Crossing the line (COMPLETED)

Chapter thirty three: Missing

EM

"Hey. . ."

Pilit akong ngumiti ng tapikin ako ni D sa likuran, sumunod na naman siya sa akin. Hindi talaga siya mapapakali kapag wala ako sa paligid at hindi tanaw ng mata niya. Her overprotective instinct always kicking in when it comes to me. At mas nababahala ako dun. Baka masanay siya masyado at hindi na mag asawa pa.

"Can't sleep? You want me to stay with you?"

"I'm fine. Naiinitan lang ako sa kwarto." it's half way of summer at ayoko namang palaging nakabukas ang AC dun.

"Would you like some hot milk maybe?" nilapitan niya ako at hinawakan ang kamay ko. She gently caressed it para dun matuon ang attention ko.

"I'm good D. Ikaw bakit gising ka pa?"

"I check on you but your not in your room." napahawak siya sa batok niya, I sighed. Hindi ko siya masisisi. Even G and Missy was like that, pero mas matindi si D. Kulang na lang literal na i-glue niya ako sa kanya. "D-did you take your meds by the way?"

"Yeah. Hindi ako nag skip, don't worry. Pasok na ko, ikaw?"

"Okay. Hatid na kita sa room mo."

Tumango na lang ako, D is persistent. Hindi rin naman siya papayag na hindi ako maihatid. I gently walk in my bed, she tuck me in my blanket and gently carassed my hair. Nakatingin lang kami sa isa't-isa. I see longing and care on her eyes. I smile a bit when she smiled at me.

"Okay na ko, you go to your room, D. T-thank you."

Tumagilid ako at pumikit. Pinigilan ko ang maiyak, ayoko siyang magfreak out. I herad her sighed saka ako hinalikan sa ulo at iniwan ako. Doon ko lang pinakawalan ang hikbi at luha sa mga mata ko. I crawled in a fetus position to stop myself from crying loud. Masakit pa din at hindi nawawala. Gusto ko ng mawala ang sakit na nararamdaman ko. Ayoko ng maramdaman pa 'to. Isang tao lang naman makakapagpawala nito, pero hanggang ngayon wala.

Wala siya.

It's been two years pero parang palagi na kailan lang ang lahat. After that call, wala na kaming balita sa kanya. Even Lori, didn't know where she is. Ang huling alam ni D nasa States siya. She asked someone to search for her, even hired a private investigator. Pero wala kaming napala.

She's gone. Ganun lang.

Hanggang ngayon wala kaming balita sa kanya. We tried everything at everytime, unti-unti akong pinapatay sa bawat araw na wala kaming balita sa kanya. Lungkot, galit, sakit at pag-alala. Wala ng puwang sa akin ang maging masaya. Wala kaming maasahan kay Lori, she's fired the next day pagkatapos ng huling tawag ni Syd sa akin. Literal na nabaliw ako, bawat araw na dumadaan, mas nawawala ako sa sarili ko. Walang ganang mabuhay. I attempted suicide many times. Hindi ko na mabilang how many times I cut my wrist pero palagi, nakikita nila ako. Naabutan at nagagamot. Pinilit nila akong magpatingin sa Psychiatrist, mahirap, because all want is to die that time. Kung hindi pa nagmakaawa si Mama, bibigay na ko talaga.

For the first time in my life, nakita ko gaano nasaktan si Mama. Akala ko wala na siyang pakialam  sa akin matapos ng heartbreak niya kay Papa. Nagiintay lang pala siya na umuwi ako, to reach out dahil nahihiya siyang humarap sa akin. Ayoko siyang mabaliw na naman, kaya kahit na hindi na para sa akin, kahit na ayoko ng mabuhay, napilitan akong bumangon. In front of my friends and Mama, I am okay. Pero pag mag-isa na lang ako, I am a lot in pain.

Hindi ko alam anong oras na ko nakatulog. It's always like that, the doctor advise me to stop taking sleeping pills, simply because I overdose it. I check the time, it's only five in the morning. Tumayo na ako dahil hindi na rin naman ako makakatulog. Dumiretso ako sa kusina, inabala ang sarili sa pagluluto ng almusal.