Şans /BxB/ (Bitti)

&- 56 -&

Pazar / 13:30

Enes

Bahçede olan olaylardan sonra Efe ile hiç konuşmamıştım. Şuan ise Annem ile konuştuğumuz gibi ben evimize gidip önemli eşyaları alıcaktım. Bulut ne kadar benimle gelmek istesede tabi ki onu yanıma alamazdım. Çünkü eğer babam evdeyse yine kötü şeyler olurdu.

Bulut ise bunlara şahit olurdu. Aynı benim eskiden olduğum gibi. En çok üzüldüğüm ve kafaya taktığım ise buydu şuan Bulut 'un benim gibi aile sorunlarına mağruz kalmasını istemiyordum. Annem dayak yerken onun izlemesini istemiyordum. O bunları haketmiyordu. O daha küçücüktü.

Evet bende annemi dayak yerken çokça izlemiştim ve hep kenar köşede korkudan ağlardım. Hatta 10 yaşlarımda falan anneme bıçak sapladığını bile görmüştüm. Hâlâ da dururdu izi annemin vücudunda bunu da Bulut sayesinde öğrenmiştim. Bana annemin karnında ki yarayı sormuştu. Ben de bilmiyorum diyerek geçiştirmiştim.

Ama artık bunlar olmayacaktı. Hem annem dayak yemecekti hem de Bulut bunlara şahit olmayacaktı. Yani umarım düşündüğüm gibi olurdu ve biz boşu boşuna umutlanmamış olurduk. Bu olaylar bitsin istiyordum. Bıkmıştık annem ile artık. Ne zaman bir şey olsa birileri tarafından babam bizim yüzümüze çarptırıldı. Yeni bir ev kiralamak istediğimizde veya bir şey satın aldığımızda ama tabi bize büyük bir hayranlık duyan tanıdıklarımızda vardı.

Çünkü biz annem ile ne olursa olsun hep mutlu gözükürdük. İnsanlarda buna çoğu zaman inanır bizim çok dayanıklı ve sabırlı olduğumuzu söylerdi. Keşke onların dediği gibi olsaydı da biz babamın düşmanları tarafından her yerde ölüm tehtidleri ile uğraşmasaydık. Annem her zaman yaralarını kapatıp güler ben ise kendimi yalanlarla kandırıp gülerdim.

Geceleri ise birbirimize sarılır olabildiğine çok sesizce ağlayarak uyumaya çalışırdık.

Gözlerimden yaşlar akmaya başladığında kafamı iki yana sallayıp göz yaşlarımı sildim. Bunları yolda düşünmem yanlıştı.
Derin bir nefes alıp yürümeye devam ettim. Eve yaklaştığımda Toprak 'ı görmemle hemen yanına gittim. Ev bekleyebilirdi.

Toprak 'ı kolundan tutup durduğumda " Ne oldu? " dedi. " Konuşalım mı? " diye sordum. Kabul edince ilk kendimi toparladım. Anlatırken ağlamamam lazımdı. Kısa bir süre içinde kendimi toparlayıp bir kere de " Öncelikle ben sana yalan falan söylemedim asla da söylemem çünkü tek ve en iyi arkadaşımsın. Biz Efe ile sevgili de değiliz. O sana atılan fotoğrafta ki kişi benim ölen eski sevgilim. Biliyorum fazla benziyor ama değil. Sana söylememe sebebim ise ne zaman bu konu açılsa salak gibi ağlamam. " dedim.

Kahretsin yine anlatırken aklıma gelen o an ile gözlerim dolmuştu. Toprak bana sarılıp " Biliyorum öğrendim. " dedi. Şaşkınlıkla öylece ileri bakarken " Baran " dedi. Baran mı? Sarılmayı bırakıp " O nereden biliyor? Fotoğrafı o mu sana attı? " diye sordum. Kafasını evet anlamında salladı. Kafam karma karmaşık olmuştu.