Yubinတို့အိမ်ထဲရောက်သည်နှင့်အဝတ်မလဲတော့ဘဲရေခဲမုန့်တန်းစားကြလေသည်။ နှစ်ယောက်သားဆိုဖာပေါ်တွင်ပြိုင်တူထိုင်ချလိုက်ပြီး ဝယ်လာခဲ့သောရေခဲမုန့်ခွက်.ကြီးကို ဇွန်းတစ်ချောင်းဆီ တစ်ယောက်တစ်လှည့်ပျော်.ရွှင်စွာစားကြလေသည်။ fanxingသည်ရေခဲမုန့်စားရင်း
"ဦး..."
"အင်း..ပြော..."
"ဦး..ကုမ္ပဏီမှာဘာတွေလုပ်ရလဲ..."
"အင်း....သူဌေးရဲ့တစ်နေ့တာ အချိန်ဇယားတွေစီပေးရတယ်..ပြီးတော့ သူဌေးအစည်းအဝေးသွားရာနေရာကို လိုက်ရတယ်....သူဌေးရဲ့နေလည်စာကိုလည်း မှာပေးရတယ်..အလုပ်တွေက အများကြီးဘဲ..ဘာလုပ်မို.."
Yubinသည်ပြောရင်းနဲ့ fanxingဘက်လှည့်လိုက်ရာFanxingက နှုတ်ခမ်းနားတွင်ပေနေသောရေခဲမုန့်ကို လျှာဖြင့်သပ်နေသော မြင်ကွင်းကို ကြည့်ပြီး Yubinသည်စားရန်ပြင်နေသောရေခဲမုန့်ဇွန်းသည်လက်မှလွှတ်ကျသွားသည်။ fanxingက
"ဦး..အဆင်ပြေရဲ့လား...ဘာလို့ဇွန်းကို လွှတ်ချလိုက်တာလဲ..ခဏ..ပြန်ယူပေးမယ်.."
Fanxingသည်ဇွန်းနောက်တစ်ချောင်းယူရန်မီးဖိုချောင်ထဲသို့ဝင်သွားစဉ်Yubinသည်ကိုယ်ကို ကိုင်းညွှတ်ပြီး
"Yubin..Yubinမင်းတော့ ကလေးတစ်ယောက်ရဲ့ ဆွဲဆောင်မှုမှာမြောသွားပြီးဘဲ...နှလုံးခုန်သံကလည်း ကျယ်လိုက်တာ..သူကြားသွားမှာတောင်ကြောက်ရတယ်.."
တစ်ယောက်ထဲရေရွတ်နေစဉ်Fanxingကဇွန်းအသစ်ယူလာပြီး Yubinအားပေးလေသည်။ Yubinသည်Fanxingရဲ့ပါးလွှာသောနှုတ်ခမ်းကို လျက်နေသော
လျှာကိုကြည့်ပြီးခံတွင်းမြိုချနေ၏။ Fanxingက
"ဦး...ရေခဲမုန့်စားပြီး ..ညစာစားနိုင်ပါ့တော့မလား.."
"အင်း..မစားနိုင်တော့ဘူးထင်တယ်..ဒါပေမယ့်ညလယ်လောက်ကျရင်တော့ ဆာမယ်ထင်တယ်..."
"ဟုတ်...စားလို့ပြီးပြီး..ကျွန်တော်ရေချိုးပြီး စာလုပ်တော့မယ်နော်.."
"Fanxing...စာအလုပ်ခင်ရေချိုးပြီး ခဏထွက်လာခဲ့ဦး..ပေးစရာရှိတယ်..."
"ဟုတ်..."
