YALNIZ RUHLAR [TAMAMLANDI]

🔷 10🔸

Multimedia: Miray Altay

🔷🔸🔹🔶

Gözlerimi korkuyla açarak karanlık odada dolaştırdım. Sanki gözlerim korkudan göz kapaklarımı yırtacak gibiydi. Gözlerimin içinde volkan patlamış gibi hissediyordum. Patlayan volkanın lavları gözümün içinden yüzüme akmaya başlamıştı. Dayanamayıp ağlamaya başladım. Yatakta doğrularak belimi yatak başlığına dayadım.

Kâbus görmüştüm. Kötü şeyler oluyordu ya da yaşadığım kötü şeyleri bir kez daha yaşamıştım. Annem ve babam o kâbusa ev sahipliği yapıyordu.

Yanımda yatan Savaş'a kafamı çevirdim. Geceyi onunla beraber geçirmiştik, biz birlikte olmuştuk. Bunun verdiği heyecan ve utançla kafamı tekrar karanlığa çevirdim. Hoş, zaten Savaş'ta karanlıkta belli olmuyordu ama varlığını hissediyordum.

İlk ilkimi almıştı.

Yine.

Ağlamam devam ederken yan tarafta duran komodinin üstünde su arayışlarına girdim. Elim bir pet şişeye değince elime alıp kapağını açtım. Suyu içerken titrediğimden dolayı su ağzımdan biraz üstüme döküldü. Bunu farkedince daha çok ağlamaya başladım.

Savaş'a dönerek elimle onu yokladım. Körlemesine hareket etmek çok zordu. Onu dürterek adını söyledim. Huzursuzca kıpırdandı. Biraz daha dürterek, onu uykunun içinden çekmeye çalıştım.

"Miray." dedi uykulu ve huysuz bir sesle. "Savaş kalk lütfen!" Ağladığımı fark eder gibi olmuştu.

"Noldu?" Dedi endişeyle. "Kâbus gördüm." dedim. Kalkması için yüzeysel bilgiler veriyordum.

"Işığı açacağım." dedi. Bunu istemiyordum yoksa gözlerim kamaşır ve daha çok ağrırdı.

"Hayır açma lütfen." Hızla derin ve sesli bir nefes aldı.

Dışarıda ki ışıklar içeriye düşüyordu ama yatağa kadar gelmiyordu.

Savaş elinde telefonla bana baktı. Bunu karanlıkta seçebiliyordum çünkü telefonun ışığını yüzüme tutuyordu. Gözlerimiz çarpışınca yüzünde ki endişe ve öfkeyi fark ettim.

Işığı neredeyse tüm odaya yaydı.

Ona sarıldım ve gözlerimi sımsıkı kapadım. Birkaç dakika öyle durduktan sonra geri çekildim. Gözyaşlarımın arasından geçerek ona baktım.

"Savaş o kazayı tekrar yaşadım." Elini enseme koydu fakat baş parmağı yanağımdaydı. Onunda gözleri derinlerde kaybolmuştu. Hüzünlüydü.

"Yine kâbus gördüm." dedim hıçkırıklarımın arasından.

Bir hamleyle kafamı göğsüne yasladı. Ona daha da yakınlaştım, ellerimi beline sardım. Üzerinde tişört yoktu ve bedeni buz gibiydi, soğuktu...

"Şşş, sakin ol geçti." Eliyle, yüzümün ona bakmasını sağladı. Kafamı yukarı kaldırdım, yüzünü pek net göremesemde gözleri belli oluyordu.

O sevgiyle parlayan ışıl ışıl bakan gözler oradaydı. Yerindeydi...