Yubinသည္ Fanxingနဲ႔ လက္ထက္ပြဲမလုပ္ရေသး
ေသာ္လည္း အိမ္ေထာက္ဦးစီးတစ္ေယာက္အေနနဲ႔
ဝင္ေငြ႐ွာသည္။ Fanxingကေတာ့ အရင္တိုင္းအခ်ိန္
ပိုင္းအလုပ္မ်ားႏွင့္ ႐ႈပ္ေနလ်က္႐ွိသည္။ တစ္ခုက
ေတာ့ Fanxingတစ္ေယာက္အရင္ကထက္ ပိုစားလာ
ျခင္းျဖစ္သည္။ ညေနပိုင္း Yubinအိမ္ျပန္လာစဥ္
"Fanxing...ကိုယ္ေရာက္ၿပီး..."
"ေရာက္ၿပီးလား...ထမင္းတစ္ခါတည္းစားေတာ့ေနာ္....ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ ဗိုက္ဆာလို႔စားႏွင့္ၿပီး.."
Fanxingတစ္ေယာက္ ညေနစာစားေနရာ Yubin
လည္း အလုပ္ဝတ္စံုကို ခြၽတ္ၿပီး ထမင္းစားပြဲဝိုင္းတြင္
ဝင္ထိုင္ရင္း
"ဘယ္ခ်ိန္ကတည္းက စားေနတာလဲ..."
"ဦး..ျပန္မလာခင္ကတည္းက...ဒါနဲ႔ေလ..ကြၽန္ေတာ္စား တာ ၄ပန္းကန္႐ွိေနၿပီးဘယ္ေလာက္စားစား မဝ
တတ္ေတာ့ဘူး..."
"ဟမ္...ေန႔လည္စာမစားရေသးလို႔လား.."
"မဟုတ္ဘူး....ဒီလိုျဖစ္ေနတာၾကာၿပီး...ဘာဖစ္လို႔
ဘာဖစ္ေနမွန္းေတာင္ မသိဘူး..."
"စားႏိုင္ေတာ့လည္း ေကာင္းတာေပါ့..အေကာင္တတ္
လာတာေပါ့..ဟဟဟ.."
"ဦး...."
"ဟုတ္ပါၿပီး..စားရေအာင္...ၿပီးရင္အိပ္ေတာ့..."
ထမင္းစားၿပီးေနာက္ Fanxingက ညအိပ္အကၤ်ီဝတ္ကာ ေရခ်ိဳးေနေသာ Yubinကို စာဖတ္ရင္း ေစာင့္ေန
ေလသည္။ ေရခ်ိဳးၿပီးေနာက္ six pack ႏွင့္ထြက္လာ
ေသာ Yubinက
"Fanxing...အိပ္ေတာ့ေလ...စာေမးပြဲေျဖၿပီးတာ
ေတာင္ စာဖတ္ေနတုန္းလား...ဒါက ေက်ာင္းစားမ
ဟုတ္ပါဘူး...ဝထၱဳေလ...ဖတ္ေကာင္းတယ္..ကြၽန္
ေတာ္ဖတ္ၿပီးမွ အိပ္ေတာ့မယ္..ဦး..အိပ္ရင္အိပ္ေတာ့
ေနာ္.."
"Fanxing...ကိုယ္ကို ဦးလို႔မေခၚပါနဲေတာ့..."
"ေနာက္ဘယ္လိုေခၚရမွာတုန္း...နာမည္ေခၚဖို႔က်
ေတာ့လည္း ႐ိုင္းတယ္ေလ.."
Fanxingက စာဖတ္ရင္း ေပါ့ေပါ့ပါးပါးေျပာေနတုန္း
Yubinက Fanxingနားအနားကပ္ရင္း
"ေယာက္်ားလို႔ေခၚေလ..."
"ဗ်ာ...လာေနာက္ေနတာလား...မဟုတ္တာေတြကို
ဘယ္က တတ္လာတာလဲ..."
"အလုပ္က လူေတြေျပာတာ...သူတို႔ေျပာတာလဲဟုတ္
တာဘဲေလ..ကိုယ္တို႔ႏွစ္ေယာက္က လင္မယားလိုေနေန ၾကၿပီးဘဲ..ဒီလိုအေခၚအေဝၚေလးေတြေတာ့ ႐ွိသင့္
တာေပါ့လို႔...အခုၾကည့္ရတာ..ကိုယ္ကဘဲ ခ်စ္ေနရသ
လိုဘဲ..ဘာလဲမသိဘူး..."
ကေလးထက္ပိုဆိုးေနေသာ Yubin အား
"ေယာက္်ား.."
Fanxingတစ္ေယာက္ တိုးညႇင္းစြာေခၚၿပီး ႐ွက္ေနေလ သည္။ Yubinက အကဲပိုကာ
"ခုနက ဘာေျပာလိုက္တာလဲ...မဟုတ္ဘူး..ဘယ္လို
ေခၚလိုက္တာလဲ..ျပန္ေခၚၾကည့္..."
"တစ္ခါဘဲေခၚမယ္...ေနာက္တစ္ခါကေတာ့'အန္ကယ္
ကေတာ့ noပါ'ဘဲ...ေတာ္ၿပီး...အိပ္ေတာ့..အလုပ္
သြားရမယ္မဟုတ္လား..."
"Fanxing...."
ေယာက္်ားလို႔အေခၚခံခ်င္ေနေသာ Yubinေလး စိတ္
ညစ္သြား႐ွာေတာ့သည္။ ေနာက္တစ္ေန႔ ေက်ာင္း၌
အစားနဲ႔ပါးစပ္ေသာ Fanxingအားၾကည့္ၿပီး Jellyက
"Fanxing...မင္းတစ္ခုခုေတာ့ ျဖစ္ေနၿပီး.."
"မသိဘူးကြာ...ဗိုက္ဆာတာဘဲသိတယ္..ၿပီးေတာ့
တစ္ခ်ိဳ႕အသားဟင္းနံ႔ရရင္ အန္ခ်င္သလိုေတြ၊ အစပ္လည္း စာခ်င္..ၿပီးေတာ့ တစ္ခ်ိန္တည္းမွာဘဲ အခ်ိဳက
စားခ်င္လာျပန္ေ႐ာ..."
"မျဖစ္ေတာ့ဘူး...Fanxing..ငါတို႔ေဆးရံုသြားရ
ေအာင္...."
"ဘာသြားလုပ္မို႔လဲ..."
"လိုက္သာလိုက္ခဲ့စမ္းပါ..."
Jellyသည္ မသကၤာသည္ႏွင့္ ႏွစ္ေယာက္သားေဆးရံု
သို႔ေရာက္လာၾကသည္။ ဆရာဝန္က စမ္းသပ္အၿပီး
မွာေတာ့ Fanxingက
"ဆရာ...ကြၽန္ေတာ္ေသေတာ့မွာလား...ဘာေရာဂါ
ျဖစ္ေနတာလဲ...ဆရာ..."
"ခင္ဗ်ားတို႔လာတဲ့ေနရာမွားေနၿပီး.."
"ဗ်ာ...ဘာလို႔လဲဗ်ာ...ကြၽန္ေတာ္ေၾကာက္လာၿပီး"
"မီးဖြားေဆာင္သြားၾကည့္ပါ..."
"ဟုတ္ကဲ့...ဟမ္....ဘယ္အေဆာင္?..."
"မီးဖြားေဆာင္ေလ..."
"ကြၽန္ေတာ္က ဘာလို႔မီးဖြားေဆာင္သြားရမွာလဲ.."
"ခင္ဗ်ားမွာ ကိုယ္ဝန္႐ွိေနၿပီးဗ်...."
"ဘာ....ဘာေျပာ...တယ္...ကိုယ္ဝန္.. ...လာေနာက္
ေနတာလား..ဆရာကလည္း..ကြၽန္ေတာ္က
ေယာက္်ားေလးေလဗ်ာ...ဘာလို ကိုယ္ဝန္ေဆာင္
ႏိုင္မွာလဲဗ်..."
"သြားၾကည့္ပါ...အေၾကာင္းစံုသိလိမ့္မယ္..."
ဆရာဝန္စကားၾကားၿပီး ျပန္ထြက္လာေသာ Fanxing
သည္ လိပ္ျပာလြင့္ေနေသာ႐ုပ္ျဖစ္ေနရာ Jellyက
"ဘာ..ဘာတဲ့လဲ..."
"Jelly....ဆရာက မီးဖြားေဆာင္ကို သြားတဲ့..."
"ဟမ္..ဘာလုပ္မို႔..."
"ဝွါး...မင္းေျပာသလို ငါကိုယ္ဝန္႐ွိေနၿပီး..ဝွါး.."
ေဆးရံုစၾကၤန္မွာ ေအာ္ငိုေနေသာ Fanxingအား လူ
အမ်ားဝိုင္းၾကည့္ၾကရာ
"အရင္ဆံုးအျပင္ထြက္ရေအာင္...ေနာ္..."
Jellyသည္ Fanxingအားေခ်ာ့ႁပီး အျပင္သို႔ ထြက္
သြားၾကသည္။jellyက
"မင္း...သူ႔ကိုေခၚသင့္တယ္..."
"ရႊတ္...ဘယ္သူ..."
"ကေလးအေဖေလ...မင္းကိုယ္ဝန္႐ွိတာဆိုရင္ သူနဲ႔
လာသင့္တယ္...ေခၚလိုက္ပါ....ငါနဲ႔႐ွိေနတာထက္ဆိုင္
ရင္ သူနဲ႔႐ွိေနတာက မင္းကိုေၾကာက္စိတ္ေျပေစတယ္
မဟုတ္လား....ငါသြားေတာ့မယ္ေနာ္...အေဖငါ့ကိုေခၚ
ထားတာ ေမ့ေနလို႔..တာ့တာ...ဒါနဲ႔ ဂုဏ္ယူပါတယ္
ေနာ္...Fanxing..."
Jellyသည္ Fanxing အားေက်ာခိုင္းသြားရင္း
"ေနာက္ဆံုးေတာ့ မင္းႏွလံုးသားက သူ႔အတြက္ပါဘဲ
လား..."
တီးတိုးေရရြတ္ရင္း ဝမ္းနည္းစြာ ထြက္သြားေတာ့သည္။ ရံုး၌ အလုပ္လုပ္ေနေသာ Yubinထံ ဖုန္းဝင္လာရာ
"Fanxing?"
"ဦး...ေဆးရံုကိုလာခဲ့ပါလား..."
"ဟမ္...ဘာ..ဘာဖစ္လို႔လဲ...တစ္ခုခုျဖစ္လို႔လား.."
"ဘာမမျဖစ္ပါဘူး..အခု ဦးတို႔ရံုးနားက ေဆးရံုေ႐ွ႕
မွာ ႐ွိေနတယ္...လာခဲ့ေနာ္..."
"အင္း..ကိုယ္အခုလာခဲ့မယ္..."
Yubinသည္ ဒံုးျပန္လိုအ႐ွိန္ႏွင့္ Fanxing႐ွိရာ ေဆးရံု
သို႔ အေမာတေကာ ေရာက္သြားေလသည္။ မီးဖြား
ေဆးရံုတြင္ ရပ္ေနေသာ Fanxingအား ေတြ႔သည္ႏွင့္
"Fanxing...ဘာဖစ္လို႔ ဒီကိုေရာက္ေနတာလဲ.."
