ေတြ ၿငိမ္​သက္​စြာၾကည္​့​ေနၾကသည္​။ Yubinကသူ႔အားၾကည္​့​ေနသျဖင္​့ ျပန္​တည္​ျင္ိမ္​ကာ
"အစည္​းအ​ေ၀း က​ေတာ့ဒီ​ေလာက္​ဘဲ...​ေန႔လည္စာစားခ်ိန္​​ေရာက္​​ေနၿပီး..သြားၾက​ေတာ့​ေလ..."
Yubinက အရင္​ထြက္​သြားၿပီးညက်န္​ခဲ့တဲ့သူ​ေတြက​ေတာ့ျငိမ္​သက္​​ေနဆဲ။
"ဒါက ငါ့တို႔ သူ​ေဌး​ေရာဟုတ္​ရဲ႕လား..."
"ဟုတ္​ပါတယ္​...အရင္​က အစည္​းအ​ေဝးမႁပီးမခ်င္​း ထိုင္​​ေနၾကတာ..အခုက...တျခားတစ္​​ေယာက္​ျဖစ္​သြားၿပီး.."
"မဟုတ္​မွလြဲ​ေရာ..."
"ဘာလဲ..."
"သူ​ေဌးရည္​းစားရ​ေနၿပီးလား..."
"ဘာ........."        Fanxingသည်​နှလုံးခုန်​သံများမြန်​လာသဖြင့်​ထရန်​လှုပ်​ရှား​လေသည်​။ Yubin fanxingရဲ့ခါးပို အတင်းဖိပြီး
"မလှုပ်​နဲ့..မီးပြန်​လာမှထရ​အောင်​..​နော်​..ငြိမ်​ငြိမ်​လေး​နေ​နော်​..."
Fanxingသည်​လှုပ်​နေရာမှရပ်​တန့်​ပြီး Yubinရဲ့ရင်​ခွင်​ထဲ၌​အိပ်​ချလိုက်​သည်​။ တစ်​ယောက်​နဲ့တစ်​ယောက်​ဖက်​ထားကြပြီး ငြိမ်​နေကြသည်​။ Yubinရဲ့ရင်​ခုန်​သံမှာ ကြမ်းလာသဖြင့်​fanxingသည်​Yibinရဲ့ ရင်​ခုန်​သံကို ကြား​နေရသည်​။ Fanxingရဲ့စိတ်​ထဲ​၌
"သူ စိတ်​လှုပ်​ရှား​နေတာလား...နှလုံးခုန်​သံ​တွေ ဆူညံ​နေတာဘဲ..."
Fanxingသည်​တွေး​နေရင်းနဲ့ပင်​မျက်​လုံးများတစ်​ဖြည်းဖြည်းဆင်းကျလာကာ အိပ်​ပျော်​သွားခဲ့သည်​။ နာရီဝက်​လောက်​ကြာ​သောအခါ မီးပြန်​လင်းလာသည်​။ Yubinရဲ့မျက်​နှာသည်​ခရမ်းချဉ်​ကဲ့သို့ နီရဲ​နေသည်​။ Yubinသည်​Fanxingကို လှုပ်​နှိုးရာ မနိုးသဖြင့်​Yubinသည်​အသာ​လေးထကာ Fanxingကို အခန်းထဲသို့်ချီဝင်​သွား​ခဲ့သည်​။ကုတင်​ပေါ်တွင်​ညင်​သာစွာ ချ​ပေးပြီး​စောင်​ခြုံ​ပေးလိုက်​သည်​။ Yubinသည်​fanxingနားတွင်​ဝင်​ထိုင်​ရင်း ကိုယ်​ကိုကိုင်းညွတ်​ကာ fanxingရဲ့ နှုတ်​ခမ်းကို နူးညံ့စွာ နမ်းလိုက်​သည်​။ Yubinက ကိုယ်​ကိုပြန်​မက်ပြီး မျက်​နှာ​လေးကို ပွတ်​သပ်​ရင်း
"​ကောင်း​ကောင်းအိပ်​ပါ...ကိုယ့်​ရဲ့ချစ်​ရတဲ့က​လေး...အလုပ်​တွေလုပ်​ပြီး ပင်​ပန်း​နေတာဘဲ....ဘာလို့အလုပ်​ကို ဒီ​လောက်​လုပ်​ရတာလဲ..ဟင်​..."
