Yubinသည္ အိမ္သို႔မျပန္မီ supermarket ထဲဝင္ကာ လိုအပ္သည့္ ဟင္းသီးဟင္းရြက္မ်ားကို ဝင္ဝယ္ေလသည္။
Yubinသည္ ကိတ္မုန္႔ဆိုင္ေ႐ွ႕သို႔ေရာက္ေသာအခါ
"Fanxing..တစ္ခါမွ ေမြးေနပြဲမလုပ္ဖူးဘူးထင္တယ္.."
စိတ္ထဲ၌ေတြးရင္း ကိတ္မုန္႔ဆိုင္ထဲဝင္ၿပီး ကိတ္ဝယ္ခဲ့လိုက္
သည္။ အိမ္ေရာက္သည့္အခါ အင္တင္နက္ဖြင့္၊ ေအပရြန္ကို ေ႐ွ႕မွာခ်ည္ကာ ဟင္းစခ်က္ေလသည္။ ပုဇြန္ေၾကာ္ရန္
အႏွစ္ကိုအရင္ေထာင္းၿပီး ပူေနေသာဒယ္အိုးထဲသို႔ ပစ္ထည့္လို္က္ရာ အ႐ွိန္လြန္ၿပီး ဆူေတြခုန္ထြက္ကုန္သည္။
"အားယား..ပူလိုက္တာ.."
အရသာထည့္ရာ ဆားကို တစ္ဇြန္းမျပည့္တစ္ျပည့္၊ အခ်ိဳ
မႈန္႔ကိုလည္း မျပည့္တစ္ျပည့္ထည့္ႁပီး ေမႊလိုက္သည္။ မ
ျမည္းဘဲ ပုဇြန္ဟင္းကို ပန္းကန္ထဲထည့္ၿပီး ေပ်ာ္ေနေလ
သည္။ တစ္ဖက္မွာေတာ့ ကားစီးရလြန္းလို႔ ပင္ပန္းေနေသာ
Fanxingသည္ ေျခလက္ေတြကို မနည္းသယ္ကာ အိမ္ျပန္
လာရသည္။ အိမ္အနီးအနားသို႔ ေရာက္ေသာအခါ အခန္း
ကို ေမာ့ၾကည့္လိုက္ရာ မီးပြင့္ေနသည္ကို ေတြ႔ႁပီး
"ဦး႐ွိေနတာဘဲ..."
ျပံဳး၍ေျပာၿပီး ဓာတ္တိုင္ေအာက္၌ ထိုင္ရင္း.Yubinဆီ ဖုန္းေခၚလိုပ္သည္။ Yubinသည္ ဟင္းခ်က္ေန႐င္း.Fanxing
ဆီမွ ဖုန္းလာေသာေၾကာင့္ ေပ်ာ္သြားကာ
"Fanxing.. ."
"ဦး..."
အင္း..ေျပာ.."
"ကြၽန္ေတာ္ပင္ပန္းေနၿပီး..ကားစီးရလြန္းလို႔..အန္လည္း
အန္ခ်င္တယ္..."
"ဟမ္...မင္းအခုဘယ္မွာလဲ..ကိုယ္လာေခၚမယ္.."
"ဦး...မေျပးလာနဲ႔..တစ္လွမ္းဆီလာ..ဖုန္းမခ်နဲ႔..ကြၽန္ေတာ္ ဦးကိုမ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မေျပာရဲလို႔.."
"ဟမ္..."
Yubinသဘ္ အိမ္မွတစ္လွမ္းဆီ ေလ်ွာက္ရင္းနားေထာင္
ေနသည္။
"ဦး..ကြၽန္ေတာ့အိမ္ကိုေရာက္တာ..၁လျပည့္ေတာ့မယ္..
ဦး..ကြၽန္ေတာ့ကိုလိမ္ထားတာကိုလည္း အစကတည္းက
သိတယ္..ဦး..အမွန္တိုင္းေျပာမဲ့အခ်ိန္ကိုဘဲေစာင့္ေနတာ
...ဒီေန႔ဦးကြၽန္ေတာ့ေျပာျပေတာ့..ဦးရဲ႕စကားထဲမွာ..ဦး
အရမ္းအထီးက်န္ေနတာကို သတိထားမိတယ္..ဦး.ကြၽန္
ေတာ့ကိုေတြ႔ရင္ ရင္ခုန္တယ္ေျပာတယ္ေနာ္..ကြၽန္ေတာ္
လည္း.ေနာက္ပိုင္းဦးကို ေတြ႔ရင္ ရင္ခုန္လာတယ္..ဦး..
