ကိုယ္ဝန္လည္း တစ္ျဖည္းျဖည္းရင့္လာရာ ဗိုက္လည္း ပူလာခဲ့သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ Fanxingလည္း အ
လုပ္မွ နားလိုက္ရသည္။ Fanxingအိမ္တြင္ ႐ွိေနခ်ိန္
Yubinရဲ႕ မိသားစုအလည္လာေလသည္။ Yubinရဲ႕အ
မသည္ Fanxingရဲ႕ ဗိုက္ကို အျမဲတမ္းပြတ္ေလသည္။ အေမျဖစ္သူက
"သမီး...ဗိုက္ကိုအဲ့ေလာက္ပြတ္ေနေတာ့ သမီးရဲ႕
လက္ေဗြရာ ေတြေပ်ာက္ကုန္လိ္မ့္မယ္ . "
"ရပါတယ္..အေမရဲ႕...သမီးရဲ႕တူေလးဘယ္လိုပံုစံ႐ွိမ
လဲဆိုတာ ခန္႔မွန္းရင္း ပြတ္ေနတာ...အေမၾကၫ့္..သူ႔
ဗိုက္က ပူလာၿပီး.."
"ကေလးက ေယာက္်ားေလးမွန္း ဘယ္လိုသိ..."
"ေသခ်ာတယ္..ေယာက္်ားေလးဆိုတာ..."
"ဟားဟား.."
၄ေယာက္သား ရယ္ေမာတုန္း တစ္ေယာက္ေယာက္ တံခါးလာေခါက္ေလသည္။ Fanxingက ထရန္လုပ္
ရာ အမျဖစ္သူက မထရန္တားၿပီး တံခါးသြားဖြင့္ေလ
သည္။ တံခါးဖြင့္လိုက္ရာ အဖိုးျဖစ္သူေရာက္လာေလ
သည္။ အမျဖစ္သူက အံ့ဪရင္း
"အ..အဖိုး..."
"ေအး...႐ွီလ်န္း...မေတြ႔တာၾကာၿပီးေနာ္..."
"ဟု..ဟုတ္...အဖိုး..."
အဖိုးက ညင္သာစြာ ဆက္ဆံျခင္းေၾကာင့္ ႐ွီလ်န္းေလး
လန္႔ေနသည္။ အဖိုးက ႐ွီလ်န္းကို ငယ္ငယ္ကတည္း
က သေဘာမက်ဘဲ လ်စ္လ်ဴရႈထားခံရတဲ့ ကေလးမ
ေလးျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္
ေျပာေသာ အဖိုးျဖစ္သူကို ေၾကာက္ရြံ႔ေနသည္။ အဖိုး
ျဖစ္သူေရာက္လာျခင္းေၾကာင့္ အေဖျဖစ္သူတို႔လည္း
မတ္တက္ရပ္ကုန္သည္။ Fanxingလည္း မတ္တပ္ရပ္
ေနရာ အဖိုးက
"Fanxing...ဗိုက္ပူလာၿပီး...အရင္ကအကၤ်ီေတြဝတ္
တုန္းလား..."
"ဟုတ္...ဦးျပန္လာရင္ သြားဝယ္မလို႔စဥ္းစားထားပါ
တယ္..."
"ဟုတ္လား..အခုဘဲ ႐ွီလ်န္းနဲ႔ သြားလိုက္ပါ.."
"ဗ်ာ..."
"ေရာ့...ဒီကတ္နဲ႔ အကတ္အသန္႔မ႐ွိဝယ္လို႔ရတယ္
...အဖိုး...မင္းတို႔အေဖတို႔နဲ႔ ေျပာစရာေလး႐ွိလို္..."
"ဟုတ္...."
"႐ွီလ်န္း...လိုက္ဝယ္ေပးမယ္ဟုတ္..."
အဖိုးက ႐ွီလ်န္းကို ေခၚလိုက္သည္ႏွင့္ ေၾကာက္လန္႔
ကာ ေခါင္းညႇိတ္ရင္း ထြက္သြားၾကေတာ့သည္။ တိုက္
ခန္းထဲ၌ က်န္ရစ္ခဲ့ေသာ ၃ေယာက္သား တိတ္ဆိတ္
စြာ ထိုင္ေနရင္း အဖိုးက အေမျဖစ္သူအား
"သားနဲ႔ လက္ထက္ထားတာ ဘယ္ေလာက္ၾကာႁပီးလဲ..."
"႐ွင္..."
"Yubinရဲ႕ အေဖနဲ႔ေလ.."
"ေအာ္...၃၄ႏွစ္႐ွိပါၿပီး..."
"မဂၤလာပြဲလုပ္လိုက္ရလား..."
"မလုပ္ျဖစ္ပါဘူး...တရားရံုးမွာဘဲ လက္မွတ္ထိုးခဲ့
ၾကတာပါ.."
"အင္း.."
ထူးထူးဆန္းဆန္းေတြ ေမးေနေသာ အေဖအား
"ဘာလို႔ ဒါေတြေမးေနတာလဲ.."
"ငါလည္း ငါ့ေခြၽးမကို ေမးခ်င္တာ ေမးမွာေပါ့..."
"အခု...ေခြၽးမလို႔ေျပာလိုက္တာလား.."
"ေခြၽးမလို႔မေခၚရင္ ဘယ္လိုေခၚရမွာလဲ..."
"အေဖ...."
"ဘာတုန္း..."
"အေဖသူမကို ေခြၽးမလို႔ေခၚႁပီး အေထဘာလို႔႐ွက္ေန
တာလဲ..."
"ေပါက္ကရမေျပာနဲ႔...သားတစ္ေယာက္ေလးရွိပါ
တယ္...အေဖစိတ္ဆိုးေနတာကို လာေခ်ာ့ေဖာ္မရဘူး
...အသံုးမက်တဲ့သား..."
"ဟာ...အေဖ..."
Yubinရဲ႕ အေဖသည္ မိန္းမျဖစ္သူကို လက္ခံေပးတာ
ေၾကာင့္ ဝမ္းသာၿပီး အေဖအား ဖက္လိုက္ရာ
"ဟာ..ဘာလို႔လာဖက္ေနတာလဲ...ပူတယ္..ေဝးေဝး
သြား..."
"အေဖ့ကိုမဖက္ရတာ ႏွစ္၃၀ေက်ာ္ေနၿပီး...လြမ္းတာ
ေပါ့ဗ်..."
"အင္း...အေဖလည္းလြမ္းပါတယ္...အရင္က သား
တို႔ကို ခြဲမိတာေတာင္းပန္ပါတယ္..."
"အတိတ္ကဟာေတြ ေျပာမေနနဲ႔ေတာ့...Yubinတို္
တေလာကဘဲ ေဆးရံုသြားၿပီး အက္ထရာေဆာင္းထပ္
႐ိုက္ခဲ့တယ္..ဒီမွာ ကေလး..."
မိန္းမျဖစ္သူလက္ထဲက ပံုကိုယူၿပီးအေဖအား ျပ
လိုက္ရာ အဖ္ိုးျဖစ္သူသည္ ျပံဳး၍သာေနေနေတာ့
သည္။ အဖိုးက
"ဒီည မိသားစုအစံုအလင္ထမင္းစားၾကရေအာင္.."
"ဟုတ္ကဲ့ ..အေဖ..."
ေခြၽးမေလးက ႁပံဳး႐ႊင္စြာ ေျပာေလသည္။ တစ္ဖက္၌
ကိုယ္ဝန္ေဆာင္အကၤ်ီေတြေရာင္းေသာ ဆိုင္ထဲ၌
Fanxingအတြက္ ေရြးေပးေနေသာ ႐ွီလ်န္းက
"နင္က ေယာက္်ားေလးမွဟုတ္ရဲ႕လား...ဘာလို႔ ဗိုက္
ဖံုးအကၤ်ီအကုန္လံုးနဲ႔ လိုက္ေနရတာလဲ..."
"အမရယ္..ျမန္ျမန္ဝယ္ပါေတာ့...သူမ်ားဝိုင္းၾကည့္
ကုန္ၿပီး..႐ွက္တယ္ဗ်..."
Fanxingေျပာမွ ႐ွီလ်န္းလည္း ေဘးပတ္ဝန္းက်င္ကို
ၾကည့္လိုက္ရာ Fanxingအား ႐ွက္႐ွက္ႏွင့္ ဝိုင္းၾကည့္
ေနၾကေသာ မိန္းကေလးမ်ားအား ေတြ႔ရာ
"အမတို႔....ကြၽန္မ ေယာက္မ ေလးေလ.."
"ဟယ္...ေယာက္်ားေလးမဟုတ္လား.."
"ဟုတ္ပါတယ္..."
"လွလိုက္တာေနာ္..ၾကည့္အံုး..သူ႐ွက္ေနၿပီး..."
အမျဖစ္သူရဲ႕ ေအာ္ေျပာမႈေၾကာင့္ မိန္းကေလးေတြ
အားလံုး Fanxingအား ဝိုင္းၾကည့္ၾကရာ ႐ွက္႐ွက္ႏွင့္
"အမ..ဝယ္ၿပီးျပန္ႏွင့္ေနာ္..ကြၽန္ေတာ္ ဦးရဲ႕အလုပ္မွာ
သြားႀကိဳ႕မလို႔..."
"အလုပ္ဆင္းခ်ိန္လိူေသးတယ္...မဟုတ္လား.."
"ကြၽန္ေတာ္လမ္းေလ်ာက္သြားမလို႔..."
"အင္း..အင္း..."
Fanxingသည္ ဆိုင္ထဲမွ ထြက္လာ၍ Yubin႐ွ္ိရာ အ
လုပ္သို႔ လမ္းေလ်ွာက္ထြက္ခဲ့သည္။ ကုမၸဏီအထဲသို႔
ေရာက္ၿပီး အထဲ၌ သြားလာေနေသာ ဝန္ထမ္းေတြ
ၾကားမွ ျဖတ္လာ႐ာ သူ႔အနားမွ ျဖတ္သြားသူတိုင္းက
"ေမႊးလိုက္တာ..."
"ဟုတ္တယ္ေနာ္..သူ႔အနံ႔က စားလိုက္ရင္အရသာ႐ွိ
မဲ့ ပံုစံမ်ိဳး..."
ထိုႏွစ္ေယာက္သည္ ဟိုၾကည့္ဒီၾကည့္ႏွင့္ စပ္စုေနေသာ
Fanxingအနားသို႔ ကပ္သြားၿပီး
"ေကာင္ေလး...ဘယ္သူ႔ကို႐ွာေနတာလဲ.."
"အယ္...မန္ေနဂ်ာYubin.."
