အာဏာႀကီးလွေသာ အေဖျဖစ္သူဆီသို႔ Yubinရဲ႕ မိ
ဘႏွစ္ပါးေရာက္လာသည္။ အဖိုးက ထိုင္ေနရင္း
"Yubinေရာ..."
"သူ႔ကိုမလာခိုင္းခင္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ေျပာစရာ႐ွိပါတယ္.
..အေဖ..."
"ဟ...အေဖတဲ့လား...မင္းပါးစပ္ကေန အေဖလို႔မေခၚ
တာ ဘယ္ေလာက္ၾကာၿပီးလဲ..သားျဖစ္သူအေၾကာင္း
နဲ႔ ပတ္သက္ေတာ့မွ အေဖတဲ့လား.."
"အေဖ...Yubinငယ္ငယ္ကတည္းက အေဖသူ႔ကိုေခၚ
ထားခဲ့တာ....သားက ကြၽန္ေတာ္တို႔နဲ႔ေဝးကြာေနတာ
ႏွစ္၂၀ေက်ာ္ၿပီး..ႏွစ္၂၀လံုးလံုး မိဘေမတၱာလည္း ငတ္ခဲ့ရတယ္..အေဖလည္း သူ႔ကိုမခ်စ္ေပးဘူး..အ
ခ်စ္အစား အမိန္႔ေတြဘဲ ေပးခဲ့တယ္..သူလည္းအခ်စ္
ခံခ်င္႐ွာမွာေပါ့.."
"အာ့ေၾကာင့္ မင္းတို႔ဆီပို႔လိုက္တာေပါ့..."
"အေဖ သူ႔ကို ကြၽန္ေတာ္တို႔ဆီပို႔လိုက္တုန္းက ၂၅ႏွစ္..
အခု၃၁ႏွစ္..၆ႏွစ္တာအတြင္းမွာ သူကြၽန္ေတာ္တို႔ဆီ မ
ကပ္ဘူး..အေဖသူ႔ကို လႊတ္လိုက္တယ္သာ ေျပာတာ
ကုမၸဏီမွာဘဲ အခ်ိန္ကုန္တာမ်ားတယ္...အခု..သူခ်စ္
ရသူကို ႐ွာေတြ႔ေတာ့လည္း အေဖတားျပန္ၿပီးလား.."
"ငါ..မိန္းကေလးဆိုမေျပာဘူး...အခုက ေယာက္်ားကြ...ေယာက္်ား..."
"ေယာက္်ားေလးဆိုလည္း ဘာဖစ္လဲ...သူတို႔ခ်စ္ေန
ရင္ ၿပီးေရာေလ.."
"ဘာကြ...သူသာ ေယာက္်ားယူလိုက္ရင္ မ်ိဳးဆက္
ပ်က္သြားလိမ့္မယ္ကြ..."
"အေဖ့မွာ ေျမးမေလး႐ွိေသးတာဘဲ.."
"ငါစိတ္မဝင္စားဘူး...Yubinကို အဲ့ေကာင္ေလးနဲ႔ ခြဲ
ခိုင္းလိုက္..မဟုတ္ရင္.."
"မဟုတ္ရင္ ကြၽန္ေတာ္တုန္းကလို အေမြျဖတ္မယ္ဆို
ၿပီး ၿခိမ္းေျခာက္အံုးမလို႔လား.."
"မင္း....Yubinကို ခ်က္ခ်င္းေခၚစမ္း...မင္းတို႔၂
ေယာက္ ဘာမွထပ္မေျပာနဲ႔ေတာ့..မဟုတ္ရင္ ငါဘာ
လုပ္မိမွန္းမသိဘူး..."
အဖိုးျဖစ္သူသည္ မ်က္ေမွာင္ကုတ္ရင္း Yubinအလာ
ကို ေစာင့္ေနေတာ့သည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ Yubinတို႔ႏွစ္
ေယာက္သား ပင္ပန္းကာ အိပ္ယာက မႏိုးေသးဘဲ အိပ္
ေပ်ာ္ေနတုန္း Yubinဆီဖုန္းေကာ ဝင္လာသည္။
"ဟယ္လို..."
"သခင္ေလး...အဖိုးေခၚေနပါတယ္..."
"ဘာကိစၥလဲ.."
"လာၾကည့္မွ သိပါလိ္မ့္မယ္..သခင္ေလးရဲ႕ မိဘေတြ
လည္း ေရာက္ေနပါတယ္.."
"ဘာ..အေမတို႔ေရာက္ေနတယ္..."
"ဟုတ္.."
"သိၿပီး..လာခဲ့မယ္.."
Yubinသည္ အိပ္ယာမွ ထထိုင္လိုက္ရာ Fanxing
လည္းႏိုးလာရင္း
"ဦး...ဘယ္ခ်ိန္႐ွိၿပီးလဲ..."
"11ထိုးေတာ့မယ္.."
"ဗ်ာ..ေက်ာင္းေနာက္က်ေတာ့မယ္..."
Fanxingသည္ အိပ္ယာမွ အျမန္ဆင္း၍ မ်က္ႏွာသြား
သစ္ၿပီး ေက်ာင္းသြားရန္ျပင္ဆင္ေလသည္။ အကၤ်ီ
ဝတ္ေနေသာ Fanxingအား Yubinသည္ အေနာက္မွ
သိုင္းဖက္လိုက္ၿပီး
"Fanxing..ကိုယ္မင္းကို ခ်စ္တယ္.."
"ကြၽန္ေတာ္လည္း ခ်စ္ပါတယ္.."
Yubinသည္ Fanxingရဲ႕ ပခံုးထက္တြင္ ပြတ္သပ္ေန
ေလရာ
"ဦး..ဘာဖစ္ေနတာလဲ....ပြတ္သပ္ေနတာ.."
"ကိုယ္...အလုပ္႐ွိလို႔သြားလိုက္အံုးမယ္ေနာ္.."
"ဟုတ္ပါၿပီး...ကြၽန္ေတာ္အရင္သြားႏွင့္ေတာ့မယ္
ေနာ္.."
"အင္း..တာ့တာ.."
Fanxingသည္ ေပ်ာ္ရႊင္ကာ ေက်ာင္းသို႔ ထြက္သြား
ေလသည္။ Yubin လည္း အဖိုးဆီသြားရန္ Fanxing
ရဲ႕ အဝတ္ေတြကို ယူဝတ္ၿပီး ထြက္လာခဲ့ေတာ့သည္။
အဖိုးတည္းခိုရာ Hotelသို႔ ေရာက္ေသာအခါ
"အဖိုး..."
"ဝင္လာခဲ့.."
အခန္းထဲသို႔ ဝင္လာေသာအခါ ဆိုဖာေပၚတြင္ ထိုင္ေန
ေသာ အေမႏွင့္ အေဖကို ေတြ႔ရာ
"အေမတို႔ ဘယ္လိုဒီကို...အဖိုး...ကြၽန္ေတာ့မိဘေတြ
ကို ဘာလို႔ေခၚရတာလဲ..."
"မင္းရဲ႕ သတို႔သမီးေလာင္း ကိုေမာင္းထုတ္တာ သူ
တို႔လည္းပါလို႔.."
"ေအာ္...သူကအဲ့လိုေျပာတာလား..."
Yubin သည္ ေအးစက္ေသာအၾကည့္ျဖင့္ အဖိုးေဘး
တြင္ ထိုင္ေနေသာ မိန္းကေလးအား ၾကည့္ရာ ထိုမိန္း
ကေလးလည္း လန္႔သြားရင္း အၾကည့္လႊဲလိုက္ေလ
သည္။ အဖိုးက
"Yubin...မင္းခ်စ္သူနဲ႔ လမ္းခြဲလိုက္.."
"မခြဲႏိုင္ပါဘူး.."
"ဘာ...မင္းကိုဒီလိုျပန္ေျပာတတ္ေအာင္ ဘယ္သူ
သင္ေပးထားတာလဲ...သူလား..."
"အခုက ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ အဖိုးျပသနာကို ေျပာေနတာပါ
...မဆိုင္တဲ့သူကို မဆြဲထည့္ပါနဲ႔..."
"မင္း...မနက္ဖန္ ဒီမိန္းကေလးနဲ႔ လက္ထက္ရမယ္"
"အဖိုး..ဒီမိန္းကေလးအေၾကာင္း ဘယ္ေလာက္သိလဲ
.."
"သူမအေၾကာင္း အကုန္သိတယ္.."
"ဒါဆို..သူမ..ရည္းစားေတြ ေပြေနတာေရာ သိလား."
"ဘာ...ရည္းစားတဲ့လား..ဒီေကာင္မေလးက ဘယ္
ေလာက္႐ိုသားလိုက္လဲ..."
"ဒါဆို..မေန႔က သူမအခန္းထဲဝင္သြားတာ ဘယ္သူပါ
လိ္မ့္ေနာ္.."
"ဘာ...စားစရာလာပို႔တဲ့ သူျဖစ္မွာေပါ့.."
"စားစရာလာပို႔တဲ့သူက ဘာလို႔၄နာရီၾကာမွ ထြက္လာ
ရတာလဲ...ဒီမွာ ဓာတ္ပံုေတြ..."