ဝမ္းနည္းေနတာကို အေဝးက ခံစားမိတယ္...ဘာေတြျဖစ္
ေနလဲ..ကြၽန္ေတာ့ကိုယ္ႏိုင္ေတာင္ မသိေတာ့ဘူး..ကမ္း
ေျခတုန္းက ဦးကြၽန္ေတာ့ကို ဘာေျပာမလို႔လဲ...မေျပာ
ျဖစ္လိုက္ဘူးမဟုတ္လား.."
"ကိုယ္...ကိုယ္ေျပာခ်င္တာက မင္းကိုယ့္ကိုမုန္းသြားၿပီး
လားလို႔..."
Yubinသည္ ေျပာရင္းနဲ႔ Fanxingအနားသို႔ ေရာက္လာ
သည္။ Fanxingက
"ကြၽန္ေတာ္မမုန္းပါဘူး...အဟီး..."
ႏွစ္ေယာက္လံုးဖုန္းခ်ရင္း Fanxingက ငုတ္တုတ္ထိုင္ရင္း
"ဦး..ကြၽန္ေတာ္လမ္းမေလ်ွာက္ႏိုင္ေတာ့ဘူး..."
"လာ...ကိုယ္ကုန္ပိုးမယ္..."
Fanxingသည္ Yubinေက်ာေပၚတတ္ကာ ကုန္ပိုးစီးၿပီး
အိမ္သို႔ျပန္လာခဲ့သည္။.အိမ္ေရာက္သည့္အခါ Fanxing ရဲ႕ႏွာေခါင္းမွာ ပြစိပြစိျဖစ္လာရင္း
"ဦး..ဘာတည္ထားေသးလဲ.."
"ဟင္...အာ...ဒယ္အိုးဖြင့္သြားတယ္..."
"ဘာ...တူးကုန္ၿပီး..."
Fanxingသည္ ေက်ာေပၚက အလ်င္ျမန္ဆင္းကာ တူးကပ္ေနေသာ ဒယ္အိုးကို ေဘစင္ထဲသို႔ ပစ္ခ်လိုက္သည္။
Fanxingသည္ Yubinဘက္လွည့္ကာ
"ဦး..ဘာလို႔..အိုးကိုဒီအတိုင္းထားခဲ့ရတာလဲ..."
"အဲ...ဟို..."
"ေမ့သြားတာ..မဟုတ္လား..."
Yubinသည္ နားေလးကို ကုတ္ရင္း ရီဘဲရီေနမိေတာ့သည္။
ခ်က္ထားေသာဟင္းကို ၾကည့္လိုက္ၿပီး Yubinက
"Fanxing...ျမည္းၾကည့္မလား..ကိုယ္ခ်က္ထားတာ.."
"ဟမ္..."
Fanxingသည္ ဇြန္းကိုကိုင္ကာ ခ်က္ထားေသာပုဇြန္ေၾကာ္
ကို ျမည့္ၾကည့္လိုက္သည္။.ခ်က္ခ်င္းဘဲ ေရကို ခပ္ျမန္ျမန္
ခပ္ကာ ေသာက္ခ်လိုက္ၿပီး
"ဦး...ဒီထဲကို ဆားဘယ္ေလာက္ထည့္ထားလဲ.."
"ဇြန္းတစ္ဝက္..."
"ဘာ..ဇြန္းတစ္ဝက္...အဲ့နည္းကိုဘယ္ကရတာလဲ..."
"အင္တာနက္က..."
"သူေျပာတဲ့ဇြန္းနစ္ဝက္က ဇြန္းေသးေသးေလးကို ေျပာတာ ..ဦးခ်ိန္လိုက္တဲ့ဇြန္းက ကြၽန္ေတာ့တို႔စားေနတဲ့ ဇြန္းနဲ႔မဟုတ္လား..."
"အဲ..ထင္တာဘဲ..ဟိဟိ..ထားလိုက္ေတာ့.. .ကိုယ္မင္း
အတြက္ လက္ေဆာင္ဝယ္ခဲ့တယ္.."
"လက္ေဆာင္?.."