Fanxingသည်စားလက်စရေခဲမုန့်ခွက်ကို ယူကာ အမှိုက်ပုံးထဲပစ်ပြီးရေချိုးခန်းထဲသို့ဝင်သွားလေသည်။ရေချိုးပြီးနောက်ထွက်လာသော fanxingသည်ဆိုဖာပေါ်တွင်သူ့ကိုစောင့်ရင်းအိပ်ပျော်နေသော Yubinအားတွေ့လေရာ အနားသို့ ကပ်သွားပြီး
"အင်း..ဦးရဲ့မျက်တောင်လည်း မသ်မသာရှည်တာဘဲ..နှုတ်ခမ်းလေးက စကားပြောရင်ဖူးဖူးလေးနဲ့ ချစ်စရာလေး...ငါသာမိန်းကလေးဖြစ်လို့ကတော့...နေပါအုံး..ငါဘာတွေစဉ်းစားနေပြန်ပြီးလဲ..."
Fanxingသည်အတွေးများကို ပြန်ထိန်းရင်း Yubinနိုးလာသည်အထိဘေးနားတွင်စာထိုင်လုပ်နေသည်။ အိပ်ပျော်နေသော Yibinသည်အနံ့တစ်ခုခုကြောင့်နှာခေါင်း တရှုံ့ရှုံ့ဖြစ်လာရင်း စိတ်ထဲ၌
"မွှေးလိုက်တာ...ဘာအနံ့လည်း..နေအုံး..ဒီအနံ့ကိုရင်းရင်းနီးနှီးကြီးရဖူးတယ်..ဟုတ်တယ်..ဒါ..fanxingရဲ့ အနံ့ဘဲ..မွှေးနေတာဘဲ..ဖတ်ထားချင်လိုက်တာ..အနံ့ကဒီလောက်မွှေးနေတာ ..အနားမှာများရှိနေလို့လား.."
Yubinသည်ဖြည်းဖြည်းချင်းမျက်လုံးဖွင့်ကြည့်ရာ သူ့ခြေရင်းနားတွင်စာထိုင်လုပ်နေသော fanxingအားတွေ့လေသည်။ခေါင်းလျှော်ထားလို့ စိုနေတဲ့ဆံပင်၊ ဂုတ်ပေါ်တွင်တင်ထားသော သဘက်၊ပေါ့ပေါ့ပါးပါးဝတ်ထားသော မီးခိုရောင်ရှပ်လည်ဝိုင်းနှင့်အမဲရောင်ဘောင်းဘီတို၊ Yubinသည်နိုးသည်နှင့်လက်ကိုကွေးကာခေါင်းအုံးလုပ်ပြီး Fanxingအား ကြည့်နေလေသည်။ fanxingက သူ့အားကြည့်နေသော Yubinဘက်သို့လှည့်ရာ
"အာ..နိုးနေပြီးလား...အိပ်ရင်လည်း အထဲဝင်အိပ်ပါလား.."
"ဒါဆို မင်းကကော..အပြင်မှာဘာလုပ်.."
"ဦးဘဲစောင့်ခိုင်းထားတော့...နိုးလာတဲ့အထိစောင့်နေတာ..အခုနိုးလာပြီးဆိုတော့ ဘာပေးမို့လဲ..."
"အော်..မေ့နေတာ...နားကပ်တတ်တယ်မဟုတ်လား.."
"အင်း...မသိမသာလေးဘဲ တတ်တာ.."
"ရော့...လက်ဆောင်..တစ်ယောက်တစ်ဖက်စီ တတ်မယ်လေ..."
Fanxingသည်Yubinတတ်ထားသော နားကပ်ကို ကြည့်လိုက်သည်စိန်တစ်လုံးထဲသာပါသော နားကပ်ဖြစ်သည်။တကယ်က စိန်အစစ်ပါ..fanxingက Yubinချမ်းသာသည်ကိုမသိသောကြောင့်အတုဘဲထင်နေသည်။ fanxingသည်သူ့အားပေးသော နားကပ်ကို ထုတ်ကြည့်လိုက်သည်။ Yubinကဲ့သို့ စိန်တလုံးသာ ပါပေမဲ့ အတွဲလေးပါ ပါခဲ့သည်။ ပါးလွှာသောအတွဲနှစ်တွဲ၊ fanxingလည်း တတ်ကြည့်လိုက်သည်။ တကယ့်ကိုလှပသွားသည်။ လှုပ်လိုက်ရင်တွဲလောင်းတွဲလောင်းနှင့်တစ်လက်လက်ဖြစ်နေသည်။
Fanxingသည်Yubinအား ပြုံးပြပြီးကျေးဇူးတင်လိုက်သည်။
"ဦး..ကျေးဇူးဘဲနော်..."
