Nang sumunod na mga araw, masayang masaya dahil may kaibigan na rin si Mika sa wakas. Hindi na niya nararamdaman ang pakiramdam ng mag-isa. Lagi na niyang nakakalaro si Kiefer, kaya hindi na siya nalulungkot.
Isang araw, dahil sa labis niyang kagustuhan na maglaro sa labas, nalimutan na niyang magpaalam sa mga nakatatanda sa kanya at agad siyang umalis ng bahay nila.
"Asan ba rito ang bahay nina Kiefer?" tanong niya sa sarili. Ilang araw na rin ang lumipas nung magkakilala sila ni Kiefer at naging magkaibigan, pero hindi pa sila nakakahanap ng oras para bumisita sa bahay ng isa't isa.
Ang laking subdivision ang kinatatayuan ng bahay nila. Kaya magiging napakahirap para kay Mika na hagilapin ang bahay ni Kiefer, lalo na't isa pa lamang siyang bata. Batang kilalang kilala sa lugar nila pero nag-iisa lang ang tinuturing na kaibigan.
Naglakad lang siya naglakad. Kahit na hindi niya alam kung saan siya pupunta, sige lang siya sa kakalakad. Bahala na kung saan sila mapadpad ng kanyang mga paa.
Ilang sandali pa, nagulat na lang siya ng may isang aso ang biglang tumahol sa bahay na kinatatapatan niya.
Hindi tumigil ang aso sa kakatahol, at si Mika, napako na lang sa kinalalagyan niya sa sobrang takot.
Lumakas ang tahol ng aso, at habang tumatagal na nakatayo si Mika sa bahay na un ay lalo namang nagngangalit ang tahol ng aso.
Napatakbo na lang bigla si Mika ng biglang lumabas ang aso sa gate ng bahay.
She ran very, very fast. Wala na siyang pakialam kung madapa man siya o ano, basta huwag lang siyang abutan ng aso, dahil alam niya at sigurado siya na kapag nagkataon, kagat ang abot niya rito.
Hingal na hingal na siya sa kakatakbo pero hindi pa rin siya tinitigilan ng aso. Patuloy lang ito sa kakatahol at kakahabol sa kanya. Mika is also now very afraid. Pagod na siya sa kakatakbo. Feeling niya ilang saglit bibigay na ang mga paa niya. Pakiramdam niya in just a little while, hindi na niya kakayanin pang tumakbo pa. Fear covered the whole of her being.
"KIEFERRRRRR!!!!!! HELPPPPPPPP!!!!"
Yun na lang ang nagawa niya habang patuloy na nakikipagpatintero siya sa aso. Naiiyak na siya, because of so much fear, and exhaustion.
"KUYAAAAAAAA PERYYYYYYY!!!! HUHUHUHUHU."
Sumigaw na lang siya ng sumigaw.
"TULUNGAN NIYO PO AKO!!!!!!!"
Suddenly, sa sobrang kakamadali kakatakbo, she tripped on a stone, and her knees are badly hurt. She can hardly stand up, at yung aso, malapit na siya abutan.
Napapikit na lang siya sabay tulo ng mga luha niya. She burried her face in her knees.
"ARF! ARF! ARF! ARF! ARF!"
The dog draw nearer to her. Alam niya saglit na lang, makakagat na siya nito.
"ARF! ARF! AR-----"
Natigilan siya sa pag-iyak sa pagtigil ng pagbark ng aso.
A voice lingered in the place.
"SHOO! SHOO! SHO!!"
She breathe out.
She knew who that voice belongs to.
Her friend. Her savior.
"Kiefer?"
She looked at him, still crying. Keifer saw her like that, and without further thinking, embraced her tightly.
Lalo pang umiyak si Mika. Hindi dahil sa nariyan pa yung aso, or dahil sa sobrang takot. But it is because someone has saved her. Someone came to rescue her. She felt relieved, and so much safe, under the arms of Kiefer.
BINABASA MO ANG
KAPARES NI TRES (the battle for the Taft Tower's heart)
Hayran Kurgu"Kapag mahal mo ang isang tao, ipaglaban mo. Pero kapag dalawa ang mahal mo, paglabanin mo. Matira matibay kamo." Oh, natawa ka sa quote hindi ba? Pero paano kung totoo nga? Paano kung hindi lang isa ang nagmamahal sa iyo, hindi rin lang dalawa, kun...