"ကြၽန္ေတာ္တို႔ မန္ေနဂ်ာလား..အလုပ္ဆင္းခ်ိန္လည္း
ေရာက္ႁပီးဆိုေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔နဲ႔လိုက္ခဲ့ပါ..ပို႔ေပး
မယ္.."
"ေက်းဇူးပါ..."
"ရပါတယ္.."
Fanxingလည္း ထိုလူႏွစ္ေယာက္အေနာက္သို႔ လိုက္
သြားၿပီး Yubin႐ွိရာ ရံုးခန္းသို႔ေရာက္လာသည္။ ဝန္
ထမ္းႏွစ္ေယာက္က အခန္းထဲ႐ွိဆိုဖာေပၚတြင္ ေပးထိုင္
ရင္း
"ဒီမွာ ခဏထိုင္ေနေနာ္..မန္ေနဂ်ာကို သြားေခၚေပး
မယ္...ဒါနဲ႔...နာမည္က.."
"Fanxing..."
ဝန္ထမ္းလည္း အလုပ္ထဲ၌ စိတ္ႏွစ္ေနေသာ Yubinရဲ႕
အခန္းတံခါးကို သြားေခါက္ရင္း
"မန္ေနဂ်ာ..ဧည့္သည္ ေရာက္ေနတယ္..."
"ဘယ္သူလဲ.."
"Fanxing..တဲ့.."
"အဲ...တဂယ္ႀကီး..သူေရာက္ေနတာလား.."
"ဟုတ္.."
"ဒါဆို..အလုပ္ဆင္းေတာ့မယ္...မင္းတို႔လည္း လက္စ
သက္ၿပီး အလုပ္ဆင္းေတာ့ေနာ္..."
"ဟုတ္...မန္ေနဂ်ာ..."
အလုပ္လက္စသက္ၿပီး Fanxingအေျပးသြားရာ ထိုင္
ေနရင္းအိပ္ေပ်ာ္ေနေသာ သူ႔ကေလးအား ေတြ႔ၿပီး
အနမ္းတစ္ပြင့္ႏွင့္ ႏိႈးလိုက္ေလသည္။ Fanxingက
"ဦး...ဘာလို႔လာနမ္းေနတာလဲ..."
"ကေလးကိုႏိႈးတာေလ...ပင္ပန္းေနလို႔လား.."
"မသိဘူး..ဒီရက္ပိုင္း ဘယ္ေလာက္အိပ္အိပ္မဝ
ဘူး...အခုေတာင္ အိပ္ခ်င္ေသးတယ္..."
"လာ..ျပန္မယ္ေလ..အိမ္ေရာက္မွ အိပ္ေတာ့.."
"ဟုတ္..ဦး..."
Yubinလည္း အိပ္ငိုက္ေနေသာ Fanxingအား လက္
တြဲၿပီးသြားရာ Fanxingလည္း မ်က္လံုးပြတ္ရင္းပါ
သြားေတာ့သည္။ အိမ္သ္ို႔ေရာက္လာေသာအခါ Yubinသည္ Fanxing
ကို အိမ္ထဲ႐ုတ္တရက္ဆြဲထည့္ၿပီး နမ္းေလသည္။
အိပ္ငိုက္ေနေသာ Fanxingသည္ မ်က္လံုးျပဴးသြား
ကာ Yubinအားတြန္းထုတ္ေလသည္။ Yubinသည္
သူ႔အားတြန္းေနေသာ လက္ႏွစ္ဖက္ကို ကိုယ္လိုက္ၿပီး
နမ္းေနသည္ကို ရပ္ကာ
"Fanxing....ကိုယ့္ကိုမျငင္းပါနဲ႔ေနာ္...ကိုယ္မင္းကို
မထိရတာ ၄လ႐ွိေတာ့မယ္..ကေလးရကတည္းက...
ဒီညေတာ့ထိခြင့္ေပးပါေနာ္...ကိုယ္ထိန္းခ်ဳပ္ရတာမ်ား
ေနၿပီး..."
"ဒါ...ဒါမဲ့...ကြၽန္ေတာ့ဗိုက္...."
"စိတ္မပူပါနဲ႔...ကိုယ္ညင္သာပါ့မယ္..."
Yubinရဲ႕ စကားလံုးေတြကို မျငင္းဆန္ႏိုင္သည္အဆံုး
လက္ခံလိုက္ရသည္။ အိပ္ခန္းထဲတြင္ ႏွစ္ေယာက္
သား အားရပါးရနမ္းေနခ်ိန္တြင္ Yubinဆီသို႔ဖုန္း
ေကာဝင္လာသည္။ Yubinသည္ ဖုန္းလာေနသည္ကို
ဂ႐ုမစိုက္ရာ Fanxingက
"ဦး..ဖုန္းလာေနတယ္ေလ..."
"ထားလိုက္...ကိုယ္တို႔ဆက္ရေအာင္.."
"ေနအံုး...အေရးႂကီးတဲ့ဖုန္းဆိုရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ..
ကိုင္လိုက္ေနာ္..."
Yubinသည္ ေခၚလာေသာဖုန္းကိုမေက်မနပ္ျဖစ္ကာ
"ဘယ္ကအဖ်က္သမားလည္း...သူမ်ားလင္မယား
ေကာင္းခန္းေရာက္တုန္းကို.."
"ေအာင္း...နင္တို႔ေတြေကာင္းခန္းေရာက္ေနတာ
လား...ငါမသိလိုက္ဘူး.."
"အမ?...ဘာေျပာမို႔လဲ.. "
"အဖိုးေျပာတယ္...အိမ္မွာ မိသားစု စားပြဲလုပ္မို႔တဲ့..
ၿပီးေတာ့ အေမတ္ု႔ိရဲ႕မဂၤလာေဆာင္ပါတြဲလုပ္မယ္တဲ့"
"အေမတို႔မဂၤလာေဆာင္?"
"အင္း..."
"ဒါဆို အဖိုးက အေမတို႔က္္ို ခြင့္ျပဳလိုက္တာလား.."
"အင္းဆို...ျမန္ျမန္လာခဲ့..."
"မရဘူး...၃နာရီေလာက္ၾကာမယ္..အေမတို႔ကို ေျပာ
ထားလိုက္...."
"ဘာ..Yubin...Yu.."
႐ွီလ်န္းရဲ႕စကားမဆံုးခင္မွာ ဖုန္းခ်သြားၿပီး Fanxing
ဘက္ကို ျပန္လွည့္ေလသည္။ Yubinလက္ခ်က္
ေၾကာင့္ အကၤ်ီဖ႐ိုဖရဲျဖစ္ေနေသာ Fanxing ကိုၾကည့္
ၿပီး တံတြင္းေတြမ်ိဳခ်ေနသည္။ Yubinသည္ လြတ္ေန
ေသာ Fanxingရဲ႕ ပခံုးထက္ကိုနမ္း႐ိႈက္ရင္း
"အင္း....ေမႊးေနတာဘဲ...ကိုယ္ ကိုက္စားခ်င္လာ
ၿပီး..."
"အ....ေနအံုး...အမဘာေျပာတာလဲ..."
"အင္း...ညစာစားမို႔တဲ့..."
"အာ...အဲ့တာဆိုသြားမယ္ေလ...ေတာ္ေတာ့ဆို"
"ကိုယ္မင္းကိုစားခ်င္တယ္..."
"ျပန္လာမွဘဲ စားေတာ့...ခုေတာ့သြားရေအာင္"
"တဂယ္ေနာ္..."
"ေအးဆို..အကၤ်ီလဲရေအာင္..."
Yubinသည္ အဝတ္လဲရန္ ဗီ႐ိုက္ုိ ဆြဲဖြင့္လိုက္ရာ ဗိုက္
ဖံုးအကၤ်ီေတြ ေတြ႔ရာ
"Fanxing...ဘယ္သူ႔အဝတ္ေတြလဲ..."
"ေန႔လည္က အဖိုးကတ္နဲ႔ အမက ကြၽန္ေတာ့အတြက္
လိုက္ဝယ္ေပးထားတဲ့ အဝတ္ေတြပါ..အားလံုးက မိန္း
ကေလးအကၤ်ီေတြ ခ်ည္းဘဲ..."
"အဲ့ဒါမဝတ္ဘဲ ေနာက္ဘာဝတ္မို႔လဲ...ဗိုက္ကလည္း
ပူလာေတာ့ အရင္အဝတ္ေတြ မရေတာ့ဘူးမဟုတ္
လား..."
"ဒါဆို...ဦး႐ွပ္အျဖဴတစ္ထည္ေပး..."
"အယ္...ဘာလုပ္မို႔လဲ..."
"ဝတ္မလို႔ေလ...ဦးရဲ႕အကၤ်ီက ကြၽန္ေတာ့ထက္ႀကီး
ေတာ့ ဝတ္လို႔ရတယ္...ေပးေလဗ်ာ..."
"အာ..ဟုတ္ပါၿပီး..ဟုတ္ပါၿပီး...ေရာ့..."
Fanxingလည္း Yubinရဲ႕အကၤ်ီကိုဝတ္လိုက္ရာ ဗိုက္
နဲ႔ကြတ္တိျဖစ္ေနသည္။ လက္ကေတာ့ ႐ွည္ေနသည္။
Yubinသည္ ႐ွည္ေနေသာ အကၤ်ီလက္ကို ေခါက္တင္
ရန္လုပ္ရာ Fanxingက
"မလုပ္နဲ႔..."
"ဘာလို႔လဲ..႐ွည္ေနတယ္မဟုတ္လား.."
"အဲ့လို႐ွည္ေနတာေလးကို သေဘာက်လို္..အဟီး.."
လွပစြာျပံဳးလ္ိုက္ေသာ Fanxingရဲ႕ အျပံဳးကို အ
သည္းယားကာ ပါးႏွစ္ဖက္ကိုညႇစ္ၿပီး နမ္းလိုက္ေလ
သည္။ Fanxingက
"ဦးက kissဆြဲေတာ္တာဘဲ...အရင္က ဘယ္သူ႔ကို
ေပးဖူးလဲ .."
"ဘယ္သူ႔ကိုမွ မေပးဖူးပါဘူး...မင္းက ပထမဆံုးပါ..
အရာအားလံုးက မင္းနဲ႔ ပထမဆံုးႀကီးဘဲ..."
"ေသခ်ာတယ္ေနာ္..."
"ဟုတ္ပဗ်ာ..."
"ၿပီးေရာ...သြားရေအာင္...အဖိုးတို႔ေစာင့္ေနေတာ့
မယ္..."