"ကြၽန္ေတာ္ေၾကာက္တယ္...တူတူလိုက္ခဲ့ေပး..ေနာ္"
"Fanxing...ဘာဖစ္လို႔လဲ..."
"လိုက္ခဲ့ပါ.."
Fanxingဆြဲေခၚရာအေနာက္ပါသြားရာ ေရာက္သြား
သည့္ေနရာက ကိုယ္ဝန္စမ္းသပ္ခန္း..Yubinက
"Fanxing..ကိုယ္တို႔ဘာလို႔ဒီကိုေရာက္ေနတာလဲ"
"ခဏ..ၾကည့္ေန..."
နာရီဝက္အၾကာ ဆရာက အက္ထရာေဆာင္း႐ိုက္ၿပီး
ဓာတ္ပံုေပးရင္းနဲ႔
"ဂုဏ္ယူပါတယ္...ကိုယ္ဝန္က ၄ပတ္ထဲဝင္ေနပါၿပီး"
ဆရာဝန္ရဲ့စကားေၾကာင့္ Yubinအံ့ဪသြားရာ
"ဘာ..ဘာေျပာလိုက္တယ္....ကေလး?"
"ဟုတ္ပါတယ္...ကေလး႐ွိေနပါၿပီး..ကြၽန္ေတာ္တို္
မွာ ေယာက္်ားေလးကိုယ္ဝန္လာစစ္ၾကတာ မ်ားပါ
တယ္..အာ့ေၾကာင့္လံုးဝမမွားပါဘူး..."
Yubinသည္ အျပင္ထြက္လာသည့္တိုင္ေအာင္ အံ့ဪ လို႔မဆံုးျဖစ္ေနရာ Fanxingက
"ဦး...ကြၽန္ေတာ္ဗိုက္ထဲမွာ တဂယ္ကေလး႐ွိေနတာ
လားဟင္..."
"ေသခ်ာတာေပါ့...ကိုယ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ကေလး..
အာ့ေၾကာင့္ဒီရက္ပိုင္းအေသစားေနတာကိုး..."
"ဦး..ေျပာေနရင္းနဲ႔ ထပ္စားခ်င္လာၿပီး..."
"ဘာစားမလဲေျပာ..ကိုယ္တို္အိမ္ျပန္ရင္း ဝယ္သြားရ
ေအာင္..."
"အလုပ္ျပန္မသြားေတာ့ဘူးလား..."
"ဟင့္အင္း..ေန႔တစ္ဝက္ခြင့္ယူလိုက္မယ္...ကိုယ္မင္း
နဲ႔ ဒီခ်ိန္မွာ တူတူ႐ွိေနခ်င္တယ္..."
"ဦး...."
"လာ..သြားရေအာင္..သြားရင္းနဲ႔ မုန္႔ေတြဝယ္သြား
ၾကမယ္ေလ..."
Fanxingသည္ သူ႔အားအရမ္းဂ႐ုစိုက္ေသာ Yubin
အား ေျခဖ်ားေထာက္ၿပီး အနမ္းတစ္ပြင့္ေပးရင္း
"ေက်းဇူးဘဲေနာ္..ေယာက္်ား..."
ထိုသို႔ေျပာႁပီးသည္ အရင္ထြက္သြားေလသည္။ Yubinတစ္ေယာက္ ၿငိမ္ေနရင္းမွ
"Fan...fanxing...ခုနကစကားထပ္ေျပာပါအံုး."
Fanxingအေနာက္သို႔ေျပးလိုက္သြားေလသည္။
ႏွစ္ေယာက္သားေဆးရံုမွ ထြက္လာသည္ကို ေစာင့္
ၾကည့္ေနေသာ လူတစ္ေယာက္က အဖိုးျဖစ္သူဆီ သ
တင္းပို႔ေလသည္။
"ဘာ...မီးဖြားေဆးရံု?..အဲ့ကိုဘာသြားလုပ္တာလဲ..
စံုစမ္းၿပီး ဒီညအစီရင္ခံ.."
အဖိုးျဖစ္သူက ဖုန္းခ်ၿပီး စိတ္ထဲ၌
"မီးဖြားေဆးရံုတဲ့လား..ဘာသြားလုပ္ၾကတာလဲ"
ေတြးေတာရင္း ျပတင္းေပါက္အား ေငးၾကည့္ေနမိ
ေတာ့သည္။ညေနပိုင္းေလာက္တြင္ အဖိုးျဖစ္သူထံ စာအိတ္ေရာက္
လာသည္။ ထိုစာအိတ္ထဲမွ အေၾကာင္းအရာကို.ဖြင့္
ၾကည့္လိုက္ရာ အဖိုးတစ္ေယာက္ မ်က္လံုးျပဴးသြား
ေလသည္။
"ဘာ....ဘာ....ကိုယ္...ဝန္..၄ပတ္.....ဘယ္သူက
ကိုယ္ဝန္ ႐ွိတာ....Fanxing....fanxingဆိုရင္ Yubin ရဲ႕ ခ်စ္သူေကာင္ေလး....ဘယ္လိုျဖစ္ႏိုင္မွာလဲ
.....အတြင္းေရးမႈးဟန္...တစ္ခ်က္ဝင္လာခဲ့အံုး.."
အတြင္းေရးမႉးလည္း အထဲဝင္လာရာ
"Yubin..ဒီတေလာဘာလုပ္ေနလဲ..."
"ကုမၸဏီတစ္ခုမွာ မန္ေနဂ်ာရာထူးနဲ႔ အလုပ္ဝင္ေနပါတယ္..."
"Fanxingကေရာ.."
"သူကေတာ့ အရင္တိုင္းေက်ာင္းတတ္လိုက္..အခ်ိန္
ပိုင္းအလုပ္လုပ္လိုက္နဲ႔ပါဘဲ..."
"အင္း...သူတို႔အခုေနေနတဲ့ေနရာက Fanxingရဲ႕ ဆရာ ျဖစ္သူက ေပးေနထားတဲ့ ေနရာဟုတ္တယ္ဟုတ္.."
"ဟုတ္..."
"အဲ့တိုက္ခန္းကို သူတို႔ႏွစ္ေယာက္နာမည္နဲ႔ ျပန္ဝယ္
လိုက္..."
"ဗ်ာ....ဟုတ္..."
"ၿပီးေတာ့ သူတို႔မသိေစနဲ႔..."
"နားလည္ပါၿပီး..."
အဖိုးျဖစ္သူခိုင္းေစခ်က္ေၾကာင့္ အတြင္းေရးမႉးလည္း ထြက္သြားခဲ့သည္။ က်န္ရစ္ခဲ့ေသာ အဖိုးျဖစ္သူက
"ေယာက္်ားေလးက ကိုယ္ဝန္ေဆာင္ႏိုင္တယ္တဲ့လား
....ဘယ္လိုေတြ ျဖစ္ကုန္တာလဲ..."
တစ္ေယာက္ထဲေရရြတ္ရင္း အထီးက်န္ေနခဲ့သည္။
အိမ္သို႔ျပန္ေရာက္လာေသာ Yubinႏွင့္ Fanxingတို႔
ကေတာ့ ဘာမွမသိဘဲ အိမ္သို႔ေရာက္လာခဲ့သည္။
Fanxingတစ္ေယာက္ အိမ္သို႔ေရာက္သည္ႏွင့္ ဝယ္
လာေသာ မုန္႔တို႔ကို ေဖာက္စားေလသည္။ Yubinက
မီးဖိုေခ်ာင္ထဲမွာ ၾကက္သားဟင္းကို ယူလာၿပီး Fanxingအေ႐ွ႕တြင္ ခ်လိုက္ရာ Fanxingသည္ အနံ႔
မခံႏိုင္ေတာ့ဘဲ အိမ္သာထဲသို႔ေျပးကာ ပ်ိဳ႕အန္ေလ
သည္။ Yubinလည္း တံခါးေ႐ွ႕တြင္ ရပ္ရင္း
"Fanxing...အဆင္ေျပရဲ႕လား..."
"ေဝါ့...ေဝါ့..."
"ဟာ...ေတာ္ေတာ္ခံစားရမွာဘဲ...ေနအံုး..ကိုယ္ဝန္
ေဆာင္ဆိုေတာ့ အေမတို႔ သိမွာဘဲ...အေမတို႔ဆီ ဖုန္း
ဆက္ရမယ္..."
Yubinသည္ ျပာယာခက္ရင္း အေမတို႔ဆီ ကိုယ္ဝန္႐ွိ
ေၾကာင္း ေျပာျပလိုက္ရာ
"ဘာ...ကိုယ္ဝန္.. ..ဆိုလိုတာက အေမတို႔ေျမးခ်ီရ
ေတာ့မွာေပါ့..."
"ဟာ..အေမကလည္း...အဲ့ဒါအေနာက္ထား...Fanxingတစ္ေယာက္ အန္ေနတာ မရပ္ေသး
လို႔ ျမန္ျမန္လာ...."
"အင္းအင္း...လာခဲ့မယ္...သူ႔အေ႐ွ႕မွာ အသားဟင္းေတြ မခ်ေပးနဲ႔..အဲ့ဒါက ပိုပ်ိဳ႕တယ္..."
အေမျဖစ္သူ ဖုန္းခ်သြားၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ ေဖႀကီးက
"ကိုယ္ဝန္တဲ့လား..."
"ဟုတ္တယ္...Fanxingေလး...ပ်ိဳ႕ေနတာ ဘာလုပ္
ရမယ္မွန္းမသိဘူးတဲ့...ကိုယ္ဝန္ေဆာင္စက အရမ္း
အေရးႀကီးတယ္..ကြၽန္မ သြားလိုက္အံုးမယ္.."
"ေနအံုး...ငါလည္း လိုက္မယ္ ..သြားရင္းနဲ႔ အေရရႊမ္း
တဲ့အသီးေတြ ဝင္ဝယ္ရေအာင္...သြားမယ္..."
ေမႀကီးတို႔ထြက္သြားဖို႔လုပ္ရာ အမျဖစ္သူလည္း
"အေမ..သမီးလည္းလိုက္မယ္..."
'ေအး...လာလာ...."
၃ေယာက္သား ေယာက္ယက္ခက္ေနရင္းနဲ႔ အသီးမ်ား
ဝယ္ကာ Yubinတို႔ဆီေရာက္ခဲ့သည္။ အေမျဖစ္သူတို႔
တံခါးေခါက္ရာ Yubinက ဖြင့္ေပးၿပီး
"လာလာ...အေမ..ခုနကမွ အန္တာရပ္သြားတာ...
သူ ေတာ္ေတာ္ေမာေနၿပီး..."
"ေအးေအး...Yubin..အေမတို႔ အသီးဝယ္လာတယ္
....သြားခြဲလာခဲ့..."
"ဟုတ္..အေမ..."
Yubinက မီးဖိုေခ်ာင္ထဲသို႔ ဝင္သြားစဥ္ ဆိုဖာေပၚတြင္
ထိုင္ရင္း မုန္႔စားေနေသာ Fanxingအား အမျဖစ္သူက
"ကိုယ္ဝန္ေဆာင္ထားလို႔လားေတာ့ မသိဘူး..အသားေလးေတြ ဝင္းလာသလိုဘဲ..."
"ဟဲဟဲ..."
