Kan Revan

1- Korkunun Esiri

Evett Canlar merhabalar; son zamanlarda dünya çapında yaşanan bir salgından bizlerde etkileniyoruz. İnşallah bu günleri de atlatacağız.
Bu süreçte belki biraz kafamızı dağıtmak için başlayıp beğeneceğiniz bir hikaye olur 🙏

Yeni hikaye demek yeni umut ve başlangıçlar demek. Ben aşk ve komedi seven biriyim. Ancak aşk ve dram yazacağım. Aklımda olan bir kurguydu ama son günlerde hiç aklımdan çıkmadı ve temellenmeye başladı. Kan Revan bir hikayeye hoşgeldiniz...

Hikayeyi okumaya başladığınız tarihi benimle paylaşabilir misiniz? 🤗

Keyifli Okumalar; SEVGİLERLE 💙

1. BÖLÜM

Kar yağışını camın kenarına yapışıp izlerken elindeki kahvesinden son yudumunu aldı. Derin bir nefesle temiz havayla karışan kahve kokusunu doldurdu ciğerlerine. Nadir de olsa huzura erdiği dakikalardan birini yaşıyordu.

"HİRA!" diye bağıran kadının sesiyle irkilip elindeki fincanı yere düşürdü. Sıklaşan nefesine inat yere eğilip toplamaya başladı. Gözünün önüne gelen bir çift ayağın sahibini biliyordu.

"Allah'ın cezası, bir işi de doğru yapsan ya sen!" diye kızdı Zehra Hanım. Hira ise kafasını kaldırmadan toplamaya devam ederken; "Bilerek olmadı, topluyorum ben." dedi.

Zehra Hanım yalandan bir kahkaha atarak; "Bir de ben toplayacak değildim ya!" dedi.

"Oyalanma da çabuk topla. Şoför mutfak alışverişi için seni bekliyor." diye ekledi ve topuklu ayakkabılarını yere vura vura gitti.

Hira ise tuttuğunu bile anlamadığı nefesini koyverdi. Yeri güzelce temizleyip alışveriş listesini almak için mutfağa gitti.
"Saliha teyze aklına daha gelen eksik olursa ararsın Yusuf amcayı." deyip listeyi buzdolabının üzerinden aldı.

Saliha teyze Hira'nın sırtını yavaşça sıvazlayarak;
"Tamamdır guzumm. Gidiver de az hava alıver. Boğaldun bu evde." dedi. Hira buruk bir şekilde gülümsedi ve kafasını olumlu anlamda salladı.

Montunu üzerine geçirip kapıyı açtığında soğuk yüzüne çarptı ama aldırmadan dışarı çıktı hızla. Yusuf amcayı görünce arabaya doğru ilerlerken arkasından gelen sesle durdu.
"Nereye böyle?" diye soran ses dedesine aitti. 'Dede' diyemediği dedesine.

"Şey.." dedi yutkundu. Şu kışın ayazında avuç içleri terlemeye başlamıştı. "Haftalık alışverişe. Mutfak için..." diye açıkladı. Dizlerinin titremesi normal miydi? Korku dinç tutar mıydı insanı?

Ellerini cebine koyan Hamit Bey duraksadı. Büyüdükçe annesinin kopyası olan bu kız sinirine dokunuyordu.

Dünya üzerindeki tek oğlunun katili olan kadının kızı, aynı zamanda torunu. Hamit Bey aklına gelenlerle cebindeki ellerinden birini çıkarıp savurdu gelişi güzel;
"Gözüm görmesin, git gel hemen." dedi. Elini savururken Hira çoktan iki üç adım gerilemişti. Şiddetten kaçmak için tek yaptığı geri adım atmaktı. Şu an olağan bir şiddet olmasa da basit bir el savuruş olsa da...

Alışveriş için geldikleri büyük markette şoför Yusuf amca et reyonuna yönelirken Hira ise bakliyat reyonuna gitmişti.

"Hira kızım neredesin?" diyen Yusuf amcanın sesiyle elindeki bakliyatlarla reyondan çıktı genç kız.
"Buradayım Yusuf amca, hayırdır?"
Hira elindekileri alışveriş arabasına bıraktı.
"Hayır kızım, bak Baran beyim arıyor." dedi ve telefonu Hira'ya uzattı. Hira tereddüt etmeden aldı telefonu.
"Abicim?" dedi. Dudakları titremişti. Özlem böyle bir şeydi işte. Bir hapisteki annesi iki Baran'a olan özlem ağır geliyordu ona.