ထို႔ႏွင့္ ႏွစ္ေယာက္သား အိမ္မွထြက္လာၾကသည္။ အ
ေမတို႔ေနအိမ္သိူ႔ေရာက္ေသာအခါ ျခံတံခါးမွ စ၍ အထဲ ထိပန္းမ်ားႏွင့္အလွဆင္ထားသည္။ Fanxing
သည္ ထိုပန္းမ်ားကို ၾကၫ့္ၿပီး ေပ်ာ္ေနသျဖင့္
"Fanxing...ပန္းႀကိဳက္လို႔လား..."
"ႀကိဳက္တယ္...ေမႊးတယ္ေလ...ဦးေရာ..ပန္းႀကိဳက္
လား..."
"ပန္းထက္ မင္းကိုပ္ိုႀကိဳက္တယ္..."
"ဦး....ဘာမွလည္း မဆိုင္ဘဲနဲ႔..."
"ကိုယ္အမွန္တိုင္းေျပာတာေလ.."
ႏွစ္ေယာက္သားစကားေျပာေနတုန္း အမျဖစ္သူက
ထြက္လာၿပီး
"Yubin..Fanxing...ေရာက္လာၿပီးလား...ဘာရပ္
လုပ္ေနၾကတာလဲ..အထဲဝင္ေလ.."
"မဂၤလာေဆာင္က မနက္ဖန္မွလည္း လုပ္လို္ရတာဘဲ
....မိုးခ်ဳပ္ေတာ့မဲ့ဟာကို..."
"နင္ မသိေသးပါဘူး...လာလာ...အထဲဝင္..."
Fanxingႏွင့္ Yubinလည္း အမေခၚရာအေနာက္သို႔
လိုက္ပါသြားေတာ့သည္။ အထဲေရာက္ေသာအခါ
စားပြဲဝိုင္းအႀကီး၏အလယ္တြင္ ထားထားေသာ ကိတ္
မုန္႔....စားပြဲဝိုင္းအစြန္းတြင္ တင္ထားေသာ ပန္းကန္
တို႔ကို ေငးေနခ်ိန္..အဖိုးက ေရာက္လာၿပီး
"Fanxing....Yubin...ေရာက္ေနၾကၿပီးလား. ...
ထိုင္ၾကေတာ့..."
"အဖိုး...အေမတို႔ေရာ..."
"အေမတို႔က အလွျပင္လို႔မၿပီးေသးဘူး...ငါတို့္စားေန
တုန္း သူတို႔ထြက္လာလိမ့္မယ္..."
"ဪ...ဟုတ္..."
Yubinလည္း အဖိုးေျပာသည့္အတိုင္း စားရန္ျပင္ၿပီး
ေနာက္ Fanxingရဲ႕ ေပါင္ေပၚတြင္ အဝတ္စခင္းေပး
ၿပီး
"ဘာစားမလဲ..."
"အရြက္စံုေၾကာ္ေလး ထည့္ေပး...ၿပီးေတာ့ အသား
ေပါင္း.."
"အင္း...ခဏ..."
Yubinသည္ Fanxingေျပာသည့္အတိုင္း ဟင္းမ်ား
ကို ပန္းကန္ထဲထည့္ေပးသည္။ ၿပီးေနာက္ အသား
တံုးမ်ားကို ဖဲ့ေပးၿပီး ခြံ႔ေကြၽးေလရာ Fanxingက
"ကိူယ့္ဘာသာကိုယ္ စားမယ္..."
"မရပါဘူး...ကိုယ္တိုင္စားရင္ ဗိုက္နဲ႔ စားပြဲႏွင့္ တိုက္
ေနမယ္..."
"ဦး.."
"ေျပာစကားနားေထာင္..."
"မဟုတ္ဘူးေလ..အခုက အဖိုးတို႔လည္း ႐ွိေနတာကို
....႐ွက္စရာႀကီး.. ."
"ဘာဖစ္လဲ..မ႐ွိဘူးလို႔သာ မွတ္လိုက္..."
Fanxingသည္ ႐ွက္လြန္းလို႔ လက္နဲ႔မ်က္ႏွာကိုအုပ္
ထားလိုက္ေတာ့သည္။ အမျဖစ္သူက
"Yubin...နင့္စိတ္ႀကီးဘဲ လုပ္မေနနဲ႔...Fanxingကို
လည္း ျပန္ၾကည့္အံုး.."
"ဘာျဖစ္လဲ...မနာလိုရင္ မနာလိုတယ္ေျပာ..."
"ဘာ..ငါက မနာလိုစရာလား...နင့္ေယာပ္ဖလာလို္
ငါတို႔roျပမွ နင္သာ မနာလိုမျဖစ္နဲ႔..."
"မျဖစ္ဘူး..စိတ္သာခ်.."
"ဝက္စုတ္..."
"ေမ်ာက္ကတံုး..."
ႏွစ္ေယာက္ရန္ျဖစ္ေနသည္ကို ၾကည့္ေနေသာ အဖိုး
ျဖစ္သူက ဝမ္းသာစြာၾကည့္ေနေလေတာ့သည္။အဖိုးျဖစ္သူသည္ ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္ရန္ျဖစ္ေနသည္
ကို ၾကည့္ေနရင္းက မဂၤလာဝတ္စံုႏွင့္ မိဘႏွစ္ေယာက္
ထြက္လာသည္။ ကိုက္ေနၾကေသာ Yubinႏွင့္ ႐ွီလ်န္း
တို႔၏ မ်က္ႏွာခ်ိဳးသည္ အေမတို႔ကိုျမင္သည္ႏွင့္ ဆြံ႔အ
သြားေလသည္။ အေနာက္တ္ိုင္းမဂၤလာဝတ္စံုႏွင့္ လွေန
ေသာ အေမတို႔ကိုၾကၫ့္ၿပီး လက္ခုပ္တီးၾကေလသည္။
အေမတို႔က
"ေက်းဇူးပါ...ေက်းဇူးပါ..."
"အေမ...လွတယ္ ...အေဖက ခန္႔တယ္.."
"ဟဟဟ...ေျပာတတ္တယ္ေနာ္..Yubin...၃၄ႏွစ္ၾကာ မွခြင့္ျပဳေပးတဲ့အေဖ့ကို အရမ္းေက်းဇူးတင္ပါ
တယ္...."
အေဖျဖစ္သူက ဝမ္းသာစြာေျပာရာ အဖိုးက
"ေတာ္ပါၿပီး...လာစားေတာ့...ေခြၽးမေလးလည္း လာ
ထိုင္ေတာ့....ထိုင္လို႔ရရဲ႕လား.."
"ဟုတ္...ထိုင္လို႔ရပါတယ္...ကိုယ္ဝတ္ခ်င္တဲ့ဝတ္စံု
ေလးဝတ္လိုက္ရေတာ့ အရမ္းေပ်ာ္ရႊင္မိတယ္..."
"ကဲကဲ...စားၾကစားၾက...."
Fanxingႏွင့္ Yubinလည္း ပန္းကန္ထဲ၌ ထည့္လက္စ
ေတြကို အရင္စားၿပီးေပ်ာ္ေနေလသည္။ Fanxing
သည္ စားေနရင္းနဲ႔ ၿငိမ္သြားသည္။.Yubinက
"ဘာဖစ္လို႔လဲ..."
"ကေလး...ကေလးက..."
"ကေလးဘာဖစ္လဲ...ဘာဖစ္လို႔လဲ.."
"လႈပ္ေနတယ္..."
"ဟမ္..တဂယ္လား.."
Yubinသည္ ခ်က္ခ်င္းဘဲ fanxingရဲ႕ဗိုက္နားကပ္
ကာ နားေထာင္ၾကည့္လိုက္သည္။ အထဲမွာ ကန္ေနသ
လိုလိုေလး လႈပ္ေနသည္။ Yubinက ကိုယ္ကိုျပန္မတ္
ၿပီး
"တဂယ္ႀကီးလႈပ္ေနတယ္..."
"ဟုတ္လား...အျပင္မွာေပ်ာ္ေနေတာ့ အထဲမွာလည္း
ေပ်ာ္ေနတာျဖစ္မွာေပါ့...ဟားဟား..."
"အေမ..ကြၽန္ေတာ္တို္ျပန္ေတာ့မယ္ေနာ္....."
"ေအးေအး...ေနာက္ေတာင္က်ေနၿပီး.. ဂ႐ုစိုက္ေနာ္
...သား.."
"ဟုတ္..အေမ ..ဒါနဲ႔..အေမတို႔မဂၤလာဦးညေလး သာ
ယာပါေစေနာ္..ဟဲဟဲ..."
"Yubin..."
"ဟုတ္ကဲ့ပါ..အေမရာ...သြားေတာ့မယ္ေနာ္..."
"Yubinတို႔လည္း အားလံုးကိုႏႈတ္ဆက္ၿပီးအိမ္သို္႔ျပန္
လာၾကသည္။ အိမ္တံခါးက ေရာက္သည္ႏွင့္ Yubin
သည္ ထိန္းမႏိုင္ေတာ့ဘဲ Fanxingအား ႐ုတ္တရက္
ထနမ္းေလသည္။ Fanxingက
"အာ....ဦး..."
တြန္းထုတ္ရင္း ေမာဟိုက္ေသာအသံျဖင့္ေျပရာ Yubin က
"မင္းကတိေပးထားတယ္ေလ..."
"ဦး...ဗိုက္ကိုမထိနဲေနာ္...ၿပီးေတာ့ ညႇင္ညႇင္သာသာ
လုပ္ပါ..."
"ဟုတ္ပါၿပီး....မိန္းမိန္းရယ္...လာ..သြားရေအာင္"
Yubinသည္ Fanxingအား ေပြ႔ခ်ီရင္း အိပ္ခန္းထဲသို့္
ဝင္သြားၾကၿပီးေနညပ္ အခ်စ္ပန္းပြင့္မ်ား ပြင့္ဖူးလာ
ေတာ့သည္။(က်န္တာကိုယ့္ဘာသာေတြးၾကေနာ္😂)
လအနည္းငယ္ၾကာေသာ္ Fanxingရဲ႕ဗိုက္သည္ ပူ
သထက္ပူလာၿပီး ေမြးမဲ့ရက္နီးလာသည္။ ဗိုက္ႀကီး
ေနေသာ Fanxingေလးကို ေစာင့္ေ႐ွာက္ေပးရန္
Yubinလည္း ခြင့္ယူလိုက္ရသည္။ Fanxingက
ေရခဲသတၱာကို ဖြင့္ရင္း
"ဦး...ေရခဲမုန္႔႐ွိေတာ့ဘူး..."
"ဟုတ္လား...ကိုယ္သြားဝယ္ေပးမယ္..."
