Crossing the line (COMPLETED)

Chapter thirty four: Stalker

EM

"Wag mo na akong sunduin. Kaya ko namang mag taxi." I rolled my eyes as I hears D's rant over the phone. "Sa condo ako uuwi ngayon- - - . . . tss. Ano pa pala at lumipat ako kung palagi akong magsleep over?" natatawang inirapan ko siya kahit di niya nakikita. Kinuha ko ang bag ko saka kumaway na lang sa mga kasamahan ko. "I gotta hang up na. No need  D, if I see you here, magagalit na ako. Rest up okay. Bye."

Agad akong pumara ng taxi, it's been a month ng humiwalay ako kina Missy. I need to. All the words Missy told me is like an opener. Thankful ako na sinabi niya yun sa akin. I'm still on the process and hope I'll get there. Regular pa rin ako s doctor at meds, mahirap na lalo at bantay sarado pa rin ako ni D. After two sessions, Dr. Marquez give me a go signal to work. Ipinasok ako ni G sa real state na pinagtatrabahuhan niya. But I'm not a real state agent hindi ko pa kayang humarap sa tao.

Dumiretso ako sa elevator at agad pinindot ang floor kung saan ang condo ko. Pinili kong mamili at magstay sa condo kesa sa townhouse dahil it always remind me of Syd. Baka imbes gumaling na ko, mas hindi ako makamove on. Saka na siguro, kapag kaya ko na. Nahilot ko ang sentido ko dahil kanina pa yun sumasakit, umaatake na naman ata ang migraine ko.

Kumunot ang noo ko, pagtapat ko sa condo ko. There has a boquet of flower in front of my door. Luminga muna ako sa paligid baka sakaling makita ko ang naglagay, pero walang tao dun. Dinampot ko ang bulaklak saka pumasok sa loob. Hinanap ko agad ang card to see kung kanino yun.

'I miss you.'

Mas kumunot ang noo ko sa nabasa ko at napailing. D was never changed. Mas naging sweet at attentive pa. Hindi ko na alam ang gagawin ko sa babae na 'yun. She is also the reason why I decide to leave them. Para maasikaso niya ang buhay at sarili niya. I do still sleep over there but  only once a week. Ayoko lang mag-alala sila sa akin. At gusto kong ipakita at patunayan na maayos na ako.

Tinabi ko ang bulaklak sa isa sa mga vase saka ako pumasok sa kwarto para magpalit. I lie down to bed pagkatapos kong maglinis ng katawan at magpalit ng damit. Tears flowed again in my eyes.

Pathetic, Emerald.

Ganito pa rin ang pakiramdam. Ang maganda na lang wala ng nakakakita sa akin. Wala ng magaalala ng sobra. I got up and take meds bago ko pa makalimutan. Pinilit kong matulog at wag mag-isip.

Maaga akong bumangon at naghanda kinabukasan. Hangga't maaari, ginagawa kong abala ang sarili ko. Ayokong magkaroon ng puwang na magisip ako dahil pagkaganun, malulunod na naman ako sa lungkot at sakit. Nagpalit ako ng workout outfit ko at dumiretso sa gym sa susunod na floor lng ng unit ko. As usual, walang masyadong tao, kaya rin inaagahan ko sa umaga.

I started to do my morning workout, pero bago pa ko magsimula, napansin kong may tao pala sa may bandang gilid ko sa medyo madilim na parte ng gym. Kunot noo akong tumingin dun at tumitig. It's like that person is also looking at me.

Creepy.

Nawala ang atensyon ko doon ng tumunog ang phone ko. I rolled my eyes when I saw who's calling

"D."

"Morning, love. Daanan kita ha, hatid kita sa work mo. How was your sleep?"

"I'm fine." I started to run on the thread mill, "What time ka dadaan? Dito ka ba magbr- - -  . . . hey!" napabitiw ako at napatigil ako sa pagtakbo ng may tumamang towel sa mukha ko!

Muntik pa kong masubsob!

Bwisit.

Agad akong luminga at lahat sila ay nakatingin sa akin. "I'm fine, D."

"What was that about? I will be there. Stop working out now and go back to your unit, love. Damn!"

"OA na D. Tss. Some random guy maybe na papansin lang."