ပြုံးကာ​ပြောရင်း အခန်းထဲမှ ထွက်​သွား​တော့သည်​။ Fanxing​လေးက​တော့ဘနှစ်​ခြိုက်​စွာ အိပ်​ပျော်​နေ​လေသည်​။ မနက်​ရောက်​သောအခါ ထမင်းစားကြရင်းFanxingက
"မ​နေ့က ကျွန့်​တော်​ကို ဦးချီသွင်း​ပေးတာလား.."
"အင်း...နိုးမှမနိုးတာ...နှစ်​နှစ်​ခြိုက်​ခြိုက်​အိပ်ေ​ပျာ်​နေလို့မနိုး​တော့ဘဲ ချီသွားခဲ့တာ..."
"​အော်​...ဒါနဲ့..ဦးသိလား...အိမ်​မက်​ထဲမှာ တစ်​ယောက်​ယောက်​ကျွန်​တော့ကို လာနမ်းတယ်​..."
"ဟုတ်လား..."
"အင်း...သူ့အနမ်း​တွေက အရမ်းချိုတာ....​နေအုံး..သူအနမ်းက မ​နေ့ကကျွန်​တော်​တို့စားတဲ့​ရေခဲမုန့်အရသာ...မဟုတ်​မှလွဲ​ရော....ဦး..."
Fanxingသည်​.​ပြောရင်း သံသယဝင်​ကာ Yubinဘက်​သို​လှည့်​ပြီးကြည့်​လေသည်​။ Yubinသည်​မသိချင်ယောင်​ဆောင်​ကာ
"ဘာလဲ...ကိုယ်​မဟုတ်​ဘူး​နော်​...မင်းကို ချီသွင်းပြီး ချက်​ချင်းပြန်​ထွက်​လာတာ...ပြီး​တော့ မင်းလည်း​ရေခဲမုန့်စားထားတာဘဲ..သူနမ်း​တော့ မင်းရဲ့အရသာက်ို ပြန်​ရတာ​ပေါ့..."
"အင်း...ဟုသား..ထားပါ​တော့..ကျွန်​တော့ဘဝရဲ့ ပထမဆုံးအနမ်း​လေး​တော့ ပါသွားပြီး..."
"ပ..ထမဆုံး..အနမ်း...ဒါဆို ဒီမတိုင်​ခင်​က ဘယ်သူ့ကိုမှမနမ်းဖူးဘူး​ပေါ့.."
"ဟုတ်​တယ်​လေ...မြန်​မြန်​စား...ကျွန်​တော်​ကျောင်းသွားရမယ်​...ပြီး​တော့ ဦးအတွက်​နေ့လည်စာထမင်းဘူးထုတ်​ထား​ပေးတယ်​..ယူသွား​နော်​.."
"အင်း..."
စားပြီးသည်​နှင့်​Fanxingသည်​လွယ်​အိတ်​ယူကာ​ကျောင်းသွား​လေသည်​။ အိမ်​တွင်​ရုံးသွားရန်​ပြင်​နေ​သော Yubinက သူ့လက်​ထောက်​အား.ဖုန်းဆက်​ပြီး
"ကွန်​ပျူတာတစ်​လုံးဝယ်​ထား​ပေး...​"
"ဟုတ်​ကဲ့..သူ​ဌေး....ကား​ရောက်​နေပါပြီး.."
အင်း..အခုဘဲ ဆင်းလာခဲ့မယ်​..."
Yubinသည်​အိမ်​တံခါးကို​သော့ခက်​ကာ ရုံးသို့ ထွက်​ခွာလာ​တော့သည်​။ အစည်းအ​ဝေးတွင်​Yubinသည်​ပြုံး​ပျော်​နေ​လေရာ တခြားသူများက
"သူ​ဌေးဒီ​နေ့​ပျော်​နေသလိုဘဲ​နော်​...."