Yubinသည္ ဂယ္လာေသာေမြးေန႔ကိတ္ကို ထုတ္ျပလိုက္႐ာ fanxingသည္ ၿငိမ္သက္သြားၿပီး မ်က္ရည္မ်ားစီးက်
လာေလသည္။ Yubinက
"ဘာလို႔ငိုတာလဲ..မႀကိဳက္လို႔လား.."
"မဟုတ္ပါဘူး...ဘာလို႔ေမြးေန႔ကိတ္ဝယ္လာတာလဲ.."
"မင္းအတြက္ ေမြးေန႔ပြဲက်င္းပေပးဖို႔. "
"ဗ်ာ..တဂယ္လား..."
Fanxingသည္ ထိန္းမရသည့္အဆံုး ငိုခ်လိုက္သည္။ Yubinက
"ဘာလို႔ငိုျပန္တာလဲ.."
"ကြၽန္ေတာ့ဘဝမွာ...ေမြးေန႔ပြဲဆိုနာလည္း မ႐ွိခဲ့ဘူး..က်င္း
ပေပးမဲ့သူလည္း မ႐ွိခဲ့ဖူးဘူး..အာ့ေၾကာင့္ ဝမ္းသာလြန္းလို႔
ပါ..."
"မငိုပါနဲ႔ေတာ့...ကိုယ္တ္ို႔မင္းေမြးေန႔ကို.ဒီေန႔လို႔အတည္ယူ
လိုက္ၿပီး...ႏွစ္တိုင္းအတူက်င္းပေပးမယ္..."
"ေက်းဇူးပါ..ဦး..."
Yubinသည္ ကိုင္ထားေသာ ေမြးေန႔ကိတ္ကိုခ်ကာ Fanxingအား ေပြ႔ဖက္ႁပီး ႏွစ္သိမ့္ေပးလိုက္သည္။ ထို႔
ေနာက္ ေမြးေန႔ကိတ္ကို အတူခြဲၿပီး တူတူေပ်ာ္ရႊင္စြာ စား
ၾကေတာ့သည္။ တစ္ဖက္၌ ညလံုးေပါက္အလုပ္လုပ္ၿပီး
ပင္ပန္းေနေသာ ေ႐ွာင္ရင္းက
"အား..ေနာက္ဆံုးေတာ့ၿပီးသြားၿပီးဘဲ...ဟူး.."
အပ်င္းလိမ္ေနတုန္း ရံုးခန္းထဲသို႔ လက္ေထာက္လီဝင္လာ
ရာ လွမ္းၾကည့္လိုက္မိသည္။ ပံုပ်က္ေနေသာ နက္ကတိုင္၊
အရင္ေန႔ႏွင့္မတူ.ေ႐ွ႕သို႔ခ်ထားေသာ ဆံပင္၊ ႐ွပ္အကၤ်ီ
လက္ကို ေခါက္ထားၿပီး အလုပ္ထဲစိတ္ေရာက္ေမရင္း သူ႔
ဆီေလ်ွာက္လာေသာ လက္ေထာက္လီမွာ ခန္႔ညားေန
သည္။ ေ႐ွာင္ရင္းသည္ လက္ေထာက္လီကို ၾကည့္ၿပီး ပါး
ႏွစ္ဖက္ရဲတတ္လာေလသည္။ လက္ေထာက္လီက
"ေ႐ွာင္ရင္း...ေ႐ွာင္ရင္း..ဘာဖစ္ေနတာလဲ..."
"အဲ..ဟို...ဘာမွမဟုတ္ပါဘူး..ဘာကိစၥ႐ွိလို႔လဲ. "
"တျခားေတာ့မဟုတ္ပါဘူး...Dလုပ္ငန္းဘက္ကို လႊတ္ထားတဲ့ သူဆက္သြယ္လာလို္ပါ.."
"ဘာေျပာလဲ..""
.CEOျဖစ္သူက ႐ွယ္ယာတစ္ခ်ိဳ႕ေရာင္းမယ္လုပ္ေနတယ္တဲ့..."
"ေအာ္..စေရာင္းေနၿပီးလား...ဝယ္ရေအာင္...လိုက္ခဲ့..
ၿပီးရင္ အလုပ္ဆင္းလို္ရၿပီး..."
"ဟုတ္ကဲ့..."
