Kızımız İçin

Kİ 36.BÖLÜM

"FİNAL."
Multi: Efoo❤

ASEL'DEN DEVAM

Görüş odasından çıktığımdan beri gözyaşlarımı durduramıyordum. Çok canım acıyordu. Kadın gariyanın durmasıyla ona baktım. Elindeki peçeteyi elime sıkıştırıp, " Bak kızım. Burası senin bildiğin hiçbir yere benzemez. Sil o gözyaşlarını hemen. Seni ağlarken gören güçsüzlüğünden yararlanır. Ben o gelen delikanlılara senin kötü haberini vermek istemiyorum. Belli ki sende onlarsız yapmak istemiyorsun. O yüzden kendini toparla. Düşme. " dediğinde minik bir tebessüm edip gözlerimi verdiği peçete ile sildim. Direk demir kapıyı açınca bekletmeden içeriye girdik. Gardiyan geldiği gibi çıkarken bende gözlerimi içeride gezdirdim.

Daha fazla ayakta kalmanın anlamsız olacağından yatağıma doğru yürüdüm. Önüme çıkan benim yaşlarımdaki sarışın kızla durmak zorunda kaldım." Hayırdır küçük hanım gözleriniz kırmızlaşmış. Mamanı mı vermediler. " dediğin de onunla beraber herkes gülmüştü bir kız hariç. Kıza baktığım da bana ufak bir gülümseme ile baş selamı verdi. Bende sarışın gibi ağzım açarak güldüm. " Seni komik şey. Ablaların bunu yapman için kaç para verdi bakiyim? Yelize selamımı iletirsiniz. Ablana söyle bir daha mamanı eksik etmesin sonra böyle havlıyorsun. " diyip açılmış ağzını elimle kapattıp omuzuna çarparak yatağıma geçtim.

Yarı uzanır pozisyonda bizimkilerle olan fotoğrafımıza bakıyordum. Onlara öyle davrandığım için kendime içimden saydırıyordum. Çok özlemiştim zaten onları saniyeliğine de olsa sarılmıştım. Ama onlara çok kırılmıştım. Karanı getirmelerine çok sinirlenmiştim. Karan bizi terk etmişti. 8 yıl olmuştu tamı tamına. Bize gittiğini bile haber vermemişti onu bize düşmanımız gelip bize anlatmıştı. Karan benim herşeyimdi. Onunla alple beraber tanışmıştık. Karan bana abi olmuştu. Kaç gece abim için ağladığım da yanımda kalmıştı çünkü karan küçük kız kardeşini kaybetmişti. Acılarımız ortaktı o yüzden çok iyi anlaşırdık ta ki bizi bırakıp gidene kadar. Yokluğuna hiçbir zaman alışamamıştım. Çok zor zamanlar geçirmiştim onsuz. Yavaş yavaş acısı hafiflemişken çıkıp gelmesi ne biliyim yani çok zor bir durum benim için.

Çok değişmişti karan, göz altında uykusuzluğun verdiği torbalar oluşmuştu, Zayıflamıştı, asla kestirmem dediği saçlarını kesmişti. O kısacık sürede bile gözündeki akan o özleme şahit olmuştum. Onu kolay affedemeyecektim. Alplerin de bellirli bir nedenleri olduğu için kesin getirmişlerdi. Ama ben şuan onunla yüzleşecek gücü kendimde bulamıyordum.

Yatağın uç kısmının çökmesiyle gelene baktım. O siyah saçlı,soğuk bakışlı kız gelmişti. Geldiğimden beri hep düşünürken yakalıyordum onu. Bana ufak bir tebessümle bakıyordu, aynı karşılığu verince gülüp, " Seline verdiğin ayardan beridir sesin çıkmıyor. Elindeki fotoğrafa o kadar dalmışsın ki yemek bile yemeye gelmedin. Çok özel değilse neden burdasın?" dediğinde kafamı saladım. Hiç bir zaman bir kızla dertleşmemiş hatta konuşmamıştım bile. Hayatımda alplerden başka hiç kimse olmamıştı. Sanırım birazcık heycanlanmıştım. Gülümseyip,
" Öncellikle adım asel. Özel değil buraya cinayet şüphesinden girdim. Ve sanırım çıkışım yok." Söylediklerim ile canım yanmıştı. Daha iki gün onlarsız yapamazken bir ömür nasıl dayanırdım. " Benim de adım afra. Merak etme senden önce adın geldi buraya, " diyip gözünü ayırmadan bizi izleyen selin denen kızı gösterdi. Gülüp devam etti. "Kendini şimdiden en kötüsüne hazırlamışsın asel. Emin ol burdan çıkacaksın. Bende ilk zamanlar böyle olmuştum. Ama dışarda seni bekleyen veya senin beklediğin biri varsa dayanıyorsun. Bugün 2 senem oldu. Nasıl dayandım inan bilmiyorum. " şaşırmıştım doğrusu. Melek gibi bir kıza benziyordu afra. Benden bi iki yaş büyük gösteriyordu.