"ဟုတ်​တယ်​...​တော်​တော်​လေး​ပျော်​နေတာ....ကြည့်​ပါလား..ပန်း​တွေ​ဝေဆာပြီး.ဖုန်းနဲ့မတ်​ဆေ့ခ်ျ​ပို့​နေတာ.."
တစ်​ယောက်​နဲ့တစ်​ယောက်​တီးတိုး​ပြော​နေကြ​လေသည်​။Yubinသည်​အစည်းအ​ဝေးတွင်​ပြောနေသည်များကို နား​ထောင်​နေ​ပေမဲ့ ပြန်​မ​ပြောဘဲ fanxingနဲ့ chat​နေလေသည်​။
  Me                "စားပြီးလား..."
က​လေး           "အခုမှ အတန်းပြီးလို့​
                        နေ့လည်စာစားဖို့
                        သွား​နေတာ..ဦး​ရော စားပြီးလား.."
Me.                "မစားရ​သေးဘူး...
                      အစည်းအဝေးလုပ်​နေတုန်းမို့.."
က​လေး          "အဲ..အစည်းအ​ဝေးမှာဘဲ     
                      အာရုံစိုက်လေ..
                     ဒါဘဲ စာထပ်​မပို့နဲ့​တော့.."
Me.              "ဟုတ်​ပါပြီး..."
Yubinသည်​fanxingနဲ့ စာ​တွေပို့ပြီး ပြုံး​ပျော်​နေသည်​ကိုတခြားသူ​တွေ ငြိမ်​သက်​စွာကြည့်​နေကြသည်​။ Yubinကသူ့အားကြည့်​နေသဖြင့်​ပြန်​တည်​ငြ်ိမ်​ကာ
"အစည်းအ​ဝေး က​တော့ဒီ​လောက်​ဘဲ...​နေ့လည်စာစားချိန်​ရောက်​နေပြီး..သွားကြ​တော့​လေ..."
Yubinက အရင်​ထွက်​သွားပြီးညကျန်​ခဲ့တဲ့သူ​တွေက​တော့ငြိမ်​သက်​နေဆဲ။
"ဒါက ငါ့တို့ သူ​ဌေး​ရောဟုတ်​ရဲ့လား..."
"ဟုတ်​ပါတယ်​...အရင်​က အစည်းအ​ဝေးမပြီးမချင်း ထိုင်​နေကြတာ..အခုက...တခြားတစ်​ယောက်​ဖြစ်​သွားပြီး.."
"မဟုတ်​မှလွဲ​ရော..."
"ဘာလဲ..."
"သူ​ဌေးရည်းစားရ​နေပြီးလား..."
"ဘာ........."
Unicode
        Fanxingသည်​နှလုံးခုန်​သံများမြန်​လာသဖြင့်​ထရန်​လှုပ်​ရှား​လေသည်​။ Yubin fanxingရဲ့ခါးပို အတင်းဖိပြီး
"မလှုပ်​နဲ့..မီးပြန်​လာမှထရ​အောင်​..​နော်​..ငြိမ်​ငြိမ်​လေး​နေ​နော်​..."
Fanxingသည်​လှုပ်​နေရာမှရပ်​တန့်​ပြီး Yubinရဲ့ရင်​ခွင်​ထဲ၌​အိပ်​ချလိုက်​သည်​။ တစ်​ယောက်​နဲ့တစ်​ယောက်​ဖက်​ထားကြပြီး ငြိမ်​နေကြသည်​။ Yubinရဲ့ရင်​ခုန်​သံမှာ ကြမ်းလာသဖြင့်​fanxingသည်​Yibinရဲ့ ရင်​ခုန်​သံကို ကြား​နေရသည်​။ Fanxingရဲ့စိတ်​ထဲ​၌
"သူ စိတ်​လှုပ်​ရှား​နေတာလား...နှလုံးခုန်​သံ​တွေ ဆူညံ​နေတာဘဲ..."