ထိုအချိန်မှာဘဲ မီးက ရုတ်တရက်ပျက်သွားသည်။ မီးပျက်သွားသည်နှင့်နှစ်ယောက်သား တစ်ပြိုင်နက်ထလိုက်ရာ fanxingသည်ခြေလိမ်ပြီး Yubinအပေါ်သို့်ပြုတ်ကျသွားလေသည်။အမှောင်ထဲတွင်မမြင်မစမ်းနဲ့ ဆိုဖာပေါ်တွင်နှစ်ယောက်သားထပ်လျက်ပြုတ်ကျသွားသည်။Fanxingက ထရန်လုပ်ရာYubinသည်ခါးကို အားနဲ့ဖိထားပြီး
"မီးလာမှ ပြန်ထရအောင်..မှောင်နေတယ်..ဘာမှမမြင်ရဘူး...ဖုန်းကလည်း အခန်းထဲမှာ ကျန်ခဲ့တယ်.."
အမှန်တွင်Yubinရဲ့ဖုန်းသည်သူ့ကျောအောက်တွင်ရှိနေပြီး fanxing ရဲ့ဖုန်းသည်စာအုပ်အောက်၌ ရှိနေလေသည်။
Unicode
Yubinတို့အိမ်ထဲရောက်သည်နှင့်အဝတ်မလဲတော့ဘဲရေခဲမုန့်တန်းစားကြလေသည်။ နှစ်ယောက်သားဆိုဖာပေါ်တွင်ပြိုင်တူထိုင်ချလိုက်ပြီး ဝယ်လာခဲ့သောရေခဲမုန့်ခွက်.ကြီးကို ဇွန်းတစ်ချောင်းဆီ တစ်ယောက်တစ်လှည့်ပျော်.ရွှင်စွာစားကြလေသည်။ fanxingသည်ရေခဲမုန့်စားရင်း
"ဦး..."
"အင်း..ပြော..."
"ဦး..ကုမ္ပဏီမှာဘာတွေလုပ်ရလဲ..."
"အင်း....သူဌေးရဲ့တစ်နေ့တာ အချိန်ဇယားတွေစီပေးရတယ်..ပြီးတော့ သူဌေးအစည်းအဝေးသွားရာနေရာကို လိုက်ရတယ်....သူဌေးရဲ့နေလည်စာကိုလည်း မှာပေးရတယ်..အလုပ်တွေက အများကြီးဘဲ..ဘာလုပ်မို.."
Yubinသည်ပြောရင်းနဲ့ fanxingဘက်လှည့်လိုက်ရာFanxingက နှုတ်ခမ်းနားတွင်ပေနေသောရေခဲမုန့်ကို လျှာဖြင့်သပ်နေသော မြင်ကွင်းကို ကြည့်ပြီး Yubinသည်စားရန်ပြင်နေသောရေခဲမုန့်ဇွန်းသည်လက်မှလွှတ်ကျသွားသည်။ fanxingက
"ဦး..အဆင်ပြေရဲ့လား...ဘာလို့ဇွန်းကို လွှတ်ချလိုက်တာလဲ..ခဏ..ပြန်ယူပေးမယ်.."
Fanxingသည်ဇွန်းနောက်တစ်ချောင်းယူရန်မီးဖိုချောင်ထဲသို့ဝင်သွားစဉ်Yubinသည်ကိုယ်ကို ကိုင်းညွှတ်ပြီး
"Yubin..Yubinမင်းတော့ ကလေးတစ်ယောက်ရဲ့ ဆွဲဆောင်မှုမှာမြောသွားပြီးဘဲ...နှလုံးခုန်သံကလည်း ကျယ်လိုက်တာ..သူကြားသွားမှာတောင်ကြောက်ရတယ်.."
