Crossing the line (COMPLETED)

Chapter thirty seven: Still

EM

"Let go." mariing utos ko kay Syd, nakatanga lang siyang nakatingin sa mga pulsohan kong puno ng peklat.

Kahit na anong hila ko ayaw niyang bitawan. Umiiyak siya, shocked is evident in her face. Hindi makapaniwala sa nakikita.

"Fuck!" niyakap niya ang kamay ko, don't want to let go of my hands. Naiyak na din ako, hindi ko mapigil.

Memories keep bringing back kung bakit ko nakuha ang mga marka na 'to.

"Ano bang balak mong gawin sa buhay mo?! Tang ina na naman Em!" I looked away, nagising na naman ako sa ospital.

"Alam kong mahirap ang pinagdadaanan mo, pero tang ina naman! Wag namang ganito!" umiiyak na nilapitan ako ni G, she was the one saw me this time.

Umiwas ako ng tingin sa kanya. Eto na naman ang luha sa mata ko, ayaw na naman paawat.

"I want to die, G."

"Tss. Hindi ka ba natatakot sa ginagawa mo?! Maawa ka naman sa min na nagaalala sa'yo! Hindi na ba kami mahalaga sa'yo?! Si Syd lang ba ang buhay mo?!" galit na galit siya kulang na lang pagsasampalin ako.

This is the second time that I cut my wrist. Missy freaked out the first time of my attempt.

"You don't have to save me. I don't want to be save bakit ba hindi niyo yun maintindihan!"

Hindi makapaniwalang nilapitan ako ni G, hurt is evidence in her eyes.

"Fine! You want that?! Fucking kill yourself! At wala na akong pakialam sa'yo!"

Galit na binalibag niya ang pinto pagkalabas. Hindi maawat ang luha ko. Alam kong nagiging unfair na ako, pero buhay ko 'to. Napapagod na kong lumaban sa bawat araw na wala si Syd.

Miss na miss ko na siya.

Ilang beses pang nasundan ang suicide attempt ko. At palagi na lang nakikita nila ako. Nasasalba.

And I fucking hate it. Pati sa kanila nagsisimula na kong magalit.

"I. . . I-I'm s-sorry. . ." she keeps on saying that na parang bang maaalis lahat ng sakit sa mga pinagdaanan ko.

"N-no need. I am okay now, hard but trying. It's not your fault. Hindi mo naman ako inutusan na gawin ang mga katangahan ko before." ngumiti ako. "I am recovering now no need to blame yourself- - -. . ."

"No! That's my fucking fault! I'm sorry b-babe. . . I . . . I d-didn't know. . ."

I sighed. "M-masaya ako na n-nandito ka na. I m-mean, akala ko. . . a-akala namin. . ." hindi ko matuloy ang sasabihin ko. I am truly relieved na nandito siya. Niyakap niya ako, I can't help myself not to cry.

"W-why you d-did this, b-babe?" she held my hand, caressed it gently na para bang mabubura nun ang pait ng nakaraan. Pagkakamaling, palagi kong pagsisihan. "Fuck! I'm sorry. . ." hindi maampat ang luha niya, tuloy pati ako napapaiyak na naman.

"Tama na. We're here to talk about you not me." pinilit kong alisin ang pagkakahawak niya sa kamay ko, pero ayaw niya. She keep on staring at it, napapamura.

Hinayaan ko siya, nananawa sa pagpigil sa kanya. Nang kumalma ay marahan kong binawi ang kamay. Pagod na pagod ang itsura niya, tila naubos ang lakas. Yun pa lang ang nalalaman niya pano pa ang iba.

"You don't need to think about this, it's all in the past now. Okay na ko, getting there, recovering. I-ikaw. . . w-what happen? B-bakit ka n-nawala?" hindi ako makatingin sa kanya, kanina lang ng makita ko siya ay nagagalit ako. Akala ko kase panaginip lang ang lahat ng nangyari kagabi dahil hindi ko siya nakita pag gising ko. Si D ang nadatnan ko which is expected ko na. But I still hope na sana siya yun. That's why I freak out when I saw her.