Fanxingသည်​တွေး​နေရင်းနဲ့ပင်​မျက်​လုံးများတစ်​ဖြည်းဖြည်းဆင်းကျလာကာ အိပ်​ပျော်​သွားခဲ့သည်​။ နာရီဝက်​လောက်​ကြာ​သောအခါ မီးပြန်​လင်းလာသည်​။ Yubinရဲ့မျက်​နှာသည်​ခရမ်းချဉ်​ကဲ့သို့ နီရဲ​နေသည်​။ Yubinသည်​Fanxingကို လှုပ်​နှိုးရာ မနိုးသဖြင့်​Yubinသည်​အသာ​လေးထကာ Fanxingကို အခန်းထဲသို့်ချီဝင်​သွား​ခဲ့သည်​။ကုတင်​ပေါ်တွင်​ညင်​သာစွာ ချ​ပေးပြီး​စောင်​ခြုံ​ပေးလိုက်​သည်​။ Yubinသည်​fanxingနားတွင်​ဝင်​ထိုင်​ရင်း ကိုယ်​ကိုကိုင်းညွတ်​ကာ fanxingရဲ့ နှုတ်​ခမ်းကို နူးညံ့စွာ နမ်းလိုက်​သည်​။ Yubinက ကိုယ်​ကိုပြန်​မက်ပြီး မျက်​နှာ​လေးကို ပွတ်​သပ်​ရင်း
"​ကောင်း​ကောင်းအိပ်​ပါ...ကိုယ့်​ရဲ့ချစ်​ရတဲ့က​လေး...အလုပ်​တွေလုပ်​ပြီး ပင်​ပန်း​နေတာဘဲ....ဘာလို့အလုပ်​ကို ဒီ​လောက်​လုပ်​ရတာလဲ..ဟင်​..."
ပြုံးကာ​ပြောရင်း အခန်းထဲမှ ထွက်​သွား​တော့သည်​။ Fanxing​လေးက​တော့ဘနှစ်​ခြိုက်​စွာ အိပ်​ပျော်​နေ​လေသည်​။ မနက်​ရောက်​သောအခါ ထမင်းစားကြရင်းFanxingက
"မ​နေ့က ကျွန့်​တော်​ကို ဦးချီသွင်း​ပေးတာလား.."
"အင်း...နိုးမှမနိုးတာ...နှစ်​နှစ်​ခြိုက်​ခြိုက်​အိပ်ေ​ပျာ်​နေလို့မနိုး​တော့ဘဲ ချီသွားခဲ့တာ..."
"​အော်​...ဒါနဲ့..ဦးသိလား...အိမ်​မက်​ထဲမှာ တစ်​ယောက်​ယောက်​ကျွန်​တော့ကို လာနမ်းတယ်​..."
"ဟုတ်လား..."
"အင်း...သူ့အနမ်း​တွေက အရမ်းချိုတာ....​နေအုံး..သူအနမ်းက မ​နေ့ကကျွန်​တော်​တို့စားတဲ့​ရေခဲမုန့်အရသာ...မဟုတ်​မှလွဲ​ရော....ဦး..."
Fanxingသည်​.​ပြောရင်း သံသယဝင်​ကာ Yubinဘက်​သို​လှည့်​ပြီးကြည့်​လေသည်​။ Yubinသည်​မသိချင်ယောင်​ဆောင်​ကာ
"ဘာလဲ...ကိုယ်​မဟုတ်​ဘူး​နော်​...မင်းကို ချီသွင်းပြီး ချက်​ချင်းပြန်​ထွက်​လာတာ...ပြီး​တော့ မင်းလည်း​ရေခဲမုန့်စားထားတာဘဲ..သူနမ်း​တော့ မင်းရဲ့အရသာက်ို ပြန်​ရတာ​ပေါ့..."
"အင်း...ဟုသား..ထားပါ​တော့..ကျွန်​တော့ဘဝရဲ့ ပထမဆုံးအနမ်း​လေး​တော့ ပါသွားပြီး..."
"ပ..ထမဆုံး..အနမ်း...ဒါဆို ဒီမတိုင်​ခင်​က ဘယ်သူ့ကိုမှမနမ်းဖူးဘူး​ပေါ့.."