Yubinသည္ ႐ိုက္ထားေသာ ပံုမ်ားကို စားပြဲေပၚသို႔ ပစ္
တင္လိုက္သည္။ ထိုပံုေတြကို ၾကၫ့္ၿပီး မိန္းကေလး
လည္း လန္႔ေနသည္။ အဖိုးျဖစ္သူကလည္း
"ဒါ..ဒါ..ဘာေတြလဲ..."
"အဖိုးေျမး ကြၽန္ေတာ္က ဒီမိန္းကေလးနဲ႔ တန္ရဲ႕လား"
အဖိုး့ဖစ္သူသည္ ေတြေဝသြားၿပီး
"အျပင္မွာ ဘယ္သူ႐ွိလဲ..ဒီအက်င့္ပ်က္တဲ့ မိန္းမကို
ဆြဲေခၚသြားၾကစမ္း..."
"အဖိုး..အဖိုး..မွားေနၿပီး..ဒါက သမီးမဟုတ္ဘူး..အ
ဖိုး...အဖိုး..."
အျပင္သို႔ဆြဲေခၚခံရသည္အထိ အဆက္မျပတ္ေအာ္ေခၚေနေတာ့သည္။ အဖိုးက
"ဒီမ္ိန္းကေလးမဟုတ္ရင္လည္း ေနာက္တစ္ေယာက္
နဲ႔ မိတ္ဆက္ေပးမယ္.."
"မလိုေတာ့ပါဘူး...ကြၽန္ေတာ့္ ခ်စ္သူက လြဲလို႔ ဘယ္
သူ႔ကိုမွ လက္မထက္ဘူး..."
"မင္း...ငါလည္း မင္းတို႔ႏွစ္ေယာက္ကို သေဘာမတူ
ဘူး..လံုးဝဘဲ..."
"ေတာင္းပန္ပါတယ္...ကြၽန္ေတာ္သူတစ္ေယာက္ထဲ
ကို ဘဲလက္ထပ္မယ္.."
"မင္းသူ႔ကို လက္ထပ္မယ္ဆိုရင္ အိမ္ကေနသာမဟုတ္
ဘဲ ကုမၸဏီကေနပါထြက္သြားေတာ့.."
"အဖိုး..ဒီလိုေျပာမယ္ဆိုတာ ကြၽန္ေတာ္သိၿပီးသားပါ
...အဖိုးရဲ႕သေဘာအတိုင္း ထြက္သြားပါ့မယ္.."
"မင္း...မင္းတို႔သားအဖက တစ္ထစ္ရာတည္းဘဲ.."
"ကြၽန္ေတာ္က အေဖနဲ႔တူတာေလ...အေဖ..သြားရ
ေအာင္.."
Yubinသည္ မိဘေတြကို လက္တြဲေခၚကာ ထြက္သြား
ၾကသည္။ အဖိုးျဖစ္သူကေတာ့ ေဒါသျဖစ္ရင္း က်န္ခဲ့
ေတာ့သည္။ Yubinတို႔အိမ္ေတာ္ကို ေရာက္ေသာအခါ
Yubinက
"အေမတို႔လည္း လန္႔သြားမွာဘဲ...နားေတာ့ေနာ္.."
အထဲကိုဝင္ၾကရင္း ဧည့္ခန္းထဲသို႔ေရာက္လာၾကသည္။ Yubinတစ္ေယာက္ သူ႔အခန္းဆီသိူ႔ သြားရန္လုပ္ရာ
သူ႔ထံသို႔ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ေျပးဝင္လာသည္။
Yubinက လန္႔သြားၿပီး
"ဘာတုန္းဟ.."
"Yubin..ေမာင္ေလး..အဆင္ေျပရဲ႕လား.."
"ဟမ္...မမ...ဘယ္လိုေရာက္လာတာလဲ.."
"မေန႔က အိမ္ေတာ္ထိန္းဆီ ဖုန္းဆက္ရင္း အေၾကာင္း
ဆက္မိသြားလို႔ သိသြားတာနဲ႔ ျပန္လာျဖစ္သြားတာ..
ၾကည့္စမ္း..ငါ့ေမာင္ေလး..ျပံဳးေတာင္ျပံဳးတတ္လာ
ၿပီးကိုး.."
"ဟာ..အမကလည္း ကြၽန္ေတာ္က အရင္က မႁပံဳး
တတ္တာ က်ေနတာဘဲ.."
"ဟဟ...ထားပါေတာ့..ဒါနဲ႔ နင့္ေကာင္ေလးေရာ..
အိမ္ကို မပါလာဘူးလား.."
"ဘာလုပ္အံုးမလို႔လဲ.."
မ်က္ေစာင္းႏွင့္ ေအးစက္ေသာအၾကည့္ေၾကာင့္ အမ
ျဖစ္သူလည္း လန္႔သြားရာ
"ေဟ့..ငါဘာမွမလုပ္ပါဘူး..သိခ်င္ရံုပါ..နင့္ရဲ႕ ႏွလံုး
သားကို အရည္ေဖ်ာ္လိုက္တာ ဘယ္လိုလူမ်ိဴးလဲဆို
တာ သိခ်င္ရံုပါဟာ..နင္ကလဲ.."
ႏွစ္ေယာက္သားစေနာက္ေနတုန္း အေမျဖစ္သူက
"သမီး...သမီးအမ်ိဳးသားေ႐ာ.."
"ေအာ္...သူက အလုပ္မပ်က္ေသးလို႔ ေနခဲ့တယ္..
Yubinရဲ႕ လက္ထက္ပြဲမွ လာခဲ့မယ္တဲ့.."
Yubinရဲ႕ အမလည္း ေျပာေနရင္း အေဖျဖစ္သူရဲ႕
လက္ေမာင္းကို တြယ္ကာ
"အေဖ...သမီးကို မလြမ္းဘူးလားဟင္.."
"လြမ္းတာေပါ့..သမီးရဲ႕..စားၿပီးၿပီးလား.."
"မစားရေသးဘူး...အခုေကြၽးမွာလား..."
"အင္း...သြားစားရေအာင္..သမီးအေမရဲ႕ လက္ရာကို
မစားရတာ ၾကာၿပီးမဟုတ္လား.."
"ဟုတ္ကဲ့..Yubin..စားရေအာင္..လာလာ.."
Yubinကိုလည္း လက္တြဲၿပီး ဆြဲေခၚသြားေလသည္။
တစ္ဖက္၌ ေက်ာင္းကို အေျပးအလႊားလာေနေသာ Fanxingက ေက်ာင္းနားတြင္ ေစာင့္ေနေသာ Jelly
အား
"Jelly...ငါေရာက္ၿပီး.."
အေဝးမွ လက္လွမ္းျပကာ Jellyဆီ ေျပးလာစဥ္ ကား
အနက္တစ္စီးက Fanxingနားတြင္ရပ္ကာ လူ၃
ေယာက္..fanxingကို ဖမ္းေခၚသြားသည္။.Jelly
လည္း လန္႔သြားကာ ကားအေနာက္သို႔ေျပးလိုက္ေလ
သည္။ မမွီေတာ့သည္ႏွင့္ လက္တြင္ကိုင္ထားေသာ
ဖုန္းႏွင့္ ကားကို အခ်ိန္မွီ႐ိုက္လိုက္သည္။ Jellyက
"သူ႔ကို ဘယ္သူေခၚသြားတာလဲ..ဘယ္သူကယ္ႏိုင္မ
လဲ..စဥ္းစားစမ္း..အေဖကလည္း ႏိုင္ငံျခားသြားတယ္
...ေနအံုး...Yubin..ဟုတ္တယ္..သူ႔အာဏာနဲ႔ဆို Fanxingကို ႐ွာႏိုင္ေလာက္တယ္.."
Jellyသည္ Yubinဆီသို႔ အလ်င္အျမန္ဖုန္းဆက္ေလ
သည္။ ထမင္းစားေနေသာ Yubinက ဝင္လာေသာ
ဖုန္းကိုကိုင္ကာ
"ဟယ္လို.."
"Yubin..Yub..Yubin..fanxingကို ျပန္ေပးဆြဲ
သြားၾကတယ္.."
"ဘာ..ဘယ္..ဘယ္သူ..ျပန္ေပးဆြဲသြားတာလဲ.."
"မသိဘူး..ကားကိုဘဲ ေတြ႔လိုက္တယ္.."
"ငါေက်ာင္းကို လာခဲ့မယ္.."
Yubinသည္ အေလာတႂကီးနဲ႔ထကာ
"အေမ..မေမ့ကားခဏယူသြားမယ္ေနာ္.."
"အင္းအင္း..ဘာျဖစ္လို႔လဲ..သား.."
"Fanxing..ျပန္ေပးဆြဲခံရလို႔တဲ့.."
"ဘာ.."
"သားသြားေတာ့မယ္ေနာ္.."
"အင္း.."
Yubinသည္ အေမျဖစ္သူရဲ႕ ကားကိုယူကာ ေက်ာင္း
သို႔ထြက္လာခဲ့သည္။ ေက်ာင္းသို႔လာရာ လမ္းတြင္
"ေ႐ွာက္ရင္း...မင္းလူေတြစုထား..ၿပီးရင္ ငါတို႔ေတြ႔
ေနၾကBarကို လာခဲ့..barကို လူ႐ွင္းထား.."
"ဘာလို႔လဲ.. .႐ုတ္တရက္ႀကီး.."
"ငါေျပာသလိုလုပ္...ေရာက္မွ ေျပာျပမယ္.."