Yubinက ေရခ်ိဳးခန္းထဲမွ အဝတ္ေလ်ွာ္ရင္း လွမ္း
ေျပာေလသည္။ အဝတ္မေလ်ွာ္တတ္တဲ့ သူေဌးသား
ေလးက အခုေတာ့ မိန္းမရဲ႕အဝတ္ေတြကို ေလ်ွာ္တတ္
မေလ်ွာ္တတ္နဲ႔ ေလ်ွာ္ေနေလသည္။ အဝတ္ေလ်ွာ္ၿပီး
ထြက္လာေသာ Yubinက ဝရန္တာေတြ ေလညႇင္းခံ
ေနေသာ Fanxingကို အေနာက္မွသိုင္းဖတ္လိုက္
သည္။ Yubinက
"ဘာေတြေတြးေနတာလဲ..."
"ဦး...ကြၽန္ေတာ္ေၾကာက္တယ္.. "
"ဟမ္..."
"ကေလးေမြးရမွာကို ေျပာတာ...အရင္ညကလည္း
အိပ္ေနရင္းနဲ႔ ကေလးကအထဲမွာ ေဆာ့ေနတယ္ထင္ပါ
ရဲ႕...ေျခေထာက္နဲ႔ တစ္ခ်က္ခ်က္ကန္ေနတာ..."
"နာလား..."
"နည္းနည္းေတာ့ နာတယ္...ကေလးေမြးရင္ ဘယ္လို
ခံစားရမွာလဲ...ကားဘီးနဲ႔ႀကိတ္သလိုလား...တူနဲ႔ဗိုက္
ကို ထုသလိုမ်ိဳးလား..."
"မေၾကာက္ပါနဲ႔...ကိုယ္႐ွိတယ္. .မင္းေမြးရင္ ကိုယ္
ေဘးနားမွာ႐ွိေနမယ္..."
"ဟုတ္...ဦး...ေရခဲမုန္႔သြားဝယ္ရေအာင္..."
"အိမ္မွာဘဲေနေလ...ကိုယ္သြားဝယ္ေပးမယ္..."
"ကြၽန္ေတာ္လမ္းေလ်ွာက္ထြက္ခ်င္လို္ပါ..သြားရ
ေအာင္..."
"ဟုတ္ပါၿပီး ..ဗိုက္ကဝိုင္းဝိုင္းေလးနဲ႔ ခ်စ္စရာေလး..
ကိုယ့္အကၤ်ီနဲ႔ အေတာ္ဘဲေနာ္..."
"ဟုတ္တယ္..အမဝယ္ထားေပးတဲ့အကၤ်ီေတြ ဝတ္
ၾကည့္လိုက္ေသးတယ္..ေနရတာမသက္သာလို႔ ဦး..
အကၤ်ီေတြဘဲ ဝတ္ထားတာ..ေနာက္ၿပီး ဦးအကၤ်ီကို
ဝတ္ထားရင္ ဦးရဲ႕ ကိုယ္သင္းရနံ႔ေတြ ရေနတယ္..လံု
ျခံဳတယ္လို႔ ခံစားရတယ္.."
Fanxingတို႔ႏွစ္ေယာက္ လက္တြဲကာ အျပင္သို႔ထြက္
လာၾကသည္။ supermarketသို႔ေရာက္ရာ ေရခဲမုန္႔
ေတြဝယ္ရင္း ကေလးဖိနပ္ေသးေသးေလးကိုေတြ႔ရင္း
Fanxingက
"ဦး...ဒီမွာၾကည့္ပါအံုး...ခ်စ္စရာေလး...ဖိနပ္က"
"ဒီေလာပ္ေသးတယ္...ဘယ္ကေလးရဲ႕ေျခေထာက္
က ဝင္မွာလဲ..."
"ဟာ...ဦးကလည္း ေမြးကင္းစကေလးေတြက ေသး
ေသးေကြးေကြးေလးနဲ႔ ခ်စ္စရာေလးေလ...မေတြ႔ဖူး
ဘူးလား.."
"ဟင့္အင္း...မင္းကလြဲလို႔ဘာကိုမွစိတ္မဝင္စားဘူး.."
"အာ...ဒီလူႀကီးေတာ့ ထုခံထိေတာ့မယ္...ဟိုဘက္မွာ
ကေလးအကၤ်ီေတြ သြားၾကည့္ရေအာင္..."
"အင္း..."
Fanxingသည္ အကၤ်ီေသးေသးေလးေတြကိုျမင္ရင္
အသည္းယားသည္ႏွင့္ ဝယ္ခဲ့လိုက္သည္။ အျပန္လမ္း
၌ Yubinတို႔ႏွစ္ေယာက္သား ျဖတ္လမ္းမွ လာရာ လူ
ႏွစ္ေယာက္က သူတို႔ကိုတားေလသည္။ ဓားကိုင္ထား
သည္ကိုေတြ႔ရာ Yubinသည္ Fanxingအား လက္ႏွင့္
ကာေပးၿပီး အေနာက္သို႔ဆုတ္လိုက္သည္။ ထိူလူႏွစ္
ေယာက္က တြန္႔ဆုတ္တြန္႔ဆုတ္ႏွင့္
"႐ွိတဲ့ပိုက္ဆံေတြ အကုန္ေပး..."
"......"
Yubinသည္ ဘာမွမေျပာဘဲ တိုက္ခိုက္ရန္အဆင္သင့္
ျပင္လိုက္ေလသည္။ ထိုအခ်ိန္မွာဘဲ Fanxingရဲ႕ဗ္ိုက္
မွာ စနာလာၿပီး Yubinရဲ႕အကၤ်ီစကို တင္းတင္ဆြဲထား
ရင္း
"ဦး...နာတယ္..."
"ဟမ္..."
"ဗ္ုက္နာတယ္လို႔...အား...ေမြးေတာ့မယ္ထင္တယ္..
ေရမႊာေပါက္ေတာ့မယ္...အား.."
Yubinလည္း ျပာယာခက္ကာ အၾကည့္သည္ ဓားျပ
ႏွစ္ေယာက္ဆီေရာက္သြားကာ
"ခင္ဗ်ားတို႔ ဘာလုပ္ေနတာလဲ...ဒီမွာ ကေလးေမြး
ေတာ့မွာကို ..."
"ငါတို္႔က လူဆိုးေတြေလ...ဓားျပတိုက္ဖို႔လာတာ..
မင္းတို္ကို ကူညီဖို႔မွ မဟုတ္တာ.. "
"ျမန္ျမန္လာ....ကြၽန္ေတာ့မိန္းမကေလးေမြးေတာ့
မယ္..ဓားျပတိုက္ခ်င္ရင္ ေနာက္မွတိုက္..."
"ဟာ...ထားလိုက္ေတာ့...လူဆိုးလုပ္တာထက္ စာ
ရင္ ကူညီတာက ေကာင္းေသးတယ္.. ခင္ဗ်ားမိန္းမ
ကို မခဲ့...ကြၽန္ေတာ္တို႔မွာ ကားငွါးထားတာ႐ွိတယ္"
"ဟုတ္ကဲ့...ေက်းဇူးပါ..ဟိုတစ္ေယာက္ အထုတ္ေတြ
သယ္ခဲ့ေပးပါ..."
Yubinသဘ္ ဝယ္ထားေသာအထုတ္ကိုတစ္ေယာက္
အားသယ္ခိုင္းၿပီး Yubinက Fanxing ကိုမသြား
ေလသည္။ ထိုႏွင့္ ေဆးရံုမီးဖြားခန္းထဲတြင္ Fanxing
တစ္ေယာက္ ေအာ္ဟစ္ကာ ကေလးေမြးေနေလသည္။
Yubinကေတာ့ အျပင္မွာ စိတ္ပူပန္စြာေစာင့္ေနသည္။
ဟိုလူႏွစ္ေယာက္လည္း သူတို႔နဲ႔မဆိုင္ဘဲနဲ႔ စိတ္လႈပ္
႐ွားေနၾကသည္။ Yubinတို႔မိသားစုလည္း ေရာက္
လာၾကသည္။ ႐ွီလ်န္းႏွင့္ သူမေယာက္်ား...အဖိုးကို
တြဲခဲ့ေတာ့ Yubinရဲ႕မိဘတို႔လည္း စိတ္ပူရင္း
"ဘယ္လိုလဲ..ေမြးၿပီးလား..."
"မေမြးေသးဘူးဗ်..."
၁၅မိနစ္ထပ္ၾကာၿပီးေနာက္ အခန္းထဲမွာ ကေလးငိုသံ
ထြက္လာေလသည္။ Yubinသည္ စိတ္ပူေနရင္း အ
ခန္းထဲသို႔ေျပးဝင္သြားသည္။ ဖ႐ိုဖဲရဲႏွင့္အားကုန္ခမ္း
ေနေသာ Fanxingသည္ ကေလးေလးအား ပိုက္
ထားရင္း
"ဦး...ေယာက္်ားေလးေမြးတယ္...လာၾကည့္ပါအံုး"
Yubinသည္ ဝမ္းသာမ်က္ရည္မ်ားက်ကာ Fanxing
အား ေျပးဖက္ရင္း ရင္ခြင္ထဲ၌ ထည့္ကာ အိပ္ေနေသာ
ကေလးကို ၾကည့္လိုက္ေလသည္။
"ခ်စ္စရာေလးေနာ္...မင္းနဲ႔တူတယ္..."
"ကြၽန္ေတာ္ေမြးတာဆိုမွေတာ့ ကြၽန္ေတာ္နဲ႔တူတာ
ေပါ့...ဦး..ကြၽန္ေတာ္အိပ္ခ်င္တယ္..."
"ေအး...ပင္ပန္းသြားၿပီး...အိပ္လိုက္ေနာ္..ႏိုးလာ
ရင္ ကေလးသြားၾကမယ္..."
"ဟုတ္...ဦး..."
Fanxing လည္းေမာပန္းေနရာမ်က္လံုးပိတ္သည္ႏွင့္
တန္းအိပ္ေပ်ာ္သြားေလသည္။ Yubinသည္ ကေလး
ကိုခ်ီၿပီး အျပင္၌ေစာင့္ေနေသာ မိသားစုမ်ားထံေခၚ
သြားျပေလသည္။ အဖိုးက
"အိပ္ေနတဲ့ပံုက Yubinငယ္ငယ္ကအတိုင္းဘဲ.."
"အေဖ Yubinေမြးကင္းစအရြယ္ကပံုစံ ျမင္ဖူးလို့္
လား..."
"ဝန္မခံခ်င္ေပမဲ့ ေခြၽးမေလးကေလးေမြးတဲ့ႏွစ္ခါစ
လံုး လာၾကည့္ဖူးတယ္..အာ့ေၾကာင့္သိတာ.."
"အေဖေနာ္..."