ေ႐ွာင္ရင္းကေတာ့ အလုပ္လုပ္ေနဆဲ။
Fanxingႏွင့္ Yubinသည္ တစ္ေယာက္ခံစားခ်က္ကို တစ္ေယာက္ရိပ္မ္ိၾကေသာ္လည္း ထုတ္မေျပာၾကေခ်။
Unicode
Yubinသည်အိမ်သို့မပြန်မီ supermarket ထဲဝင်ကာ လိုအပ်သည့်ဟင်းသီးဟင်းရွက်များကို ဝင်ဝယ်လေသည်။
Yubinသည်ကိတ်မုန့်ဆိုင်ရှေ့သို့ရောက်သောအခါ
"Fanxing..တစ်ခါမှမွေးနေပွဲမလုပ်ဖူးဘူးထင်တယ်.."
စိတ်ထဲ၌တွေးရင်း ကိတ်မုန့်ဆိုင်ထဲဝင်ပြီး ကိတ်ဝယ်ခဲ့လိုက်
သည်။ အိမ်ရောက်သည့်အခါ အင်တင်နက်ဖွင့်၊အေပရွန်ကိုရှေ့မှာချည်ကာ ဟင်းစချက်လေသည်။ ပုဇွန်ကြော်ရန်
အနှစ်ကိုအရင်ထောင်းပြီး ပူနေသောဒယ်အိုးထဲသို့ ပစ်ထည့်လိုက်ရာ အရှိန်လွန်ပြီး ဆူတွေခုန်ထွက်ကုန်သည်။
"အားယား..ပူလိုက်တာ.."
အရသာထည့်ရာ ဆားကို တစ်ဇွန်းမပြည့်တစ်ပြည့်၊ အချို
မှုန့်ကိုလည်း မပြည့်တစ်ပြည့်ထည့်ပြီးမွှေလိုက်သည်။ မ
မြည်းဘဲပုဇွန်ဟင်းကို ပန်းကန်ထဲထည့်ပြီးပျော်နေလေ
သည်။ တစ်ဖက်မှာတော့ ကားစီးရလွန်းလို့ ပင်ပန်းနေသော
Fanxingသည်ခြေလက်တွေကို မနည်းသယ်ကာ အိမ်ပြန်
လာရသည်။ အိမ်အနီးအနားသို့ရောက်သောအခါ အခန်း
ကိုမော့ကြည့်လိုက်ရာ မီးပွင့်နေသည်ကိုတွေ့ပြီး
"ဦးရှိနေတာဘဲ..."
ပြုံး၍ပြောပြီး ဓာတ်တိုင်အောက်၌ ထိုင်ရင်း.Yubinဆီ ဖုန်းခေါ်လိုပ်သည်။ Yubinသည်ဟင်းချက်နေရင်း.Fanxing
ဆီမှ ဖုန်းလာသောကြောင့်ပျော်သွားကာ
"Fanxing.. ."
"ဦး..."
အင်း..ပြော.."
"ကျွန်တော်ပင်ပန်းနေပြီး..ကားစီးရလွန်းလို့..အန်လည်း
အန်ချင်တယ်..."
"ဟမ်...မင်းအခုဘယ်မှာလဲ..ကိုယ်လာခေါ်မယ်.."
"ဦး...မပြေးလာနဲ့..တစ်လှမ်းဆီလာ..ဖုန်းမချနဲ့..ကျွန်တော်ဦးကိုမျက်နှာချင်းဆိုင်မပြောရဲလို့.."
"ဟမ်..."
Yubinသဘ်အိမ်မှတစ်လှမ်းဆီလျှောက်ရင်းနားထောင်
နေသည်။
"ဦး..ကျွန်တော့အိမ်ကိုရောက်တာ..၁လပြည့်တော့မယ်..
ဦး..ကျွန်တော့ကိုလိမ်ထားတာကိုလည်း အစကတည်းက
သိတယ်..ဦး..အမှန်တိုင်းပြောမဲ့အချိန်ကိုဘဲစောင့်နေတာ
...ဒီနေ့ဦးကျွန်တော့ပြောပြတော့..ဦးရဲ့စကားထဲမှာ..ဦး
အရမ်းအထီးကျန်နေတာကို သတိထားမိတယ်..ဦး.ကျွန်
တော့ကိုတွေ့ရင်ရင်ခုန်တယ်ပြောတယ်နော်..ကျွန်တော်
လည်း.နောက်ပိုင်းဦးကိုတွေ့ရင်ရင်ခုန်လာတယ်..ဦး..