တစ်ယောက်ထဲရေရွတ်နေစဉ်Fanxingကဇွန်းအသစ်ယူလာပြီး Yubinအားပေးလေသည်။ Yubinသည်Fanxingရဲ့ပါးလွှာသောနှုတ်ခမ်းကို လျက်နေသော
လျှာကိုကြည့်ပြီးခံတွင်းမြိုချနေ၏။ Fanxingက
"ဦး...ရေခဲမုန့်စားပြီး ..ညစာစားနိုင်ပါ့တော့မလား.."
"အင်း..မစားနိုင်တော့ဘူးထင်တယ်..ဒါပေမယ့်ညလယ်လောက်ကျရင်တော့ ဆာမယ်ထင်တယ်..."
"ဟုတ်...စားလို့ပြီးပြီး..ကျွန်တော်ရေချိုးပြီး စာလုပ်တော့မယ်နော်.."
"Fanxing...စာအလုပ်ခင်ရေချိုးပြီး ခဏထွက်လာခဲ့ဦး..ပေးစရာရှိတယ်..."
"ဟုတ်..."
Fanxingသည်စားလက်စရေခဲမုန့်ခွက်ကို ယူကာ အမှိုက်ပုံးထဲပစ်ပြီးရေချိုးခန်းထဲသို့ဝင်သွားလေသည်။ရေချိုးပြီးနောက်ထွက်လာသော fanxingသည်ဆိုဖာပေါ်တွင်သူ့ကိုစောင့်ရင်းအိပ်ပျော်နေသော Yubinအားတွေ့လေရာ အနားသို့ ကပ်သွားပြီး
"အင်း..ဦးရဲ့မျက်တောင်လည်း မသ်မသာရှည်တာဘဲ..နှုတ်ခမ်းလေးက စကားပြောရင်ဖူးဖူးလေးနဲ့ ချစ်စရာလေး...ငါသာမိန်းကလေးဖြစ်လို့ကတော့...နေပါအုံး..ငါဘာတွေစဉ်းစားနေပြန်ပြီးလဲ..."
Fanxingသည်အတွေးများကို ပြန်ထိန်းရင်း Yubinနိုးလာသည်အထိဘေးနားတွင်စာထိုင်လုပ်နေသည်။ အိပ်ပျော်နေသော Yibinသည်အနံ့တစ်ခုခုကြောင့်နှာခေါင်း တရှုံ့ရှုံ့ဖြစ်လာရင်း စိတ်ထဲ၌
"မွှေးလိုက်တာ...ဘာအနံ့လည်း..နေအုံး..ဒီအနံ့ကိုရင်းရင်းနီးနှီးကြီးရဖူးတယ်..ဟုတ်တယ်..ဒါ..fanxingရဲ့ အနံ့ဘဲ..မွှေးနေတာဘဲ..ဖတ်ထားချင်လိုက်တာ..အနံ့ကဒီလောက်မွှေးနေတာ ..အနားမှာများရှိနေလို့လား.."
Yubinသည်ဖြည်းဖြည်းချင်းမျက်လုံးဖွင့်ကြည့်ရာ သူ့ခြေရင်းနားတွင်စာထိုင်လုပ်နေသော fanxingအားတွေ့လေသည်။ခေါင်းလျှော်ထားလို့ စိုနေတဲ့ဆံပင်၊ ဂုတ်ပေါ်တွင်တင်ထားသော သဘက်၊ပေါ့ပေါ့ပါးပါးဝတ်ထားသော မီးခိုရောင်ရှပ်လည်ဝိုင်းနှင့်အမဲရောင်ဘောင်းဘီတို၊ Yubinသည်နိုးသည်နှင့်လက်ကိုကွေးကာခေါင်းအုံးလုပ်ပြီး Fanxingအား ကြည့်နေလေသည်။ fanxingက သူ့အားကြည့်နေသော Yubinဘက်သို့လှည့်ရာ
"အာ..နိုးနေပြီးလား...အိပ်ရင်လည်း အထဲဝင်အိပ်ပါလား.."