Yubinလည္း ေ႐ွာင္ရင္းဆီဖုန္းဆက္ၿပီးေနာက္
ေက်ာင္းဝတြင္ ေစာင့္ေနေသာ Jellyကို ကားနဲ႔ေခၚ
သြားၿပီး ခ်ိန္းထားေသာ barသို႔ ေမာင္းထြက္လာခဲ့
ေတာ့သည္။Yubinသည္ ကားကို အ႐ွိန္ကုန္တင္ကာ ေမာင္းခဲ့
သည္။ barသို႔ေရာက္ေသာအခါ ကားေပၚမွဆင္းလာ
ေသာ jellyသည္ ယိုင္တိုင္ယိုင္တိုင္ႏွင့္ ကားေပၚမွ
ဆင္းၿပီးေနာက္ အန္ေလသည္။ Yubinကေတာ့ ဘာမွ
မေျပာဘဲ
"ကိစၥ႐ွင္းႁပီးလာခဲ့ေတာ့.."
ေနာက္သို႔လွည့္ေျပာၿပီး barထဲသို႔ဝင္သြားခဲ့သည္။ အ
ထဲ၌ အသင့္ေစာင့္ေနေသာ ေ႐ွာင္ရင္းႏွင့္ လက္
ေထာက္လီတို႔က
"ေရာက္လာၿပီးလား..သူေဌး.."
"အင္း..Fanxingရဲ ဖုန္းကိုေျခရာခံမိေသးလား.."
"ဖုန္းကို ေျခရာခံၾကည့္ေပမဲ့ ခဏဘဲရတယ္...ေနာက္
ေပ်ာက္သြားတယ္.."
"ဆိုလိုတာက fanxingရဲ႕ ဖုန္းကိုပစ္လိုက္တယ္ေပါ့"
"အဲ့လိုဘဲ မွန္းဆရတာဘဲ..."
Yubinလည္း ၾကံရမရျဖစ္ေနတုန္း အန္ၿပီးေနာက္
ထြက္လာေသာ Jellyက သူ႔ဖုန္းထဲမွ ကားပံုကို ထုတ္
ျပလိုက္သည္။
"Fanxingကို ေခၚသြားၾကတာ ဒီကားဘဲ..."
Yubinက
"ဒီကား ဘယ္ကိုဦးတည္သြား႐ွာ..."
"ေနအံုး...ဒီကားကို ငါေတြ႔ဖူးသလိုဘဲ.."
ေ႐ွာင္ရင္းစကားေၾကာင့္ အာရံုစိုက္လာၾကကာ
"မွတ္မိၿပီး...bowan...မင္းမွတ္မိလား..ငါတို႔လDလုပ္
ငန္းစုနဲ႔ ေတြ႔ဖို႔ခ်ိန္ဖူးတယ္..အဲတုန္းက စားေသာက္
ဆိုင္ကို ေမာင္းလာတဲ့ကားဘဲ..."
"ဘာ...Dလုပ္ငန္းစုဘဲလား...သူတို႔ငါဆီက ဘာလို
ခ်င္လို႔လဲကြာ..."
"သူေဌး...အဲ့ကားဘယ္ကို သြားလဲဆိုတာ သိရၿပီး"
တည္ေနရာ႐ွာကြၽမ္းက်င္ေနေသာ လူက ေျပာရာ
Yubinက ခ်က္ခ်င္းဘဲ
"ဘယ္မွာလဲ..."
"ၿမိဳ႕ျပင္က သိုေလွာင္ရံုတစ္ခုမွာ ရပ္ထားပါတယ္"
"ေ႐ွာင္ရင္း..သြားရေအာင္...မင္းလူေတြကို အကုန္စု
ေတာ့..သြားၾကမယ္.."
ေ႐ွာင္ရင္းက
"ေနအံုး..မင္းလူေတြကို ဘာလို႔မသံုးတာလဲ..."
"ငါေနာက္မွေျပာျပမယ္..အခုေတာ့ သြားရေအာင္"
အကုန္လံုးထြက္သြားၾကစဥ္ Jellyလည္း လိုက္ရန္
လုပ္ရာ
"ဒီမွာဘဲေနခဲ့ပါ..."
"မရဘူး...ကြၽန္ေတာ့သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္လံုး
ဒါကၡေရာက္ေနတာ..ကြၽန္ေတာ္ ကဒီမွာေနျပ္ီး ဘာလုပ္
ရမွာလဲ.."
"မင္းမွန္ပါတယ္...ဒါမဲ့..ငါတို႔က တိုက္ပြဲလည္း ျဖစ္
သြားႏိုင္တယ္...တိုက္ပြဲၾကားထဲမွာ မင္းကို အာရံုမစိုက္
ႏိုင္ဘူး...ေက်းဇူးျပဳၿပီး...ေနခဲ့ၿပီး ငါတို႔အလာကို
ေစာင့္ေနပါ...ေနာ္.."
Yubinရဲ႕ ေတာင္းဆိုမႈေၾကာင့္ Jellyက ၿငိမ္က်သြား
ၿပီးေနာက္
"Fanxingကို အနၱရာယ္ကင္းကင္းျပန္ေခၚလာခဲ့ပါ"
"ေသခ်ာေပါက္ေခၚလာခဲ့မယ္...သြားေတာ့မယ္.."
အားလံုးကားႏွင့္ ၿမိဳ႕ျပင္႐ွိ fanxinfကို ကယ္ရန္
ထြက္သြားၾကသည္ကို ၾကည့္ေနေသာ Jellyသည္ Bar ေ႐ွ႕တြင္ မတ္တတ္ရပ္ရင္း က်န္ခဲ့ေတာ့သည္။
တစ္ဖက္တြင္ သိုေလွာင္ရံုသို႔ ဖမ္းခံလာရေသာ Fanxingသည္ လက္ကိုအေနာပ္ပစ္ကာ ႀကိဳးႏွင့္
တင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္ခ်ည္ခံထားရသည္။ ႀကိဳးမွ လႊတ္ရန္ ႐ုန္းေနရင္းနဲ႔ လက္ေကာက္ဝတ္မွာ ေသြးဥလာေလ
သည္။ ေထာင့္တြင္ ႐ုန္းေနေသာ Fanxingဆီသို့္ တစ္
ေယာက္ေယာက္က နီးကပ္စြာ ေလ်ွာက္လာရင္း
"သိပ္မ႐ုန္းနဲ႔...မင္းဘဲ အနာတရျဖစ္မွာ..."
"ခင္ဗ်ားက ဘယ္သူလဲ..."
"ငါလား...ငါ့ကိုမမွတ္မိတာေတာ္ေတာ္ဆိုတာဘဲ..
မင္းကို ငါ့နာမည္လည္း ေျပာျပဖူးသလို႔ အဲ့ညက မင္း
ကို ထိေတြ႔ရတဲ့အရသာကို ငါမေမ့ေသးဘူး..."
"ခင္ဗ်ား..."
Fanxingရဲ႕ အသံမ်ား တစ္ျဖည္းျဖည္းတုန္ရီလာရာ
"ဪ...ၾကည့္ရတာ မင္းငါ့ကိုမွတ္မိၿပီးထင္တယ္.."
"Harry..."
"ဟဟ..ငါ့နာမည္ေတာင္ မွတ္မိေသးတာဘဲ..မင္းသိ
လား..အဲ့ညက မင္းကိုလာကယ္သြားတဲ့ တစ္ေယာက္
က ငါ့ကို ၃ရက္ေလာက္သတိေမ့တဲ့အထိ ထိုးသြားတာ
ေလ..."
"ခင္ဗ်ားဘာလိုခ်င္လို႔လဲ..."
"သူေျပာတယ္..ငါ့အေဖကို..ငါကမင္းက္ုိေတာင္းပန္
ရမယ္တဲ့...အခု မင္းကို ေတာင္းပန္ဖို႔ေခၚလာတာေလ"
"ခင္ဗ်ားေတာင္ပန္တာ အရမ္းထူးဆန္းတာဘဲေနာ္"
"ကိုယ္က တျခားသူေတြနဲ႔ မတူခ်င္ဘူးေလ..ကိုယ္
ေလ..အဲ့ညက မင္းရဲ႕ အထိအေတြ႔ကို လြမ္းေနတုန္း
ဘဲ..သိလား.."
Harryသည္ ေျပာေနရင္းနဲ႔ fanxingရဲ႕ ႐ွပ္ၾကယ္သီး
ကို ျဖဳတ္ေနေလသည္။
"ခင္ဗ်ား...ခင္ဗ်ား..ဘာလုပ္မလို႔လဲ.."
"အင္း..ၾကည့္စမ္းပါအံုး...မင္းကို တစ္ေယာက္
ေယာက္က စားထားၿပီးႁပီးထင္တယ္...အနမ္းရာေတြ
မ်ားႀကီးဘဲ..ငါလည္း အားက်လာသလိုဘဲ. "
"ကြၽန္ေတာ္မွာ ပိုင္႐ွင္႐ွိတယ္..ခင္ဗ်ားထိဖို႔မစဥ္းစား
နဲ႔..."
"ဟဟ..အဲ့ေန႔က သူငါ့ကို ဘယ္လိုထိုးသြားလဲ သိ
လား...ဒီလိုေလ.."