ဝမ်းနည်းနေတာကို အဝေးက ခံစားမိတယ်...ဘာတွေဖြစ်
နေလဲ..ကျွန်တော့ကိုယ်နိုင်တောင်မသိတော့ဘူး..ကမ်း
ခြေတုန်းက ဦးကျွန်တော့ကို ဘာပြောမလို့လဲ...မပြော
ဖြစ်လိုက်ဘူးမဟုတ်လား.."
"ကိုယ်...ကိုယ်ပြောချင်တာက မင်းကိုယ့်ကိုမုန်းသွားပြီး
လားလို့..."
Yubinသည်ပြောရင်းနဲ့ Fanxingအနားသို့ရောက်လာ
သည်။ Fanxingက
"ကျွန်တော်မမုန်းပါဘူး...အဟီး..."
နှစ်ယောက်လုံးဖုန်းချရင်း Fanxingက ငုတ်တုတ်ထိုင်ရင်း
"ဦး..ကျွန်တော်လမ်းမလျှောက်နိုင်တော့ဘူး..."
"လာ...ကိုယ်ကုန်ပိုးမယ်..."
Fanxingသည်Yubinကျောပေါ်တတ်ကာ ကုန်ပိုးစီးပြီး
အိမ်သို့ပြန်လာခဲ့သည်။.အိမ်ရောက်သည့်အခါ Fanxing ရဲ့နှာခေါင်းမှာ ပွစိပွစိဖြစ်လာရင်း
"ဦး..ဘာတည်ထားသေးလဲ.."
"ဟင်...အာ...ဒယ်အိုးဖွင့်သွားတယ်..."
"ဘာ...တူးကုန်ပြီး..."
Fanxingသည်ကျောပေါ်က အလျင်မြန်ဆင်းကာ တူးကပ်နေသော ဒယ်အိုးကိုဘေစင်ထဲသို့ ပစ်ချလိုက်သည်။
Fanxingသည်Yubinဘက်လှည့်ကာ
"ဦး..ဘာလို့..အိုးကိုဒီအတိုင်းထားခဲ့ရတာလဲ..."
"အဲ...ဟို..."
"မေ့သွားတာ..မဟုတ်လား..."
Yubinသည်နားလေးကို ကုတ်ရင်း ရီဘဲရီနေမိတော့သည်။
ချက်ထားသောဟင်းကို ကြည့်လိုက်ပြီး Yubinက
"Fanxing...မြည်းကြည့်မလား..ကိုယ်ချက်ထားတာ.."
"ဟမ်..."
Fanxingသည်ဇွန်းကိုကိုင်ကာ ချက်ထားသောပုဇွန်ကြော်
ကို မြည့်ကြည့်လိုက်သည်။.ချက်ချင်းဘဲရေကို ခပ်မြန်မြန်
ခပ်ကာသောက်ချလိုက်ပြီး
"ဦး...ဒီထဲကို ဆားဘယ်လောက်ထည့်ထားလဲ.."
"ဇွန်းတစ်ဝက်..."
"ဘာ..ဇွန်းတစ်ဝက်...အဲ့နည်းကိုဘယ်ကရတာလဲ..."
"အင်တာနက်က..."
"သူပြောတဲ့ဇွန်းနစ်ဝက်က ဇွန်းသေးသေးလေးကိုပြောတာ ..ဦးချိန်လိုက်တဲ့ဇွန်းက ကျွန်တော့တို့စားနေတဲ့ ဇွန်းနဲ့မဟုတ်လား..."
"အဲ..ထင်တာဘဲ..ဟိဟိ..ထားလိုက်တော့.. .ကိုယ်မင်း
အတွက်လက်ဆောင်ဝယ်ခဲ့တယ်.."
"လက်ဆောင်?.."
Yubinသည်ဂယ်လာသောမွေးနေ့ကိတ်ကို ထုတ်ပြလိုက်ရာ fanxingသည်ငြိမ်သက်သွားပြီး မျက်ရည်များစီးကျ
လာလေသည်။ Yubinက
"ဘာလို့ငိုတာလဲ..မကြိုက်လို့လား.."
"မဟုတ်ပါဘူး...ဘာလို့မွေးနေ့ကိတ်ဝယ်လာတာလဲ.."
"မင်းအတွက်မွေးနေ့ပွဲကျင်းပပေးဖို့. "
"ဗျာ..တဂယ်လား..."