"ဟုတ်​တယ်​လေ...မြန်​မြန်​စား...ကျွန်​တော်​ကျောင်းသွားရမယ်​...ပြီး​တော့ ဦးအတွက်​နေ့လည်စာထမင်းဘူးထုတ်​ထား​ပေးတယ်​..ယူသွား​နော်​.."
"အင်း..."
စားပြီးသည်​နှင့်​Fanxingသည်​လွယ်​အိတ်​ယူကာ​ကျောင်းသွား​လေသည်​။ အိမ်​တွင်​ရုံးသွားရန်​ပြင်​နေ​သော Yubinက သူ့လက်​ထောက်​အား.ဖုန်းဆက်​ပြီး
"ကွန်​ပျူတာတစ်​လုံးဝယ်​ထား​ပေး...​"
"ဟုတ်​ကဲ့..သူ​ဌေး....ကား​ရောက်​နေပါပြီး.."
အင်း..အခုဘဲ ဆင်းလာခဲ့မယ်​..."
Yubinသည်​အိမ်​တံခါးကို​သော့ခက်​ကာ ရုံးသို့ ထွက်​ခွာလာ​တော့သည်​။ အစည်းအ​ဝေးတွင်​Yubinသည်​ပြုံး​ပျော်​နေ​လေရာ တခြားသူများက
"သူ​ဌေးဒီ​နေ့​ပျော်​နေသလိုဘဲ​နော်​...."
"ဟုတ်​တယ်​...​တော်​တော်​လေး​ပျော်​နေတာ....ကြည့်​ပါလား..ပန်း​တွေ​ဝေဆာပြီး.ဖုန်းနဲ့မတ်​ဆေ့ခ်ျ​ပို့​နေတာ.."
တစ်​ယောက်​နဲ့တစ်​ယောက်​တီးတိုး​ပြော​နေကြ​လေသည်​။Yubinသည်​အစည်းအ​ဝေးတွင်​ပြောနေသည်များကို နား​ထောင်​နေ​ပေမဲ့ ပြန်​မ​ပြောဘဲ fanxingနဲ့ chat​နေလေသည်​။
  Me                "စားပြီးလား..."
က​လေး           "အခုမှ အတန်းပြီးလို့​
                        နေ့လည်စာစားဖို့
                        သွား​နေတာ..ဦး​ရော စားပြီးလား.."
Me.                "မစားရ​သေးဘူး...
                      အစည်းအဝေးလုပ်​နေတုန်းမို့.."
က​လေး          "အဲ..အစည်းအ​ဝေးမှာဘဲ     
                      အာရုံစိုက်လေ..
                     ဒါဘဲ စာထပ်​မပို့နဲ့​တော့.."
Me.              "ဟုတ်​ပါပြီး..."
Yubinသည်​fanxingနဲ့ စာ​တွေပို့ပြီး ပြုံး​ပျော်​နေသည်​ကိုတခြားသူ​တွေ ငြိမ်​သက်​စွာကြည့်​နေကြသည်​။ Yubinကသူ့အားကြည့်​နေသဖြင့်​ပြန်​တည်​ငြ်ိမ်​ကာ
"အစည်းအ​ဝေး က​တော့ဒီ​လောက်​ဘဲ...​နေ့လည်စာစားချိန်​ရောက်​နေပြီး..သွားကြ​တော့​လေ..."
Yubinက အရင်​ထွက်​သွားပြီးညကျန်​ခဲ့တဲ့သူ​တွေက​တော့ငြိမ်​သက်​နေဆဲ။
"ဒါက ငါ့တို့ သူ​ဌေး​ရောဟုတ်​ရဲ့လား..."
"ဟုတ်​ပါတယ်​...အရင်​က အစည်းအ​ဝေးမပြီးမချင်း ထိုင်​နေကြတာ..အခုက...တခြားတစ်​ယောက်​ဖြစ်​သွားပြီး.."
"မဟုတ်​မှလွဲ​ရော..."
"ဘာလဲ..."
"သူ​ဌေးရည်းစားရ​နေပြီးလား..."
"ဘာ........."
kyelsinthawdar