Harryသည္ Fanxingရဲ႕ ဗ္ိုက္ကို အားရပါးရ ကန္
လိုက္ရာ Fanxingသည္ နာက်င္သျဖင့္ ေကြးၿပီး
က်ယ္ေလာင္စြာ ေအာ္ေလသည္။ fanxingသည္ နာ
က်င္သျဖင့္ မ်က္ရည္မ်ားက်ဆင္းလာေလသည္။
Harryက
"အိုး...ဘာလို႔ငိုေနတာလဲ..ဒါက သူငါ့ကို လုပ္သြား
သလို လုပ္တာေလ.."
Harryသည္ ေနာက္တစ္ခ်က္ကို မ်က္ႏွာကို ကန္
လိုက္ရာ ပါးစပ္နားတြင္ ေသြးမ်ားယိုဆင္းလာၿပီး သတိေမ့သြားခဲ့သည္။ Harryက
"ေဟ့...ထအံုးေလ..အခုမွ ႏွစ္ခ်က္ဘဲ႐ွိေသးတယ္
...ထအံုးေလ...ေဟ့.."
ေမ့ေနေသာ Fanxingအား ဆံပင္မွ ဆြဲကာ ႏိႈးေသာ္
လည္း မႏိုးလာေတာ့ေခ်။ ထိုအခ်ိန္မွာဘဲ သိုေလွာင္ရံု
ထဲသို႔ လူတစ္ေယာက္က ေၾကာက္လန္႔တၾကားေျပး
ဝင္လာၿပီး
"သ...သခင္ေလး...သူေဌးYubinတို႔ေရာက္လာၾက
တယ္..လူေတြမ်ားႀကီးဘဲေခၚလာတယ္.."
"ဘာ...သူက ဘယ္လိုသိတာလဲ ဒီေနရာကို.."
ႏွစ္ေယာက္သား ေၾကာက္လန္႔ေနတုန္းမွာဘဲ Yubin
တို႔အထဲေရာက္လာၾကသည္။ ေအးစက္ေနေသာအ
ၾကည့္၊ လူသတ္ခ်င္စိတ္ေပါက္ေနေသာ အေငြ႔အ
သတ္တို႔ျဖင့္ harryဆီ ေလ်ွာက္လာေသာ Yubinအား
ၾကၫ့္ၿပီး ေၾကာက္လန္႔ေနသည္။ Yubinသည္ ေမ့ေန
ေသာ Fanxingကို ခ်ီမၿပီး
"ေ႐ွာင္ရင္း.. ...ဒီကိစၥကို မင္းဘဲဆက္႐ွင္းလိုက္ေတာ့
..မနက္ဖန္..Dလုပ္ငန္းကို သြားရမယ္..."
"ဟုတ္ၿပီး..ငါ့ကို လႊဲခဲ့လိုက္...ခ်စ္သူေလးေရ..ကိုယ္
နဲ႔ တြဲလုပ္ရေအာင္..."
ေ႐ွာင္ရင္းသည္ လက္ေထာက္အားလွမ္းေျပာရာ
"ဘယ္...ဘယ္သူက မင္းခ်စ္သူလဲ...လုပ္စရာ႐ွိတာ
..ျမန္ုျမန္လုပ္..."
လက္ေထာက္လည္း ႐ွက္ရမ္းရမ္းကာ မ်က္ႏွာေတြနီ
လာခဲ့သည္။ ေ႐ွာင္ရင္းတို႔ အထဲတြင္႐ွင္းေနတုန္း
ကားေပၚတြင္ Fanxingရဲ႕ လက္ကို ခ်ည္ထားေသာ
ႀကိဳးကို ေျဖရင္း ေသြးအရာမ်ားထက္ေနသည္ကို
ၾကၫ့္ၿပီး Yubinတစ္ေယာက္ နာက်င္ေနရင္း
"ေတာင္းပန္ပါတယ္..ကိုယ္မင္းကို ထပ္နာက်င္ေစမိ
ၿပီး..."
မ်က္ရည္မ်ားဝဲေနရင္း ေသြးအရာမ်ားထင္ေနေသာ
လက္ေကာက္ဝတ္ကို ညႇင္သာစြာ နမ္း႐ိုက္လိုက္သည္။
ထိုအခ်ိန္တြင္ သတိျပန္လည္လာေသာ Fanxingက
"ဦးလား...."
"Fanxing...ေတာင္ပန္ပါတယ္..."
"ဘာလို႔ငိုၿပီး ေတာင္းပန္ေနတာလဲ...ကြၽန္ေတာ္အခု
လည္း အဆင္ေျပေနတာဘဲ မဟုတ္ဘူးလား.."
"Fanxing..."
"ဦး..ကြၽန္ေတာ္ အိပ္ခ်င္တယ္..."
"အိပ္ေနေလ...အိမ္ေရာက္ရင္ ႏိႈးလိုက္မယ္.."
"ဟုတ္...ဦးကြၽန္ေတာ့ကို လာကယ္မယ္ဆိုတာ သိေန
တယ္...အဲ့တာေတာ့ သိထားေနာ္.."
"ဟုတ္ပါၿပီး..အ႐ူးေလးရဲ႕..အိပ္ေတာ့.."
Fanxingလည္း နက်င္ေနေသာေဝဒနာကို အံ့ႀကိတ္
ရင္း အိပ္ေပ်ာ္ရန္ႀကိဳးစားေနရင္း ခက္ခက္ခဲခဲအိပ္
ေပ်ာ္သြားခဲ့သည္။ Yubin က Jellyဆီသို႔ Fanxing
ေဘးကင္းေၾကာင္းဖုန္းဆက္ခဲ့သည္။ မၾကာခင္မွာဘဲ
သိုေလွာင္ရံုထဲမွာ ႐ွင္းၿပီးသြားၿပီးေနာက္ ေ႐ွာင္ရင္း
တို႔ Yubin႐ွိရာကားဆီသို႔ လာခဲ့သည္။ လက္ေထာက္
လီက Fightေနရင္းက တစ္ခ်က္ထိုးခံထိသြားရာ
ေ႐ွာင္ရင္းက
"ေအာင္မေလး..ငါ့ခ်စ္ခ်စ္ကို သူတို႔ကမ်ားရာရာစစ
ထိုးရဲတယ္..ၾကည့္ပါအံုး..ေယာင္ေနၿပီး..."
"ေဟ့...ငါ့ကေလးအိပ္ေနတယ္...မင္းတို႔တျခားကား
ကိုသြား.."
"ဘာတဲ့...မင္းတို႔ rsေတြကို ငါမုန္းလိုက္တာ.."
"အသံကလည္း ျပဲေနေရာ...ငါကန္မထုတ္ခင္ မင္းတို႔
အရင္သြား.."
"မင္း..မင္း.."
ေဒါပြေနေသာေ႐ွာက္ရင္းအား လက္ေထာက္လီသည္
ဂုတ္မွဆြဲေခၚသြားခဲ့ေလသည္။ Yubinသည္ Fanxing
အား သူ႔ေနရာ အိမ္ေတာ္သို႔ ေခၚလာၿပီး ဆရာဝန္ႏွင့္
ျပေပးေလသည္။ ဆရာဝန္က
"ဒီေကာင္ေလးကို ကန္တဲ့သူကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ရက္
စက္တာဘဲ.."
"ဘာလို႔လဲ...ဆရာ.."
"သူ႔အစာအိမ္ကို ထိသြားတယ္...ထိတာမွလည္း
ေယာင္သြားတဲ့အထိဘဲ...သူ႔ကိုေခၚခဲ့တုန္းက ဘာမွထူး
ျခားတာကို မေတြ႔ဘူးလား..မဟုတ္ရင္..သူနာက်င္တာ ကို ေတာင့္ခံထားလို႔ျဖစ္လိ္မ့္မယ္..."
"ဗ်ာ...သူအခုေရာ..ဘယ္လိုေနေသးလဲ..ေသာက္ေဆးေတြေပးသြားပါ့မယ္..အခ်ိန္မွန္တိုက္ေပးပါ.."
"ဟုတ္ကဲ့..."
Yubinသည္ ဆရာဝန္ေပးေသာ ေဆးကိုယူၿပီး ကုတင္
ေဘးမွ ခံုေပၚတြင္တင္ရင္း ဆရာဝန္ထြက္သြားသည္ႏွင့္
Fanxingေဘးတြင္ ဝင္အိပ္ကာ တင္းၾကပ္စြာဖက္
ထားေတာ့သည္။ ၂ရက္ၾကာၿပီးေနာက္
Fanxingသည္ တေရးေရးႏိုးလာကာ မ်က္လံုးဖြင့္ၾကည့္
လိုက္သည္။ သူျမင္လိုက္ရသည္မွာ အရမ္းလွေနေသာ
ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ သူ႔က္ုိအနီးကပ္စိုက္ေနသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ လန္႔သြားကာ ေစာင္ႏွက့္ အုပ္လိုက္္သည္။
"မမေၾကာင့္ လန္႔သြားလား..ေဆာရီးပါ..အမက Yubinရဲ႕
အမေလ...အခုဆိုရင္ ေယာက္မေလးလို႔ေခၚရေတာ့မွာေပါ့
ေနာ္..."
"ဗ်ာ..."
"Yubinနဲ႔ လက္ထက္မွာ မဟုတ္လား..."
"ဗ်ာ..."