Fanxingေၾကာက္လန္႔ေနသည္ကို ၾကည့္ၿပီး မ်က္ႏွာ
ခ်င္းဆိုင္ခံုတြင္ ဝင္ထိုင္ေသာ ေမႂကီးနဲ႔ ေဖႀကီးက
"မေၾကာက္ပါနဲ႔...ကိုယ္ဝန္ေဆာင္ေတြက ေၾကာက္
တာေတြ မေကာင္းဘူး...ဒါနဲ႔ ဘယ္ေလာက္ရသြားၿပီး
လဲ..."
"၄ပတ္ပါ..."
"ေျပာခ်င္တာက မင္းတို႔ႏွစ္ေယာက္ လြန္ခဲ့တဲ့ ၄ပတ္
ေက်ာ္ကတည္းက အခ်စ္ေတြ ျပဳလုပ္ၿပီးၿပီးေပါ့..."
"အန္တီ..."
"ဟားဟား...စတာပါ...သက္ေတာင့္သက္တာေနပါ
...အန္တီတို႔ဒီမွာ ကိုယ္ဝန္ေဆာင္ေတြ အတြက္ထုတ္
ထားတဲ့ စာအုပ္ဝယ္ခဲ့တယ္...ဒါကို ဖတ္ၿပီး လိုက္နာ
ေနာ္..."
"ဟုတ္..အန္တီ...ဒါနဲ႔ေလ..အျမဲတမ္းဗ္ိုက္ဆာေန
တယ္..."
"အခုေရာ.."
"ဆာေနတုန္း..."
"အဆီေတြ စားမေနနဲ႔...အန္တီခ်က္ေပးမယ္..ခ်က္
ေနတုန္း Yubinခြဲထားတဲ့ အသီးကို စားေနႏွင့္.."
Yubinလည္း.အသီးခြဲၿပီးေနာက္ Fanxing အနားတြင္
ထိုင္ကာ အသီးခြံ႔ေကြၽးေနေလသည္။ အျဖစ္သည္းေန
ေသာ Yubinကို ၾကည့္ရင္း မ်က္စိေနာက္ေနေသာ
အမျဖစ္သူက
"Yubin...နင္ဘယ္တုန္းက အဲ့ေလာက္ အျဖစ္သည္း
သြားတာလဲ...ကေလး႐ွိသြားလို႔လား..."
"အမလည္း ကေလးယူၾကည့္ ေယာက္ဖဆီက ဒီလို
ျပဳစုခံရလိမ့္မယ္..."
"နင္..ေသေတာ့မယ္..."
"တိုးတိုးေန..ကေလးလန္႔သြားမယ္..."
"အခုမွ ကေလးက ပဲေစ့ဘဲ႐ွိေသးတာ..ဘယ္လို
သြားလန္႔မွာလဲ.."
Yubinရဲ႕စကားေတြေၾကာင့္ Fanxingသည္ Yubinရဲ႕
ပခံုးထက္၌ ေခါင္းတင္ကာ လက္ႏွင့္အုပ္ရင္း ႐ွက္
ေနေတာ့သည္။ ေဖႀကီးက
"မင္းတို႔ႏွစ္ေယာက္ေတာ္ေတာ့....Fanxingတစ္
ေယာက္ ေနရခက္ေနၿပီး..."
ထိုအခ်ိန္မွာဘဲ...ေမႀကီးရဲ႕ ဟင္းခ်က္ျခင္း ၿပီးဆံုး
သြားခဲ့သည္။ ဟင္းေတြခ်က္ႁပီးေနာက္ အားလံုးထ
မင္းဝင္စားၾကသည္။ အားလံုးပံုမွန္စားေနတဲ့အခ်ိန္
Fanxingသည္ ၁၅မိနစ္အတြင္း ၃ပန္းကန္ကုန္သြားခဲ့
သည္။ အေမျဖစ္သူက
"ဒီေလာက္စားပံုေထာက္ရင္ ဒီကေလးက ေတာ္ေတာ္.က်န္းမာတာဘဲ..."
"အေမကလည္း ပဲေစ့ေလာက္ဘဲ႐ွိေသးတဲ့ ကေလး
ကို အေမက ေဟာကိန္းေတြ ထုတ္ေနတာလား.."
သမီးျဖစ္သူက ရြဲ႔ေျပာရာ အားလံုးရယ္ေမာခဲ့ၾက
သည္။ ေနာက္တစ္ေန႔ေန႔လည္ ေက်ာင္းလႊတ္ခ်ိန္တြင္
Fanxingလည္း အျပင္သို႔ ထြက္လာရာ အျပင့၌
ေစာင့္ေနေသာကား တစ္စီးမွလူတစ္ေယာက္ဆင္းလာ
ၿပီး
"Fanxing...ဥကၠဌ ကေတြ႔ခ်င္ပါတယ္တဲ့..."
"ဘယ္သူ.."
"Yubinရဲ႕အဖိုးပါ..."
"ဟူး...ေနာက္ဆံုးေတာ့ေရာက္လာၿပီးဘဲ.."
Fanxingလည္း ႀကိဳသိေနသည့္ဟန္ျဖင့္ ကားထဲသို္
ဝင္ႁပီး တစ္ေနရာသို႔ေခၚေဆာင္သြားခံရသည္။
Fanxingလည္း ေၾကာက္ေၾကာက္လန္႔လန္႔ႏွင့္ လိုက္
ပါသြားခဲ့ေတာ့သည္။ထိုအခ်ိန္တြင္ Yubinဆီသို႔ ဖုန္းေကာတစ္ခုဝင္လာသည္။ ထိုဖုန္းကို ၾကည့္ၿပီးYubin
ရဲ႕ မ်က္ႏွာ ေရေသလိုတည္ၿငိမ္ရင္း
"ဟယ္လို..."
"ညေနက်ရင္ ေတြ႔ရေအာင္...ေနာက္ဆံုးေတြ႔ခံတဲ့
ေနရာကို လာခဲ့.."
"ဟုတ္ကဲ...အဖိုး..."
စကားေျပာႁပီးသည္ႏွင့္ အဖိုးျဖစ္သူဖုန္းကို ခ်လိုက္
သည္။Fanxingလိုက္ပါသြားေသာ ကားသည္ နာမည္ႀကီး
စားေသာက္ဆိုင္တစ္ေနရာ၌ ရပ္တန္႔သြားခဲ့သည္။ Fanxingတစ္ေယာက္ ကားေပၚမွဆင္းၿပီး စားပြဲထိုး
ဝန္ထမ္းေလး ၫႊန္ျပရာေနာက္သို႔လိုက္သြားခဲ့သည္။
ဆ္ိုင္ထဲ၌ ဘယ္သူမွမ႐ွိ။ က်က္သေရ႐ွိလွသည့္အဖိုး
ျဖစ္သူတစ္ေယာက္သာ႐ွိသည္။ အဖိုးျဖစ္သူသည္ သူ႔
အားလွမ္းၾကည့္လိုက္ရာ အၾကည့္နဲ႔တင္ Fanxing
တစ္ေယာက္ ၾကက္သီးအျဖာအျဖာထသြားေလသည္။
Fanxingရဲ႕ စိတ္ထဲ၌
"ၾကည့္တာနဲ႔တင္ ျသဇာဘယ္ေလာက္ႀကီးလဲဆိုတာ
သိရတယ္...ဦး...အဖိုးဘာလို႔ေၾကာက္လဲဆိုတာ နား
လည္လိုက္သလိုဘဲ...."
စီတ္ထဲ၌ ေရရြတ္ရင္း အဖိုး႐ွိရာသို႔သို႔ ေလ်ွာက္သြား
ေလသည္။ လြတ္ေနေသာ ထိုင္ခံုတစ္ေနရာအေနာက္
တြင္ရပ္ေနရာ
"ထိုင္ေလ..."
အဖိုးျဖစ္သူက ထိုင္ရန္ေျပာေလသည္။ Fanxing
သည္ ေၾကာက္ေၾကာက္လန္႔လန္႔ႏွင့္ ဝင္ထိုင္လိုက္
သည္။ အဖိုးက
"Fanxingဟုတ္တယ္ေနာ္.."
"ဟုတ္.."
"အသက္ဘယ္ေလာက္႐ွိၿပီးလဲ..."
"၁၈ႏွစ္..."
"မိဘေတြကေရာ.."
"ငယ္ငယ္ကတည္းက ဆံုးသြားၿပီးလို႔သိရပါတယ္.."
"ေကာင္ေလး..မင္းလည္းသိမွာပါ...ငါမင္းအေၾကာင္း
ေတြ စံုစမ္းထားတာ..."
"ဟု..ဟုတ္..."
"မေၾကာက္ပါနဲ့...အခု Yubinအိမ္က ထြက္သြားတာ
၃လ႐ွိေတာ့မယ္...သူမ႐ွိတုန္း ကုမၸဏီ မွာပရမ္းပတာ
ေတြ ျဖစ္ေနတယ္...ေ႐ွာင္ရင္းတို႔က ဘဲ လိုက္ထိန္းေန
ရတယ္..အဖိုးကလည္း အသက္ႀကီးၿပီးဆိုေတာ့ အ
ရင္ကလို မသြပ္လက္ေတာ့ဘူး..."
"အဖ္ိုး..ကြၽန္ေတာ့ကို ဒါေတြေျပာေနတာက ဦးနဲ႔လမ္း
ခြဲေစခ်င္လို႔လား..."
"အစကေတာ့ အဲ့လိုလုပ္ဖို႔ဘဲ...ဒါမဲ့..မင္းေျပာတာကို
နားေထာင္ၾကည့္ရေအာင္..Yubinကို သူေဌးမွန္းသိလို႔
ခ်စ္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနတာလား.."
"မ..မဟုတ္ပါဘူး...ဦးကို ကြၽန္ေတာ္စစေတြ႔တုန္းက
လက္ေထာက္လို႔ဘဲ သိရတယ္..ကြၽန္ေတာ္တိုက္ခန္း
မွာ အခန္းငွါးတယ္..."
"ဒါဆိုရင္ သူ သာမန္အစားအစာေတြ မစားတတ္တာ
မစားႏိုင္တာ သိမွာေပါ့.."
"အစကေတာ့ ရိပ္မိပါတယ္...ကြၽန္ေတာ္ေမးလိုက္
တိုင္း မတူညီတဲ့အေၾကာင္းျပခ်က္ေတြ ေပးတယ္..
သူ႔ဘဝက ဘယ္လိုဘဲျဖစ္ေနပါေစ..ကြၽန္ေတာ္သူ႔ကို
သေဘာက်တယ္...ခ်စ္တယ္...သူ႔နဲ႔လမ္းခြဲရမယ္ဆို
တာ လံုးဝမျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး...ကြၽန္ေတာ္ ကိုယ့္ဘဝ၊
ကိုယ့္အေျခအေနကို သိပါတယ္...ကြၽန္ေတာ္ ႀကိဳး
စားပါ့မယ္...အဖိုးျဖစ္ေစခ်င္တဲ့ အေျခအေနထိ ကြၽန္
ေတာ္ ႀကိဳးစားပါ့မယ္..ဒါမဲ့ ကြၽန္ေတာ့တို႔ကို ခြင့္ျပဳ
ေပးပါ..."