Yubinက အေနာက္ခံုေပၚတြင္ထိုင္ေနေသာ လူႏွစ္
ေယာက္အား
"ခင္ဗ်ားတို႔ကိုလည္း ေက်းဇူးတင္ပါတယ္..ခင္ဗ်ား
တိူ႔ေၾကာင့္သာမဟုတ္ရင္ ကေလးလည္း အနၱရယ္
ကင္းကင္းေမြးထုတ္ႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူး..ေက်းဇူးတင္
ပါတယ္..."
"ရပါတယ္...ကေလးလည္း ေမြးၿပီးၿပီးဆိုေတာ့ ကြၽန္
ေတာ္တို႔လည္း သြားေတာ့မယ္.."
ထြက္သြားရန္ဟန္ျပင္ေနေသာ လူႏွစ္ေယာက္အား အ
ဖိုးျဖစ္သူက တားၿပီး
"ေနပါအံုး..."
"ဗ်ာ..."
"ခင္ဗ်ားတို႔မွာ အလုပ္႐ွိလား..."
"မ႐ွိဘူး..."
"ဒါဆို ကြၽန္ေတာ့ကုမၸဏီမီာ အလုပ္ဝင္လိုက္ပါ.."
"ဗ်ာ..."
"အတြင္းေရးမႉး...သူတိူ႔ႏွစ္ေယာက္ကို တံခါးေစာင့္
တာဝန္ေပးၿပီး uniformပို႔ေပးလိုက္ပါ..."
အဖိုးျဖစ္သူက အလုပ္ေပးလိုက္ရာ ထိုလူႏွစ္ေယာက္
ဝမ္းသာရင္း ေက်းဇူးေတြ ဇြတ္တင္ေနေတာ့သည္။
Unicode
ကိုယ်ဝန်လည်း တစ်ဖြည်းဖြည်းရင့်လာရာဗိုက်လည်း ပူလာခဲ့သည်။ ထို့ကြောင့်Fanxingလည်း အ
လုပ်မှ နားလိုက်ရသည်။ Fanxingအိမ်တွင်ရှိနေချိန်
Yubinရဲ့ မိသားစုအလည်လာလေသည်။ Yubinရဲ့အ
မသည်Fanxingရဲ့ဗိုက်ကို အမြဲတမ်းပွတ်လေသည်။ အမေဖြစ်သူက
"သမီး...ဗိုက်ကိုအဲ့လောက်ပွတ်နေတော့ သမီးရဲ့
လက်ေဗွရာတွေပျောက်ကုန်လိ်မ့်မယ်. "
"ရပါတယ်..အမေရဲ့...သမီးရဲ့တူလေးဘယ်လိုပုံစံရှိမ
လဲဆိုတာ ခန့်မှန်းရင်း ပွတ်နေတာ...အမေကြည့်..သူ့
ဗိုက်က ပူလာပြီး.."
"ကလေးကယောက်ျားလေးမှန်း ဘယ်လိုသိ..."
"သေချာတယ်..ယောက်ျားလေးဆိုတာ..."
"ဟားဟား.."
၄ယောက်သား ရယ်မောတုန်း တစ်ယောက်ယောက်တံခါးလာခေါက်လေသည်။ Fanxingက ထရန်လုပ်
ရာ အမဖြစ်သူက မထရန်တားပြီး တံခါးသွားဖွင့်လေ
သည်။ တံခါးဖွင့်လိုက်ရာ အဖိုးဖြစ်သူရောက်လာလေ
သည်။ အမဖြစ်သူက အံ့ဪရင်း
"အ..အဖိုး..."
"အေး...ရှီလျန်း...မတွေ့တာကြာပြီးနော်..."
"ဟု..ဟုတ်...အဖိုး..."
အဖိုးက ညင်သာစွာ ဆက်ဆံခြင်းကြောင့်ရှီလျန်းလေး
လန့်နေသည်။ အဖိုးက ရှီလျန်းကို ငယ်ငယ်ကတည်း
က သဘောမကျဘဲ လျစ်လျူရှုထားခံရတဲ့ ကလေးမ
လေးဖြစ်သည်။ ထို့ကြောင့်ကောင်းကောင်းမွန်မွန်
ပြောသော အဖိုးဖြစ်သူကိုကြောက်ရွံ့နေသည်။ အဖိုး
ဖြစ်သူရောက်လာခြင်းကြောင့်အဖေဖြစ်သူတို့လည်း
မတ်တက်ရပ်ကုန်သည်။ Fanxingလည်း မတ်တပ်ရပ်
နေရာ အဖိုးက
"Fanxing...ဗိုက်ပူလာပြီး...အရင်ကအင်္ကျီတွေဝတ်
တုန်းလား..."
"ဟုတ်...ဦးပြန်လာရင်သွားဝယ်မလို့စဉ်းစားထားပါ
တယ်..."
"ဟုတ်လား..အခုဘဲ ရှီလျန်းနဲ့ သွားလိုက်ပါ.."
"ဗျာ..."
"ရော့...ဒီကတ်နဲ့ အကတ်အသန့်မရှိဝယ်လို့ရတယ်
...အဖိုး...မင်းတို့အဖေတို့နဲ့ပြောစရာလေးရှိလို..."
"ဟုတ်...."
"ရှီလျန်း...လိုက်ဝယ်ပေးမယ်ဟုတ်..."
အဖိုးက ရှီလျန်းကိုခေါ်လိုက်သည်နှင့်ကြောက်လန့်
ကာခေါင်းညှိတ်ရင်း ထွက်သွားကြတော့သည်။ တိုက်
ခန်းထဲ၌ ကျန်ရစ်ခဲ့သော ၃ယောက်သား တိတ်ဆိတ်
စွာ ထိုင်နေရင်း အဖိုးက အမေဖြစ်သူအား
"သားနဲ့ လက်ထက်ထားတာ ဘယ်လောက်ကြာပြီးလဲ..."
"ရှင်..."
"Yubinရဲ့ အဖေနဲ့လေ.."
"အော်...၃၄နှစ်ရှိပါပြီး..."
"မင်္ဂလာပွဲလုပ်လိုက်ရလား..."
"မလုပ်ဖြစ်ပါဘူး...တရားရုံးမှာဘဲ လက်မှတ်ထိုးခဲ့
ကြတာပါ.."
"အင်း.."
ထူးထူးဆန်းဆန်းတွေမေးနေသော အဖေအား
"ဘာလို့ ဒါတွေမေးနေတာလဲ.."
"ငါလည်း ငါ့ချွေးမကိုမေးချင်တာမေးမှာပေါ့..."
"အခု...ချွေးမလို့ပြောလိုက်တာလား.."
"ချွေးမလို့မခေါ်ရင်ဘယ်လိုခေါ်ရမှာလဲ..."
"အဖေ...."
"ဘာတုန်း..."
"အဖေသူမကိုချွေးမလို့ခေါ်ပြီး အထေဘာလို့ရှက်နေ
တာလဲ..."
"ပေါက်ကရမပြောနဲ့...သားတစ်ယောက်လေးရှိပါ
တယ်...အဖေစိတ်ဆိုးနေတာကို လာချော့ဖော်မရဘူး
...အသုံးမကျတဲ့သား..."
"ဟာ...အဖေ..."
Yubinရဲ့ အဖေသည်မိန်းမဖြစ်သူကို လက်ခံပေးတာ
ကြောင့်ဝမ်းသာပြီး အဖေအား ဖက်လိုက်ရာ
"ဟာ..ဘာလို့လာဖက်နေတာလဲ...ပူတယ်..ဝေးဝေး
သွား..."
"အဖေ့ကိုမဖက်ရတာ နှစ်၃၀ကျော်နေပြီး...လွမ်းတာ
ပေါ့ဗျ..."
"အင်း...အဖေလည်းလွမ်းပါတယ်...အရင်က သား
တို့ကို ခွဲမိတာတောင်းပန်ပါတယ်..."
"အတိတ်ကဟာတွေပြောမနေနဲ့တော့...Yubinတို
တလောကဘဲဆေးရုံသွားပြီး အက်ထရာဆောင်းထပ်
ရိုက်ခဲ့တယ်..ဒီမှာ ကလေး..."
မိန်းမဖြစ်သူလက်ထဲက ပုံကိုယူပြီးအဖေအား ပြ
လိုက်ရာ အဖ်ိုးဖြစ်သူသည်ပြုံး၍သာနေနေတော့
သည်။ အဖိုးက
"ဒီည မိသားစုအစုံအလင်ထမင်းစားကြရအောင်.."
"ဟုတ်ကဲ့ ..အဖေ..."
ချွေးမလေးက ပြုံးရွှင်စွာပြောလေသည်။ တစ်ဖက်၌
ကိုယ်ဝန်ဆောင်အင်္ကျီတွေရောင်းသော ဆိုင်ထဲ၌
Fanxingအတွက်ရွေးပေးနေသော ရှီလျန်းက
"နင်ကယောက်ျားလေးမှဟုတ်ရဲ့လား...ဘာလို့ဗိုက်
ဖုံးအင်္ကျီအကုန်လုံးနဲ့ လိုက်နေရတာလဲ..."
"အမရယ်..မြန်မြန်ဝယ်ပါတော့...သူများဝိုင်းကြည့်
ကုန်ပြီး..ရှက်တယ်ဗျ..."
Fanxingပြောမှ ရှီလျန်းလည်းဘေးပတ်ဝန်းကျင်ကို
ကြည့်လိုက်ရာ Fanxingအား ရှက်ရှက်နှင့်ဝိုင်းကြည့်
နေကြသော မိန်းကလေးများအားတွေ့ရာ
"အမတို့....ကျွန်မယောက်မလေးလေ.."
"ဟယ်...ယောက်ျားလေးမဟုတ်လား.."
"ဟုတ်ပါတယ်..."
"လှလိုက်တာနော်..ကြည့်အုံး..သူရှက်နေပြီး..."
အမဖြစ်သူရဲ့အော်ပြောမှုကြောင့်မိန်းကလေးတွေ
အားလုံး Fanxingအား ဝိုင်းကြည့်ကြရာ ရှက်ရှက်နှင့်
"အမ..ဝယ်ပြီးပြန်နှင့်နော်..ကျွန်တော်ဦးရဲ့အလုပ်မှာ
သွားကြို့မလို့..."
"အလုပ်ဆင်းချိန်လိူသေးတယ်...မဟုတ်လား.."
"ကျွန်တော်လမ်းလျောက်သွားမလို့..."
"အင်း..အင်း..."
Fanxingသည်ဆိုင်ထဲမှ ထွက်လာ၍ Yubinရှ်ိရာ အ
လုပ်သို့လမ်းလျှောက်ထွက်ခဲ့သည်။ ကုမ္ပဏီအထဲသို့
ရောက်ပြီး အထဲ၌ သွားလာနေသော ဝန်ထမ်းတွေ
ကြားမှ ဖြတ်လာရာ သူ့အနားမှ ဖြတ်သွားသူတိုင်းက
"မွှေးလိုက်တာ..."