အမျဖစ္သူရဲ႕ေမးခြန္းေၾကာင့္ ေၾကာင္ေနတုန္းမာွ Yubinက
ဝင္လာၿပီး
"အမကို ဂ႐ုမစိုက္နဲ႔ေနာ္...အမက ႐ူးေနတာ.."
"ဘာ..နင့္အမကို ဘယ္လိုေတာင္ေျပာရက္ရတာလဲ.."
"မဟုတ္လို႔လား..ဒါဆို..ဘာလို႔အခုမွႏိုးလာတဲ့သူကို ဘာ
ေတြလိုက္ေမးေနတာလဲ..."
"နင္...ငါမေျပာေတာ့ဘူး..နင္လည္းလာၿပီးဆိုေတာ့ ငါသြားေတာ့မယ္.."
"ျမန္ျမန္ႂကြ..အာရံုေနာက္တယ္.."
"နင္က ငါ့ေမာင္ေလးေရာဟုတ္ရဲ႕လား.."
"ဘယ္သိမွာတုန္း..."
ႏွစ္ေယာက္သား ရန္ျဖစ္ေနသည္ကိုၾကည့္ေနေသာ fanxingတစ္ေယာက့ ညႇင္ညႇင္သာသာျပံဳးလိုက္ေလသည္။
Unicode
အာဏာကြီးလှသော အဖေဖြစ်သူဆီသို့ Yubinရဲ့ မိ
ဘနှစ်ပါးရောက်လာသည်။ အဖိုးက ထိုင်နေရင်း
"Yubinရော..."
"သူ့ကိုမလာခိုင်းခင်ကျွန်တော်တို့ပြောစရာရှိပါတယ်.
..အဖေ..."
"ဟ...အဖေတဲ့လား...မင်းပါးစပ်ကနေ အဖေလို့မခေါ်
တာ ဘယ်လောက်ကြာပြီးလဲ..သားဖြစ်သူအကြောင်း
နဲ့ ပတ်သက်တော့မှ အဖေတဲ့လား.."
"အဖေ...Yubinငယ်ငယ်ကတည်းက အဖေသူ့ကိုခေါ်
ထားခဲ့တာ....သားက ကျွန်တော်တို့နဲ့ဝေးကွာနေတာ
နှစ်၂၀ကျော်ပြီး..နှစ်၂၀လုံးလုံး မိဘမေတ္တာလည်း ငတ်ခဲ့ရတယ်..အဖေလည်း သူ့ကိုမချစ်ပေးဘူး..အ
ချစ်အစား အမိန့်တွေဘဲပေးခဲ့တယ်..သူလည်းအချစ်
ခံချင်ရှာမှာပေါ့.."
"အာ့ကြောင့်မင်းတို့ဆီပို့လိုက်တာပေါ့..."
"အဖေ သူ့ကို ကျွန်တော်တို့ဆီပို့လိုက်တုန်းက ၂၅နှစ်..
အခု၃၁နှစ်..၆နှစ်တာအတွင်းမှာ သူကျွန်တော်တို့ဆီ မ
ကပ်ဘူး..အဖေသူ့ကို လွှတ်လိုက်တယ်သာပြောတာ
ကုမ္ပဏီမှာဘဲ အချိန်ကုန်တာများတယ်...အခု..သူချစ်
ရသူကို ရှာတွေ့တော့လည်း အဖေတားပြန်ပြီးလား.."
"ငါ..မိန်းကလေးဆိုမပြောဘူး...အခုကယောက်ျားကွ...ယောက်ျား..."
"ယောက်ျားလေးဆိုလည်း ဘာဖစ်လဲ...သူတို့ချစ်နေ
ရင်ပြီးရောလေ.."
"ဘာကွ...သူသာယောက်ျားယူလိုက်ရင်မျိုးဆက်
ပျက်သွားလိမ့်မယ်ကွ..."
"အဖေ့မှာမြေးမလေးရှိသေးတာဘဲ.."
"ငါစိတ်မဝင်စားဘူး...Yubinကို အဲ့ကောင်လေးနဲ့ ခွဲ
ခိုင်းလိုက်..မဟုတ်ရင်.."
"မဟုတ်ရင်ကျွန်တော်တုန်းကလို အမွေဖြတ်မယ်ဆို
ပြီး ခြိမ်းခြောက်အုံးမလို့လား.."
"မင်း....Yubinကို ချက်ချင်းခေါ်စမ်း...မင်းတို့၂
ယောက်ဘာမှထပ်မပြောနဲ့တော့..မဟုတ်ရင်ငါဘာ
လုပ်မိမှန်းမသိဘူး..."
အဖိုးဖြစ်သူသည်မျက်မှောင်ကုတ်ရင်း Yubinအလာ
ကိုစောင့်နေတော့သည်။ ထိုအချိန်တွင်Yubinတို့နှစ်
ယောက်သား ပင်ပန်းကာ အိပ်ယာက မနိုးသေးဘဲ အိပ်
ပျော်နေတုန်း Yubinဆီဖုန်းကော ဝင်လာသည်။
"ဟယ်လို..."
"သခင်လေး...အဖိုးခေါ်နေပါတယ်..."
"ဘာကိစ္စလဲ.."
"လာကြည့်မှ သိပါလိ်မ့်မယ်..သခင်လေးရဲ့ မိဘတွေ
လည်းရောက်နေပါတယ်.."
"ဘာ..အမေတို့ရောက်နေတယ်..."
"ဟုတ်.."
"သိပြီး..လာခဲ့မယ်.."
Yubinသည်အိပ်ယာမှ ထထိုင်လိုက်ရာ Fanxing
လည်းနိုးလာရင်း
"ဦး...ဘယ်ချိန်ရှိပြီးလဲ..."
"11ထိုးတော့မယ်.."
"ဗျာ..ကျောင်းနောက်ကျတော့မယ်..."
Fanxingသည်အိပ်ယာမှ အမြန်ဆင်း၍ မျက်နှာသွား
သစ်ပြီးကျောင်းသွားရန်ပြင်ဆင်လေသည်။ အင်္ကျီ
ဝတ်နေသော Fanxingအား Yubinသည်အနောက်မှ
သိုင်းဖက်လိုက်ပြီး
"Fanxing..ကိုယ်မင်းကို ချစ်တယ်.."
"ကျွန်တော်လည်း ချစ်ပါတယ်.."
Yubinသည်Fanxingရဲ့ ပခုံးထက်တွင်ပွတ်သပ်နေ
လေရာ
"ဦး..ဘာဖစ်နေတာလဲ....ပွတ်သပ်နေတာ.."
"ကိုယ်...အလုပ်ရှိလို့သွားလိုက်အုံးမယ်နော်.."
"ဟုတ်ပါပြီး...ကျွန်တော်အရင်သွားနှင့်တော့မယ်
နော်.."
"အင်း..တာ့တာ.."
Fanxingသည်ပျော်ရွှင်ကာကျောင်းသို့ ထွက်သွား
လေသည်။ Yubin လည်း အဖိုးဆီသွားရန်Fanxing
ရဲ့ အဝတ်တွေကို ယူဝတ်ပြီး ထွက်လာခဲ့တော့သည်။
အဖိုးတည်းခိုရာ Hotelသို့ရောက်သောအခါ
"အဖိုး..."
"ဝင်လာခဲ့.."
အခန်းထဲသို့ ဝင်လာသောအခါ ဆိုဖာပေါ်တွင်ထိုင်နေ
သောအမေနှင့်အဖေကိုတွေ့ရာ
"အမေတို့ ဘယ်လိုဒီကို...အဖိုး...ကျွန်တော့မိဘတွေ
ကို ဘာလို့ခေါ်ရတာလဲ..."
"မင်းရဲ့ သတို့သမီးလောင်း ကိုမောင်းထုတ်တာ သူ
တို့လည်းပါလို့.."
"အော်...သူကအဲ့လိုပြောတာလား..."
Yubin သည်အေးစက်သောအကြည့်ဖြင့်အဖိုးဘေး
တွင်ထိုင်နေသော မိန်းကလေးအား ကြည့်ရာ ထိုမိန်း
ကလေးလည်း လန့်သွားရင်း အကြည့်လွှဲလိုက်လေ
သည်။ အဖိုးက
"Yubin...မင်းချစ်သူနဲ့ လမ်းခွဲလိုက်.."
"မခွဲနိုင်ပါဘူး.."
"ဘာ...မင်းကိုဒီလိုပြန်ပြောတတ်အောင်ဘယ်သူ
သင်ပေးထားတာလဲ...သူလား..."
"အခုက ကျွန်တော်နဲ့ အဖိုးပြသနာကိုပြောနေတာပါ
...မဆိုင်တဲ့သူကို မဆွဲထည့်ပါနဲ့..."
"မင်း...မနက်ဖန်ဒီမိန်းကလေးနဲ့ လက်ထက်ရမယ်"
"အဖိုး..ဒီမိန်းကလေးအကြောင်း ဘယ်လောက်သိလဲ
.."
"သူမအကြောင်း အကုန်သိတယ်.."
"ဒါဆို..သူမ..ရည်းစားတွေပွေနေတာရော သိလား."
"ဘာ...ရည်းစားတဲ့လား..ဒီကောင်မလေးက ဘယ်
လောက်ရိုသားလိုက်လဲ..."
"ဒါဆို..မနေ့က သူမအခန်းထဲဝင်သွားတာ ဘယ်သူပါ
လိ်မ့်နော်.."
