" ကိုယ်တော်လေးရေ ထပါတော့ခင်ဗျာ.."
YongBae ရဲ့စိတ်ပျက်လက်ပျက်နိုးနေတ့ဲအသံ
ဘယ်နှစ်ခါနိုးနေရမှန်းကို မသိတော့ဘူး။ ရိုးရိုး
နိုးတာမရလို့ စိတ်ညစ်ပြီးကုတင်ခြေရင်းကနေ
ထိုင်အော်နေလိုက်တော့တယ်။
" GD ya..မင်းကို မနက်တိုင်း ဒီလိုနိုးပေးနေရ
တ့ဲ ဒုက္ခကြီးကနေ ကင်းဝေးပါရစေဆိုပြီးတော့
ဘုရားမှာဆုတောင်းနေရတယ်..သိရဲ့လား.."
YongBae က အသံပြဲကြီးနဲ့ ထအော်လိုက်မှ..
ကုတင်ပေါ်က နဂါးကောင်က လူးလွန့်လာပြီး
" ဘာလဲ..အစောကြီးရှိသေးတာကို.."
" မစောတော့ဘူးဟ..နေ့လည် ၁၁နာရီရှိနေပြီ
ထတော့..မနက်စာလည်း မစား..နေ့လည်စာ
လည်း မစား..မလုပ်ပါနဲ့ကွာ..ပင်ပန်းနေရတာ
ကို ကျန်းမာရေးထိခိုက်လိမ့်မယ်.. "
မိဘနဲ့ တဦးတည်းသောအမကလွဲရင်..ဒီကမ်ဘာ
ပေါ်မှာ..YongBae လောက် သူ့ကိုဂရုစိုက်ပေး
တ့ဲသူ မရှိတော့ဘူး။
ပွစိပွစိနဲ့ ပြောတတ်တာကလွဲရင် သူ့အပေါ်ကို
အသေးအဖွဲလေးတွေကအစ ဂရုစိုက်ပါတယ်။
အ့ဲဒါကြောင့်လည်း..YongBae က အနိုင်ကျင့်
လို့ ကောင်းတာလေ။ ဘယ်လောက်ပဲ ဂျီကျလို့
စိတ်ရှုပ်ပါတယ် အော်အော်..စိတ်လိုလက်ရနဲ့
အလိုလိုက်ပေးတတ်တယ်။
မကောင်းတာမလုပ်မိအောင် ဇွတ်အတင်းတွေ
တားပေးတတ်တာကလွဲလို့ပေါ့။
" ဒီနေ့ အိမ်မှာမစားချင်ဘူး.."
GD က ကုတင်ပေါ်ကမဆင်း..မျက်လုံးတောင်
မဖွင့်ပဲ ပြောနေတာ။
" အိမ်မှာမစားချင်ရင်..YG Cafeteria မှာ သွား
စားမယ်လေ.."
" အာ..တော်ပါကွာ..မရှိမ့ဲ ရှိမ့ဲ အနားရတ့ဲရက်
လေးတော့ မသွားပါရစေနဲ့ Yong Bae ရာ.."
" ရွဲ့ပြောနေတာဟေး ရွဲ့ပြောနေတာ..ထစမ်းပါ
ကွာ..ညနေပိုင်းကျရင်လည်း ပွဲတက်ရဦးမှာကို
စားပြီးတာနဲ့..Stylist နဲ့ ဝတ်စုံFitting သွားချရ
မှာ..မြန်မြန်လုပ်.."
" အင်းပါ.."
GD မထချင်..ထချင်နဲ့ ထလာပြီးတော့..အရင်
ဆုံး Laptop ကို ဖွင့်ကြည့်လိုက်တယ်။
