A broken lightbulb ~Percy Weasley~

[1] Alexandra Hemsworth

"Ik wou u alleen even bedanken. Ik moet weer door denk ik. Die roodharige jongens zagen me, en ik denk dat ze denken dat ik dood ben." Zeg ik en ik haal een hand door mijn haar.

Minerva lacht, "Dat zijn de Weasleys Alexandra. Ik zal ze vertellen dat je dood bent, onder de voorwaarde dat je wat vaker op bezoek komt." Ik bijt op mijn lip, "Je weet dat ik niet van deze school houd."

"Alsjeblieft. We hebben veel boeken. Je kan onderzoek doen! Of misschien kan je het muziek maken weer oppakken! Je was echt goed." Zegt ze en ze pakt wat spullen van de tafel naast ons.

"Ik weet niet. Jij bent druk, alles moet opnieuw opgebouwd worden hier. Ik denk dat ik weer een poosje de Muggle wereld in trek. Bedankt voor het aanbod, maar nee." Zeg ik en ik pak mijn tas op en sla ik hem om mijn schouder. Dan loop ik weg.

"Er is bijna zestig jaar voorbij gegaan Alex. Niks hier is nog zoals toen wij en Maximus hierheen gingen. Het is tijd om eroverheen te komen. Het gaat je vermoorden." Zegt ze.

Ik draai me om en kijk haar lang aan. Dan pas beseft ze wat ze heeft gezegd. Ze slaat haar hand voor haar mond. Ik zie de schrik van haar worden in haar ogen staan.

Ik haal een hand door mijn hoor, "Sorry Minnie, maar je snapt het niet. Jij hebt wat ik altijd heb gewild, je bent ouder geworden. Je bent relatief véilig. Dat wil ik."

Ze knikt zachtjes, "Denk aan mijn aanbod. Het is altijd open voor je hier." Ik glimlach, "Dankjewel." En ik loop weg.

-||-

Voorzichtig haal ik mijn gitaar uit mijn tas. Het is zo lang geleden dat ik gespeeld heb. Het is zoiezo een hele poos terug dat ik voor het laatst iets anders heb gedaan dan zoeken naar een tegenspreuk.

De identiteit daarvoor was wel leuk. Ik was een Muggle, Lexie. Ik ging naar een Muggle school. Het was doorwerken, ik begreep weinig van de leraren, maar het lukte. Al is wiskunde nog steeds een mysterie voor me.

Ik ging naar feestjes en had een grote groep vrienden. We waren niet heel close of zoiets, we hadden gewoon veel plezier samen. We dronken, we lachte, we leerde, we feesten.

En na ik daar zeven jaar ben geweest, ben ik doorgegaan naar niks. Toen ben ik even gestopt. Ik heb een hotel geboekt en ben daar gaan wonen. En ik was gewoon Alex, het meisje waarvan niemand wist wie het was. Niemand praatte met me en ik praatte met niemand en ik zocht een oplossing voor dit alles.

Ik heb het na 370 jaar nog steeds niet gevonden.

Maar toen kreeg ik een brief van Minerva. Ze is een oude vriendin van mij, we hebben samen op Hogwarts gezeten. Ik moest komen. Er was oorlog aan het uitbreken en ze kon het niet meer aan.

Dus ik ging. En ik hielp.

Maar nu ben ik weer terug in mijn hotel kamer. En heb ik mijn gitaar vast. Het is een oud ding. Ik heb hem ooit van een vriend van me gekregen. We speelde samen in een band.

Zachtjes zet ik mijn vingers op de snaren. Ik adem diep in en sla het eerste akkoord aan. Het galmt de hotelkamer door. Gelijk leg ik het weg.

Het geluid is te groot, te overweldigend. Het is gemaakt voor grote concertzalen en podiums. Niet voor een eenzaam hotel kamertje op vier hoog in de muggle wereld.

Minnie had gelijk, ik zou weer moeten gaan spelen.

Maar niet hier. Niet op deze gitaar. Niet nu. Morgen ochtend vroeg ga ik wel de stad in voor een nieuw. En dan zoek ik ook gelijk een advertentie voor een plek in een band. Ik hield van spelen, ik zou het weer op moeten pakken.

Want als je niet dood kan moet je maar leven met wat je hebt.

A/N,
ff een bedankje voor mn Harry Potter squad op insta voor de geweldige naam Maximus. K ga ze niet allemaal taggen maar ze commenten wss wel, dus volg ze (: want ze zijn geweldig.