"ဘာ...စားစရာလာပို့တဲ့ သူဖြစ်မှာပေါ့.."
"စားစရာလာပို့တဲ့သူက ဘာလို့၎နာရီကြာမှ ထွက်လာ
ရတာလဲ...ဒီမှာ ဓာတ်ပုံတွေ..."
Yubinသည်ရိုက်ထားသော ပုံများကို စားပွဲပေါ်သို့ ပစ်
တင်လိုက်သည်။ ထိုပုံတွေကို ကြည့်ပြီး မိန်းကလေး
လည်း လန့်နေသည်။ အဖိုးဖြစ်သူကလည်း
"ဒါ..ဒါ..ဘာတွေလဲ..."
"အဖိုးမြေး ကျွန်တော်က ဒီမိန်းကလေးနဲ့ တန်ရဲ့လား"
အဖို့းဖစ်သူသည်တွေဝေသွားပြီး
"အပြင်မှာ ဘယ်သူရှိလဲ..ဒီအကျင့်ပျက်တဲ့ မိန်းမကို
ဆွဲခေါ်သွားကြစမ်း..."
"အဖိုး..အဖိုး..မှားနေပြီး..ဒါက သမီးမဟုတ်ဘူး..အ
ဖိုး...အဖိုး..."
အပြင်သို့ဆွဲခေါ်ခံရသည်အထိ အဆက်မပြတ်အော်ခေါ်နေတော့သည်။ အဖိုးက
"ဒီမ်ိန်းကလေးမဟုတ်ရင်လည်းနောက်တစ်ယောက်
နဲ့ မိတ်ဆက်ပေးမယ်.."
"မလိုတော့ပါဘူး...ကျွန်တော့်ချစ်သူက လွဲလို့ ဘယ်
သူ့ကိုမှ လက်မထက်ဘူး..."
"မင်း...ငါလည်း မင်းတို့နှစ်ယောက်ကို သဘောမတူ
ဘူး..လုံးဝဘဲ..."
"တောင်းပန်ပါတယ်...ကျွန်တော်သူတစ်ယောက်ထဲ
ကို ဘဲလက်ထပ်မယ်.."
"မင်းသူ့ကို လက်ထပ်မယ်ဆိုရင်အိမ်ကနေသာမဟုတ်
ဘဲ ကုမ္ပဏီကနေပါထွက်သွားတော့.."
"အဖိုး..ဒီလိုပြောမယ်ဆိုတာ ကျွန်တော်သိပြီးသားပါ
...အဖိုးရဲ့သဘောအတိုင်း ထွက်သွားပါ့မယ်.."
"မင်း...မင်းတို့သားအဖက တစ်ထစ်ရာတည်းဘဲ.."
"ကျွန်တော်က အဖေနဲ့တူတာလေ...အဖေ..သွားရ
အောင်.."
Yubinသည်မိဘတွေကို လက်တွဲခေါ်ကာ ထွက်သွား
ကြသည်။ အဖိုးဖြစ်သူကတော့ဒေါသဖြစ်ရင်း ကျန်ခဲ့
တော့သည်။ Yubinတို့အိမ်တော်ကိုရောက်သောအခါ
Yubinက
"အမေတို့လည်း လန့်သွားမှာဘဲ...နားတော့နော်.."
အထဲကိုဝင်ကြရင်း ဧည့်ခန်းထဲသို့ရောက်လာကြသည်။ Yubinတစ်ယောက်သူ့အခန်းဆီသိူ့ သွားရန်လုပ်ရာ
သူ့ထံသို့ မိန်းကလေးတစ်ယောက်ပြေးဝင်လာသည်။
Yubinက လန့်သွားပြီး
"ဘာတုန်းဟ.."
"Yubin..မောင်လေး..အဆင်ပြေရဲ့လား.."
"ဟမ်...မမ...ဘယ်လိုရောက်လာတာလဲ.."
"မနေ့က အိမ်တော်ထိန်းဆီ ဖုန်းဆက်ရင်း အကြောင်း
ဆက်မိသွားလို့ သိသွားတာနဲ့ ပြန်လာဖြစ်သွားတာ..
ကြည့်စမ်း..ငါ့မောင်လေး..ပြုံးတောင်ပြုံးတတ်လာ
ပြီးကိုး.."
"ဟာ..အမကလည်း ကျွန်တော်က အရင်က မပြုံး
တတ်တာ ကျနေတာဘဲ.."
"ဟဟ...ထားပါတော့..ဒါနဲ့ နင့်ကောင်လေးရော..
အိမ်ကို မပါလာဘူးလား.."
"ဘာလုပ်အုံးမလို့လဲ.."
မျက်စောင်းနှင့်အေးစက်သောအကြည့်ကြောင့်အမ
ဖြစ်သူလည်း လန့်သွားရာ
"ဟေ့..ငါဘာမှမလုပ်ပါဘူး..သိချင်ရုံပါ..နင့်ရဲ့ နှလုံး
သားကို အရည်ဖျော်လိုက်တာ ဘယ်လိုလူမျိူးလဲဆို
တာ သိချင်ရုံပါဟာ..နင်ကလဲ.."
နှစ်ယောက်သားစနောက်နေတုန်း အမေဖြစ်သူက
"သမီး...သမီးအမျိုးသားရော.."
"အော်...သူက အလုပ်မပျက်သေးလို့နေခဲ့တယ်..
Yubinရဲ့ လက်ထက်ပွဲမှ လာခဲ့မယ်တဲ့.."
Yubinရဲ့ အမလည်းပြောနေရင်း အဖေဖြစ်သူရဲ့
လက်မောင်းကို တွယ်ကာ
"အဖေ...သမီးကို မလွမ်းဘူးလားဟင်.."
"လွမ်းတာပေါ့..သမီးရဲ့..စားပြီးပြီးလား.."
"မစားရသေးဘူး...အခုကျွေးမှာလား..."
"အင်း...သွားစားရအောင်..သမီးအမေရဲ့ လက်ရာကို
မစားရတာ ကြာပြီးမဟုတ်လား.."
"ဟုတ်ကဲ့..Yubin..စားရအောင်..လာလာ.."
Yubinကိုလည်း လက်တွဲပြီး ဆွဲခေါ်သွားလေသည်။
တစ်ဖက်၌ကျောင်းကို အပြေးအလွှားလာနေသော Fanxingကကျောင်းနားတွင်စောင့်နေသော Jelly
အား
"Jelly...ငါရောက်ပြီး.."
အဝေးမှ လက်လှမ်းပြကာ Jellyဆီပြေးလာစဉ်ကား
အနက်တစ်စီးက Fanxingနားတွင်ရပ်ကာ လူ၃
ယောက်..fanxingကို ဖမ်းခေါ်သွားသည်။.Jelly
လည်း လန့်သွားကာ ကားအနောက်သို့ပြေးလိုက်လေ
သည်။ မမှီတော့သည်နှင့်လက်တွင်ကိုင်ထားသော
ဖုန်းနှင့်ကားကို အချိန်မှီရိုက်လိုက်သည်။ Jellyက
"သူ့ကို ဘယ်သူခေါ်သွားတာလဲ..ဘယ်သူကယ်နိုင်မ
လဲ..စဉ်းစားစမ်း..အဖေကလည်း နိုင်ငံခြားသွားတယ်
...နေအုံး...Yubin..ဟုတ်တယ်..သူ့အာဏာနဲ့ဆို Fanxingကို ရှာနိုင်လောက်တယ်.."
Jellyသည်Yubinဆီသို့ အလျင်အမြန်ဖုန်းဆက်လေ
သည်။ ထမင်းစားနေသော Yubinက ဝင်လာသော
ဖုန်းကိုကိုင်ကာ
"ဟယ်လို.."
"Yubin..Yub..Yubin..fanxingကို ပြန်ပေးဆွဲ
သွားကြတယ်.."
"ဘာ..ဘယ်..ဘယ်သူ..ပြန်ပေးဆွဲသွားတာလဲ.."
"မသိဘူး..ကားကိုဘဲတွေ့လိုက်တယ်.."
"ငါကျောင်းကို လာခဲ့မယ်.."
Yubinသည်အလောတကြီးနဲ့ထကာ
"အမေ..မမေ့ကားခဏယူသွားမယ်နော်.."
"အင်းအင်း..ဘာဖြစ်လို့လဲ..သား.."
"Fanxing..ပြန်ပေးဆွဲခံရလို့တဲ့.."
"ဘာ.."
"သားသွားတော့မယ်နော်.."
"အင်း.."
Yubinသည်အမေဖြစ်သူရဲ့ ကားကိုယူကာကျောင်း
သို့ထွက်လာခဲ့သည်။ကျောင်းသို့လာရာ လမ်းတွင်
"ရှောက်ရင်း...မင်းလူတွေစုထား..ပြီးရင်ငါတို့တွေ့
နေကြBarကို လာခဲ့..barကို လူရှင်းထား.."
"ဘာလို့လဲ.. .ရုတ်တရက်ကြီး.."
"ငါပြောသလိုလုပ်...ရောက်မှပြောပြမယ်.."