Fanxingသည္ လက္သီးကို က်စ္က်စ္ဆုတ္ကာ ေျပာ
ခ်င္တာေတြ ေျပာခ်လိုက္ရာ အဖိုးျဖစ္သူသည္ အ
နည္းငယ္ အံ့ဪသြားေလသည္။ အဖိုးျဖစ္သူက သ
ေဘာက်ကာ
"ဟားဟား...မင္းက ေတာ္ေတာ္ေျပာတတ္တဲ့ေကာင္
ေလးဘဲ...ဘယ္ႏွလ႐ွိၿပီးလဲ.."
"ဗ်ာ..."
"ကိုယ္ဝန္ေလ..."
"၄...၄ပတ္ပါ..."
"ဟားဟား....အဖိုးက Yubinကို မင္းနဲ႔သေဘာမတူ
တဲ့အခ်က္က ေယာက္်ားေလးျဖစ္ေနတဲ့အခ်က္ဘဲ..
ၿပီးေတာ့ မ်ိဳးဆက္ပ်က္မွာလည္း စိုးတာပါတာေပါ့
ေနာ္...အခုလိုျဖစ္သြားမယ္လို႔ တင္ေတာင္ မထင္မိဘူး
....ဟားဟား..."
အဖိုးျဖစ္သူက သေဘာက်ကာ ေအာ္ရီေနေလသည္။
"ဒီေန႔ မင္းကိုလာေတြ႔တာ Yubinကို ျပနလမေျပာနဲ႔
ေနာ္...မင္းကို အမွတ္ 99မွတ္ေပးမယ္..."
"ဘာလို႔ 100မျပည့္တာလဲ.."
"1မွတ္က ကေလးအတြက္....အႁမႊာေလးေမြးေနာ္"
"ဗ်ာ...အဖိုး..."
Fanxingသည္ အဖိုးျဖစ္သူရဲ႕ စကားၾကားၿပီးေနာက္
႐ွက္သြားကာ မ်က္ႏွာနီသြားခဲ့သည္။ ခဏၾကာေသာ္
စားပြဲထိုးက စားစရာလာခ်ေပးေလသည္။ အသားကို
မက်က္တက်က္ခ်က္ထားေၾကာင့္ Fanxingေလး ပ်ိဳ႕ ေလရာ သန္႔စင္ခန္းေနရာေမးၿပီး ေျပးေလသည္။
အဖိုးက
"သူဘာျဖစ္သြားတာလဲ..."
အတြင္းေရးမႉးက အဖိုးနားအနားကပ္ကာ
"အသားကို မက်က္တက်က္ခ်က္ထားလို႔ ပ်ိဴ႕တာပါ
...ေျပာရရင္ အသားစိမ္းေတြ ျမင္လို႔မရ အနံ႔ခံလို႔မရ
ပါဘူး..."
"ဒါဆို ငါ့အမွားေပါ့...စားစရာေတြ ျပန္လဲလိုက္...
အသီးအရြက္အေၾကာ္ေတြဘဲ ခ်ေပးလိုက္.."
"ဟုတ္ကဲ့..."
စားပြဲထိုးသည္ ခ်ေပးထားေသာ အသားပြဲကို ျပန္သိမ္း
သြားၿပီး အသီးအရြက္ေၾကာ္ဘဲ ခ်ေပးလိုက္သည္။
Fanxingလည္း ျပန္လာရာ အသီးအရြက္ကို ေတြ႔
သည္ႏွင့္
"အဖိုး...ခုနက အသားေရာ.."
"မင္းစားရမွာအဆင္မေျပလို႔ ျပန္လဲလိုက္တယ္..စား
ေနာ္..ႀကိဳက္သေလာက္စား.."
"ဟုတ္...ဒါမဲ့...မလာခင္ကတည္းက ကြၽန္ေတာ္စား
ထားၿပီးၿပီး...ဆာေနတုန္းဘဲ.."
"စားပါ...ဝေအာင္စား..အဖိုးဝယ္ေကြၽးမယ္..."
"ေက်းဇူးပါ...အဖိုး..."
Fanxingလည္း တစ္ပြဲၿပီးတစ္ပြဲစားရာ ၄ပြဲေလာက္
ကုန္သြားၿပီးေနာက္
"အာ...ဗိုက္ဝသြားၿပီး...ေက်းဇူးပါ..အဖိုး.."
"ေက်းဇူးဆိုတဲ့ စကားကို ဘယ္ႏွခါေလာက္ေျပာေန
တာလဲ...."
"ဟဲဟဲ...ဦးဆီက ၾကားဖူးတာေတာ့ အဖိုးက..."
"ဆိုးတယ္လို႔ေျပာတယ္ဟုတ္..."
"အဲ့လိုအဓိပၸါယ္ပါဘဲ..."
"အဖိုးက သူ႔အေပၚမွာဘဲ ရက္စက္တာပါ...စိတ္ထဲမ
ထားနဲ႔ေနာ္.."
"ဟုတ္..အဖိုး.."
ႏွစ္ေယာက္သား စကားေျပာၿပီး အျပင္သို႔ျပန္ထြက္လာ ၿပီး Fanxingကို ေက်ာင္းသို႔ ျပန႔လိုက္ပို႔လိုက္
သည္။ ညေနပိုင္းအလုပ္ဆင္းခ်ိန္ေရာက္ေသာ္ Yubin
က Fanxingဆီသို႔ ဖုန္းဆက္ေလသည္။
"Hello..fanxing.."
"ဟုတ္ .ဦး..."
"ကိုယ္ညေနသြားစရာ႐ွိလို႔ ေနာက္က်မယ္ေနာ္...
ကိုယ့္ကိုမေစာင့္ဘဲ အရင္စားႏွင့္..."
"ကြၽန္ေတာ္က အခ်ိန္ပိုင္းအလုပ္ေရာက္ေနၿပီးဗ်. "
"ဘာ...အခ်ိန္ပိုင္း..fanxing..ကိုယ္ဝန္႐ွိစက ဂ႐ု
စိုက္ရတယ္ေလ...အပင္ပန္းမခံနဲ႔..."
"ရပါတယ္...ဦးရဲ႕...စိတ္မပူနဲေနာ္..."
"ဂ႐ုစိုက္ေနာ္..."
"ဟုတ္ပါၿပီး..."
Yubinသည္ စိတ္မခ်သည့္အဆံုး Fanxingအလုပ္
လုပ္႐ာ Barမွ မန္ေနဂ်ာသို႔ဖုန္းဆက္ၿပီး
"မန္ေနဂ်ာ.."
"ဟုတ္ကဲ့..သူေဌး.."
"ငါ့ကေလးကို ပင္ပင္ပန္းပန္းမလုပ္ခိုင္းနဲ႔..အေလးအ
အင္မမခိုင္းနဲ႔ေနာ္...ငါ့ကေလး တစ္ခုခုျဖစ္လို႔ကေတာ့
မင္းေခါင္းျပတ္ၿပီးမွတ္..."
ဟုတ္..ဟုတ္ကဲ့..."
Yubinလည္း ဖုန္းခ်သြားသည္ႏွင့္ မန္ေနဂ်ာက
"ငါ့ကေလး..ငါ့ကေလးနဲ႔..ေတာ္ေတာ္ကိုျဖစ္..."
ပြစိပြစိေျပာေနေလသည္။ Yubinလည္း အဖိုးနဲ႔ ခ်ိန္း
ထားရာ ေနရာသို႔ ေရာက္လာခဲ့သည္။ Yubinက
"အဖိုး...."
"ေရာက္လာၿပီးလား..ထိုင္...."
"ဘာကိစၥ႐ွိလို႔လဲဗ်..."
"ကုမၸဏီကို ျပန္လာခဲ့ေတာ့..."
"Fanxingနဲ႔ လမ္းခြဲခိုင္းတာဆိုရင္ရင္ေတာ့..လံုးဝျပန္
မလာန္ိုင္ပါဘူး..."
"သူ႔မွာ မင္းနဲ႔ရတဲ့ ကေလး႐ွိေနတယ္မဟုတ္လား.."
"ဘယ္လိုသိတာလဲ..."
"ဘယ္လိုဘဲသိသိ အေရးႀကီးလို႔လား...ထားပါေတာ့
...ကေလးေမြးလာရင္ မင္းအလုပ္ရတဲ့ လစာနဲ႔ ေမြးႏိုင္
မယ္ထင္ေနလား...အလုပ္ကိုျပန္လာခဲ့..."
"အဖိုးဆိုလိုတာက သူ႔ကိုလက္ခံလိုက္တဲ့သေဘာ
လား..."
"အဟမ္း..."
အဖ္ုိးျဖစ္သူက ေနာက္တစ္ခါထပ္မေျပာဘဲ ေရေႏြး
ၾကမ္းသာေသာက္ေနသည္။ Yubinက Fanxingကို
လက္ခံေပးလို႔ေပ်ာ္ေပမဲ့
"အဖိုးလက္ခံေပးလို႔ေက်းဇူးတင္ပါတယ္..ဒါမဲ့...
ကြၽန္ေတာ့မိသားစုအတြက္ ကြၽန္ေတာ္ကိုယ့္အရည္အ
ခ်င္းနဲ႔ရတဲ့ အလုပ္နဲ႔ဘဲ ေထာက္ပံ့ခ်င္ပါတယ္.."
"အခုေနေနတဲ့ေနရာက မက်ဥ္းဘူးလား.."
"လံုးဝမက်ဥ္းပါဘူး...သူနဲ႔နီးနီးကပ္ကပ္႐ွိေနရလို႔
ေပ်ာ္တယ္..အဖ္ိုး အိမ္မွာဆိုရင္ အက်ယ္ႀကီးဘဲ...
အထီးက်န္တာကိုဘဲ ခံစားမိတယ္..ဒါေၾကာင့္ အဖိုး
ကမ္းလွမ္းခ်က္ကို လက္မခံန္ိုင္ပါဘူး...ကြၽန္ေတာ့ကို
သြားခြင့္ျပဳပါအံုး.. ."
Yubinသည္ ေျပာခ်င္တာေျပာၿပီးသည္ႏွင့္ ထထြက္
လာခဲ့ေတာ့သည္။ က်န္ရစ္ခဲ့ေသာအဖိုးျဖစ္သူက
"သူတိူ႔ႏွစ္ေယာက္ကို ခြဲမီာ အေသေၾကာက္ေနၾကတာ
ဘဲ...ဟားဟား...Yubinေတာက္ အရြယ္ေရာက္လာ
ၿပီးကိုး...အတြင္းေရးမႉး...တို႔ေတြျပန္ၾကရေအာင္"
အဖ္ိုးလည္း ေပ်ာ္ရႊင္ေသာ အျပံဳးျဖင့္ ျပံဳးကာ ထြက္
သြားေတာ့သည္။ အိမ္ျပန္လမ္းတြင္ Yubinက Fanxingစားရန္အတြက္ မုန္လာဥမုန္႔ေၾကာ္ဝယ္ခဲ့
ေပးသည္။ အိမ္ေရာက္သည္ႏွင့္ Fanxingမ႐ွိဘဲ
တိတ္ဆိတ္ေနေလရာ အခန္းထဲမွာ Fanxingအံုးေသာ
ေခါင္းအံုး..ျခံဳထားေသာ ေစာင္တို႔ကို ယူကာ အိပ္ေန
ရင္း
"အင္း.. သူ႔အနံ႔ေလးကေမႊးေနတာဘဲ...သူမ႐ွိတဲ့အိမ္
က ေျခာက္ကပ္ေနတာဘဲ..."
