#Zawgyi
"Nae..Inn Young Ah..မေတြ႕တာ ၾကာၿပီေနာ္"
"Oppaaaaaa....Bogoshipo..အရမ္းေတြ႕ခ်င္ေနခဲ့တာ....အဆင္ေျပရဲ႕လား"
"ေျပပဗ်ာ..အစ္ကိုတုိ႔က နက္ျဖန္ေလာက္မွ ျပန္ေရာက္မွာ...အားနာစရာ"
"ရပါတယ္...Oppa အခ်စ္ေတာ္ Dongpyo ေလးရွိတာ Oppa ရွိေနသလိုပါပဲ.hehe"
"Hahahha..ဟုတ္ပါၿပီ...Dongpyo ကို ဖုန္းေပးလိုက္ပါဦး"
"Hyungggg"
Dongpyo ရုတ္တရက္ ဖုန္းေျပာလိုက္ရမွ ငိုခ်ခ်င္သြားသည္။ ဟိုမိန္းမေရွ႕တြင္ မ်က္ရည္မက်လို၍ စိတ္ကို တင္းထားလိုက္ရသည္။
"အဆင္ေျပရဲ႕လား..ကေလးေလး"
"ေျပတာေပါ့ ..Hyung ကို လြမ္းေနရတာကလြဲရင္ အားလံုးေျပတယ္..."
"အမယ္မယ္....ေနာက္တစ္ေခါက္ေလာက္ ထပ္ေျပာပါအံုး"
"ေတာ္ပါၿပီ...ျမန္ျမန္ျပန္လာ...ဒါပဲ"
"Dongpyo"
"Wae"
"ဧည့္သည္ကို ဂရုစိုက္လိုက္ေနာ္"
"ဒါပဲေနာ္"
Dongpyo အင္း အဲ ေတာင္ မလုပ္ႏိုင္။ ဖုန္းကို ခ်က္ခ်င္းခ်ၿပီး အခန္းထဲ ေျပးဝင္လာလိုက္ေတာ့သည္။ Hyung ကပါ ဘာျဖစ္ေနတာလဲ....ငါ့ကို ဒီလိုမိန္းမကို ဘာကိစၥ လာဂရုစိုက္ခိုင္းေနရတာလဲ...
ေတြးရင္း စိတ္တိုလာသလိုလို ဝမ္းနည္းလာသလိုိလို ခံစားခ်က္ႀကီးက ဘာျဖစ္လာမွန္းမသိ။
ထိုစဥ္...
"ေဖ်ာက္..."
"ဟင္..!!"
အခန္းတစ္ခုလံုး အေမွာင္က်သြားသည္။
မျဖစ္ပါ။ ဒီအေမွာင္ထဲမွာ Dongpyo ၾကာၾကာေနလို႔မရပါ။(A/N Dongpyo အေမွာင္ေၾကာက္တယ္ဆိုတာ part 3 မွာ ေရးဖူးပါတယ္😁)
အခန္းက ကုတင္နားမွာသာ ျပတင္းေပါက္တစ္ခုပဲ ပါၿပီး လိုက္ကာရွည္နဲ႔ အျမဲ ပိတ္ထားသျဖင့္ ေမွာင္ၿပီး မြန္းက်ပ္လာသလို ခံစားခ်က္ႀကီး။
Dongpyo ရင္ေတြ တဒိန္းဒိန္းခုန္လာကာ အခန္းတံခါးကို ေျပးဆြဲဖြင့္သည္။ ဖြင့္မရ။ ဘာျဖစ္တာလည္း...ဘာလုိ႔ အခန္းတံခါးက် lock က်သြားတာလဲ...
"အျပင္မွာ လူရွိလား...ရွိရင္ ဖြင့္ေပးပါ"
ဟိုမိန္းမနာမည္ တပ္မေခၚခ်င္၍ ဒီတို္င္း ေအာ္ေခၚလိုက္ရသည္။ သူတမင္လုပ္ေနတာလား မသိ။
