Μια ζωή...μπουρδελο

7. Νέα ζωή; Λες;

                1 month before the big day

Άλλο ένα βράδυ αϋπνίας πέρασε και καταγράφτηκε στον φάκελο που κάποιοι τον αποκαλούν ζωή.

Η ώρα είναι 7:30 και πρέπει να ντυθώ να πάω σχολείο. Ο πόνος στην καρδιά μου αφόρητος.

Ανοίγω την ντουλάπα μου κι ένα κουτί είναι κρυμμένο καλά καλά μέσα. Δεν μου έκανε εντύπωση. Συνήθως το κάθαρμα από το διπλανό διαμέρισμα μου αφήνει διάφορα "δώρα".  Το ανοίγω και αυτό που βλέπω με εκπλύζει. Συνήθως εδώ μέσα βρίσκω χειροπέδες ή άλλα εσώρουχα. Αλλά αυτό το κουτί δεν έχει ούτε πρόστυχα εσώρουχα ούτε πρόστυχα παιχνίδια

Έχει ένα ζευγάρι άσπρα παπούτσια. Ένα τζιν μαύρο ψηλόμεσο χωρίς σκισίματα. Μία τζιν ζακέτα μαύρη με σκισίματα και μια ριγέ κοντομάνικη μπλούζα. Κάτω από αυτά είχε ένα απλό μπλέ τζιν ψηλόμεσο με ένα μπλέ φούτερ με κάτι αγγλικά γράμματα τέλος υπήρχε μια μακρυά μαύρη ζακέτα. Έψαξα το κουτί μήπως υπήρχε κάποιο σημείωμα ή κάτι αλλά δεν βρήκα τίποτα.

Έκπληχτη αλλά ακόμη τσακισμένη από τα χθεσινά γεγονότα έβαλα το μαύρο τζίν μαζί με το ριγέ κοντομάνικο και την μακρυά ζακέτα (η οποία φτάνει μέχρι την μέση των μηρών μου) και τα άσπρα παπούτσια μου. Πάω να πάρω την χτένα μου να βουτσίσω τα μαλλιά μου μέχρι που βλέπω αλλο ένα κουτί. Μέσα έχει μία καινούργια βούρτσα ένα σετ καλλυντικών και κάτι σαν σπρέι για τα μαλλιά λογικά. Αυτήν την φορά υπήρχε κάρτα και έγραφε

'Κατι μικρό για το καινούργιο ξεκίνημα...'

Από ποιον να είναι άραγε; Βάφτικα έριξα και λίγο σπρέι στα μαλλιά μου. Έκανα μια πλεξούδα και πείρα την τσάντα μου. Πείρα και τον Δημήτρη από το χέρι που τον βρήκα ντυμένο και έτοιμο σε μια γωνιά να τρώει. Τον άφησα στο σχολείο και τον παρέδωσα στην δασκάλα του. Εκείνη με κοίταξε παράξενα αλλά δεν έδωσα σημασία. Πήγα στο σχολείο και πραγματικά δεν είχα όρεξη για τίποτα. Ούτε για τα σχόλια των αλλονών ούτε για το μάθημα των καθηγητών. Αν και όλοι με κοιτούσαν διαφορετικά από ότι με κοιτάνε τις άλλες φορές αλλά και πάλι δεν ασχολήθηκα.

"Έρικα;"

Μια γνώριμη φωνή ακούστηκε από πίσω μου και γύρισα περίεργη να δω. Η Μυρτώ έτρεχε κατά πάνω μου και με αγκάλιασε. Την αγκάλιασα κι εγώ. Πωπω το είχα ανάγκη...

"Είσαι κούκλα"

Λέει χαρούμενα και προσπαθώ να χαμογελάσω.

"Ευχαριστώ... Εμ μήπως θα μπορούσα να σου μηλίσω για λίγο;"

Ρώτησα ευγενικά κι εκείνη έγνεψε θετικά. Πήγαμε μέσα σε μια άδεια αίθουσα και καθήσαμε σε δύο ξεχωριστά θρανία. Το ένα μπροστά στο άλλο;