Yubinသည္ ဝမ္းနည္းစြာေရရြတ္ရင္း တိုက္ခန္းတံခါး
ေ႐ွ႕တြင္ ထိုင္ကာ Fanxingအလာကို ေစာင့္ေနေတာ့
သည္။ Fanxingလည္း အလုပ္မွျပန္လာရင္း တံခါး
ဖြင့္လိုက္ရာ ဖြင့္လိုက္သည္ႏွင့္ တံခါးေ႐ွ႕တြင္ အိပ္
ေပ်ာ္ေနေသာ Yubinအား ေတြ႔ေလသည္။ Fanxing
လည္း Yubinနဲ႔အနီးဆံုး၌ ထိုင္ခ်ရင္း Yubinရဲ႕ဆံပင္
ကို သပ္ေပးေနသည္။ Yubinလည္း Fanxingအထိ
အေတြ႔ေၾကာင့္ ႏိုးလာရာ
"Fanxing...ျပန္လာၿပီးလား.."
"ဟုတ္..ဘာလို႔ဒီမီာ အိပ္ေနတာလဲ..အထဲမွာ ဝင္အိပ္
ေရာေပါ့.."
"မင္းျပန္လာတာကိုေစာင့္ေနတာ..ကိုယ္မုန္လာဥမုန္႔
ဝယ္လာတယ္..."
'မနက္က်မွ ေႏြးၿပီးျပန႔စားရေအာင္..ကြၽန္ေတာ္ပင္
ပန္းေနၿပီး..."
"ပင္ပန္းေနၿပီးလား..လာ..ကိုယ္ခ်ီသြားမယ္..."
Yubinသည္ ပင္ပန္းေနေသာ Fanxingကို ေပြ႔ခ်ီရင္း
အခန္းထဲသို္႔ဝင္ကာ အိပ္သြားၾကေတာ့သည္။
Unicode
Yubinသည်Fanxingနဲ့ လက်ထက်ပွဲမလုပ်ရသေး
သော်လည်း အိမ်ထောက်ဦးစီးတစ်ယောက်အနေနဲ့
ဝင်ငွေရှာသည်။ Fanxingကတော့ အရင်တိုင်းအချိန်
ပိုင်းအလုပ်များနှင့်ရှုပ်နေလျက်ရှိသည်။ တစ်ခုက
တော့ Fanxingတစ်ယောက်အရင်ကထက်ပိုစားလာ
ခြင်းဖြစ်သည်။ ညနေပိုင်း Yubinအိမ်ပြန်လာစဉ်
"Fanxing...ကိုယ်ရောက်ပြီး..."
"ရောက်ပြီးလား...ထမင်းတစ်ခါတည်းစားတော့နော်....ကျွန်တော်ကတော့ဗိုက်ဆာလို့စားနှင့်ပြီး.."
Fanxingတစ်ယောက်ညနေစာစားနေရာ Yubin
လည်း အလုပ်ဝတ်စုံကို ချွတ်ပြီး ထမင်းစားပွဲဝိုင်းတွင်
ဝင်ထိုင်ရင်း
"ဘယ်ချိန်ကတည်းက စားနေတာလဲ..."
"ဦး..ပြန်မလာခင်ကတည်းက...ဒါနဲ့လေ..ကျွန်တော်စား တာ ၄ပန်းကန်ရှိနေပြီးဘယ်လောက်စားစား မဝ
တတ်တော့ဘူး..."
"ဟမ်...နေ့လည်စာမစားရသေးလို့လား.."
"မဟုတ်ဘူး....ဒီလိုဖြစ်နေတာကြာပြီး...ဘာဖစ်လို့
ဘာဖစ်နေမှန်းတောင်မသိဘူး..."
"စားနိုင်တော့လည်းကောင်းတာပေါ့..အကောင်တတ်
လာတာပေါ့..ဟဟဟ.."
"ဦး...."
"ဟုတ်ပါပြီး..စားရအောင်...ပြီးရင်အိပ်တော့..."
ထမင်းစားပြီးနောက်Fanxingက ညအိပ်အင်္ကျီဝတ်ကာရေချိုးနေသော Yubinကို စာဖတ်ရင်းစောင့်နေ
လေသည်။ရေချိုးပြီးနောက်six pack နှင့်ထွက်လာ
သော Yubinက
"Fanxing...အိပ်တော့လေ...စာမေးပွဲဖြေပြီးတာ
တောင်စာဖတ်နေတုန်းလား...ဒါကကျောင်းစားမ
ဟုတ်ပါဘူး...ဝထ္တုလေ...ဖတ်ကောင်းတယ်..ကျွန်
တော်ဖတ်ပြီးမှ အိပ်တော့မယ်..ဦး..အိပ်ရင်အိပ်တော့
နော်.."
"Fanxing...ကိုယ်ကို ဦးလို့မခေါ်ပါနဲတော့..."
"နောက်ဘယ်လိုခေါ်ရမှာတုန်း...နာမည်ခေါ်ဖို့ကျ
တော့လည်း ရိုင်းတယ်လေ.."
Fanxingက စာဖတ်ရင်းပေါ့ပေါ့ပါးပါးပြောနေတုန်း
Yubinက Fanxingနားအနားကပ်ရင်း
"ယောက်ျားလို့ခေါ်လေ..."
"ဗျာ...လာနောက်နေတာလား...မဟုတ်တာတွေကို
ဘယ်က တတ်လာတာလဲ..."
"အလုပ်က လူတွေပြောတာ...သူတို့ပြောတာလဲဟုတ်
တာဘဲလေ..ကိုယ်တို့နှစ်ယောက်က လင်မယားလိုနေနေ ကြပြီးဘဲ..ဒီလိုအခေါ်အဝေါ်လေးတွေတော့ ရှိသင့်
တာပေါ့လို့...အခုကြည့်ရတာ..ကိုယ်ကဘဲ ချစ်နေရသ
လိုဘဲ..ဘာလဲမသိဘူး..."
ကလေးထက်ပိုဆိုးနေသော Yubin အား
"ယောက်ျား.."
Fanxingတစ်ယောက်တိုးညှင်းစွာခေါ်ပြီး ရှက်နေလေ သည်။ Yubinက အကဲပိုကာ
"ခုနက ဘာပြောလိုက်တာလဲ...မဟုတ်ဘူး..ဘယ်လို
ခေါ်လိုက်တာလဲ..ပြန်ခေါ်ကြည့်..."
"တစ်ခါဘဲခေါ်မယ်...နောက်တစ်ခါကတော့'အန်ကယ်
ကတော့ noပါ'ဘဲ...တော်ပြီး...အိပ်တော့..အလုပ်
သွားရမယ်မဟုတ်လား..."
"Fanxing...."
ယောက်ျားလို့အခေါ်ခံချင်နေသော Yubinလေး စိတ်
ညစ်သွားရှာတော့သည်။နောက်တစ်နေ့ကျောင်း၌
အစားနဲ့ပါးစပ်သော Fanxingအားကြည့်ပြီး Jellyက
"Fanxing...မင်းတစ်ခုခုတော့ ဖြစ်နေပြီး.."
"မသိဘူးကွာ...ဗိုက်ဆာတာဘဲသိတယ်..ပြီးတော့
တစ်ချို့အသားဟင်းနံ့ရရင်အန်ချင်သလိုတွေ၊ အစပ်လည်း စာချင်..ပြီးတော့ တစ်ချိန်တည်းမှာဘဲ အချိုက
စားချင်လာပြန်ရော..."
"မဖြစ်တော့ဘူး...Fanxing..ငါတို့ဆေးရုံသွားရ
အောင်...."
"ဘာသွားလုပ်မို့လဲ..."
"လိုက်သာလိုက်ခဲ့စမ်းပါ..."
Jellyသည်မသင်္ကာသည်နှင့်နှစ်ယောက်သားဆေးရုံ
သို့ရောက်လာကြသည်။ဆရာဝန်က စမ်းသပ်အပြီး
မှာတော့ Fanxingက
"ဆရာ...ကျွန်တော်သေတော့မှာလား...ဘာရောဂါ
ဖြစ်နေတာလဲ...ဆရာ..."
"ခင်ဗျားတို့လာတဲ့နေရာမှားနေပြီး.."
"ဗျာ...ဘာလို့လဲဗျာ...ကျွန်တော်ကြောက်လာပြီး"
"မီးဖွားဆောင်သွားကြည့်ပါ..."
"ဟုတ်ကဲ့...ဟမ်....ဘယ်အဆောင်?..."
"မီးဖွားဆောင်လေ..."
"ကျွန်တော်က ဘာလို့မီးဖွားဆောင်သွားရမှာလဲ.."
"ခင်ဗျားမှာ ကိုယ်ဝန်ရှိနေပြီးဗျ...."
"ဘာ....ဘာပြော...တယ်...ကိုယ်ဝန်.. ...လာနောက်
နေတာလား..ဆရာကလည်း..ကျွန်တော်က
ယောက်ျားလေးလေဗျာ...ဘာလို ကိုယ်ဝန်ဆောင်
နိုင်မှာလဲဗျ..."
"သွားကြည့်ပါ...အကြောင်းစုံသိလိမ့်မယ်..."
ဆရာဝန်စကားကြားပြီး ပြန်ထွက်လာသော Fanxing
သည်လိပ်ပြာလွင့်နေသောရုပ်ဖြစ်နေရာ Jellyက
"ဘာ..ဘာတဲ့လဲ..."
"Jelly....ဆရာက မီးဖွားဆောင်ကို သွားတဲ့..."
"ဟမ်..ဘာလုပ်မို့..."
"ဝှါး...မင်းပြောသလို ငါကိုယ်ဝန်ရှိနေပြီး..ဝှါး.."
ဆေးရုံစင်္ကြန်မှာအော်ငိုနေသော Fanxingအား လူ
အများဝိုင်းကြည့်ကြရာ
"အရင်ဆုံးအပြင်ထွက်ရအောင်...နော်..."
Jellyသည်Fanxingအားချော့ပြီး အပြင်သို့ ထွက်
သွားကြသည်။jellyက
"မင်း...သူ့ကိုခေါ်သင့်တယ်..."
"ရွှတ်...ဘယ်သူ..."
"ကလေးအဖေလေ...မင်းကိုယ်ဝန်ရှိတာဆိုရင်သူနဲ့
လာသင့်တယ်...ခေါ်လိုက်ပါ....ငါနဲ့ရှိနေတာထက်ဆိုင်
ရင်သူနဲ့ရှိနေတာက မင်းကိုကြောက်စိတ်ပြေစေတယ်
မဟုတ်လား....ငါသွားတော့မယ်နော်...အဖေငါ့ကိုခေါ်
ထားတာမေ့နေလို့..တာ့တာ...ဒါနဲ့ ဂုဏ်ယူပါတယ်
နော်...Fanxing..."
Jellyသည်Fanxing အားကျောခိုင်းသွားရင်း
"နောက်ဆုံးတော့ မင်းနှလုံးသားက သူ့အတွက်ပါဘဲ
လား..."
တီးတိုးရေရွတ်ရင်း ဝမ်းနည်းစွာ ထွက်သွားတော့သည်။ ရုံး၌ အလုပ်လုပ်နေသော Yubinထံ ဖုန်းဝင်လာရာ
"Fanxing?"
"ဦး...ဆေးရုံကိုလာခဲ့ပါလား..."
"ဟမ်...ဘာ..ဘာဖစ်လို့လဲ...တစ်ခုခုဖြစ်လို့လား.."
