DERİNLERİMDE BULDUĞUM İNCİ TANESİ

15.Bölüm Ayrılık Sevdaya Dahil

Aşk; tek kişilik cinayettir ve herkes kendine kıyar sevdiğini öldürmeden önce...

Bu bölüme başlarken nedensizce ağladım. Siz de duygularınızı yoğun yaşar mısınız? Veya kitapta olan olaylardan etkilenip ağlar mısınız ballarım? Tüm düşüncelerinizi yazın da konuşalım.

~'İyi okumalar~'
*****

Hep birlikte bulunduğumuz yerden Alyagilin odasına varmıştık.

Alya'nın baş ucunda Sedef ve Berrin duruyordu. Sedef de kendinden geçmiş yarı baygın bir şekilde yerde uzanmış yatıyordu.

Berrin boş boş bakmayı sürdürüyordu. Yaşadığı şoku atlatamamışa benziyordu henüz.

"Neler oldu burada?" Diye soran ilk ben olmuştum.

Berrin de kekeleyerek konuşmaya çalıştı: " Bi-Biz odaya bir girdik Alya yerde yatıyordu. Kendine bir zarar verdi diye düşündüm en başta. Ama ama..."

"Ama ne ? " Diye soran Diren olmuştu arkasını dönerek.

Berrin nefesini düzene sokarak: " Biz bilmiyorduk Alya'nın bi-bipolar bozukluğu varmış." Dediğinde Diren kaşlarını çattı.

Berrin konuşmaya devam etti.
"Ve ben astım haplarını teker teker yuttu sandım Sedef de öyle sandı ama bipolar bozukluğu için kullandığı hapların hepsini içmiş ve şu an hastaneye gitmeye ihtiyacı var daha fazla beklememiz yalnızca ona zarar verir." Dediğinde ona hak vermiştim.

Diren telaşla arkasını döndü.
"Siz müdür beye arabayı hazırlatın ben hastaneye gideceğim Alya ile beraber."

Birkaç kişi dışarı çıkıp Diren'in dediklerini yapmaya koyulmuştu çoktan.

"Ben de geleceğim." Dediğimde pek bir tepki vermedi.

Alya'yı yerden kaldırıp koştura koştura dışarı çıktı. Acısından dolayı davranışlarını pek de umursamadım ve bende arkalarından gitmeye başladım topuklularıma rağmen.

Müdür bey de telaşlı görünüyordu ama pek fazla soru sormadan altına çektiği siyah Chevrolet Impala'sını çalıştırmaya koyulmuştu.

Diren arka koltukta Alya'yı dizlerine yatırmış kendi kendine konuşup ağlıyordu.
Ben ise ön koltukta düşüncelere dalmıştım.

Daha dün gece sadece bana söylemişti kimseye açmadığı sırrını. Ve ben bunu bizimkilere söylemiş olsaydım belki şu an midesini temizletmeye gidiyor olmayacaktık. Ve hala Diren bunu da bilmiyordu. Eğer öğrenirse ki işte bunu hiç düşünmek istemiyordum...

DNA testi sonucunu da göstermemiştim. Bilmiyorum bu olanlardan dolayı tek suçlu bendim belki de. O ise hiçbir şeyden habersiz bir şekilde kardeşiyle belki de benim yüzümden son kez yan yana olacaktı. Bunları düşündükçe kafayı yiyecek gibi oluyordum.

Şu an birinin çıkıp da bana "Bu zamana kadar yaşadığın her şey bir rüyaydı ." Demesine ihtiyacım vardı belki de...

Çaresizce camdan dışarıyı seyrediyordum yalnızca.
Diren'in gür çıkan sesiyle yerimde sıçramıştım.

"Haluk Hocam biraz daha hızlı gidemez misiniz?"

"Az kaldı oğlum dur şu yokuşu çıktık mı tamamdır."