YALNIZ RUHLAR [TAMAMLANDI]

🔷 36🔸

Multimedia: Taylor Swift & Zayn - I Don't Wanna Live Forever

🔷🔸🔹🔶

On iki gün sonra

Gel be, gel işte.
Küfrüm tövbeme karışsın,
aklım fikrime.
Öyle bir gel ki bana,
Nefes nefese...

Cemal Süreya'nın duygularıma yer veren bu satırları sanki ruhuma da keyif veriyordu. Koca on dört gün onun yokluğuyla mücadele ederek geçmişti. Şu iki haftada renkli kelebeklerim gülüşerek uçuşmayı özlemişti. Çiçeklerimin rengi solmaya yüz tutmuştu.

Kasım ayına onsuz merhaba demiştim.

Bana yalnızlığı tekrar ve tekrar yaşatmıştı. Ve bu hiç kolay olmamıştı. Zaman mutsuzken maalesef çok yavaş ilerliyordu. Sanki kaplumbağa zamanı sırtına yüklemiş ağır ağır ilerliyordu.

Onun yokluğundaki günlerim geçmişti işte bir şekilde. Mesela Nazende'ye çok alışmıştım. Onu daha çok sevmiştim. Nazende sayesinde ise Kubilay Bey aslında gıcık bir insan olmadığını kanıtlamıştı. Evet yine de bazı yazılarımı aynı sivri dil ve sertlikle eleştirse de bu onun mesleğiydi. Ben ise yazılarımı biraz daha güçlü yazmayı öğrenmiştim.

Irmak ile iki kere buluşup yemek yemiştik. Görkem'le ise şu kaykay sürdüğümüz günden sonra hiç görüşmemiştik. Duman moralimi hep yüksek tutmam için ve yalnız kalmamam için benimle bol bol vakit geçirmişti. Böyle olmasına rağmen yalnızdım. Deniz gözlü adamım yoktu. Hangi şey onsuzluğu unutturabilirdi ki?

Acaba o bu süre zarfında neler yapmıştı?

Eymen ise sürekli bana telefon etmişti. Beş kere de ziyaret etmişti. Gökmen'in adamlarının beni kaçırdıkları günden kalan acılarım ve izlerim ise tenimden silinmişti. Ama kalbimden silinmesi mümkün olmayacaktı. Ya da belki de Savaş'ın sözleri ile bu mümkün olurdu.

Bürodan çıktığımdan beri onu düşünüyordum. Özlem üşütüyordu kasım ayında ruhumu. Buz gibi olan ellerimi beyaz montumun cebine soktum. Sokağın başına vardığımda kalbim sanki hissetmiş gibi onu, evimin önüne baktım. Oradaydı. Beni bekliyordu.

Duygularım kekelemeye başlarken, uyuyan kelebeklerimi dürterek uyandırdım. Kelebeklerimin renkleri canlanırken, hayretle Savaş'ı izlemeyi bırakıp uçuşmaya başladılar. Canlarını bulmuşlardı sonunda.

Gözlerimiz buluşunca ona doğru yürümek yerine koşmaya başladım. Üşüyen ellerime aldırış etmeden montumun cebinden çıkardım. Ve kollarımızı birbirimize açtık. Gözlerimden dışarıya firar eden yaşlarım söz dinlememeye yeminliydi.

Açık olan kollarım onun bedenine, onun açık olan kolları benim bedenime kavuşunca denizlerimizin arasına çekilen sınır ortadan kaybolmuştu. Ve ardına bile bakmadan koşuyordu. Denizlerimiz birbirine karışırken o huzur veren sesini duydu kulaklarım. "Kokunu özledim."