Kan Revan

9 - Yuva

Multi: Baran Sancak'a merhaba diyelimmm 🤗
Bölüm şarkısı: Emir Can İğrek - Beyaz 🎶🎵🎶

Can'laarrr merhabalar;
Oy ve yorumlarınızı merakla bekliyorum 💙💜 beni motive ediyorlar 😍😍
Oy sınırı 90 yorum sınırı 50

Wattpad'den profilimi takibe almayı unutmayın kuzularıımmm😍😍

Keyifli Okumalar; Sevgilerle ❤

9. Bölüm

Araba bahçeye park ettiğinde Hira farkında olmadan nefesini tuttu. Kavuştuğu şeyin özgürlük olmadığını iliklerine kadar hissediyordu. En azından Baran var diye düşündü. Baran varken dokunamazdı ona. Ama Baran işe gittiğinde ya da evde olmadığında ne yapacaktı..? Her şeyin başa sardığı noktadaydı Hira. Altı yaşında, ilk defa bu eve gelen hali gözünün önüne geldiğinde burnunun direği sızladı. Şimdi de unutmaya yüz tutmak istediği acılar iyileşmeye başlayan bedeninde yeniden peyda olacaktı. Elini tutan elle irkildi. Baran kardeşini telkin etmek istiyordu. Hira'nın kafasının içinde neler döndüğünü tam kestiremese de bu evde geçen on iki yılın pek de kolay olmadığını o da farkındaydı.
"Sakin ol güzelim, her şey geçti." dedi. Hira söz dinleyen bir kız olmaya çalıştı. İçindeki sessiz çığlıkları dindirmek istiyordu.
"Şimdi bu arabadan ineceğiz ve eve gireceğiz. Ardından hızla eşyalarını almanı istiyorum. Sadece önemli olanları. Detay şeylerde boğulma."
Hira kaşlarını çattı.
"Ne eşyası?" diye sordu. Baran iki eliyle kardeşinin yüzünü avuçladı.
"Her şey bitti Hira. Gidiyoruz bu evden ve bu aileden!"
Hira şaşkınlıkla;
"Ne! Nereye?" diye sordu. Baran kızın şaşkınlığına tebessüm etti.
"Kendi yuvamıza kardeşim, kendi hayatımıza."
Hira, genç adamın tutuşundan kurtuldu ve kafasını olumsuz anlamda salladı.
"Gidemeyiz, izin vermezler!" dedi.
"Gideceğiz Hira." dedi kısaca.
"Onlar senin ailen," dedi genç kız evi göstererek. Kendini katmıyordu çünkü aile denilen şeyin kendisindeki anlamı bu değildi.
"Benim ailem sensin Hira. Sana bunca acıyı yaşattılar. Ama yeter! Hep bugünü bekledim, artık özgür kalacağız kardeşim."
Baran, kızın bir şey demesine izin vermeden arabadan indi. Hızla arabanın etrafından dolaşıp genç kızın kapısını açtı. Hira indi ama üzerindeki şaşkınlığı hala atamıyordu. Baran onun bu haline tebessüm edemeden duramadı. Az sonra yaşanacak fırtına bile korkutmuyordu onu. Hira'nın beline elini attı ve kendiyle birlikte zorlukla yürüttü onu.

Açılan kapı sesini duyduklarında Hira'nın adımları duraksadı. Hamit Bey ve arkasından Zehra Hanım çıkmışlardı. Zehra Hanım şaşkınlık içinde; "Oğlum!" dedi. Oğlunun yurt dışından döndüğünü bile bilmiyordu. Hele ki o kızı kurtardığını. Eve girdiklerinde Baran;
"Hadi dediklerimi yap." dedi. Hira kafasını salladı. Ne Hamit beye baktı ne de Zehra hanıma.

Hızlı adımlarla aşağı kattaki odasına indi. Gündüz bile içine ışık almayan küçücük bir cama sahip olan odasına. Kapısını kapatıp derin bir nefes aldı. Ne yapacağını bilemedi kısa bir an. Bazanın altındaki çanta aklına gelince bazayı zorlukla kaldırdı ve altından aldı. Bazayı kapatıp çantayı yatağın üzerine koydu. Tek gözlü küçük dolabına yöneldi. Az kıyafeti vardı. Kucakladı onları ve hızlı olmaya çalışarak onları çantaya sıkıştırdı. Sonra annesiyle olan mektuplar geldi aklına. Hızla çekmecesini açtı ve iç çamaşırlarının altına baktı. Sakladığı yerde mektupları bulunca derin bir nefes daha çekti içine. Öpüp kokladı mektupları ama bağrışma sesleri gelince irkildi. Korkuyla mektupları da çantasına koydu.

Çantanın fermuarını kapatırken kapı hızla açıldı ve duvara çarptı. Hira korkuyla titredi. Kalbi ağzında atıyordu. Tüm vücudu unutmaya yüz tuttuğu korkuya yeniden esir olmaya başlamıştı. Kolundan tutulup hızla çevrilince Hamit Bey ile yüz yüze geldi.
"Yılan!" dedi. "Sen nasıl bir yılan oldun da torunumu benden alabileceğini sandın! Ne Anasının gözü çıktın lan!"