"ဘာမမဖြစ်ပါဘူး..အခု ဦးတို့ရုံးနားကဆေးရုံရှေ့
မှာ ရှိနေတယ်...လာခဲ့နော်..."
"အင်း..ကိုယ်အခုလာခဲ့မယ်..."
Yubinသည်ဒုံးပြန်လိုအရှိန်နှင့်Fanxingရှိရာဆေးရုံ
သို့အမောတကောရောက်သွားလေသည်။ မီးဖွား
ဆေးရုံတွင်ရပ်နေသော Fanxingအားတွေ့သည်နှင့်
"Fanxing...ဘာဖစ်လို့ ဒီကိုရောက်နေတာလဲ.."
"ကျွန်တော်ကြောက်တယ်...တူတူလိုက်ခဲ့ပေး..နော်"
"Fanxing...ဘာဖစ်လို့လဲ..."
"လိုက်ခဲ့ပါ.."
Fanxingဆွဲခေါ်ရာအနောက်ပါသွားရာရောက်သွား
သည့်နေရာက ကိုယ်ဝန်စမ်းသပ်ခန်း..Yubinက
"Fanxing..ကိုယ်တို့ဘာလို့ဒီကိုရောက်နေတာလဲ"
"ခဏ..ကြည့်နေ..."
နာရီဝက်အကြာ ဆရာက အက်ထရာဆောင်းရိုက်ပြီး
ဓာတ်ပုံပေးရင်းနဲ့
"ဂုဏ်ယူပါတယ်...ကိုယ်ဝန်က ၄ပတ်ထဲဝင်နေပါပြီး"
ဆရာဝန်ရဲ့စကားကြောင့်Yubinအံ့ဪသွားရာ
"ဘာ..ဘာပြောလိုက်တယ်....ကလေး?"
"ဟုတ်ပါတယ်...ကလေးရှိနေပါပြီး..ကျွန်တော်တို
မှာယောက်ျားလေးကိုယ်ဝန်လာစစ်ကြတာ များပါ
တယ်..အာ့ကြောင့်လုံးဝမမှားပါဘူး..."
Yubinသည်အပြင်ထွက်လာသည့်တိုင်အောင်အံ့ဪ လို့မဆုံးဖြစ်နေရာ Fanxingက
"ဦး...ကျွန်တော်ဗိုက်ထဲမှာ တဂယ်ကလေးရှိနေတာ
လားဟင်..."
"သေချာတာပေါ့...ကိုယ်တို့နှစ်ယောက်ရဲ့ကလေး..
အာ့ကြောင့်ဒီရက်ပိုင်းအသေစားနေတာကိုး..."
"ဦး..ပြောနေရင်းနဲ့ ထပ်စားချင်လာပြီး..."
"ဘာစားမလဲပြော..ကိုယ်တိုအိမ်ပြန်ရင်း ဝယ်သွားရ
အောင်..."
"အလုပ်ပြန်မသွားတော့ဘူးလား..."
"ဟင့်အင်း..နေ့တစ်ဝက်ခွင့်ယူလိုက်မယ်...ကိုယ်မင်း
နဲ့ ဒီချိန်မှာ တူတူရှိနေချင်တယ်..."
"ဦး...."
"လာ..သွားရအောင်..သွားရင်းနဲ့ မုန့်တွေဝယ်သွား
ကြမယ်လေ..."
Fanxingသည်သူ့အားအရမ်းဂရုစိုက်သော Yubin
အားခြေဖျားထောက်ပြီး အနမ်းတစ်ပွင့်ပေးရင်း
"ကျေးဇူးဘဲနော်..ယောက်ျား..."
ထိုသို့ပြောပြီးသည်အရင်ထွက်သွားလေသည်။ Yubinတစ်ယောက်ငြိမ်နေရင်းမှ
"Fan...fanxing...ခုနကစကားထပ်ပြောပါအုံး."
Fanxingအနောက်သို့ပြေးလိုက်သွားလေသည်။
နှစ်ယောက်သားဆေးရုံမှ ထွက်လာသည်ကိုစောင့်
ကြည့်နေသော လူတစ်ယောက်က အဖိုးဖြစ်သူဆီ သ
တင်းပို့လေသည်။
"ဘာ...မီးဖွားဆေးရုံ?..အဲ့ကိုဘာသွားလုပ်တာလဲ..
စုံစမ်းပြီး ဒီညအစီရင်ခံ.."
အဖိုးဖြစ်သူက ဖုန်းချပြီး စိတ်ထဲ၌
"မီးဖွားဆေးရုံတဲ့လား..ဘာသွားလုပ်ကြတာလဲ"
တွေးတောရင်း ပြတင်းပေါက်အားငေးကြည့်နေမိ
တော့သည်။ညနေပိုင်းလောက်တွင်အဖိုးဖြစ်သူထံ စာအိတ်ရောက်
လာသည်။ ထိုစာအိတ်ထဲမှ အကြောင်းအရာကို.ဖွင့်
ကြည့်လိုက်ရာ အဖိုးတစ်ယောက်မျက်လုံးပြူးသွား
လေသည်။
"ဘာ....ဘာ....ကိုယ်...ဝန်..၄ပတ်.....ဘယ်သူက
ကိုယ်ဝန်ရှိတာ....Fanxing....fanxingဆိုရင်Yubin ရဲ့ ချစ်သူကောင်လေး....ဘယ်လိုဖြစ်နိုင်မှာလဲ
.....အတွင်းရေးမှုးဟန်...တစ်ချက်ဝင်လာခဲ့အုံး.."
အတွင်းရေးမှူးလည်း အထဲဝင်လာရာ
"Yubin..ဒီတလောဘာလုပ်နေလဲ..."
"ကုမ္ပဏီတစ်ခုမှာ မန်နေဂျာရာထူးနဲ့ အလုပ်ဝင်နေပါတယ်..."
"Fanxingကရော.."
"သူကတော့ အရင်တိုင်းကျောင်းတတ်လိုက်..အချိန်
ပိုင်းအလုပ်လုပ်လိုက်နဲ့ပါဘဲ..."
"အင်း...သူတို့အခုနေနေတဲ့နေရာက Fanxingရဲ့ ဆရာ ဖြစ်သူကပေးနေထားတဲ့နေရာဟုတ်တယ်ဟုတ်.."
"ဟုတ်..."
"အဲ့တိုက်ခန်းကို သူတို့နှစ်ယောက်နာမည်နဲ့ ပြန်ဝယ်
လိုက်..."
"ဗျာ....ဟုတ်..."
"ပြီးတော့ သူတို့မသိစေနဲ့..."
"နားလည်ပါပြီး..."
အဖိုးဖြစ်သူခိုင်းစေချက်ကြောင့်အတွင်းရေးမှူးလည်း ထွက်သွားခဲ့သည်။ ကျန်ရစ်ခဲ့သော အဖိုးဖြစ်သူက
"ယောက်ျားလေးက ကိုယ်ဝန်ဆောင်နိုင်တယ်တဲ့လား
....ဘယ်လိုတွေ ဖြစ်ကုန်တာလဲ..."
တစ်ယောက်ထဲရေရွတ်ရင်း အထီးကျန်နေခဲ့သည်။
အိမ်သို့ပြန်ရောက်လာသော Yubinနှင့်Fanxingတို့
ကတော့ ဘာမှမသိဘဲ အိမ်သို့ရောက်လာခဲ့သည်။
Fanxingတစ်ယောက်အိမ်သို့ရောက်သည်နှင့်ဝယ်
လာသော မုန့်တို့ကိုဖောက်စားလေသည်။ Yubinက
မီးဖိုချောင်ထဲမှာ ကြက်သားဟင်းကို ယူလာပြီး Fanxingအရှေ့တွင်ချလိုက်ရာ Fanxingသည်အနံ့
မခံနိုင်တော့ဘဲ အိမ်သာထဲသို့ပြေးကာ ပျို့အန်လေ
သည်။ Yubinလည်း တံခါးရှေ့တွင်ရပ်ရင်း
"Fanxing...အဆင်ပြေရဲ့လား..."
"ဝေါ့...ဝေါ့..."
"ဟာ...တော်တော်ခံစားရမှာဘဲ...နေအုံး..ကိုယ်ဝန်
ဆောင်ဆိုတော့ အမေတို့ သိမှာဘဲ...အမေတို့ဆီ ဖုန်း
ဆက်ရမယ်..."
Yubinသည်ပြာယာခက်ရင်း အမေတို့ဆီ ကိုယ်ဝန်ရှိ
ကြောင်းပြောပြလိုက်ရာ
"ဘာ...ကိုယ်ဝန်.. ..ဆိုလိုတာက အမေတို့မြေးချီရ
တော့မှာပေါ့..."
"ဟာ..အမေကလည်း...အဲ့ဒါအနောက်ထား...Fanxingတစ်ယောက်အန်နေတာ မရပ်သေး
လို့ မြန်မြန်လာ...."
"အင်းအင်း...လာခဲ့မယ်...သူ့အရှေ့မှာ အသားဟင်းတွေ မချပေးနဲ့..အဲ့ဒါက ပိုပျို့တယ်..."
အမေဖြစ်သူ ဖုန်းချသွားပြီးတဲ့နောက်မှာဖေကြီးက
"ကိုယ်ဝန်တဲ့လား..."
"ဟုတ်တယ်...Fanxingလေး...ပျို့နေတာ ဘာလုပ်
ရမယ်မှန်းမသိဘူးတဲ့...ကိုယ်ဝန်ဆောင်စက အရမ်း
အရေးကြီးတယ်..ကျွန်မ သွားလိုက်အုံးမယ်.."
"နေအုံး...ငါလည်း လိုက်မယ်..သွားရင်းနဲ့ အရေရွှမ်း
တဲ့အသီးတွေ ဝင်ဝယ်ရအောင်...သွားမယ်..."
မေကြီးတို့ထွက်သွားဖို့လုပ်ရာ အမဖြစ်သူလည်း
"အမေ..သမီးလည်းလိုက်မယ်..."
'အေး...လာလာ...."
၃ယောက်သားယောက်ယက်ခက်နေရင်းနဲ့ အသီးများ
ဝယ်ကာ Yubinတို့ဆီရောက်ခဲ့သည်။ အမေဖြစ်သူတို့
တံခါးခေါက်ရာ Yubinက ဖွင့်ပေးပြီး
"လာလာ...အမေ..ခုနကမှ အန်တာရပ်သွားတာ...
သူတော်တော်မောနေပြီး..."
"အေးအေး...Yubin..အမေတို့ အသီးဝယ်လာတယ်
....သွားခွဲလာခဲ့..."
"ဟုတ်..အမေ..."
Yubinက မီးဖိုချောင်ထဲသို့ ဝင်သွားစဉ်ဆိုဖာပေါ်တွင်
ထိုင်ရင်း မုန့်စားနေသော Fanxingအား အမဖြစ်သူက
"ကိုယ်ဝန်ဆောင်ထားလို့လားတော့ မသိဘူး..အသားလေးတွေ ဝင်းလာသလိုဘဲ..."
"ဟဲဟဲ..."
Fanxingကြောက်လန့်နေသည်ကို ကြည့်ပြီး မျက်နှာ
ချင်းဆိုင်ခုံတွင်ဝင်ထိုင်သောမေကြီးနဲ့ဖေကြီးက
"မကြောက်ပါနဲ့...ကိုယ်ဝန်ဆောင်တွေကကြောက်
တာတွေ မကောင်းဘူး...ဒါနဲ့ ဘယ်လောက်ရသွားပြီး
လဲ..."