"ဟုတ်တယ်နော်..သူ့အနံ့က စားလိုက်ရင်အရသာရှိ
မဲ့ ပုံစံမျိုး..."
ထိုနှစ်ယောက်သည်ဟိုကြည့်ဒီကြည့်နှင့်စပ်စုနေသော
Fanxingအနားသို့ ကပ်သွားပြီး
"ကောင်လေး...ဘယ်သူ့ကိုရှာနေတာလဲ.."
"အယ်...မန်နေဂျာYubin.."
"ကျွန်တော်တို့ မန်နေဂျာလား..အလုပ်ဆင်းချိန်လည်း
ရောက်ပြီးဆိုတော့ ကျွန်တော်တို့နဲ့လိုက်ခဲ့ပါ..ပို့ပေး
မယ်.."
"ကျေးဇူးပါ..."
"ရပါတယ်.."
Fanxingလည်း ထိုလူနှစ်ယောက်အနောက်သို့ လိုက်
သွားပြီး Yubinရှိရာ ရုံးခန်းသို့ရောက်လာသည်။ ဝန်
ထမ်းနှစ်ယောက်က အခန်းထဲရှိဆိုဖာပေါ်တွင်ပေးထိုင်
ရင်း
"ဒီမှာ ခဏထိုင်နေနော်..မန်နေဂျာကို သွားခေါ်ပေး
မယ်...ဒါနဲ့...နာမည်က.."
"Fanxing..."
ဝန်ထမ်းလည်း အလုပ်ထဲ၌ စိတ်နှစ်နေသော Yubinရဲ့
အခန်းတံခါးကို သွားခေါက်ရင်း
"မန်နေဂျာ..ဧည့်သည်ရောက်နေတယ်..."
"ဘယ်သူလဲ.."
"Fanxing..တဲ့.."
"အဲ...တဂယ်ကြီး..သူရောက်နေတာလား.."
"ဟုတ်.."
"ဒါဆို..အလုပ်ဆင်းတော့မယ်...မင်းတို့လည်း လက်စ
သက်ပြီး အလုပ်ဆင်းတော့နော်..."
"ဟုတ်...မန်နေဂျာ..."
အလုပ်လက်စသက်ပြီး Fanxingအပြေးသွားရာ ထိုင်
နေရင်းအိပ်ပျော်နေသော သူ့ကလေးအားတွေ့ပြီး
အနမ်းတစ်ပွင့်နှင့်နှိုးလိုက်လေသည်။ Fanxingက
"ဦး...ဘာလို့လာနမ်းနေတာလဲ..."
"ကလေးကိုနှိုးတာလေ...ပင်ပန်းနေလို့လား.."
"မသိဘူး..ဒီရက်ပိုင်း ဘယ်လောက်အိပ်အိပ်မဝ
ဘူး...အခုတောင်အိပ်ချင်သေးတယ်..."
"လာ..ပြန်မယ်လေ..အိမ်ရောက်မှ အိပ်တော့.."
"ဟုတ်..ဦး..."
Yubinလည်း အိပ်ငိုက်နေသော Fanxingအား လက်
တွဲပြီးသွားရာ Fanxingလည်း မျက်လုံးပွတ်ရင်းပါ
သွားတော့သည်။ အိမ်သ်ို့ရောက်လာသောအခါ Yubinသည်Fanxing
ကို အိမ်ထဲရုတ်တရက်ဆွဲထည့်ပြီး နမ်းလေသည်။
အိပ်ငိုက်နေသော Fanxingသည်မျက်လုံးပြူးသွား
ကာ Yubinအားတွန်းထုတ်လေသည်။ Yubinသည်
သူ့အားတွန်းနေသော လက်နှစ်ဖက်ကို ကိုယ်လိုက်ပြီး
နမ်းနေသည်ကို ရပ်ကာ
"Fanxing....ကိုယ့်ကိုမငြင်းပါနဲ့နော်...ကိုယ်မင်းကို
မထိရတာ ၄လရှိတော့မယ်..ကလေးရကတည်းက...
ဒီညတော့ထိခွင့်ပေးပါနော်...ကိုယ်ထိန်းချုပ်ရတာများ
နေပြီး..."
"ဒါ...ဒါမဲ့...ကျွန်တော့ဗိုက်...."
"စိတ်မပူပါနဲ့...ကိုယ်ညင်သာပါ့မယ်..."
Yubinရဲ့ စကားလုံးတွေကို မငြင်းဆန်နိုင်သည်အဆုံး
လက်ခံလိုက်ရသည်။ အိပ်ခန်းထဲတွင်နှစ်ယောက်
သား အားရပါးရနမ်းနေချိန်တွင်Yubinဆီသို့ဖုန်း
ကောဝင်လာသည်။ Yubinသည်ဖုန်းလာနေသည်ကို
ဂရုမစိုက်ရာ Fanxingက
"ဦး..ဖုန်းလာနေတယ်လေ..."
"ထားလိုက်...ကိုယ်တို့ဆက်ရအောင်.."
"နေအုံး...အရေးကြီးတဲ့ဖုန်းဆိုရင်ဘယ်လိုလုပ်မလဲ..
ကိုင်လိုက်နော်..."
Yubinသည်ခေါ်လာသောဖုန်းကိုမကျေမနပ်ဖြစ်ကာ
"ဘယ်ကအဖျက်သမားလည်း...သူများလင်မယား
ကောင်းခန်းရောက်တုန်းကို.."
"အောင်း...နင်တို့တွေကောင်းခန်းရောက်နေတာ
လား...ငါမသိလိုက်ဘူး.."
"အမ?...ဘာပြောမို့လဲ.. "
"အဖိုးပြောတယ်...အိမ်မှာ မိသားစု စားပွဲလုပ်မို့တဲ့..
ပြီးတော့ အမေတ်ုိ့ရဲ့မင်္ဂလာဆောင်ပါတွဲလုပ်မယ်တဲ့"
"အမေတို့မင်္ဂလာဆောင်?"
"အင်း..."
"ဒါဆို အဖိုးက အမေတို့က်ို ခွင့်ပြုလိုက်တာလား.."
"အင်းဆို...မြန်မြန်လာခဲ့..."
"မရဘူး...၃နာရီလောက်ကြာမယ်..အမေတို့ကိုပြော
ထားလိုက်...."
"ဘာ..Yubin...Yu.."
ရှီလျန်းရဲ့စကားမဆုံးခင်မှာ ဖုန်းချသွားပြီး Fanxing
ဘက်ကို ပြန်လှည့်လေသည်။ Yubinလက်ချက်
ကြောင့်အင်္ကျီဖရိုဖရဲဖြစ်နေသော Fanxing ကိုကြည့်
ပြီး တံတွင်းတွေမျိုချနေသည်။ Yubinသည်လွတ်နေ
သော Fanxingရဲ့ ပခုံးထက်ကိုနမ်းရှိုက်ရင်း
"အင်း....မွှေးနေတာဘဲ...ကိုယ်ကိုက်စားချင်လာ
ပြီး..."
"အ....နေအုံး...အမဘာပြောတာလဲ..."
"အင်း...ညစာစားမို့တဲ့..."
"အာ...အဲ့တာဆိုသွားမယ်လေ...တော်တော့ဆို"
"ကိုယ်မင်းကိုစားချင်တယ်..."
"ပြန်လာမှဘဲ စားတော့...ခုတော့သွားရအောင်"
"တဂယ်နော်..."
"အေးဆို..အင်္ကျီလဲရအောင်..."
Yubinသည်အဝတ်လဲရန်ဗီရိုက်ို ဆွဲဖွင့်လိုက်ရာဗိုက်
ဖုံးအင်္ကျီတွေတွေ့ရာ
"Fanxing...ဘယ်သူ့အဝတ်တွေလဲ..."
"နေ့လည်က အဖိုးကတ်နဲ့ အမက ကျွန်တော့အတွက်
လိုက်ဝယ်ပေးထားတဲ့ အဝတ်တွေပါ..အားလုံးက မိန်း
ကလေးအင်္ကျီတွေ ချည်းဘဲ..."
"အဲ့ဒါမဝတ်ဘဲနောက်ဘာဝတ်မို့လဲ...ဗိုက်ကလည်း
ပူလာတော့ အရင်အဝတ်တွေ မရတော့ဘူးမဟုတ်
လား..."
"ဒါဆို...ဦးရှပ်အဖြူတစ်ထည်ပေး..."
"အယ်...ဘာလုပ်မို့လဲ..."
"ဝတ်မလို့လေ...ဦးရဲ့အင်္ကျီက ကျွန်တော့ထက်ကြီး
တော့ ဝတ်လို့ရတယ်...ပေးလေဗျာ..."
"အာ..ဟုတ်ပါပြီး..ဟုတ်ပါပြီး...ရော့..."
Fanxingလည်း Yubinရဲ့အင်္ကျီကိုဝတ်လိုက်ရာဗိုက်
နဲ့ကွတ်တိဖြစ်နေသည်။ လက်ကတော့ ရှည်နေသည်။
Yubinသည်ရှည်နေသော အင်္ကျီလက်ကိုခေါက်တင်
ရန်လုပ်ရာ Fanxingက
"မလုပ်နဲ့..."
"ဘာလို့လဲ..ရှည်နေတယ်မဟုတ်လား.."
"အဲ့လိုရှည်နေတာလေးကို သဘောကျလို..အဟီး.."
လှပစွာပြုံးလ်ိုက်သော Fanxingရဲ့ အပြုံးကို အ
သည်းယားကာ ပါးနှစ်ဖက်ကိုညှစ်ပြီး နမ်းလိုက်လေ
သည်။ Fanxingက
"ဦးက kissဆွဲတော်တာဘဲ...အရင်က ဘယ်သူ့ကို
ပေးဖူးလဲ .."
"ဘယ်သူ့ကိုမှ မပေးဖူးပါဘူး...မင်းက ပထမဆုံးပါ..
အရာအားလုံးက မင်းနဲ့ ပထမဆုံးကြီးဘဲ..."
"သေချာတယ်နော်..."
"ဟုတ်ပဗျာ..."
"ပြီးရော...သွားရအောင်...အဖိုးတို့စောင့်နေတော့
မယ်..."
ထို့နှင့်နှစ်ယောက်သား အိမ်မှထွက်လာကြသည်။ အ
မေတို့နေအိမ်သိူ့ရောက်သောအခါ ခြံတံခါးမှ စ၍ အထဲ ထိပန်းများနှင့်အလှဆင်ထားသည်။ Fanxing
သည်ထိုပန်းများကို ကြည့်ပြီးပျော်နေသဖြင့်
"Fanxing...ပန်းကြိုက်လို့လား..."