"ဒါဆို မင်းကကော..အပြင်မှာဘာလုပ်.."
"ဦးဘဲစောင့်ခိုင်းထားတော့...နိုးလာတဲ့အထိစောင့်နေတာ..အခုနိုးလာပြီးဆိုတော့ ဘာပေးမို့လဲ..."
"အော်..မေ့နေတာ...နားကပ်တတ်တယ်မဟုတ်လား.."
"အင်း...မသိမသာလေးဘဲ တတ်တာ.."
"ရော့...လက်ဆောင်..တစ်ယောက်တစ်ဖက်စီ တတ်မယ်လေ..."
Fanxingသည်Yubinတတ်ထားသော နားကပ်ကို ကြည့်လိုက်သည်စိန်တစ်လုံးထဲသာပါသော နားကပ်ဖြစ်သည်။တကယ်က စိန်အစစ်ပါ..fanxingက Yubinချမ်းသာသည်ကိုမသိသောကြောင့်အတုဘဲထင်နေသည်။ fanxingသည်သူ့အားပေးသော နားကပ်ကို ထုတ်ကြည့်လိုက်သည်။ Yubinကဲ့သို့ စိန်တလုံးသာ ပါပေမဲ့ အတွဲလေးပါ ပါခဲ့သည်။ ပါးလွှာသောအတွဲနှစ်တွဲ၊ fanxingလည်း တတ်ကြည့်လိုက်သည်။ တကယ့်ကိုလှပသွားသည်။ လှုပ်လိုက်ရင်တွဲလောင်းတွဲလောင်းနှင့်တစ်လက်လက်ဖြစ်နေသည်။
Fanxingသည်Yubinအား ပြုံးပြပြီးကျေးဇူးတင်လိုက်သည်။
"ဦး..ကျေးဇူးဘဲနော်..."
ထိုအချိန်မှာဘဲ မီးက ရုတ်တရက်ပျက်သွားသည်။ မီးပျက်သွားသည်နှင့်နှစ်ယောက်သား တစ်ပြိုင်နက်ထလိုက်ရာ fanxingသည်ခြေလိမ်ပြီး Yubinအပေါ်သို့်ပြုတ်ကျသွားလေသည်။အမှောင်ထဲတွင်မမြင်မစမ်းနဲ့ ဆိုဖာပေါ်တွင်နှစ်ယောက်သားထပ်လျက်ပြုတ်ကျသွားသည်။Fanxingက ထရန်လုပ်ရာYubinသည်ခါးကို အားနဲ့ဖိထားပြီး
"မီးလာမှ ပြန်ထရအောင်..မှောင်နေတယ်..ဘာမှမမြင်ရဘူး...ဖုန်းကလည်း အခန်းထဲမှာ ကျန်ခဲ့တယ်.."
အမှန်တွင်Yubinရဲ့ဖုန်းသည်သူ့ကျောအောက်တွင်ရှိနေပြီး fanxing ရဲ့ဖုန်းသည်စာအုပ်အောက်၌ ရှိနေလေသည်။
kyelsinthawdar
VOCÊ ESTÁ LENDO
ခ်စ္ရတဲ့ဦး
RomanceCompany တစ္ခုရဲ႕သူေဌး Yubinနဲ႔ Bar တစ္ခုမွာ အခ်ိန္ပို္င္းလုပ္ေနတ႔ဲေက်ာင္းသားေလ Fanxingတို႔ရဲ႕ ေတြ႕ဆံုမႈ Yubinက Fanxingန႔ဲဆံုဖို႔ ဘယ္လိုေတြ႕ဖို႔ ႀကိဳးစားသလဲဆိုတာ.... ဦးန႔ဲကေလးၾကားက ဆက္ဆံေရးေလး ကိုပံုေဖာ္ထားတ့ဲ romanceဇာတ္လမ္းတစ္ပုဒ္