YALNIZ RUHLAR [TAMAMLANDI]

🔷 19🔸

🔷🔸🔹🔶

"Neden bu kadar aceleci davrandınız kızım?" Hayır bana hesap sormuyordu. O bana babamın sorması gerekeni soruyordu. Çayımı yudumladım. "Aşkı hissediyorum çünkü."

Volkan amca sıcacık gülümsedi. "Bunu hissediyor olman çok güzel kızım ama bu kadar hızlı davranmanda beni endişelendiriyor."

"Seni anlıyorum Volkan amca fakat şöyle düşün: Annen baban ölmüş, hayat sana öyle yüz çevirmiş ki hatta yüz çevirmeyi bir köşeye bırak, ruhun seni terk etmiş, yalnızlık seni çıldırtacak noktaya getirmiş. Sonra günün birinde kendin gibi yalnız ruhu olan birisi karşına çıkmış ne yapardın?"

Gözleri dolu dolu olan Volkan amca sordu. " Onu çok seviyorsun değil mi?" Dudaklarım mutlulukla kıvrıldı. "Çok seviyorum."

Ayağa kalktı. Yanıma geldi. Kollarını açınca bende ayağa kalkıp ona sarıldım. "Sana muhteşem bir haber vermeyi unuttum!" Heyecanla kollarımı ondan çözüp gülen gözlerine baktım.

"Gürmen gazetesinin yeni köşeyazarlarından birisin."

Mutlulukla ağzımdan kaçan nidayı yakalayamamıştım. O havada sevincini ilan ederken, aklımın tozlu raflarından uyanıp önümde uçuşan görüntüleri izledim. Yüzüm düşerken burukça konuştum. "Babamın hayaliydi."

İçim acıyordu.

Volkan amca sanki eskileri anımsamaya başlamıştı. Göz bebeklerinin büyüdüğünü görüyordum.

Yeşil irisleri, gözlerimi bulunca konuştu. "Vefat etmeseydi ona Gürmen gazetesinin yeni köşeyazarı olduğunu söyleyecektim." Derin nefes çekti içine. "Ama maalesef hiç haberi olmadı."

Gururla çenemi dikleştirdim. "Babasının hayali kızının parmaklarında can buldu."

Volkan amca güldü. "Manşet!" Bende gülerken yeniden konuştu. "Yeni çalışma odanın yeri belli." Anlamayarak kaşlarımı çattım. O sırada içeriye bizimkiler girdi.

Volkan amca muzipçe güldü. "Bu üç haylaz beni yoldan çıkardı." Çatılan kaşlarım eski halini alırken Duman, "Biz odaya eşyaları taşıdık." dedi. Gülümsedim ve parmağımı havada salladım. "Hımm demek haberiniz vardı!" Eymen sırıttı. "Hemde üç gündür yenge!"

Parmağımı havadan alıp yanıma indirdim. "Neden gizlediniz?" Savaş sorunun can damarına hayat verdi. "Katmerli mutluluk yaşayalım diye."

Anlamamıştım! Ne katmeri? Ne mutluluğu?

Duman kolunu arkaya uzatıp kapı koluna parmaklarını sardı. İçeriye Görkem girdikten sonra kapıyı kapattı ve kolunu önüne aldı.

Volkan amca can alıcı nokta üzerinde duran Görkem adına konuştu. "Görkem de bir televizyon kanalında spor spikerliği yapacak."