"ကြိုက်တယ်...မွှေးတယ်လေ...ဦးရော..ပန်းကြိုက်
လား..."
"ပန်းထက်မင်းကိုပ်ိုကြိုက်တယ်..."
"ဦး....ဘာမှလည်း မဆိုင်ဘဲနဲ့..."
"ကိုယ်အမှန်တိုင်းပြောတာလေ.."
နှစ်ယောက်သားစကားပြောနေတုန်း အမဖြစ်သူက
ထွက်လာပြီး
"Yubin..Fanxing...ရောက်လာပြီးလား...ဘာရပ်
လုပ်နေကြတာလဲ..အထဲဝင်လေ.."
"မင်္ဂလာဆောင်က မနက်ဖန်မှလည်း လုပ်လိုရတာဘဲ
....မိုးချုပ်တော့မဲ့ဟာကို..."
"နင်မသိသေးပါဘူး...လာလာ...အထဲဝင်..."
Fanxingနှင့်Yubinလည်း အမခေါ်ရာအနောက်သို့
လိုက်ပါသွားတော့သည်။ အထဲရောက်သောအခါ
စားပွဲဝိုင်းအကြီး၏အလယ်တွင်ထားထားသော ကိတ်
မုန့်....စားပွဲဝိုင်းအစွန်းတွင်တင်ထားသော ပန်းကန်
တို့ကိုငေးနေချိန်..အဖိုးကရောက်လာပြီး
"Fanxing....Yubin...ရောက်နေကြပြီးလား. ...
ထိုင်ကြတော့..."
"အဖိုး...အမေတို့ရော..."
"အမေတို့က အလှပြင်လို့မပြီးသေးဘူး...ငါတို့်စားနေ
တုန်း သူတို့ထွက်လာလိမ့်မယ်..."
"ဪ...ဟုတ်..."
Yubinလည်း အဖိုးပြောသည့်အတိုင်း စားရန်ပြင်ပြီး
နောက်Fanxingရဲ့ပေါင်ပေါ်တွင်အဝတ်စခင်းပေး
ပြီး
"ဘာစားမလဲ..."
"အရွက်စုံကြော်လေး ထည့်ပေး...ပြီးတော့ အသား
ပေါင်း.."
"အင်း...ခဏ..."
Yubinသည်Fanxingပြောသည့်အတိုင်း ဟင်းများ
ကို ပန်းကန်ထဲထည့်ပေးသည်။ ပြီးနောက်အသား
တုံးများကို ဖဲ့ပေးပြီး ခွံ့ကျွေးလေရာ Fanxingက
"ကိူယ့်ဘာသာကိုယ်စားမယ်..."
"မရပါဘူး...ကိုယ်တိုင်စားရင်ဗိုက်နဲ့ စားပွဲနှင့်တိုက်
နေမယ်..."
"ဦး.."
"ပြောစကားနားထောင်..."
"မဟုတ်ဘူးလေ..အခုက အဖိုးတို့လည်း ရှိနေတာကို
....ရှက်စရာကြီး.. ."
"ဘာဖစ်လဲ..မရှိဘူးလို့သာ မှတ်လိုက်..."
Fanxingသည်ရှက်လွန်းလို့ လက်နဲ့မျက်နှာကိုအုပ်
ထားလိုက်တော့သည်။ အမဖြစ်သူက
"Yubin...နင့်စိတ်ကြီးဘဲ လုပ်မနေနဲ့...Fanxingကို
လည်း ပြန်ကြည့်အုံး.."
"ဘာဖြစ်လဲ...မနာလိုရင်မနာလိုတယ်ပြော..."
"ဘာ..ငါက မနာလိုစရာလား...နင့်ယောပ်ဖလာလို
ငါတို့roပြမှ နင်သာ မနာလိုမဖြစ်နဲ့..."
"မဖြစ်ဘူး..စိတ်သာချ.."
"ဝက်စုတ်..."
"မျောက်ကတုံး..."
နှစ်ယောက်ရန်ဖြစ်နေသည်ကို ကြည့်နေသော အဖိုး
ဖြစ်သူက ဝမ်းသာစွာကြည့်နေလေတော့သည်။အဖိုးဖြစ်သူသည်မောင်နှမနှစ်ယောက်ရန်ဖြစ်နေသည်
ကို ကြည့်နေရင်းက မင်္ဂလာဝတ်စုံနှင့်မိဘနှစ်ယောက်
ထွက်လာသည်။ ကိုက်နေကြသော Yubinနှင့်ရှီလျန်း
တို့၏ မျက်နှာချိုးသည်အမေတို့ကိုမြင်သည်နှင့်ဆွံ့အ
သွားလေသည်။ အနောက်တ်ိုင်းမင်္ဂလာဝတ်စုံနှင့်လှနေ
သော အမေတို့ကိုကြည့်ပြီး လက်ခုပ်တီးကြလေသည်။
အမေတို့က
"ကျေးဇူးပါ...ကျေးဇူးပါ..."
"အမေ...လှတယ်...အဖေက ခန့်တယ်.."
"ဟဟဟ...ပြောတတ်တယ်နော်..Yubin...၃၄နှစ်ကြာ မှခွင့်ပြုပေးတဲ့အဖေ့ကို အရမ်းကျေးဇူးတင်ပါ
တယ်...."
အဖေဖြစ်သူက ဝမ်းသာစွာပြောရာ အဖိုးက
"တော်ပါပြီး...လာစားတော့...ချွေးမလေးလည်း လာ
ထိုင်တော့....ထိုင်လို့ရရဲ့လား.."
"ဟုတ်...ထိုင်လို့ရပါတယ်...ကိုယ်ဝတ်ချင်တဲ့ဝတ်စုံ
လေးဝတ်လိုက်ရတော့ အရမ်းပျော်ရွှင်မိတယ်..."
"ကဲကဲ...စားကြစားကြ...."
Fanxingနှင့်Yubinလည်း ပန်းကန်ထဲ၌ ထည့်လက်စ
တွေကို အရင်စားပြီးပျော်နေလေသည်။ Fanxing
သည်စားနေရင်းနဲ့ ငြိမ်သွားသည်။.Yubinက
"ဘာဖစ်လို့လဲ..."
"ကလေး...ကလေးက..."
"ကလေးဘာဖစ်လဲ...ဘာဖစ်လို့လဲ.."
"လှုပ်နေတယ်..."
"ဟမ်..တဂယ်လား.."
Yubinသည်ချက်ချင်းဘဲ fanxingရဲ့ဗိုက်နားကပ်
ကာ နားထောင်ကြည့်လိုက်သည်။ အထဲမှာ ကန်နေသ
လိုလိုလေး လှုပ်နေသည်။ Yubinက ကိုယ်ကိုပြန်မတ်
ပြီး
"တဂယ်ကြီးလှုပ်နေတယ်..."
"ဟုတ်လား...အပြင်မှာပျော်နေတော့ အထဲမှာလည်း
ပျော်နေတာဖြစ်မှာပေါ့...ဟားဟား..."
"အမေ..ကျွန်တော်တိုပြန်တော့မယ်နော်....."
"အေးအေး...နောက်တောင်ကျနေပြီး.. ဂရုစိုက်နော်
...သား.."
"ဟုတ်..အမေ ..ဒါနဲ့..အမေတို့မင်္ဂလာဦးညလေး သာ
ယာပါစေနော်..ဟဲဟဲ..."
"Yubin..."
"ဟုတ်ကဲ့ပါ..အမေရာ...သွားတော့မယ်နော်..."
"Yubinတို့လည်း အားလုံးကိုနှုတ်ဆက်ပြီးအိမ်သို့်ပြန်
လာကြသည်။ အိမ်တံခါးကရောက်သည်နှင့်Yubin
သည်ထိန်းမနိုင်တော့ဘဲ Fanxingအား ရုတ်တရက်
ထနမ်းလေသည်။ Fanxingက
"အာ....ဦး..."
တွန်းထုတ်ရင်းမောဟိုက်သောအသံဖြင့်ပြေရာ Yubin က
"မင်းကတိပေးထားတယ်လေ..."
"ဦး...ဗိုက်ကိုမထိနဲနော်...ပြီးတော့ ညှင်ညှင်သာသာ
လုပ်ပါ..."
"ဟုတ်ပါပြီး....မိန်းမိန်းရယ်...လာ..သွားရအောင်"
Yubinသည်Fanxingအားပွေ့ချီရင်း အိပ်ခန်းထဲသို့်
ဝင်သွားကြပြီးနေညပ်အချစ်ပန်းပွင့်များ ပွင့်ဖူးလာ
တော့သည်။(ကျန်တာကိုယ့်ဘာသာတွေးကြနော်😂)
လအနည်းငယ်ကြာသော်Fanxingရဲ့ဗိုက်သည်ပူ
သထက်ပူလာပြီးမွေးမဲ့ရက်နီးလာသည်။ဗိုက်ကြီး
နေသော Fanxingလေးကိုစောင့်ရှောက်ပေးရန်
Yubinလည်း ခွင့်ယူလိုက်ရသည်။ Fanxingက
ရေခဲသတ္တာကို ဖွင့်ရင်း
"ဦး...ရေခဲမုန့်ရှိတော့ဘူး..."
"ဟုတ်လား...ကိုယ်သွားဝယ်ပေးမယ်..."
Yubinကရေချိုးခန်းထဲမှ အဝတ်လျှော်ရင်း လှမ်း
ပြောလေသည်။ အဝတ်မလျှော်တတ်တဲ့ သူဌေးသား
လေးက အခုတော့ မိန်းမရဲ့အဝတ်တွေကိုလျှော်တတ်
မလျှော်တတ်နဲ့လျှော်နေလေသည်။ အဝတ်လျှော်ပြီး
ထွက်လာသော Yubinက ဝရန်တာတွေလေညှင်းခံ
နေသော Fanxingကို အနောက်မှသိုင်းဖတ်လိုက်
သည်။ Yubinက
"ဘာတွေတွေးနေတာလဲ..."
"ဦး...ကျွန်တော်ကြောက်တယ်.. "
"ဟမ်..."
"ကလေးမွေးရမှာကိုပြောတာ...အရင်ညကလည်း
အိပ်နေရင်းနဲ့ ကလေးကအထဲမှာဆော့နေတယ်ထင်ပါ
ရဲ့...ခြေထောက်နဲ့ တစ်ချက်ချက်ကန်နေတာ..."
"နာလား..."
"နည်းနည်းတော့ နာတယ်...ကလေးမွေးရင်ဘယ်လို
ခံစားရမှာလဲ...ကားဘီးနဲ့ကြိတ်သလိုလား...တူနဲ့ဗိုက်
ကို ထုသလိုမျိုးလား..."