"၄ပတ်ပါ..."
"ပြောချင်တာက မင်းတို့နှစ်ယောက်လွန်ခဲ့တဲ့ ၄ပတ်
ကျော်ကတည်းက အချစ်တွေ ပြုလုပ်ပြီးပြီးပေါ့..."
"အန်တီ..."
"ဟားဟား...စတာပါ...သက်တောင့်သက်တာနေပါ
...အန်တီတို့ဒီမှာ ကိုယ်ဝန်ဆောင်တွေ အတွက်ထုတ်
ထားတဲ့ စာအုပ်ဝယ်ခဲ့တယ်...ဒါကို ဖတ်ပြီး လိုက်နာ
နော်..."
"ဟုတ်..အန်တီ...ဒါနဲ့လေ..အမြဲတမ်းဗ်ိုက်ဆာနေ
တယ်..."
"အခုရော.."
"ဆာနေတုန်း..."
"အဆီတွေ စားမနေနဲ့...အန်တီချက်ပေးမယ်..ချက်
နေတုန်း Yubinခွဲထားတဲ့ အသီးကို စားနေနှင့်.."
Yubinလည်း.အသီးခွဲပြီးနောက်Fanxing အနားတွင်
ထိုင်ကာ အသီးခွံ့ကျွေးနေလေသည်။ အဖြစ်သည်းနေ
သော Yubinကို ကြည့်ရင်း မျက်စိနောက်နေသော
အမဖြစ်သူက
"Yubin...နင်ဘယ်တုန်းက အဲ့လောက်အဖြစ်သည်း
သွားတာလဲ...ကလေးရှိသွားလို့လား..."
"အမလည်း ကလေးယူကြည့်ယောက်ဖဆီက ဒီလို
ပြုစုခံရလိမ့်မယ်..."
"နင်..သေတော့မယ်..."
"တိုးတိုးနေ..ကလေးလန့်သွားမယ်..."
"အခုမှ ကလေးက ပဲစေ့ဘဲရှိသေးတာ..ဘယ်လို
သွားလန့်မှာလဲ.."
Yubinရဲ့စကားတွေကြောင့်Fanxingသည်Yubinရဲ့
ပခုံးထက်၌ခေါင်းတင်ကာ လက်နှင့်အုပ်ရင်း ရှက်
နေတော့သည်။ဖေကြီးက
"မင်းတို့နှစ်ယောက်တော်တော့....Fanxingတစ်
ယောက်နေရခက်နေပြီး..."
ထိုအချိန်မှာဘဲ...မေကြီးရဲ့ ဟင်းချက်ခြင်း ပြီးဆုံး
သွားခဲ့သည်။ ဟင်းတွေချက်ပြီးနောက်အားလုံးထ
မင်းဝင်စားကြသည်။ အားလုံးပုံမှန်စားနေတဲ့အချိန်
Fanxingသည်၁၅မိနစ်အတွင်း ၃ပန်းကန်ကုန်သွားခဲ့
သည်။ အမေဖြစ်သူက
"ဒီလောက်စားပုံထောက်ရင်ဒီကလေးကတော်တော်.ကျန်းမာတာဘဲ..."
"အမေကလည်း ပဲစေ့လောက်ဘဲရှိသေးတဲ့ ကလေး
ကို အမေကဟောကိန်းတွေ ထုတ်နေတာလား.."
သမီးဖြစ်သူက ရွဲ့ပြောရာ အားလုံးရယ်မောခဲ့ကြ
သည်။နောက်တစ်နေ့နေ့လည်ကျောင်းလွှတ်ချိန်တွင်
Fanxingလည်း အပြင်သို့ ထွက်လာရာ အပြင့၌
စောင့်နေသောကား တစ်စီးမှလူတစ်ယောက်ဆင်းလာ
ပြီး
"Fanxing...ဥက္ကဌ ကတွေ့ချင်ပါတယ်တဲ့..."
"ဘယ်သူ.."
"Yubinရဲ့အဖိုးပါ..."
"ဟူး...နောက်ဆုံးတော့ရောက်လာပြီးဘဲ.."
Fanxingလည်း ကြိုသိနေသည့်ဟန်ဖြင့်ကားထဲသို
ဝင်ပြီး တစ်နေရာသို့ခေါ်ဆောင်သွားခံရသည်။
Fanxingလည်းကြောက်ကြောက်လန့်လန့်နှင့်လိုက်
ပါသွားခဲ့တော့သည်။ထိုအချိန်တွင်Yubinဆီသို့ ဖုန်းကောတစ်ခုဝင်လာသည်။ ထိုဖုန်းကို ကြည့်ပြီးYubin
ရဲ့ မျက်နှာရေသေလိုတည်ငြိမ်ရင်း
"ဟယ်လို..."
"ညနေကျရင်တွေ့ရအောင်...နောက်ဆုံးတွေ့ခံတဲ့
နေရာကို လာခဲ့.."
"ဟုတ်ကဲ...အဖိုး..."
စကားပြောပြီးသည်နှင့်အဖိုးဖြစ်သူဖုန်းကို ချလိုက်
သည်။Fanxingလိုက်ပါသွားသော ကားသည်နာမည်ကြီး
စားသောက်ဆိုင်တစ်နေရာ၌ ရပ်တန့်သွားခဲ့သည်။ Fanxingတစ်ယောက်ကားပေါ်မှဆင်းပြီး စားပွဲထိုး
ဝန်ထမ်းလေး ညွှန်ပြရာနောက်သို့လိုက်သွားခဲ့သည်။
ဆ်ိုင်ထဲ၌ ဘယ်သူမှမရှိ။ ကျက်သရေရှိလှသည့်အဖိုး
ဖြစ်သူတစ်ယောက်သာရှိသည်။ အဖိုးဖြစ်သူသည်သူ့
အားလှမ်းကြည့်လိုက်ရာ အကြည့်နဲ့တင်Fanxing
တစ်ယောက်ကြက်သီးအဖြာအဖြာထသွားလေသည်။
Fanxingရဲ့ စိတ်ထဲ၌
"ကြည့်တာနဲ့တင်သြဇာဘယ်လောက်ကြီးလဲဆိုတာ
သိရတယ်...ဦး...အဖိုးဘာလို့ကြောက်လဲဆိုတာ နား
လည်လိုက်သလိုဘဲ...."
စီတ်ထဲ၌ရေရွတ်ရင်း အဖိုးရှိရာသို့သို့လျှောက်သွား
လေသည်။ လွတ်နေသော ထိုင်ခုံတစ်နေရာအနောက်
တွင်ရပ်နေရာ
"ထိုင်လေ..."
အဖိုးဖြစ်သူက ထိုင်ရန်ပြောလေသည်။ Fanxing
သည်ကြောက်ကြောက်လန့်လန့်နှင့်ဝင်ထိုင်လိုက်
သည်။ အဖိုးက
"Fanxingဟုတ်တယ်နော်.."
"ဟုတ်.."
"အသက်ဘယ်လောက်ရှိပြီးလဲ..."
"၁၈နှစ်..."
"မိဘတွေကရော.."
"ငယ်ငယ်ကတည်းက ဆုံးသွားပြီးလို့သိရပါတယ်.."
"ကောင်လေး..မင်းလည်းသိမှာပါ...ငါမင်းအကြောင်း
တွေ စုံစမ်းထားတာ..."
"ဟု..ဟုတ်..."
"မကြောက်ပါနဲ့...အခု Yubinအိမ်က ထွက်သွားတာ
၃လရှိတော့မယ်...သူမရှိတုန်း ကုမ္ပဏီ မှာပရမ်းပတာ
တွေ ဖြစ်နေတယ်...ရှောင်ရင်းတို့က ဘဲ လိုက်ထိန်းနေ
ရတယ်..အဖိုးကလည်း အသက်ကြီးပြီးဆိုတော့ အ
ရင်ကလို မသွပ်လက်တော့ဘူး..."
"အဖ်ိုး..ကျွန်တော့ကို ဒါတွေပြောနေတာက ဦးနဲ့လမ်း
ခွဲစေချင်လို့လား..."
"အစကတော့ အဲ့လိုလုပ်ဖို့ဘဲ...ဒါမဲ့..မင်းပြောတာကို
နားထောင်ကြည့်ရအောင်..Yubinကို သူဌေးမှန်းသိလို့
ချစ်ချင်ယောင်ဆောင်နေတာလား.."
"မ..မဟုတ်ပါဘူး...ဦးကို ကျွန်တော်စစတွေ့တုန်းက
လက်ထောက်လို့ဘဲ သိရတယ်..ကျွန်တော်တိုက်ခန်း
မှာ အခန်းငှါးတယ်..."
"ဒါဆိုရင်သူ သာမန်အစားအစာတွေ မစားတတ်တာ
မစားနိုင်တာ သိမှာပေါ့.."
"အစကတော့ ရိပ်မိပါတယ်...ကျွန်တော်မေးလိုက်
တိုင်း မတူညီတဲ့အကြောင်းပြချက်တွေပေးတယ်..
သူ့ဘဝက ဘယ်လိုဘဲဖြစ်နေပါစေ..ကျွန်တော်သူ့ကို
သဘောကျတယ်...ချစ်တယ်...သူ့နဲ့လမ်းခွဲရမယ်ဆို
တာ လုံးဝမဖြစ်နိုင်ပါဘူး...ကျွန်တော်ကိုယ့်ဘဝ၊
ကိုယ့်အခြေအနေကို သိပါတယ်...ကျွန်တော်ကြိုး
စားပါ့မယ်...အဖိုးဖြစ်စေချင်တဲ့ အခြေအနေထိ ကျွန်
တော်ကြိုးစားပါ့မယ်..ဒါမဲ့ ကျွန်တော့တို့ကို ခွင့်ပြု
ပေးပါ..."
Fanxingသည်လက်သီးကို ကျစ်ကျစ်ဆုတ်ကာပြော
ချင်တာတွေပြောချလိုက်ရာ အဖိုးဖြစ်သူသည်အ
နည်းငယ်အံ့ဪသွားလေသည်။ အဖိုးဖြစ်သူက သ
ဘောကျကာ
"ဟားဟား...မင်းကတော်တော်ပြောတတ်တဲ့ကောင်
လေးဘဲ...ဘယ်နှလရှိပြီးလဲ.."
"ဗျာ..."
"ကိုယ်ဝန်လေ..."
"၄...၄ပတ်ပါ..."
"ဟားဟား....အဖိုးက Yubinကို မင်းနဲ့သဘောမတူ
တဲ့အချက်ကယောက်ျားလေးဖြစ်နေတဲ့အချက်ဘဲ..
ပြီးတော့ မျိုးဆက်ပျက်မှာလည်း စိုးတာပါတာပေါ့
နော်...အခုလိုဖြစ်သွားမယ်လို့ တင်တောင်မထင်မိဘူး
....ဟားဟား..."
အဖိုးဖြစ်သူက သဘောကျကာအော်ရီနေလေသည်။
"ဒီနေ့ မင်းကိုလာတွေ့တာ Yubinကို ပြနလမပြောနဲ့
နော်...မင်းကို အမှတ်99မှတ်ပေးမယ်..."
"ဘာလို့ 100မပြည့်တာလဲ.."
