Element: Denge (Kitap Oldu)

Birinci Bölüm

Perspeca,

Günümüz,

(20 Ekim 2019)

Keskin bakışlarını talan olmuş mağaranın içerisinde gezdirdi. Meşalelerin loş ışığıyla yer yer aydınlanan odacıklardan sıcak ışık huzmeleri dağılıyordu etrafa. Mağara girişini ve içerisindeki köşeleri yosunlar kaplamıştı. Yerlere hayvan postları serilmişti. Claire, postları görünce irkildi. Üzerine basmamaya özen göstererek yarı karanlık, geniş ve uzun koridorda ilerledi. Ayağındaki botlar takır tukur sesler çıkararak yeri dövüyordu. Meşalelerin loş ışığının altında duvarlarda birtakım sembollerin çizimi ve her on metrede bir farklı hayvanların asılı kafası turuncu renklerle parlıyor, mağaranın ürkütücülüğüne ürkütücülük katıyordu. Claire'in geçtiği her odacıktan birkaç cadı bağlanarak yandaşları tarafından çıkartılıyor, mağara çıkışına yöneltiliyordu. Çocuklara hiçbir şekilde dokunulmuyordu. Bu Claire'in özel emriydi. Karşılarında güçsüz duran hiçbir varlığı incitmeyeceklerdi. Bilhassa çocuklar zarar görmeyecekti. Onların gözü önünde ebeveynlerine zarar verilmeyecekti. Direnmeyen kimseyle çatışılmayacak, kimse öldürülmeyecekti. Hepsi etkisiz bırakılıp Elysion Krallığı'nın mülkü olan av köşküne gönderilecekti. Onunla beraber bu yola baş koyan hiçbir harmonia ya da enyalios Claire'in talimatlarına ters düşen bir eylemde bulunmuyor, akıllarından bile geçirmiyorlardı. Bu bir itaat değildi. Doğrusunun bu olduğuna inanıyorlardı ve Claire'i destekliyorlardı. Enyalios ve harmoniaların amacı hiçbir zaman kan dökmek olmamıştı. Claire de bu düşünceyle hareket ediyor, plan yapıyor ve kendi ırkıyla yandaş ırkının oyuna sunuyordu. Mantıklı görülüp kabul edildiği an uygulamak için hazırlıklar başlıyordu.

Claire, elbette bir otorite sahibiydi. En nihayetinde grubun bir lidere ihtiyacı vardı. Bittabi bu demek olmuyordu ki komut verilmeden hareket edemiyorlar. Sayıca fazlalardı; herkes tek bir planı, stratejiyi takip etmek zorundaydı. Planın işleyebilmesi için bir komutaya ihtiyacı vardı bunca insanın. Claire de bunun için biçilmiş bir kaftandı. Sadece sahip olduğu güçlerinden ötürü değildi, akılcı davranıyordu. Son zamanlarda duygusal bir çöküşte olsa da asla işine yansıtmıyordu. En azından bu zamana kadar öyle gitmeye gayret göstermişti. Claire inkâr etse bile gün geçtikçe içini cayır cayır yakan o duyguya karşı koyamıyordu. İntikam isteği altında ezim ezim eziliyordu.

Claire, boş bakışlarını tam karşısına yöneltmişti. Duygusuz surat ifadesini tamamlayan kendinden emin adımlarıyla loş karanlığa korkusuzca dalıyordu. Ayaklarındaki botların sesi rutubetli mağara duvarlarına çarpıyor, yankılanarak Claire'in kulaklarına ulaşıyordu. Derin bir nefes çekti içine. Rutubet kokusu başını döndürüyor, midesini bulandırıyordu. Tonlarca fare ölmüş gibiydi mağaranın içinde.

On metrede bir görünen çeşitli hayvan başlarının ardından bir niş geliyordu hep. Mağara duvarlarına oyulmuş nişlerde farklı eşyalar bulunuyordu. Tozlanmış eski püskü kitaplar; tüp tüp yeşil, mavi, kırmızı, gri sıvılar; küçüklü büyüklü kazanlar, harmonia izlerinin bulunduğu birkaç magnet, hemen hemen her kitaplı nişte bulunan şekline aşina olduğu bir bıçak...

''Claire!'' diye seslendi arkasından bir ses. Claire adımlarını yavaşlattı, omzunun üzerinden ardına baktı. Ayla, kendisine doğru koşar adımlarla geliyordu. ''İçeride kimse kalmadı, tüm cadılar toplandı ve arabaya yerleştirilip birkaç enyalios ve harmoniayla av köşküne doğru yola koyuldu.''

''Güzel,'' diye mırıldandı, Claire. Suratında zoraki bir gülümseme belirdi. ''İçeride değerli bulduğunuz, işimize yarayan her türlü eşyayı alın. Kitaplar, bıçaklar, şu saçma sapan sıvıları bile,'' dedi, yanından hızla geçtikleri nişi göstererek. Ayla, Claire'e anca yetişmişti. Koşmuyordu artık fakat adımları hâlâ hızlıydı. ''Nereye götüreceğiz?'' diye yeni bir soru yöneltti, Claire'in yanında yürümeye henüz başlayabilmişken. ''Saray kütüphanesine, oradaki gizli bölmeye kapatın tüm eşyaları. Bizzat ilgilenmek istiyorum,'' dedi, kararlılıkla. Ardından hemen ekledi. ''Aiden'ı da al yanına. O yerini biliyor.''