Yubinလည်းရှောင်ရင်းဆီဖုန်းဆက်ပြီးနောက်
ကျောင်းဝတွင်စောင့်နေသော Jellyကို ကားနဲ့ခေါ်
သွားပြီး ချိန်းထားသော barသို့မောင်းထွက်လာခဲ့
တော့သည်။Yubinသည်ကားကို အရှိန်ကုန်တင်ကာမောင်းခဲ့
သည်။ barသို့ရောက်သောအခါ ကားပေါ်မှဆင်းလာ
သော jellyသည်ယိုင်တိုင်ယိုင်တိုင်နှင့်ကားပေါ်မှ
ဆင်းပြီးနောက်အန်လေသည်။ Yubinကတော့ ဘာမှ
မပြောဘဲ
"ကိစ္စရှင်းပြီးလာခဲ့တော့.."
နောက်သို့လှည့်ပြောပြီး barထဲသို့ဝင်သွားခဲ့သည်။ အ
ထဲ၌ အသင့်စောင့်နေသောရှောင်ရင်းနှင့်လက်
ထောက်လီတို့က
"ရောက်လာပြီးလား..သူဌေး.."
"အင်း..Fanxingရဲ ဖုန်းကိုခြေရာခံမိသေးလား.."
"ဖုန်းကိုခြေရာခံကြည့်ပေမဲ့ ခဏဘဲရတယ်...နောက်
ပျောက်သွားတယ်.."
"ဆိုလိုတာက fanxingရဲ့ ဖုန်းကိုပစ်လိုက်တယ်ပေါ့"
"အဲ့လိုဘဲ မှန်းဆရတာဘဲ..."
Yubinလည်း ကြံရမရဖြစ်နေတုန်း အန်ပြီးနောက်
ထွက်လာသော Jellyက သူ့ဖုန်းထဲမှ ကားပုံကို ထုတ်
ပြလိုက်သည်။
"Fanxingကိုခေါ်သွားကြတာ ဒီကားဘဲ..."
Yubinက
"ဒီကား ဘယ်ကိုဦးတည်သွားရှာ..."
"နေအုံး...ဒီကားကို ငါတွေ့ဖူးသလိုဘဲ.."
ရှောင်ရင်းစကားကြောင့်အာရုံစိုက်လာကြကာ
"မှတ်မိပြီး...bowan...မင်းမှတ်မိလား..ငါတို့လDလုပ်
ငန်းစုနဲ့တွေ့ဖို့ချိန်ဖူးတယ်..အဲတုန်းက စားသောက်
ဆိုင်ကိုမောင်းလာတဲ့ကားဘဲ..."
"ဘာ...Dလုပ်ငန်းစုဘဲလား...သူတို့ငါဆီက ဘာလို
ချင်လို့လဲကွာ..."
"သူဌေး...အဲ့ကားဘယ်ကို သွားလဲဆိုတာ သိရပြီး"
တည်နေရာရှာကျွမ်းကျင်နေသော လူကပြောရာ
Yubinက ချက်ချင်းဘဲ
"ဘယ်မှာလဲ..."
"မြို့ပြင်က သိုလှောင်ရုံတစ်ခုမှာ ရပ်ထားပါတယ်"
"ရှောင်ရင်း..သွားရအောင်...မင်းလူတွေကို အကုန်စု
တော့..သွားကြမယ်.."
ရှောင်ရင်းက
"နေအုံး..မင်းလူတွေကို ဘာလို့မသုံးတာလဲ..."
"ငါနောက်မှပြောပြမယ်..အခုတော့ သွားရအောင်"
အကုန်လုံးထွက်သွားကြစဉ်Jellyလည်း လိုက်ရန်
လုပ်ရာ
"ဒီမှာဘဲနေခဲ့ပါ..."
"မရဘူး...ကျွန်တော့သူငယ်ချင်းတစ်ယောက်လုံး
ဒါက္ခရောက်နေတာ..ကျွန်တော်ကဒီမှာနေပြ်ီး ဘာလုပ်
ရမှာလဲ.."
"မင်းမှန်ပါတယ်...ဒါမဲ့..ငါတို့က တိုက်ပွဲလည်း ဖြစ်
သွားနိုင်တယ်...တိုက်ပွဲကြားထဲမှာ မင်းကို အာရုံမစိုက်
နိုင်ဘူး...ကျေးဇူးပြုပြီး...နေခဲ့ပြီး ငါတို့အလာကို
စောင့်နေပါ...နော်.."
Yubinရဲ့တောင်းဆိုမှုကြောင့်Jellyက ငြိမ်ကျသွား
ပြီးနောက်
"Fanxingကို အန္တရာယ်ကင်းကင်းပြန်ခေါ်လာခဲ့ပါ"
"သေချာပေါက်ခေါ်လာခဲ့မယ်...သွားတော့မယ်.."
အားလုံးကားနှင့်မြို့ပြင်ရှိ fanxinfကို ကယ်ရန်
ထွက်သွားကြသည်ကို ကြည့်နေသော Jellyသည်Barရှေ့တွင်မတ်တတ်ရပ်ရင်း ကျန်ခဲ့တော့သည်။
တစ်ဖက်တွင်သိုလှောင်ရုံသို့ ဖမ်းခံလာရသော Fanxingသည်လက်ကိုအနောပ်ပစ်ကာ ကြိုးနှင့်
တင်းတင်းကြပ်ကြပ်ချည်ခံထားရသည်။ ကြိုးမှ လွှတ်ရန်ရုန်းနေရင်းနဲ့ လက်ကောက်ဝတ်မှာသွေးဥလာလေ
သည်။ထောင့်တွင်ရုန်းနေသော Fanxingဆီသို့်တစ်
ယောက်ယောက်က နီးကပ်စွာလျှောက်လာရင်း
"သိပ်မရုန်းနဲ့...မင်းဘဲ အနာတရဖြစ်မှာ..."
"ခင်ဗျားက ဘယ်သူလဲ..."
"ငါလား...ငါ့ကိုမမှတ်မိတာတော်တော်ဆိုတာဘဲ..
မင်းကို ငါ့နာမည်လည်းပြောပြဖူးသလို့ အဲ့ညက မင်း
ကို ထိတွေ့ရတဲ့အရသာကို ငါမမေ့သေးဘူး..."
"ခင်ဗျား..."
Fanxingရဲ့ အသံများ တစ်ဖြည်းဖြည်းတုန်ရီလာရာ
"ဪ...ကြည့်ရတာ မင်းငါ့ကိုမှတ်မိပြီးထင်တယ်.."
"Harry..."
"ဟဟ..ငါ့နာမည်တောင်မှတ်မိသေးတာဘဲ..မင်းသိ
လား..အဲ့ညက မင်းကိုလာကယ်သွားတဲ့ တစ်ယောက်
က ငါ့ကို ၃ရက်လောက်သတိမေ့တဲ့အထိ ထိုးသွားတာ
လေ..."
"ခင်ဗျားဘာလိုချင်လို့လဲ..."
"သူပြောတယ်..ငါ့အဖေကို..ငါကမင်းက်ိုတောင်းပန်
ရမယ်တဲ့...အခု မင်းကိုတောင်းပန်ဖို့ခေါ်လာတာလေ"
"ခင်ဗျားတောင်ပန်တာ အရမ်းထူးဆန်းတာဘဲနော်"
"ကိုယ်က တခြားသူတွေနဲ့ မတူချင်ဘူးလေ..ကိုယ်
လေ..အဲ့ညက မင်းရဲ့ အထိအတွေ့ကို လွမ်းနေတုန်း
ဘဲ..သိလား.."
Harryသည်ပြောနေရင်းနဲ့ fanxingရဲ့ ရှပ်ကြယ်သီး
ကို ဖြုတ်နေလေသည်။
"ခင်ဗျား...ခင်ဗျား..ဘာလုပ်မလို့လဲ.."
"အင်း..ကြည့်စမ်းပါအုံး...မင်းကို တစ်ယောက်
ယောက်က စားထားပြီးပြီးထင်တယ်...အနမ်းရာတွေ
များကြီးဘဲ..ငါလည်း အားကျလာသလိုဘဲ. "
"ကျွန်တော်မှာ ပိုင်ရှင်ရှိတယ်..ခင်ဗျားထိဖို့မစဉ်းစား
နဲ့..."
"ဟဟ..အဲ့နေ့က သူငါ့ကို ဘယ်လိုထိုးသွားလဲ သိ
လား...ဒီလိုလေ.."
Harryသည်Fanxingရဲ့ဗ်ိုက်ကို အားရပါးရ ကန်
လိုက်ရာ Fanxingသည်နာကျင်သဖြင့်ကွေးပြီး
ကျယ်လောင်စွာအော်လေသည်။ fanxingသည်နာ
ကျင်သဖြင့်မျက်ရည်များကျဆင်းလာလေသည်။
Harryက
"အိုး...ဘာလို့ငိုနေတာလဲ..ဒါက သူငါ့ကို လုပ်သွား
သလို လုပ်တာလေ.."
Harryသည်နောက်တစ်ချက်ကို မျက်နှာကို ကန်
လိုက်ရာ ပါးစပ်နားတွင်သွေးများယိုဆင်းလာပြီး သတိမေ့သွားခဲ့သည်။ Harryက
"ဟေ့...ထအုံးလေ..အခုမှ နှစ်ချက်ဘဲရှိသေးတယ်
...ထအုံးလေ...ဟေ့.."