Fanxingသည်ထိန်းမရသည့်အဆုံး ငိုချလိုက်သည်။ Yubinက
"ဘာလို့ငိုပြန်တာလဲ.."
"ကျွန်တော့ဘဝမှာ...မွေးနေ့ပွဲဆိုနာလည်း မရှိခဲ့ဘူး..ကျင်း
ပပေးမဲ့သူလည်း မရှိခဲ့ဖူးဘူး..အာ့ကြောင့်ဝမ်းသာလွန်းလို့
ပါ..."
"မငိုပါနဲ့တော့...ကိုယ်တ်ို့မင်းမွေးနေ့ကို.ဒီနေ့လို့အတည်ယူ
လိုက်ပြီး...နှစ်တိုင်းအတူကျင်းပပေးမယ်..."
"ကျေးဇူးပါ..ဦး..."
Yubinသည်ကိုင်ထားသောမွေးနေ့ကိတ်ကိုချကာ Fanxingအားပွေ့ဖက်ပြီး နှစ်သိမ့်ပေးလိုက်သည်။ ထို့
နောက်မွေးနေ့ကိတ်ကို အတူခွဲပြီး တူတူပျော်ရွှင်စွာ စား
ကြတော့သည်။ တစ်ဖက်၌ ညလုံးပေါက်အလုပ်လုပ်ပြီး
ပင်ပန်းနေသောရှောင်ရင်းက
"အား..နောက်ဆုံးတော့ပြီးသွားပြီးဘဲ...ဟူး.."
အပျင်းလိမ်နေတုန်း ရုံးခန်းထဲသို့ လက်ထောက်လီဝင်လာ
ရာ လှမ်းကြည့်လိုက်မိသည်။ ပုံပျက်နေသော နက်ကတိုင်၊
အရင်နေ့နှင့်မတူ.ရှေ့သို့ချထားသော ဆံပင်၊ ရှပ်အင်္ကျီ
လက်ကိုခေါက်ထားပြီး အလုပ်ထဲစိတ်ရောက်မေရင်း သူ့
ဆီလျှောက်လာသော လက်ထောက်လီမှာ ခန့်ညားနေ
သည်။ရှောင်ရင်းသည်လက်ထောက်လီကို ကြည့်ပြီး ပါး
နှစ်ဖက်ရဲတတ်လာလေသည်။ လက်ထောက်လီက
"ရှောင်ရင်း...ရှောင်ရင်း..ဘာဖစ်နေတာလဲ..."
"အဲ..ဟို...ဘာမှမဟုတ်ပါဘူး..ဘာကိစ္စရှိလို့လဲ. "
"တခြားတော့မဟုတ်ပါဘူး...Dလုပ်ငန်းဘက်ကို လွှတ်ထားတဲ့ သူဆက်သွယ်လာလိုပါ.."
"ဘာပြောလဲ..""
.CEOဖြစ်သူက ရှယ်ယာတစ်ချို့ရောင်းမယ်လုပ်နေတယ်တဲ့..."
"အော်..စရောင်းနေပြီးလား...ဝယ်ရအောင်...လိုက်ခဲ့..
ပြီးရင်အလုပ်ဆင်းလိုရပြီး..."
"ဟုတ်ကဲ့..."
ရှောင်ရင်းကတော့ အလုပ်လုပ်နေဆဲ။
Fanxingနှင့်Yubinသည်တစ်ယောက်ခံစားချက်ကို တစ်ယောက်ရိပ်မ်ိကြသော်လည်း ထုတ်မပြောကြချေ။
kyelsinthawdar
KAMU SEDANG MEMBACA
ခ်စ္ရတဲ့ဦး
RomansaCompany တစ္ခုရဲ႕သူေဌး Yubinနဲ႔ Bar တစ္ခုမွာ အခ်ိန္ပို္င္းလုပ္ေနတ႔ဲေက်ာင္းသားေလ Fanxingတို႔ရဲ႕ ေတြ႕ဆံုမႈ Yubinက Fanxingန႔ဲဆံုဖို႔ ဘယ္လိုေတြ႕ဖို႔ ႀကိဳးစားသလဲဆိုတာ.... ဦးန႔ဲကေလးၾကားက ဆက္ဆံေရးေလး ကိုပံုေဖာ္ထားတ့ဲ romanceဇာတ္လမ္းတစ္ပုဒ္