A broken lightbulb ~Percy Weasley~

[12] Percy Weasley

Ze zakt neer op een stoel en grijpt zich vast aan een tafel, "Hoe- Wat- Wanneer- waarom?" Ze grijpt naar haar hoofd. Dan lijkt ze te overspoelen met gedachtes. Alsof haar hoofd overstroomd.

"Sorry. Ik had het niet moeten vertellen." Dan pas besef ik het, "Oh Merijn, wat heb ik gedaan." Mompel ik dan. Ze kijkt op, "Gelukkig heb ik gehoord dat jij aan de goede kant staat."

Ik knik, "Ja... Ik moet eigenlijk me minder met andere bemoeien. Je hebt gewoon iets. Ik wil gewoon alles weten of zoiets. Het is vreselijk." Ze glimlacht, "Het is niet erg. Dit alles is eerder gebeurt. Ik ben niet het beste in verbergen."

"Het, ik had hulp. Het was veel werk. Maak je geen zorgen. Nu heb je tenminste iemand om mee te praten." Zeg ik en ik haal mijn schouders op. "Dankjewel." ze glimlacht, "Maar ik heb niet iemand nodig."

"Tuurlijk wel. Je kan niet de rest van je leven alleen blijven." Zeg ik. Dan besef ik pas wat ik zei. Ik sla mijn hand voor mijn mond. Ze kijkt me aan en knippert langzaam met haar ogen, "Serieus?" Zegt ze.

Ze schiet in de lach.

"Sorry." Zeg ik terwijl ik grinnik. "Het is oké. Maar ik ga wat drinken voordat de rest me zoekt." Zegt ze dan. Ik spring op, "Ik kan, meegaan... als je dat wilt natuurlijk!" Ze haalt haar hand door haar haar, "Sure," ze valt even steel en bijt op haar lip, "maar Marcus denkt dat je mijn ex vriendje bent waar ik vanaf wil..."

Ik schiet in de lach, "Wat?!" Nu is het haar beurt om ongemakkelijk te worden, "Sorry. Ik moest van je af komen." Ik schud mijn hoofd, "Jeetje, nou, misschien moeten we dan maar doen alsof we weer samen zijn?"

Ze fronst, "Is dit een soort rare manier van flirten wat ik daar hoor Percy Weasley?" Zegt ze met een grote lach op jaar gezicht. Ik grinnik, "We moeten wat hè, kom op, het is de enige manier als je naar hun toe wilt."

Even moet ze lachen, "Had ik niet van je verwacht, maar je hebt gelijk. Kom mee." Ze steekt haar hand uit. Ik pak hem aan, "Wie had dat verwacht toen ik op de grond gegooid werd door jou."

Ze haalt een hand door haar haar en knippert langzaam, "Jij ontvoerde me, herinner je je dat?" Ik lach, "Sorry daarvoor opnieuw." Zeg ik oprecht. Ze haalt haar schouders op, "En opnieuw, het is oké." Ze glimlacht en duwt de deur open.

Onze vingers verstrengelen.

A/N
Ik wil nog steeds koffie. Dit hoofdstuk is te kort. Mijn hoofd doet pijn. Ik heb een knuffel van een van mijn vrienden nodig.