မေ့နေသော Fanxingအား ဆံပင်မှ ဆွဲကာ နှိုးသော်
လည်း မနိုးလာတော့ချေ။ ထိုအချိန်မှာဘဲ သိုလှောင်ရုံ
ထဲသို့ လူတစ်ယောက်ကကြောက်လန့်တကြားပြေး
ဝင်လာပြီး
"သ...သခင်လေး...သူဌေးYubinတို့ရောက်လာကြ
တယ်..လူတွေများကြီးဘဲခေါ်လာတယ်.."
"ဘာ...သူက ဘယ်လိုသိတာလဲ ဒီနေရာကို.."
နှစ်ယောက်သားကြောက်လန့်နေတုန်းမှာဘဲ Yubin
တို့အထဲရောက်လာကြသည်။အေးစက်နေသောအ
ကြည့်၊ လူသတ်ချင်စိတ်ပေါက်နေသော အငွေ့အ
သတ်တို့ဖြင့်harryဆီလျှောက်လာသော Yubinအား
ကြည့်ပြီးကြောက်လန့်နေသည်။ Yubinသည်မေ့နေ
သော Fanxingကို ချီမပြီး
"ရှောင်ရင်း.. ...ဒီကိစ္စကို မင်းဘဲဆက်ရှင်းလိုက်တော့
..မနက်ဖန်..Dလုပ်ငန်းကို သွားရမယ်..."
"ဟုတ်ပြီး..ငါ့ကို လွှဲခဲ့လိုက်...ချစ်သူလေးရေ..ကိုယ်
နဲ့ တွဲလုပ်ရအောင်..."
ရှောင်ရင်းသည်လက်ထောက်အားလှမ်းပြောရာ
"ဘယ်...ဘယ်သူက မင်းချစ်သူလဲ...လုပ်စရာရှိတာ
..မြန်ုမြန်လုပ်..."
လက်ထောက်လည်း ရှက်ရမ်းရမ်းကာ မျက်နှာတွေနီ
လာခဲ့သည်။ရှောင်ရင်းတို့ အထဲတွင်ရှင်းနေတုန်း
ကားပေါ်တွင်Fanxingရဲ့ လက်ကို ချည်ထားသော
ကြိုးကိုဖြေရင်းသွေးအရာများထက်နေသည်ကို
ကြည့်ပြီး Yubinတစ်ယောက်နာကျင်နေရင်း
"တောင်းပန်ပါတယ်..ကိုယ်မင်းကို ထပ်နာကျင်စေမိ
ပြီး..."
မျက်ရည်များဝဲနေရင်းသွေးအရာများထင်နေသော
လက်ကောက်ဝတ်ကို ညှင်သာစွာ နမ်းရိုက်လိုက်သည်။
ထိုအချိန်တွင်သတိပြန်လည်လာသော Fanxingက
"ဦးလား...."
"Fanxing...တောင်ပန်ပါတယ်..."
"ဘာလို့ငိုပြီးတောင်းပန်နေတာလဲ...ကျွန်တော်အခု
လည်း အဆင်ပြေနေတာဘဲ မဟုတ်ဘူးလား.."
"Fanxing..."
"ဦး..ကျွန်တော်အိပ်ချင်တယ်..."
"အိပ်နေလေ...အိမ်ရောက်ရင်နှိုးလိုက်မယ်.."
"ဟုတ်...ဦးကျွန်တော့ကို လာကယ်မယ်ဆိုတာ သိနေ
တယ်...အဲ့တာတော့ သိထားနော်.."
"ဟုတ်ပါပြီး..အရူးလေးရဲ့..အိပ်တော့.."
Fanxingလည်း နကျင်နေသောဝေဒနာကို အံ့ကြိတ်
ရင်း အိပ်ပျော်ရန်ကြိုးစားနေရင်း ခက်ခက်ခဲခဲအိပ်
ပျော်သွားခဲ့သည်။ Yubin က Jellyဆီသို့ Fanxing
ဘေးကင်းကြောင်းဖုန်းဆက်ခဲ့သည်။ မကြာခင်မှာဘဲ
သိုလှောင်ရုံထဲမှာ ရှင်းပြီးသွားပြီးနောက်ရှောင်ရင်း
တို့ Yubinရှိရာကားဆီသို့ လာခဲ့သည်။ လက်ထောက်
လီက Fightနေရင်းက တစ်ချက်ထိုးခံထိသွားရာ
ရှောင်ရင်းက
"အောင်မလေး..ငါ့ချစ်ချစ်ကို သူတို့ကများရာရာစစ
ထိုးရဲတယ်..ကြည့်ပါအုံး..ယောင်နေပြီး..."
"ဟေ့...ငါ့ကလေးအိပ်နေတယ်...မင်းတို့တခြားကား
ကိုသွား.."
"ဘာတဲ့...မင်းတို့ rsတွေကို ငါမုန်းလိုက်တာ.."
"အသံကလည်း ပြဲနေရော...ငါကန်မထုတ်ခင်မင်းတို့
အရင်သွား.."
"မင်း..မင်း.."
ဒေါပွနေသောရှောက်ရင်းအား လက်ထောက်လီသည်
ဂုတ်မှဆွဲခေါ်သွားခဲ့လေသည်။ Yubinသည်Fanxing
အား သူ့နေရာ အိမ်တော်သို့ခေါ်လာပြီး ဆရာဝန်နှင့်
ပြပေးလေသည်။ ဆရာဝန်က
"ဒီကောင်လေးကို ကန်တဲ့သူကတော့တော်တော်ရက်
စက်တာဘဲ.."
"ဘာလို့လဲ...ဆရာ.."
"သူ့အစာအိမ်ကို ထိသွားတယ်...ထိတာမှလည်း
ယောင်သွားတဲ့အထိဘဲ...သူ့ကိုခေါ်ခဲ့တုန်းက ဘာမှထူး
ခြားတာကို မတွေ့ဘူးလား..မဟုတ်ရင်..သူနာကျင်တာ ကိုတောင့်ခံထားလို့ဖြစ်လိ်မ့်မယ်..."
"ဗျာ...သူအခုရော..ဘယ်လိုနေသေးလဲ..သောက်ဆေးတွေပေးသွားပါ့မယ်..အချိန်မှန်တိုက်ပေးပါ.."
"ဟုတ်ကဲ့..."
Yubinသည်ဆရာဝန်ပေးသောဆေးကိုယူပြီး ကုတင်
ဘေးမှ ခုံပေါ်တွင်တင်ရင်း ဆရာဝန်ထွက်သွားသည်နှင့်
Fanxingဘေးတွင်ဝင်အိပ်ကာ တင်းကြပ်စွာဖက်
ထားတော့သည်။ ၂ရက်ကြာပြီးနောက်
Fanxingသည်တရေးရေးနိုးလာကာ မျက်လုံးဖွင့်ကြည့်
လိုက်သည်။ သူမြင်လိုက်ရသည်မှာ အရမ်းလှနေသော
ကောင်မလေးတစ်ယောက်သူ့က်ိုအနီးကပ်စိုက်နေသည်။
ထို့ကြောင့်လန့်သွားကာစောင်နှက့်အုပ်လိုက်သည်။
"မမကြောင့်လန့်သွားလား..ဆောရီးပါ..အမက Yubinရဲ့
အမလေ...အခုဆိုရင်ယောက်မလေးလို့ခေါ်ရတော့မှာပေါ့
နော်..."
"ဗျာ..."
"Yubinနဲ့ လက်ထက်မှာ မဟုတ်လား..."
"ဗျာ..."
အမဖြစ်သူရဲ့မေးခွန်းကြောင့်ကြောင်နေတုန်းမှာ Yubinက
ဝင်လာပြီး
"အမကို ဂရုမစိုက်နဲ့နော်...အမက ရူးနေတာ.."
"ဘာ..နင့်အမကို ဘယ်လိုတောင်ပြောရက်ရတာလဲ.."
"မဟုတ်လို့လား..ဒါဆို..ဘာလို့အခုမှနိုးလာတဲ့သူကို ဘာ
တွေလိုက်မေးနေတာလဲ..."
"နင်...ငါမပြောတော့ဘူး..နင်လည်းလာပြီးဆိုတော့ ငါသွားတော့မယ်.."
"မြန်မြန်ကြွ..အာရုံနောက်တယ်.."
"နင်က ငါ့မောင်လေးရောဟုတ်ရဲ့လား.."
"ဘယ်သိမှာတုန်း..."
နှစ်ယောက်သား ရန်ဖြစ်နေသည်ကိုကြည့်နေသော fanxingတစ်ယောက့ ညှင်ညှင်သာသာပြုံးလိုက်လေသည်။
kyelsinthawdar
ESTÁS LEYENDO
ခ်စ္ရတဲ့ဦး
RomanceCompany တစ္ခုရဲ႕သူေဌး Yubinနဲ႔ Bar တစ္ခုမွာ အခ်ိန္ပို္င္းလုပ္ေနတ႔ဲေက်ာင္းသားေလ Fanxingတို႔ရဲ႕ ေတြ႕ဆံုမႈ Yubinက Fanxingန႔ဲဆံုဖို႔ ဘယ္လိုေတြ႕ဖို႔ ႀကိဳးစားသလဲဆိုတာ.... ဦးန႔ဲကေလးၾကားက ဆက္ဆံေရးေလး ကိုပံုေဖာ္ထားတ့ဲ romanceဇာတ္လမ္းတစ္ပုဒ္