"1မှတ်က ကလေးအတွက်....အမြွှာလေးမွေးနော်"
"ဗျာ...အဖိုး..."
Fanxingသည်အဖိုးဖြစ်သူရဲ့ စကားကြားပြီးနောက်
ရှက်သွားကာ မျက်နှာနီသွားခဲ့သည်။ ခဏကြာသော်
စားပွဲထိုးက စားစရာလာချပေးလေသည်။ အသားကို
မကျက်တကျက်ချက်ထားကြောင့်Fanxingလေး ပျို့လေရာ သန့်စင်ခန်းနေရာမေးပြီးြေပးလေသည်။
အဖိုးက
"သူဘာဖြစ်သွားတာလဲ..."
အတွင်းရေးမှူးက အဖိုးနားအနားကပ်ကာ
"အသားကို မကျက်တကျက်ချက်ထားလို့ ပျိူ့တာပါ
...ပြောရရင်အသားစိမ်းတွေ မြင်လို့မရ အနံ့ခံလို့မရ
ပါဘူး..."
"ဒါဆို ငါ့အမှားပေါ့...စားစရာတွေ ပြန်လဲလိုက်...
အသီးအရွက်အကြော်တွေဘဲ ချပေးလိုက်.."
"ဟုတ်ကဲ့..."
စားပွဲထိုးသည်ချပေးထားသော အသားပွဲကို ပြန်သိမ်း
သွားပြီး အသီးအရွက်ကြော်ဘဲ ချပေးလိုက်သည်။
Fanxingလည်း ပြန်လာရာ အသီးအရွက်ကိုတွေ့
သည်နှင့်
"အဖိုး...ခုနက အသားရော.."
"မင်းစားရမှာအဆင်မပြေလို့ ပြန်လဲလိုက်တယ်..စား
နော်..ကြိုက်သလောက်စား.."
"ဟုတ်...ဒါမဲ့...မလာခင်ကတည်းက ကျွန်တော်စား
ထားပြီးပြီး...ဆာနေတုန်းဘဲ.."
"စားပါ...ဝအောင်စား..အဖိုးဝယ်ကျွေးမယ်..."
"ကျေးဇူးပါ...အဖိုး..."
Fanxingလည်း တစ်ပွဲပြီးတစ်ပွဲစားရာ ၄ပွဲလောက်
ကုန်သွားပြီးနောက်
"အာ...ဗိုက်ဝသွားပြီး...ကျေးဇူးပါ..အဖိုး.."
"ကျေးဇူးဆိုတဲ့ စကားကို ဘယ်နှခါလောက်ပြောနေ
တာလဲ...."
"ဟဲဟဲ...ဦးဆီက ကြားဖူးတာတော့ အဖိုးက..."
"ဆိုးတယ်လို့ပြောတယ်ဟုတ်..."
"အဲ့လိုအဓိပ္ပါယ်ပါဘဲ..."
"အဖိုးက သူ့အပေါ်မှာဘဲ ရက်စက်တာပါ...စိတ်ထဲမ
ထားနဲ့နော်.."
"ဟုတ်..အဖိုး.."
နှစ်ယောက်သား စကားပြောပြီး အပြင်သို့ပြန်ထွက်လာ ပြီး Fanxingကိုကျောင်းသို့ ပြန့လိုက်ပို့လိုက်
သည်။ ညနေပိုင်းအလုပ်ဆင်းချိန်ရောက်သော်Yubin
က Fanxingဆီသို့ ဖုန်းဆက်လေသည်။
"Hello..fanxing.."
"ဟုတ်.ဦး..."
"ကိုယ်ညနေသွားစရာရှိလို့နောက်ကျမယ်နော်...
ကိုယ့်ကိုမစောင့်ဘဲ အရင်စားနှင့်..."
"ကျွန်တော်က အချိန်ပိုင်းအလုပ်ရောက်နေပြီးဗျ. "
"ဘာ...အချိန်ပိုင်း..fanxing..ကိုယ်ဝန်ရှိစက ဂရု
စိုက်ရတယ်လေ...အပင်ပန်းမခံနဲ့..."
"ရပါတယ်...ဦးရဲ့...စိတ်မပူနဲနော်..."
"ဂရုစိုက်နော်..."
"ဟုတ်ပါပြီး..."
Yubinသည်စိတ်မချသည့်အဆုံး Fanxingအလုပ်
လုပ်ရာ Barမှ မန်နေဂျာသို့ဖုန်းဆက်ပြီး
"မန်နေဂျာ.."
"ဟုတ်ကဲ့..သူဌေး.."
"ငါ့ကလေးကို ပင်ပင်ပန်းပန်းမလုပ်ခိုင်းနဲ့..အလေးအ
အင်မမခိုင်းနဲ့နော်...ငါ့ကလေး တစ်ခုခုဖြစ်လို့ကတော့
မင်းခေါင်းပြတ်ပြီးမှတ်..."
ဟုတ်..ဟုတ်ကဲ့..."
Yubinလည်း ဖုန်းချသွားသည်နှင့်မန်နေဂျာက
"ငါ့ကလေး..ငါ့ကလေးနဲ့..တော်တော်ကိုဖြစ်..."
ပွစိပွစိပြောနေလေသည်။ Yubinလည်း အဖိုးနဲ့ ချိန်း
ထားရာနေရာသို့ရောက်လာခဲ့သည်။ Yubinက
"အဖိုး...."
"ရောက်လာပြီးလား..ထိုင်...."
"ဘာကိစ္စရှိလို့လဲဗျ..."
"ကုမ္ပဏီကို ပြန်လာခဲ့တော့..."
"Fanxingနဲ့ လမ်းခွဲခိုင်းတာဆိုရင်ရင်တော့..လုံးဝပြန်
မလာန်ိုင်ပါဘူး..."
"သူ့မှာ မင်းနဲ့ရတဲ့ ကလေးရှိနေတယ်မဟုတ်လား.."
"ဘယ်လိုသိတာလဲ..."
"ဘယ်လိုဘဲသိသိ အရေးကြီးလို့လား...ထားပါတော့
...ကလေးမွေးလာရင်မင်းအလုပ်ရတဲ့ လစာနဲ့မွေးနိုင်
မယ်ထင်နေလား...အလုပ်ကိုပြန်လာခဲ့..."
"အဖိုးဆိုလိုတာက သူ့ကိုလက်ခံလိုက်တဲ့သဘော
လား..."
"အဟမ်း..."
အဖ်ိုးဖြစ်သူကနောက်တစ်ခါထပ်မပြောဘဲရေနွေး
ကြမ်းသာသောက်နေသည်။ Yubinက Fanxingကို
လက်ခံပေးလို့ပျော်ပေမဲ့
"အဖိုးလက်ခံပေးလို့ကျေးဇူးတင်ပါတယ်..ဒါမဲ့...
ကျွန်တော့မိသားစုအတွက်ကျွန်တော်ကိုယ့်အရည်အ
ချင်းနဲ့ရတဲ့ အလုပ်နဲ့ဘဲထောက်ပံ့ချင်ပါတယ်.."
"အခုနေနေတဲ့နေရာက မကျဉ်းဘူးလား.."
"လုံးဝမကျဉ်းပါဘူး...သူနဲ့နီးနီးကပ်ကပ်ရှိနေရလို့
ပျော်တယ်..အဖ်ိုး အိမ်မှာဆိုရင်အကျယ်ကြီးဘဲ...
အထီးကျန်တာကိုဘဲ ခံစားမိတယ်..ဒါကြောင့်အဖိုး
ကမ်းလှမ်းချက်ကို လက်မခံန်ိုင်ပါဘူး...ကျွန်တော့ကို
သွားခွင့်ပြုပါအုံး.. ."
Yubinသည်ပြောချင်တာပြောပြီးသည်နှင့်ထထွက်
လာခဲ့တော့သည်။ ကျန်ရစ်ခဲ့သောအဖိုးဖြစ်သူက
"သူတိူ့နှစ်ယောက်ကို ခွဲမီာ အသေကြောက်နေကြတာ
ဘဲ...ဟားဟား...Yubinတောက်အရွယ်ရောက်လာ
ပြီးကိုး...အတွင်းရေးမှူး...တို့တွေပြန်ကြရအောင်"
အဖ်ိုးလည်းပျော်ရွှင်သော အပြုံးဖြင့်ပြုံးကာ ထွက်
သွားတော့သည်။ အိမ်ပြန်လမ်းတွင်Yubinက Fanxingစားရန်အတွက်မုန်လာဥမုန့်ကြော်ဝယ်ခဲ့
ပေးသည်။ အိမ်ရောက်သည်နှင့်Fanxingမရှိဘဲ
တိတ်ဆိတ်နေလေရာ အခန်းထဲမှာ Fanxingအုံးသော
ခေါင်းအုံး..ခြုံထားသောစောင်တို့ကို ယူကာ အိပ်နေ
ရင်း
"အင်း.. သူ့အနံ့လေးကမွှေးနေတာဘဲ...သူမရှိတဲ့အိမ်
ကခြောက်ကပ်နေတာဘဲ..."
Yubinသည်ဝမ်းနည်းစွာရေရွတ်ရင်း တိုက်ခန်းတံခါး
ရှေ့တွင်ထိုင်ကာ Fanxingအလာကိုစောင့်နေတော့
သည်။ Fanxingလည်း အလုပ်မှပြန်လာရင်း တံခါး
ဖွင့်လိုက်ရာ ဖွင့်လိုက်သည်နှင့်တံခါးရှေ့တွင်အိပ်
ပျော်နေသော Yubinအားတွေ့လေသည်။ Fanxing
လည်း Yubinနဲ့အနီးဆုံး၌ ထိုင်ချရင်း Yubinရဲ့ဆံပင်
ကို သပ်ပေးနေသည်။ Yubinလည်း Fanxingအထိ
အတွေ့ကြောင့်နိုးလာရာ
"Fanxing...ပြန်လာပြီးလား.."
"ဟုတ်..ဘာလို့ဒီမီာ အိပ်နေတာလဲ..အထဲမှာ ဝင်အိပ်
ရောပေါ့.."
"မင်းပြန်လာတာကိုစောင့်နေတာ..ကိုယ်မုန်လာဥမုန့်
ဝယ်လာတယ်..."
'မနက်ကျမှနွေးပြီးပြန့စားရအောင်..ကျွန်တော်ပင်
ပန်းနေပြီး..."
"ပင်ပန်းနေပြီးလား..လာ..ကိုယ်ချီသွားမယ်..."
Yubinသည်ပင်ပန်းနေသော Fanxingကိုပွေ့ချီရင်း
အခန်းထဲသို့်ဝင်ကာ အိပ်သွားကြတော့သည်။
kyelsinthawdar
YOU ARE READING
ခ်စ္ရတဲ့ဦး
RomanceCompany တစ္ခုရဲ႕သူေဌး Yubinနဲ႔ Bar တစ္ခုမွာ အခ်ိန္ပို္င္းလုပ္ေနတ႔ဲေက်ာင္းသားေလ Fanxingတို႔ရဲ႕ ေတြ႕ဆံုမႈ Yubinက Fanxingန႔ဲဆံုဖို႔ ဘယ္လိုေတြ႕ဖို႔ ႀကိဳးစားသလဲဆိုတာ.... ဦးန႔ဲကေလးၾကားက ဆက္ဆံေရးေလး ကိုပံုေဖာ္ထားတ့ဲ romanceဇာတ္လမ္းတစ္ပုဒ္