Należysz do mnie KOCHANIE

Zebranie

Aleksander

Zebrałem większość wampiry do głównego gabinetu by przedyskutować dalsze poczynania względem wilkołaków.
Mimo tego jakie obrażenia ponieśli moi szpiedzy, nadal będę śledził ich poczynania. Zamierzam wiedzieć o każdym kroku jaki wykonają.

- Musimy wybrać kogoś lepszego i silniejszego, żeby dalej miał na nich oko - powiedział jeden z zebranych.

- To oczywiste, ale zawsze atakują zbiorowo. Co z tego jak wyślemy dwóch kolejnych może i lepiej przygotowanych jak żuci się na nich dziesięciu albo i więcej wilkołaków.

-... A już ostrzegli nas że następnym razem nie puszczą, a zabiją kolejnych.

Siedziałem za biurkiem podpierając ręką głowę. Wypowiedziało się parę osób na ten temat, lecz większość stała w milczeniu.

- Nie was, a mnie - powiedziałem zwracając się do kobiety - Do mnie też należy decyzja, więc wyślijcie kolejnych do szpiegowania i niech będzie z nich lepszy pożytek.

- Ale Panie...

- Nie możemy wysłać ich więcej, bo ryzyko że znowu zostaną złapani jest większe.

- Nie o to mi chodziło - dygnęła - Panie.

W moim zamku są setki wampirów, a po za nim często mieszkających wśród ludzi nawet tysiące, wysłanie dwóch, czy trzech na śmierć nie robi mi różnicy.

- A może rozwiążemy ten problem w prostszy sposób - starszy wampir obok mnie uśmiechnął się chytro.

- Co proponujesz? - Antonii podszedł bliżej.

- Przypomnijcie sobie, od kogo się to zamieszanie zaczęło - skierował się do wszystkich zgromadzonych.

Spojrzenia zebranych błądziły pomiędzy mną, a starszym. Wiem do czego zmierza, pozostali  również. To ja ją  sprowadziłem i właśnie tu zostanie.

- Czy nie lepiej byłoby oddać ją w ręce wilkołaków i pozbyć się tym samym walki o nią - wyprostował się i założył ręce na klatkę piersiową. - przecież to się wydarzy, jak pozostanie w naszym świecie.

Doskonale o tym wiem, że prowadzi to do walki, ale oddanie jej jest najgorszym pomysłem.

- Czy ty w ogóle myślisz?! - uderzyłem dłońmi o biurko po czym wstałem.

Wydawał się być zaskoczony moim zachowaniem. Żyje teraźniejszością i nie myśli o skutkach jakie mogą nadejść w przyszłości.

- Toż to absurd. - zgromił go spojrzeniem mój brat - Cordelia jest bardzo ważna zarówno dla nas jak i naszych wrogów.

- Ale ona jest tylko pół wampirem, jak jej życie może mieć znaczenie?

Starszy po tych słowach odsunął się ode mnie, ale Antoni złapał go za kołnierz i uderzył jego plecami o ścianę.

- Słuchaj mnie uważnie, bo jeśli Cordelia wpadnie w ręce wilkołaków to mogą obrócić ją przeciwko nam, a to wtedy będzie nasz koniec.

Zaskakujące, teraz to ja jestem poważny i opanowany, a mój brat wściekły i poirytowany głupim rozumowaniem starszego.
Ta dziewczyna wiele dla niego znaczy, bo w przeciwnym razie zachowałby powagę. Tu nie chodzi nawet o niebezpieczeństwo, ale sama myśl o odejściu Cordeli wzbudza w nim gniew.

- O czym ty mówisz? - dopytywał.

- Mówi o tym, że wśród naszych wrogów jest maszyna zdolna do zagłady wszystkich wampirów i tylko Cordelia może ją uruchomić - powiedział Colin, wychodząc z tłumu.

Nie chcieliśmy robić z tego tajemnicy, jednak teraz dojdzie do zamieszania. Widzę to już po twarzach zgromadzonych.
" Maszyna zdolna wybić naszą całą rasę" to nie brzmi dobrze, ale jednak  prawdziwie.

- W takim razie, czemu nikt jej nie pilnuje? - spytała jedna ze zgromadzonych.

- Teraz opatruje rany Charlesa

- Ale...

- Po za tym, w zamku jest
bezpieczna - dodałem złączając ręce, za plecami.

- Panie - Colin potarł czoło - Ale jak strażnicy tu są, nie ma nikogo kto by miał na nią oko. Pozwoliłeś jej samodzielnie poruszać się po zamku, ale i tak mieliśmy ją na uwadze. Teraz jak tu jesteśmy...

- Nie masz się o co martwić, jest z Charlesem, a przed jego pokojem ustawiłem strażników.

Spojrzałem na starszego. Na jego twarzy malowało się zdziwienie i niepokój.

- Wasza Wysokość - Starszy przełknął nerwowo ślinę - ale jak tu Szedłem kąta oka widziałem jak opuszcza jego pokój.

Zmrużyłem oczy i szybkim krokiem ruszyłem do pokoju rannego. Miałem nadzieję, że wróciła i nadal tam siedzi. Przynajmniej ma zajęcie, I jest w zamku pomagając Charlesowi.

Jednak zwołałem wszystkie najbardziej zaufane wampiry w tym straże do jednego pomieszczenia, tym samym pozostawiając Cordelie.
Oby w tym czasie żaden wilkołak nie wkradł się do mojego domu, I nie zabrał dziewczyny.

- Tu jej nie ma - Antonii i Colin weszli do jej sypialni i nerwowo do innych pomieszczeń.

Charles Leżał w łóżku, nieświadomy całej sytuacji. Spoglądał na nas zdezorientowany po czym podniósł się, twarz wykrzywiając z bólu.

- Co się stało?

- Do cholery  gdzie ona jest!!! - wrzasnąłem.

Zacisnąłem pięść podchodząc do strażników.

- Gdzie!!!

- J-ja nie wiem Panie - zgarbił się tym samym unikając spojrzenia na mnie.

Pfff Co za tchórz.
W końcu nie wytrzymałem, a moja pięść spotkała się z twarzą strażnika obok. Uderzył głową o ścianę, a z nosa pociekła mu krew.

- Aleksandrze, uspokój się! - Odwrócił się do mnie Antonii - To teraz w niczym nie pomoże, skupmy się na szukaniu jej. Na pewno gdzieś tu jest.

- Obyś miał rację. - posłałem Charlesowi zimne spojrzenie, gdy wychodziłem - Wszyscy niech  szukają! Macie ją znaleźć!!

Wszyscy w zamku rzucili się do biegu, rozpraszając się po różnych pomieszczeniach.