YALNIZ RUHLAR [TAMAMLANDI]

🔷 44🔸

Multimedia: Seksendört - Kendime Yalan Söyledim

🔷🔸🔹🔶

Görkem'in bana okuduğu şiirden sonra telefonum çalmıştı. Ekranda Duman'ın adını görünce aramayı cevaplamıştım. "Efendim?"

"Katil olmamı istemiyorsan o herifi evden ben gelmeden gönder Miray." Bu Savaş'ın sesiydi. Ama nasıl? Duman'ın telefonu ile beni aramasına şaşırmıştım. Ne yani Duman onunla kavga etmeden şu an durabiliyor muydu? Bu cümleden sonra hemen aramayı sonlandırdım. Ve telefonu orta sehpaya bıraktım.

Cidden o dediğini yapardı. Görkem'e zarar verirdi ve kendi başını da belaya sokardı. Sakin olmaya çalışarak Görkem'e döndüm. "Gitmelisin. Savaş buraya geliyor. Ve ben kavga etmenizi istemiyorum. Daha fazla zarar görme artık Görkem."

Gülümsedi. "Bugünü hiç unutmayacağım." Ayağa kalktı ve eğilip alnıma bir öpücük bıraktıktan sonra gitti. Dış kapının kapanma sesini duyunca rahat bir nefes alıp vermiştim.

Az da olsa güçlü bir insan olduğumu düşünüyordum. Düştüğümde kalkabilirdim fakat bazen düştüğüm yerde biraz soluklanmak istiyordum. Sanki bir enkazın altında kalmıştım. Susuz ve aç. Aslında ben hep bir enkazın altındaydım fakat susuzluğumu ve açlığımı Savaş gideriyordu. Şimdi o da yoktu.

Beni mutlaka kurtarmaya çalışan insanlar olacaktı fakat ben onların beni bulup kurtarmalarına izin vermeli miydim? Ya da ben yaşamayı hak ediyor muydum?

Aradan geçen dakikalardan sonra kapımın zili çalınmıştı. Kapıyı açtığımda onu görmek kalbime iyi gelmemişti. Oturum odasına girdiğimizde ikimizde ayakta dikilmeye başlamıştık.

"Niye geldin buraya? Irmak'ın yatak odası varken burası seni kesmez!"

Çenesi kaskatı kesilirken, sinirle gözlerime baktığında dalgaları kıyılarıma sertçe çarpmıştı.

"Ölüyorum lan sensiz ölüyorum!" Bağırdığı için yüzü kızarmıştı.

"Beni bırakmanı istiyorum ama ben. Sensiz yaşamak istiyorum." Yanıma yaklaşmaya başladığında ıssız sokaklarımda adımlarının bıraktığı tok ses yankılanmaya başlamıştı.