"မကြောက်ပါနဲ့...ကိုယ်ရှိတယ်. .မင်းမွေးရင်ကိုယ်
ဘေးနားမှာရှိနေမယ်..."
"ဟုတ်...ဦး...ရေခဲမုန့်သွားဝယ်ရအောင်..."
"အိမ်မှာဘဲနေလေ...ကိုယ်သွားဝယ်ပေးမယ်..."
"ကျွန်တော်လမ်းလျှောက်ထွက်ချင်လိုပါ..သွားရ
အောင်..."
"ဟုတ်ပါပြီး ..ဗိုက်ကဝိုင်းဝိုင်းလေးနဲ့ ချစ်စရာလေး..
ကိုယ့်အင်္ကျီနဲ့ အတော်ဘဲနော်..."
"ဟုတ်တယ်..အမဝယ်ထားပေးတဲ့အင်္ကျီတွေ ဝတ်
ကြည့်လိုက်သေးတယ်..နေရတာမသက်သာလို့ ဦး..
အင်္ကျီတွေဘဲ ဝတ်ထားတာ..နောက်ပြီး ဦးအင်္ကျီကို
ဝတ်ထားရင်ဦးရဲ့ ကိုယ်သင်းရနံ့တွေ ရနေတယ်..လုံ
ခြုံတယ်လို့ ခံစားရတယ်.."
Fanxingတို့နှစ်ယောက်လက်တွဲကာ အပြင်သို့ထွက်
လာကြသည်။ supermarketသို့ရောက်ရာရေခဲမုန့်
တွေဝယ်ရင်း ကလေးဖိနပ်သေးသေးလေးကိုတွေ့ရင်း
Fanxingက
"ဦး...ဒီမှာကြည့်ပါအုံး...ချစ်စရာလေး...ဖိနပ်က"
"ဒီလောပ်သေးတယ်...ဘယ်ကလေးရဲ့ခြေထောက်
က ဝင်မှာလဲ..."
"ဟာ...ဦးကလည်းမွေးကင်းစကလေးတွေကသေး
သေးကွေးကွေးလေးနဲ့ ချစ်စရာလေးလေ...မတွေ့ဖူး
ဘူးလား.."
"ဟင့်အင်း...မင်းကလွဲလို့ဘာကိုမှစိတ်မဝင်စားဘူး.."
"အာ...ဒီလူကြီးတော့ ထုခံထိတော့မယ်...ဟိုဘက်မှာ
ကလေးအင်္ကျီတွေ သွားကြည့်ရအောင်..."
"အင်း..."
Fanxingသည်အင်္ကျီသေးသေးလေးတွေကိုမြင်ရင်
အသည်းယားသည်နှင့်ဝယ်ခဲ့လိုက်သည်။ အပြန်လမ်း
၌ Yubinတို့နှစ်ယောက်သား ဖြတ်လမ်းမှ လာရာ လူ
နှစ်ယောက်က သူတို့ကိုတားလေသည်။ ဓားကိုင်ထား
သည်ကိုတွေ့ရာ Yubinသည်Fanxingအား လက်နှင့်
ကာပေးပြီး အနောက်သို့ဆုတ်လိုက်သည်။ ထိူလူနှစ်
ယောက်က တွန့်ဆုတ်တွန့်ဆုတ်နှင့်
"ရှိတဲ့ပိုက်ဆံတွေ အကုန်ပေး..."
"......"
Yubinသည်ဘာမှမပြောဘဲ တိုက်ခိုက်ရန်အဆင်သင့်
ပြင်လိုက်လေသည်။ ထိုအချိန်မှာဘဲ Fanxingရဲ့ဗ်ိုက်
မှာ စနာလာပြီး Yubinရဲ့အင်္ကျီစကို တင်းတင်ဆွဲထား
ရင်း
"ဦး...နာတယ်..."
"ဟမ်..."
"ဗ်ုက်နာတယ်လို့...အား...မွေးတော့မယ်ထင်တယ်..
ရေမွှာပေါက်တော့မယ်...အား.."
Yubinလည်း ပြာယာခက်ကာ အကြည့်သည်ဓားပြ
နှစ်ယောက်ဆီရောက်သွားကာ
"ခင်ဗျားတို့ ဘာလုပ်နေတာလဲ...ဒီမှာ ကလေးမွေး
တော့မှာကို ..."
"ငါတို့်က လူဆိုးတွေလေ...ဓားပြတိုက်ဖို့လာတာ..
မင်းတိုကို ကူညီဖို့မှ မဟုတ်တာ.. "
"မြန်မြန်လာ....ကျွန်တော့မိန်းမကလေးမွေးတော့
မယ်..ဓားပြတိုက်ချင်ရင်နောက်မှတိုက်..."
"ဟာ...ထားလိုက်တော့...လူဆိုးလုပ်တာထက်စာ
ရင်ကူညီတာကကောင်းသေးတယ်.. ခင်ဗျားမိန်းမ
ကို မခဲ့...ကျွန်တော်တို့မှာ ကားငှါးထားတာရှိတယ်"
"ဟုတ်ကဲ့...ကျေးဇူးပါ..ဟိုတစ်ယောက်အထုတ်တွေ
သယ်ခဲ့ပေးပါ..."
Yubinသဘ်ဝယ်ထားသောအထုတ်ကိုတစ်ယောက်
အားသယ်ခိုင်းပြီး Yubinက Fanxing ကိုမသွား
လေသည်။ ထိုနှင့်ဆေးရုံမီးဖွားခန်းထဲတွင်Fanxing
တစ်ယောက်အော်ဟစ်ကာ ကလေးမွေးနေလေသည်။
Yubinကတော့ အပြင်မှာ စိတ်ပူပန်စွာစောင့်နေသည်။
ဟိုလူနှစ်ယောက်လည်း သူတို့နဲ့မဆိုင်ဘဲနဲ့ စိတ်လှုပ်
ရှားနေကြသည်။ Yubinတို့မိသားစုလည်းရောက်
လာကြသည်။ ရှီလျန်းနှင့်သူမယောက်ျား...အဖိုးကို
တွဲခဲ့တော့ Yubinရဲ့မိဘတို့လည်း စိတ်ပူရင်း
"ဘယ်လိုလဲ..မွေးပြီးလား..."
"မမွေးသေးဘူးဗျ..."
၁၅မိနစ်ထပ်ကြာပြီးနောက်အခန်းထဲမှာ ကလေးငိုသံ
ထွက်လာလေသည်။ Yubinသည်စိတ်ပူနေရင်း အ
ခန်းထဲသို့ပြေးဝင်သွားသည်။ဖရိုဖဲရဲနှင့်အားကုန်ခမ်း
နေသော Fanxingသည်ကလေးလေးအားပိုက်
ထားရင်း
"ဦး...ယောက်ျားလေးမွေးတယ်...လာကြည့်ပါအုံး"
Yubinသည်ဝမ်းသာမျက်ရည်များကျကာ Fanxing
အားပြေးဖက်ရင်း ရင်ခွင်ထဲ၌ ထည့်ကာ အိပ်နေသော
ကလေးကို ကြည့်လိုက်လေသည်။
"ချစ်စရာလေးနော်...မင်းနဲ့တူတယ်..."
"ကျွန်တော်မွေးတာဆိုမှတော့ ကျွန်တော်နဲ့တူတာ
ပေါ့...ဦး..ကျွန်တော်အိပ်ချင်တယ်..."
"အေး...ပင်ပန်းသွားပြီး...အိပ်လိုက်နော်..နိုးလာ
ရင်ကလေးသွားကြမယ်..."
"ဟုတ်...ဦး..."
Fanxing လည်းမောပန်းနေရာမျက်လုံးပိတ်သည်နှင့်
တန်းအိပ်ပျော်သွားလေသည်။ Yubinသည်ကလေး
ကိုချီပြီး အပြင်၌စောင့်နေသော မိသားစုများထံခေါ်
သွားပြလေသည်။ အဖိုးက
"အိပ်နေတဲ့ပုံက Yubinငယ်ငယ်ကအတိုင်းဘဲ.."
"အဖေ Yubinမွေးကင်းစအရွယ်ကပုံစံ မြင်ဖူးလို့်
လား..."
"ဝန်မခံချင်ပေမဲ့ချွေးမလေးကလေးမွေးတဲ့နှစ်ခါစ
လုံး လာကြည့်ဖူးတယ်..အာ့ကြောင့်သိတာ.."
"အဖေနော်..."
Yubinက အနောက်ခုံပေါ်တွင်ထိုင်နေသော လူနှစ်
ယောက်အား
"ခင်ဗျားတို့ကိုလည်းကျေးဇူးတင်ပါတယ်..ခင်ဗျား
တိူ့ကြောင့်သာမဟုတ်ရင်ကလေးလည်း အန္တရယ်
ကင်းကင်းမွေးထုတ်နိုင်မှာ မဟုတ်ဘူး..ကျေးဇူးတင်
ပါတယ်..."
"ရပါတယ်...ကလေးလည်းမွေးပြီးပြီးဆိုတော့ ကျွန်
တော်တို့လည်း သွားတော့မယ်.."
ထွက်သွားရန်ဟန်ပြင်နေသော လူနှစ်ယောက်အား အ
ဖိုးဖြစ်သူက တားပြီး
"နေပါအုံး..."
"ဗျာ..."
"ခင်ဗျားတို့မှာ အလုပ်ရှိလား..."
"မရှိဘူး..."
"ဒါဆို ကျွန်တော့ကုမ္ပဏီမီာ အလုပ်ဝင်လိုက်ပါ.."
"ဗျာ..."
"အတွင်းရေးမှူး...သူတိူ့နှစ်ယောက်ကို တံခါးစောင့်
တာဝန်ပေးပြီး uniformပို့ပေးလိုက်ပါ..."
အဖိုးဖြစ်သူက အလုပ်ပေးလိုက်ရာ ထိုလူနှစ်ယောက်
ဝမ်းသာရင်းကျေးဇူးတွေ ဇွတ်တင်နေတော့သည်။
kyelsinthawdar
KAMU SEDANG MEMBACA
ခ်စ္ရတဲ့ဦး
RomansaCompany တစ္ခုရဲ႕သူေဌး Yubinနဲ႔ Bar တစ္ခုမွာ အခ်ိန္ပို္င္းလုပ္ေနတ႔ဲေက်ာင္းသားေလ Fanxingတို႔ရဲ႕ ေတြ႕ဆံုမႈ Yubinက Fanxingန႔ဲဆံုဖို႔ ဘယ္လိုေတြ႕ဖို႔ ႀကိဳးစားသလဲဆိုတာ.... ဦးန႔ဲကေလးၾကားက ဆက္ဆံေရးေလး ကိုပံုေဖာ္ထားတ့ဲ romanceဇာတ္လမ္းတစ္ပုဒ္