#Zawgyi
လဲက်သြားေသာ ခႏၶာကိုယ္ကို ပန္းကန္ကြဲမ်ားေပၚမက်ေစရန္ အျမန္ေျပးေပြ႕ကာ Seungwoo သူ႔အိပ္ခန္းထက္ကို ေျပးတက္လာခဲ့သည္။Dongpyo က သတိျပန္လည္မလာေသးဘဲ တကိုယ္လုံး ပူျခစ္ကာ ေခြၽးေတြက တအားထြက္လာေနဆဲျဖစ္ေသာေၾကာင့္ Seungwoo ဘာကိုစိတ္တိုမွန္းမသိ စိတ္တိုလာသည္။မျဖစ္သင့္ဘဲ ျဖစ္ေနေသာ ကိစၥလို႔ ခံစားေနရရ၍ ပိုစိတ္တိုသည္။
အခန္းထဲေရာက္ေတာ့ ကုတင္ေပၚအသာခ်ေပးလိုက္ရင္း ရင္ဘတ္နားကပ္ကာ ႏွလုံးခုန္သံကိုနားေထာင္လိုက္သည္။ ႏွလုံးခုန္သံၾကားရေတာ့မွ စိတ္ကိုႀကိဳးစားၿငိမ္ေအာင္ထားကာ ေခြၽးမ်ားသုတ္ေပးလိုက္သည္။ေခြၽးေတြနဲ႔ေရာ ပန္းကန္ေဆးထား၍ အနံ႔ထြက္ေနေသာ အက်ီေၾကာင့္ Seungwoo ဆြဲခြၽတ္ပစ္လိုက္ကာ သူ႔ရွပ္တထည္ဝတ္ေပးလိုက္သည္။ၿပီးမွ dongpyo ပါးကို ပုတ္ကာ လက္ကိုလႈပ္ကာ ေအာ္ေခၚေတာ့သည္။
"Dongpyo....dongpyo...ya..son dong pyo.."
"Seungwoo hyung"
dongpyo ေခါင္းလႈပ္လာကာ ျပန္ၿငိမ္သြားသည္။မ်က္လုံးလည္းမပြင့္။
အသံလည္းထြက္မလာ။သို႔ေသာ္ ႏႈတ္ခမ္းေလးေတြလႈပ္ေနၿပီး ေျပာေနသည္က သူ႔နာမည္မွန္း seungwoo သိသည္။
"ေတာက္"
Seungwoo ေဒါသထြက္လာကာ အခန္းအျပင္ထြက္ရင္း မီးသတ္အေရးေပၚခလုတ္ကို အၾကာႀကီးႏွိပ္ပစ္လိုက္သည္။
Dorm တခုလုံးလႈပ္လႈပ္သဲသဲ ျဖစ္သြားကာ seungwoo အခန္းေရွ႕တြင္ အားလုံးစုေဝးေရာက္လာသည္။
"Hyung..hyung...မီးေလာင္လို႔လား"
"မဟုတ္ဘူး....အားလုံးးကိုတေယာက္ခ်င္း
မေခၚႏိုင္လို႔....dongpyo အရမ္းဖ်ားၿပီး သတိလစ္သြားတာ ခုမွသတိရလာတယ္.. manager ကို ဖုန္းဆက္ေပး...အိမ္ေခၚလို႔ရတဲ့ doctor ရွာခိုင္း..."
"hyung..ေဆး႐ုံပို႔လိုက္မယ္ေလ"
"ေဆး႐ုံဆို ငါေနေပးလို႔မရဘူး..manager ခြင့္ျပဳမွာမဟုတ္ဘူး ...ငါ့မ်က္စိေအာက္မွာပဲ ထားမယ္..."
"ခဏ..ခဏ..ကြၽန္ေတာ့္အသိ doctor ရွိတယ္..ေခၚလိုက္မယ္"
"ေအး...လိုအပ္တာေတြ ယူလာလို႔ရေအာင္ အေရးေပၚပါထည့္ေျပာ"
