Kızımız İçin

Kİ 52.BÖLÜM

Multi: Karancığım😍

KARAN'DAN DEVAM,

Orkun abinin asele süprizi için hepimiz merakla kapıya dönmüştük. İçeriye giren kızla ayakta olmadığım halde sendelemiştim. O gelmişti beni habersiz bırakıp giden kız, aşık olduğum kız gelmişti.

Saçlarının rengini ve boyunu değiştirmiş ve biraz da makyaj yapmıştı, ama yüzünde ki gülümseme gözlerinde ki bakış hiç değişmemişti ilk zamanlar onu bulduğum gibi masum bakıyor, masum gülümsüyordu.

Masaya dönmesi ile ikimizin dudaklarından aynı anda isimlerimiz dökülmüştü. Beni unuttuğunu sanarken adımı söylemesi ile bir kez daha şaşırmış aynı zamanda gülmüştüm. Kafasını eğdiğin de bıraktığım kız olarak onu bulmanın sevincini yaşıyordum.

"Siz tanışıyor musunuz?" aselin sorusu ile ben kafamı salayıp,"Evet. " demiştim afra ise,"Hayır. " demişti. Ona döndüğüm de bana bakmadığını görüştüm. Beni bıraktığı yerde bulmak istiyordu ama bulamamıştı haklıydı. Ben de onu kaybetmek istemiyordum ama ellerimden kayıp gitmişti. Asel gülümseyip fazla üstünde durmayarak afrayı tanıttı,
"İşte size anlattığım kız afra, bak afra bu da benim ailem." hepsi afra ile tokalaşırken afranın elini sıktığım da kalbimin çıkacağını hissetmiştim. Hala aynı heycanı hissediyor hala ilk gün ki gibi heycanlanıyordum.

Hepimiz tekrar oturduğumuz da afraya bakmadan kendimi alamıyordum. Onu ilk aselerden koparıldığım da tanımıştım. Abisi ile yaşayan kız beni çok etkilemişti. O zamanlar o da bende toyduk. Abisi işi nedeniyle onunla ilgilenmiyordu ve babasızlık çektiği için kendini hep yarım hissediyordu. Bir kez saçım okşanmadı diye omuzumda ağlayarak uyumuş ben ise saçlarını okşamıştım.

Gel zaman git zaman afra sevgisi içimde volkan olmaya başlamıştı. İkimiz de sadece birbirimizle vakit geçiriyorduk. Tutulduğum evin yan bahçesinde oturuyordu afra bu yüzden çıkmak kolaydı ama içeri girmesi zordu, çünkü her seferinde kaçtığımı sanıyolar ve ben girdiğim anda dayak yiyordum.

Afra için değiyordu ama. Çok güzeldi onu kimseyle paylaşmıyordum. Annesi, babası, kardeşi,amcası, herşeyi ben olmuştum. Herşeyini bana anlatıyordu ben ise ona yalan söylemiştim. Orda çalıştığımı söylemiştim. O evde esir tutulmadığımı kendi istediğimle çalıştığımı söylemiştim.

Bi gece afra tek başına dışarıya çıkmış markette diye. Abisi ile yakın olmuştuk çünkü o da o tutulduğum evde çalışmaya başlamış ama asla bana şiddet uygulamamıştı. Afra tek çıkmıştı ve benim kaldığım evde ki ona aşık olan çocuk onu kıstırıp tecavüz etmeye kalkışmıştı. Kendi çabalarıyla kurtulmuş ve koşarak eve gelmişti. Beni son kaçma girişimden sonra uzun bir zincirle boş odaya bağlamışlardı ve bir pencerden başka birşey yoktu. Afranın arkasından sarsıla sarsıla gelmişti hilmi. Afraların kapısına dayanmış ve kapıyı afranın abisi adem açmış ne olduğunı sormuştu. Hilmi onu itmiş ve afraya saldırmaya çalışmıştı. Abisi afrayı arkasına aldığın da hilmi daha da hırslanıp silahını çıkarmış ve ateşlemişti. Aynı anda afra da abisinin silahını ateşlemiş ve kurşun abisi ve hilmi olarak ikiye ayrılmış. Sonuç olarak afranın abisi adem ölmüş hilmi ise kalıcı hasarlar almıştı.

Herşeye bire bir şahit olmuştum ve afranın kaçıp teslim olacağını biliyordum. Öyle de olmuştu. Bahçede bizim her zaman oturduğumuz ağaçın dibine oturmuş eve bakarak ağlamıştı bende onun ağlayışına anlamıştım. O gitmişti 2 senem onsuz ölüm gibi geçmişti. Sonunda ordan kurtulduğum da afrayı heryer de aramış bulamamıştım. Ama şuan karşımdaydı. Karşımda ve bana küskün bakışlar atıyordu.

Masa da ki sessizliği mavili yani rüzgar hoca bozmuştu."Artık gitsek iyi olacak asel de yoruldu hem?" soru sorar gibi asele dönmüştü ama asel ile efo afrayı çapraz dorguya almışlardı adeta. Aselin attığı kahkaha gülümsememizi sağlarken onu tekrar aramızda görüğüm için çeşitli dualar ediyordum. Bir kez daha onu kaybetsem veya bir kez daha ellerimden kayıp gitseydi sanırım yaşayamazdım.